Vísir - 14.12.1961, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 14. des. 19öl
VIS ÍR
11]
K MorSin
í húsinu
eftír M* Haíííday

Þarftu ekki neitt fleira?
— Nei-nei, sagði Kate og
gægðist forvitin inn í eldhús-
ið. — Ekki vissi ég að þú hefð
ir gesti.
— Það litu gamlir kunn-
ingjar inn til mín, sagði Su-
san.
— Ég hefði vitanlega ekki
ónáðað þig ef ég hefði vitað
það, sagði Kate og horfði á
bollana, sem stóðu á borðinu.
— Ég hefði getað beðið Fred
um að skreppa út í búð. En
vantar þig ekkert sem ég
gæti lánað þér?
— Nei, þakka þér fyrir.
— Koma foreldrar þínir
heim á morgun?
— Já, seinni partinn, býst
ég við.
— Þau hafa svei mér verið
heppin með veðrið, sagði
Kate. — Og þakka þér nú kær
lega fyrir hjálpina.
Susan gekk frá kaffibakk-
anum. Hún fór inn með hann
og varð í rauninni ekkert
hissa á að stofudyrnar voru
lokaðar. Það var ekki ólík-
legt að Steve vildi tala við
ofurstann án þess að hún
heyrði.
Hún heyrði ekkert manna-
mál.
Hún setti bakkann á stól
við stofudyrnar og hikaði um
stund. Var í vafa um hvort
hún ætti að drepa á dyrnar
eða koma fyrirvaralaust inn.
Það átti að vera óþarfi að
drepa á sínar eigin dyr, en
hún gerði það samt — hik-
andi.
Enginn svaraði.
Hún barði aftur, og nú
fastar, en ekki kom neitt svar
29
enn. Voru þeir farnir? Höfðu
þeir laumast burt, til þess að
hún yrði ekki bendluð við
málið? aÞð mundi hún aldrei
fyrirgefa þeim.
Hún hratt upp hurðinni.
Ofurstinn var að minnsta
kosti ekki farinn. Hann hall-
aði sér aftur í stóra stólnum,
hafði rétt úr fótunum og virt-
ist steinsofandi. En Steve?
Var hann farinn? Eða hafði
hann farið upp á loft? Susan
leit við og ætlaði að kalla á
hann, en rak þá augun í dálít-
ið, sem gerði hana hrædda.
Rauðan blett á kinn ofurst-
ans.
Blóðrauðan!
Þarna sem hún stóð gat
hún aðeins séð fæturna á
honum, handlegg sem hékk
slapandi niður af stólbríkinni,
og svolítið af andlitinu.
Það fór hrollur um hana . .
Hún beit á jaxlinn og fann að
hún þyrfti að skoða manninn
betur, en var hrædd við það,
sem hún mundi sjá. Hún gat
ekkert hugsað í nokkrar sek-
úndur, og hún vissi ekki sjálf,
að hún var orðin náföl.
— Ofursti, sagði hún lágt.
— Ofursti!
— Ofursti! hrópaði hún og
hljóp til hans. Þá sá hún gap-
andi sárið.
LÖGREGLAN
Susan var sannfærð um að
hann var dauður. Hún stóð
agndofa — gat hvorki hrært
legg né lið.
— Nei, hvíslaði hún. —
Nei, Steve!
Röddin var svo annarleg.
— Æ, Steve, Steve! Hvers
vegna gerðir þú þetta?’ Hún
lokaði augunum sem snöggv-
ast, til þess að reyna að vísa
ægilegu sýninní sinni á bug.
— Steve, sagði hún aftur —
Röddin brast.
Loks gat hún hreyft sig,
og fór að stólnum ofurstans,
ef hún gæti orðið að ein-
hverju liði. Hún var eiginlega
ekkert hrædd við að sjá blóð.!
en þetta var svo hræðilegt.
að þessi maður, sem hún að
vísu ekki hafði þekkt lengi,
en fallið svo vel við — eigin-
lega þvert sér um geð —, sem
var svo aðlaðandi og virtist
svo hygginn og þrekmikill,
skvldi hafa verið myrtur.
Hún lvfti handleggnum,
sem lá út af stólbríkinni.
Höndin var volg ennþá. Hún
tók á slagæðinni, þó hún vissi
að það væri þýðingarlaugt.
Svo fór hún í símann. Lvfti
taltkæinu en valdi ekki núm-
er.
Hún þurfti ekki að kalla á
lögregluna strax. Hún gat
beðið dálitla stund Hún gat
gefið Steve færi á að komast
undan. Hún varð að gefa hon-
um tækifærið. Hann hafði
treyst henni — og hún var
ástfangin af honum. Það var
sannleikurinn. Og af því að
henni þótti vænt um liann,
varð hún að gefa honum tæki-
færið til undankomu. Hálf-
tíma? Klukkutíma?
Hikandi lagði hún taltækið
á kvíslina aftur. Hún sá í
huganum andlitið á Steve.
Brosandi en um leið biðjandi
augun. „Gefðu mér tækifær-
ið!“ sögðu augun. „Ofurlít-
inn tíma — það er það eina,,
sem ég bið þig um!“ Susan
stóð lengi í sömu sporum.
Svo hrópaði hún: — En ég
get það ekki!
Hún tók símatækið aftur.
Hún varð að hringja á 999 —
og hún varð að gera það und-
ir eins. Það var glæpur, ef
hún gerði það ekki. Steve
hafði gert þetta — hann hafði
Sagan — 68
drepið tvær manneskjur —
og kannske mundi hann drepa
fleiri. Þú verður að gera þér
það ljóst, sagði hún við
sjájfa sig. Þú verður að skilja
að hann er morðingi, og þú
mátt ekki gefa honum einnar
mínútu frest. Mundu, að þú
þekkir hann ekki — hann
kemur þér ekkert við.
Hringdu 999!
— Gefið mér símanúmerið
yðar, og segið mér hvort það
er lögreglan, slökkviliðið ,eða
Susan svaraði og beið. Hún
heyrði alls konar hljóð utan j
af götunni. Hurð var skellt
og hún heyrði fótatak.
— Scotland Yard! sagðij
einhver rödd.
— Já — þakka yður fyrir,
sagði Susan. — Ég ætla ...
Bylmingshögg heyrðist á:
útidyrunum. Hún heyrði mik-
ið fótataktraðk, svo að hún
vissi að þrír fjórir menn j
hlytu að vera við dyrnar. i
Hverjir voru það?
— Já, ungfrú? sagði rödd-
in í símanum.
— Ég heiti King, sagðb
Susan þurrlega. — Ég verð
að biðja yður að koma undir
eins í númer 23, Chesterton
Avenue, Elgate.
• Suður-kóreskt fallhlífalið
vann aHmikinn sigur á
skæruliðum kommúnista
um seinustu mánaðamót I
Phuoc Than héraði, um 40
km. norður af Saigon. —
Yfir 100 menn féllu "af liði
kommúnista.
>arnakjólar
i úrvali
VAFFES-BÚÐIIM
Iilapparstíg 40
(Horni Grettisgötu og Klapparstígs).
NÝKOMNIR
ÞÝZKIR
KVENSKÓR
MEÐ INNLEGGI
O G KVARTHÆL
LGL
LÁRUS G. LtÐVÍGSSON SKÓVERZLUN
G O SI jólasaga barnanna
^The end of another DAY OF FUTILE
SEARCHINS BV JlMINY CKICKET FOR
PlNOCCHlO-..
<WHEW! MY \
> ONLY HOPE l
LEFT IS THE
EYENINS STAK-
JHE WisHlNS
ífc STAK!
' WISHINS STAK, X WISH, X WISH
X MAY FIND PíNOCCHIO...
AND BRlNS HIM HOME...SO |§g
J THAT SEPPETTO WILL }
N_ WOKK AGAIN
,1 FOK SANTA! J i
JlMINY REPEATS HIS WISH...AND THEN
... A luminous swirl appeaks...
Og enn einn dagur er liðinn,
síðan Tumi byrjaði að leita að
Gosa litla.
— Æ, æ, æ. Nú er eina von-
in að ósltastjarnan Hjálpi mér.
— Óskastjarna, ég ösl;a mér,
að ég geti fundið hann elsku
Gosa litla og flutt liann heim
til lians pabba síns. Og þá get-
ur hann haldið áfram að vinna
að leikföngunum fyrir jóla-
sveininn.
Tumi litlí enduriekur ósk
sína, og þá birtist allt í einu
glampandi ský ...
Höfum upp á að bjóða
stærst úrval alls kon-
ar bifreiða.
Salan er örugg hjá
okkur.
Taunus Station ’61 til sölu