Vísir - 09.03.1962, Qupperneq 15

V T5~TK
1$
>5>2>‘Sí*2^5s2>5>S>
Morðingi á næsta leiti
Sakamáiasaga
— Fari í heitasta, sagði
hann. — Það mátti svo sem
búast við, að eitthvað kæmi
fyrir.
Við stóðum á stéttinni fyr-
ir framan gistihúsið og horfð
um til strandar og yfir eyna.
Hún var ekki stór og mikill
og þéttur runnagróður á
henni og leit gæti orðið erfið.
Geitfénaður var á eynni og
voru alls staðar geitarsporin.
— Við gætum byrjað að
leita í hellinum, sagði ég.
Rennie starði á mig.
— Við hvað áttu?
Ég vissi það nú raunar
varla sjálfur. Mánuðum sam-
an hafði ég verið að hugsa
um það, sem þarna hafði
gerzt og unnið að samningi
kvikmyndasögunnar. Hellir-
inn var í mínum augum eins
konar miðdepill — tákn um
allt sem var hættulegt og dul-
arfullt og gæti boðað dauða.
— Gleymdu því, sagði ég.
— Hugmyndaflugið fór með
mig í gönur. Annars kann
þetta að vera hugboð — hug-
boð um, að eitthvað óttalegt
hafi gerzt. — Komdu.
Það var stundarfjórðungs-
gangur frá gistihúsinu að
hellinum. Odette, Rennie og
ég lögðum af stað þangað án
þess að mæla orð af vörum.
Við höfðum áður komið í
hellinn til undirbúnings kvik-
myndatökunni og fannst okk
ur þar jafnan geigvænlegt og
ömurlegt, en enn geigvæn-
legra var það nú.
Hellirinn var djúpur, munn
inn víður og úti við hafið, en
mjókkandi inn og niður næst-
um eins og trekt Undir venju
legum krigumstæðum var
hann þurr, en í hvassviðri
eins og það, sem nú var ný-
gengið yfir, rótaðist sjór svo
upp, að flæddi inn í hann, að
minnsta kosti inn í hellis-
munnann.
Sól skein í heiði og þegar
inn í hellinn kom urðu augun
að venjast myrkrinu og var
Odette fljótust að því og und
ir eins og hún gat litið í kring
um sig var sem hún stirðnaði
upp og hún gat vart náð and
anum.
— Nei, nei, sagði hún. —
Það getur ekki verið.
Ég hélt í fyrstu, að það,
sem ég sá væri klettarani, en
svo sá ég, að það var lik Kon
rads Hetzen og vatnaði gutl-
aði við fætur þess.
Rennie horfði óttasleginn
á líkið og mér flaug í hug, að
hann hefði nú raunveruleika,
sem gæti enzt honum allt líf-
ið.
Niðurlút og dauf í dálk-
inn sátum við úti fyrir fram-
an gistihúsið og biðum lög-
reglunnar. Handhafar lög-
regluvaldsins, sem loks komu
á vettvang, voru tveir gamlir
sveita-lögreglumenn, sem
aldrei höfðu f jallað um alvar-
legra mál en ólöglega veiði og
smávægilegt smygl og þess
háttar. Annar þeirra, hinn
óæðri, var settur á vörð hjá
líkinu.
Hinn lögregluþjónninn
hafði safnað okkur saman og
tekið að sér það miður
skemmtilega hlutverk að
rekja úr okkur garnirnar.
Hann fór mjög skipulega að
öllu, spurði margs og athug-
aði vegabréf, skrifaði niður
númer á vegabréfum, nöfn
foreldra. heimilisfang og
hvað eina. Þetta tók sinn
tíma og vitanlega var ekkert
um þetta að fást. Þessi var
gangur laga og réttar á Sab-
lien-ey, þegar laganna verðir
þar hófu sínar athuganir og
rannsóknir. Bjuggumst við
nú við, að þetta yrði látið
duga þar til einhver sérfræð-
ingur kæmi á vettvang, en nú
fékk yfirlögregluþjónninn
þama þá lítt frumlegu en þó
óvæntu hugmynd, að taka
fingrafaramyndir af öllum
viðstöddum. Var nú hafizt
handa um þetta og óhreink-
uðust við þetta mörg hand-
klæði gistihússins, en lög-
regluþjónninn var mjög á-
nægður með sína snjöllu hug-
mynd.
Pierre bar fram kaffi und-
ir framvegg gistihússins og
reyndi að vera sem sorgbitn-
astur á svip, en tókst miður
að leika hlutverk hins sorg-
bitna.
Rennie hafði samvizkubit
og var allraunamæddur, er
hann sagði við mig:
— Þú verður að hjálpa
mér að skrifa konunni hans
samúðarbréf, Tony.
— Jæja, hann var þá
kvæntur ?
Rennie kinkaði kolli.
— Já, og ég held, að hann
hafi líka átt son . . . Við verð
um vitanlega að borga flutn-
inginn á ílkinu og annan
kostnað ... ég á við, fólkið
hans vill sjálfsagt, að hann
verði jarðaður heima hjá þvi.
Og svo verður konan hans að
fá þá upphæð, sem hann
hefði fengið greidda i kaup
hér. Kannske ættum við að
bæta einhverju við.
— Það bætir henni ekki
eiginmannsmissinn, sagði ég
hörkulega.
Rennie var áhyggjufullur.
— Mér varð á mikil skissa
— gott og vel, ég játa það,
en hvernig í ósköpunum átti
mér að geta dottið í hug, að
Hann þagnaði aftur.
— Það hafa vart verið
margir á ferli í nótt, sagði ég
og leit á David Douglas, sem
sat ekki fjær mér en það, að
hann gat vel heyrt til mín.
Hann skipti litum og tók í
hönd Ninonar. — Við vorum
úti, sagði hann svo, næstum
í ögrandi tón.
— Það veit ég vel, sagði
ég, — og ég geri ráð fyrir, að
lögreglan þurfi að hafa tal af
ykkur.
Nú tók óvænt til máls Solly
nokkur Geldbaum, lítill gild-
vaxinn Austurríkismaður,
sem gekk með sterk gler-
augu. Hann samdi lögin, sem
leika átti í kvikmýndinni.
— Ég var líka á ferli, sagði
hann og maður sá gegnum
glerið á stóru gleraugunum
hans hvernig hann deplaði
augunum.
— Ég var úti til þess að
hlusta á gnauðið í vindinum.
Það er eitthvað skáldlegt við
þennan vind, sem fer yf ir Mið
jarðarhaf og menn kalla
mistral. Mér þefur dottið í
hug að semja tónsmíð um
hann — eitthvað villt, ör-
lagaþrungið, eins og þegar
stormurinn gnauðar við klett
ana, og suðar í kjarrinu, eða
þegar bylgjurnar skella á
ströndinni.
— Hvar varst þú á gangi?
spurði ég.
Hann benti, dálítið hik-
andi, niður á ströndina.
— Ég var þarna, uppi á
klettunum, þar sem ég gat
séð yfir hafið.
— Sástu nokkuð?
Solly brosti angurvært.
— Nei, ég sé nú ekki langt
með þessum augum, en ég
hafði alveg gleymt hve nær-
sýnn Solly var. Hann gat
varla séð diskinn á borðinu.
Og hann bætti við: .
— Nei, ég sá ekkert, heyrði
aðeins gnauðið í öldunum og
stormgnýinn.
Rennie brosti hæðnislega.
— Tony er farinn að leika
lögregluþjón, að því er virð-
ist. Og hann er sannast að
segja furðu slyngur að gizka
á. Hann gizkaði á hvað ger-
ast mundi og hann jafnvel
giskaði á, að líkið mundi finn
ast í hellinum. Því ekki að
geta einu sinni til, Tony, til
dæmis um það hver sé morð-
inginn ?
Ríkisútgáfa námsbóka
Tvær vinnubækur.
Ríkisútgáfa námsbóka lief
ur nýlega gefið út tvær
vinnubækur í tónlist og er
hvor um sig 16 bls. í stóru
broti.
Fyrri bókin nefnist: Hljóð-
fall og iónar, 1. hefti, eftir
Jón Ásgeirsson söngkennara.
Bók þessi, sem er einkum
Barnasagan Kalli kafteinn * FLJÓTAND! EYJAN
47
Með hungr-
aðan plöntuhóp
inn á eftir sér,
flýttu vinir
okkar sér sem
mest þeir
máttu út að
skipinu KRAK,
og brátt stóðu
þeir allir á þil-
farinu og beygðu sig út yfir
borðstokkinn og virtu með á-
kefð fyrir sér hvernig litlu ó-
freskjurnar rifu í sig vatna-
liljumar og aðrar plöntur. Nú
varð ástandið „KRÁK" í hag,
því auðvitað átu þær einnig
þangið, sem hafði flækzt í
skrúfunni, og strax og það
var skeð, gátu félagarnir siglt
af stað. „Ég held ég fari nið-
ur og athugi, hvort hún fer i
gang“, sagði Mangi meistari
og lagði af stað. „Æ, og ég,
sem var svo nálægt tindum
frægðarinnar", andvarpaði pró
fessorinn. „Verið ánægður yf-
ir, að svo fór sem fór, hr. pró-
fessor", sagði Kalli, „ég hefði
svo sannarlega ekki viljað
hljóta frægð fyrir útrýmingu
mannkynsins". „Getið þið gef-
ið mér skýringu á, hvers
vegna allt fór í vitleysu .. .
það skyldi þó ekki hafa verið
býfluga, sem hefur villzt inn i
gróðurhúsið mitt og jurtirnar
þess vegna frjóvgast vitlaust".
„Ó, já“, sagði Kalli brosandi
og drap titlinga framan í
Tomma, „þar er ef til vill að
finna skýringuna. En það
hafði mér alls ekki dottið í
hug".
samin fyrir 7 ára börn, er
byggð upp á einföldustu at-
riðum hljóðfalls- og tón-rit-
unar og ætluð til að gefa
börnum kost á sjálfstæðri
vinnu við þeirra hæfi, þegar
í byrjun skólagöngunnar.
Bókin er eins konar stafrófs
kver i tónlist, til að æfa þau
byrjunaratriði, sem tónlist-
arkennslan byggist síðar á.
Hin bókin nefnist: Við
syngjum og leikum, 3. hefti.
Söngkennararnir Guðrún
Pálsdóttir og Kristján Sig-
tryggsson tóku efnið saman.
Þetta er vinnubók í söng-
fræði fyrir 12 ára börn, ætl-
uð til æfinga í að þekkja nót-
ur og syngja eftir nótum.
Bókina á að nota til vinnu í
sjálfum söngtímunum, en
einnig eru i henni æfingar,
sem börnin geta leyst heima,
eftir að hafa fengið aðstoð
við byrjun þeirra í söngtíma.
|| Báðar bækurnar, sem eru
1' gefnar út að tilhlutan Söng-
kennarafélags Islands, eru
gefnar út í bráðabirgðaút-
gáfu.
Þess skal getið, að í undir-
búningi er að gefa út 2. og 3.
hefti bókarinnar Hljóðfall
og tónar, og 1. og 2. hefti
bókarinnar Við syngjum og
leikom.
fj