Vísir - 10.01.1962, Blaðsíða 15

Miðvikudagur 10. jan. 1962
VISIR
15
MorSinjti
í htísitufj
— Við skulum koma inn,
Jim, sagði Collard. — Viljið
þér gera svo vel að bíða
hérna, hr. Harrison. Lögreglu
þjónn! Farið þér bak við hús-
ið og lítið eftir hvort lögreglu
þjónn er þar á verði ennþá .. .
Hann skildi Harrison eftir og
hljóp upp að húsdyrunum og
Widd elti hann.
Lögregluþjónninn greikk-
aði sporið líka.
Harrison gapti af undrun.
Collard hringdi bjöllunni
og barði á dyrnar, og beið
svo.
Susan gat ekki losað af sér
sængina, sem maðurinn hafði
fleygt yfir hana. En hún gat
grillt í manninn, sem kom
hlaupandi niður stigann. Hún
riðaði upp að þilinu til þess
að reyna að forðast hann. Á
næsta augnabliki fann hún að
hann þrýsti sænginni að
henni, eins og hann ætlaði að
reyna að kæfa hana. Sængin
þrýstist upp að vitunum, svo
fast að Susan átti erfitt með
að anda. Hún reyndi að ná
andanum betur, með því að
opna munninn, en þá var
sænginni þrýst inn í munninn
á henni. Hún var að kafna.
Hún gat ekki hljóðað. Hún
gat ekki hreyft handleggina,
því að maðurinn hélt svo fast
um þá. Hún reyndi að sparka,
en hitti horn af synginni, og
við næstu tilraun sparkaði
hún út í loftið og var nærri
dottin.
Svo fann hún að hann var
kominn með höndina undir
sængina. Fingurnir fálmuðu
á andlitinu á henni, hökunni
— og svo hálsinum. Hún fann
að þeir voru heitir og votir.
Svo fann hún að hann þrýsti
þumalfingrinum að barkan-
um á henni. Hún vissi hvað
hann ætlaði að gera. Ef hann
kreysti nógu fast, mundi hún
hætta að anda.
Þetta var vont — og það
varð enn verra.
Hún gat ekki andað — hún
gat ekki andað!
Allt í einu gerðist eitthvað.
Þrýstingurinn varð minni —
Það var líkast og eitthvað
hefði gerzt, sem kom honum
til að breyta ákvörðun.
Hún sparkaði og fann að
táin rakst í eitthvað hart.
Svo sleppti höndin takinu.
Hún var frjáls eitt augnablik
— gat andað eitt augnablik.
Hún reyndi að svipta sæng-
inni af sér, en hún var föst,
og Susan var að kafna úr hita
47
Allt í einu hætti hún að brjót-
ast um — það var þýðingar-
laust. Hún varð að vera alveg
róleg, annars var vonlaust að
komast lífs af ...
Hún heyrði að barið var á
hurðina og hringt. Og nú sá
hún pervisalegan, sköllóttan
mann, sem stóð hjá henni og
starði á hurðina, eins og hann
væri dáleiddur. Hún gat ýtt
sænginni frá, í sömu svifum
sem maðurinn leit við. Hún
sá að morðfýsnin skein úr
augum hans, hún var sann-
færð um að hann ætlaði að
drepa hana.
Hún sneri sér hljóðandi frá
og hljóp gegnum eldhúsið.
Hjálp! Hjálp! Hjálp! Hún
heyrði gler brotna. Sköllótti
maðurinn hafði elt hana en
numið staðar þegar hann
heyrði brotahljóðið í glerinu.
Hann skildi auðsjáanlega að
lögreglan var að brjótast inn.
Svo sneri hann við, hljóp að
stiganum og upp. Tveir menn
brutust inn um eldhúsdyrnar
en Collard og annar maður
komu inn um forstofudyrnar.
— Uppi! stundi hún. —
Hann er uppi.
Einn lögreglumaðurinn
straukst framhjá henni, ann-
ar tók hendinni um herðar
henni og hélt fast. Þá fyrst
tók hún eftir að hún skalf
eins og hrísla. Hann studdi
hana að næsta stól og lét
hana setjast. Hún heyrði und
arlegt hljóð, upp aftur og aft-
ur. Hún var talsvert lengi að
átta sig á, að það var frá tönn
unum, sem glömruðu í munn-
inum á henni.
— Látið mig reyna rúðuna,
kallaði Widd þegar fyrsta óp-
ið heyrðist innan úr húsinu
Og svo rak hann olnbogann í
rúðuna í útihurðina og tókst
að opna hana. Collard æddi
inn í forstofuna á undan hon-
um. Susan King var í eldhús-
inu, föl sem nár. Efst í stig-
anum sá hann sköllóttan
mann, sem leit um öxl. Lýs-
ing Medleys hafði verið ná-
kvæm.
Collard hljóp upp stigann,
fljótar en Widd hafði nokk-
urn tíma séð hann hlaupa, og
Widd elti hann-. Sá sköllótti
hikaði í svip, svo hljóp hann
áfram o ginn í eitt herbergið
bakatil á loftinu. Hann skellti
hurðinni eftir sér, en Collard
hafði komið fætinum inn fyr-
ir þröskuldinn. Collard vatt
sér inn úr dyrunum eins og
kólfi væri skotið, og þarna
stóð Whitehead á miðju gólfi,
í hnipri og örvæntingin skein
úr augunum á honum. Collard
beið ekki boðanna en réðst á
hann. Whitehead reyndi að
snarast undan, en Collard
greip um hægri úlflið hans og
sneri á handlegginn.
— Handjárn, Jim, sagði Col
lard rólega.
Og handjárnin smullu að
úlfliðunum.
Eftir augnablik sagði Widd
— Það er blóð á hnjánum á
honum.
Þegar þeir leituðu í vösum
hans fundu þeir þúsund
dollarana, sem hiöfðu horfið
úr tösku Morgans. Þeir fundu
líka miða með heimilisfangi
Morgan-stúlkunnar, sem
myrt hafði verið.
Collard horfði á Whitehead
og sagði: — Eruð þér Matt-
hew. John Whitehead frá Riv-
er View Chambers, Trenton
Street, Chelsea?
Whitehead reyndi að segja
eitthvað, en varirnar titruðu
svo mikið að ekki heyrðist
orð. Hann kinkaði kolli.
— Matthew John White-
head, það er skylda mín að
handtaka yður fyrir að hafa
af ásettu ráði myrt Jack
Morgan ofursta, ameríkansk-
an borgara. Það er líka
skylda mín að láta yður vita
að allt sem þér segið getur
orðið notað sem sönnunar-
gögn gegn yður. Yður er fyr-
ir beztu að gera fulla játn-
ingu. Hvers vegna myrtuð
þér Morgan ofursta?
Whitehead tautaði eitthvað
sem ekki skildist.
— Svarið þér! sagði Col-
lard. — Hvers vegna drápuð
þér hann? Og hvers vegna
drápuð þér stjúpdóttur yðar ?
Yður kemur ekki að neinu
gagni að þegja.
— . . . málaflutningsmann,
umlaði Whiíehead. — Ég
verð að fá að tala við mála-
flutningsmanninn minn. Ég
þarf á ráðum að halda. Það
er maður . . . maður sem heit-
ir Medley. Ég verð að hitta
Medley, ég þarf á ráðlegging-
um að halda.
— Enginn lögfræðingur í
veröldinni getur hjálpað yð-
ur, sagði Collard. — Widd,
farið þér með hann til Scot-
land Yard undir eins. Símið
til Medley þaðan og spyrjið
hvort hann vilji vera verjandi
Whiteheads.
Svo fór Collard að tala við
Susan.
HEIMKOMA.
Steve leit upp þegar hann
heyrði rödd Collards. Hann
heyrði glamra í lyklum í klefa
dyrunum og gerði ráð fyrir
að Collard þyrfti að tala við
sig. Hann var í vafa um
hvort hann gæti sagt fulltrú-
anum nokkuð meira. Fyrst
nú var hann farinn að jafna
sig eftir fréttina um dauða
Morgans. Og hvenær sem
hann hugsaði til morðsins
fylltist hann nístandi kvíða.
Aðeins hann og Susan höfðu
verið í húsinu.
Collard og tveir menn aðr-
ir komu inn í klefann. Steve
varð hissa þegar hann sá
svipinn á Collard. Því að full-
trúinn brosti glaðlega, augun
voru skær og hann leit út eins
og hann væri nýkominn úr
sumarleyfi.
Steve stóð upp.
— Halló, Parnell, sagði
Colalrd. — Ég hef góðar frétt
ir að færa yður, og þér getið
farið héðan strax. Hann virt-
ist vera glaður yfir erindinu,
og brosið varð enn breiðara
þegar hann sá svipinn á Steve
Það var eins og hann tryði
ekki sínum eigin eyrum, en
um leið eins og fargi væri létt
af honum.
Steve varð hugsað til Sue.
— Ég ætla ekki að tala við
yður nema fáeinar mínútur
núna, sagði Collard, — og ég
held að ég geti sagt yður
nokkurn veginn hvað skeð
hefur. En úg verð að segja
að þér hafið verið heppinn.
Ég hef aldrei fengist við saka
mál, þar sem böndin hafa bor-
izt jafn eindregið að ákveðn-
um manni — í þessu tilfelli
yður.
Kínaþing.
Tilkyunt hefur verið í Pe-
king, að kínverska þinginu sé
stefnt til fundar 5. marz.
Er þetta í fyrsta skipti á
tveim árum sem þingið er
kvatt saman, þótt lög mæli
svo fyrir, að það eigi að koma
saman á hverju vori.
Háif borgin
aö heiman.
Um það bil annar hver íbúi
Helsinki-borgar fór að heim-
an um jólin — samtals um
250.000 manns.
Yfir 150.000 manns fóru
með áætlunarbílum út um
landið, en um 10.000 flugu til
útlanda. Þetta „ferðaæði"
stafar af því, að svo margir
fara að heimsækja ættingja
og vini um stórhátíðar.
K V I S T
438
Hvað á ég oft að þurfa að segja þér að maturinn er til.