Vísir - 27.03.1962, Blaðsíða 15

Þriðjudagur 27. marz 1962.
VISIR
n----------------------
GORDON GASKILL:
Morðingi
©o á næsfa leiti
V-_____________________________/
— Já, hélt Bayard áfram.
maður getur svo sem látið sér
detta margt í hug, svo sem:
Að ofurstinn ykkar hafi vilj-
að hefna manna sinna,
að Pierre hafi viljað hefna
sonar síns,
að litli kompónistinn hafi vilj-
að hefna fjölskyldu sinnar,
að frú Roquin hafi óttazt, að
hann myndi Ijósta einhverju
upp,
að Roquin hafi óttazt, að hann
kynni að leita einhvers frá liðn-
um tíma, sem kæmi honum illa
— og þar fram eftir götunum.
Við ræddum um þetta fram
og aftur, en við vorum engu nær
þegar við hættum.
Ég reyndi að gera mér grein
fyrir, hvað hefði gerzt morð
nóttina, þegar menn lögðu leið
sína til hellismunnans og reyndu
að koma því svo fyrir, að aðrir
sæju ekki til ferða þeirra. Tauga
æstur Þjóðverji gekk til fundar
við dauðann. Frönsk kona gekk
til móts við elskhuga sinn og
elskhuginn á fund hennar. Litli
kompónistinn hlustaði á gnauðið
í vindinum, en í hjarta hans var
hatur til þeirra, sem komið
höfðu ástvinum hans fyrir katt-
arnef.
Og einhvers staðar beið misk-
unnarlaus maður með morð í
huga. Ég kipptist allt í einu við.
Dálitlu skaut upp í huga mér,
sem ég hafði næstum gleymt og
varpaði ljósi á allt. Elskendurn-
ir höfðu gengið í áttina til hell-
isins án þess að gruna að þar
væri morðingi í felum.
Eitt orð og ég sá allt í nýju
Ijósi.
VIII. KAPÍTULI
Aðeins þrír bókstafir, — eitt
iítið orð, lykilorð að gátu. Mér
virtist sem lausnin væri fundin.
— Það er eitt atriði, byrjaði
ég og þagnaði. Það var eins og
þetta eina orð hefði komið svo
mörgu af stað, — eins og allt
yrði greinilegt, hulunni svipt af,
jafnvel smáatriðum, sem ég
hafði verið í vafa um, þegar ég
samdi kvikmyndasöguna.
Bayard horfði undrandi á mig.
— Það virtist óhugsandi,
sagði ég hátt, en ég gat vart
haldið áfram því að taugar mín-
ar voru í háspennu.
— Það virðist svo fjarstæðu-
kennt, en setjum nú svo, að ...
Ég fór að reyna að útskýra
kenningu mína fyrir Bayard,
sem hlustaði með sívaxandi á-
huga. Þegar ég laúk máli mínu
horfði hann á mig, næstum með
skelfingarsvip.
— Nei, það er óhugsandi, —
| en mér duldist ekki að hann var
j að vega og meta það, sem ég
j hafði sagt, iíkurnar með og
: móti. Augnatillit hans bar því
vitni, að hugur hans var í upp-
námi, er hann mælti:
— En hvernig gætum við sann
að þetta?
— Það er möguleiki, sagði ég,
ef til vill. Við gætum hringt til
konu hans, — ekkju hans í Ham
borg. Þetta er eitt af því, sem
eiginmaður vafalaust segir konu
sinni frá.
Bayard barði með hnúunum á
enni sér, leit svo á mig og
sagði:
— Vitanlega, það er eina leið-
in. Við skulum ljúka því af sem
fyrst. En það er ráðlegra að
hringja úr þorpinu. Ég hringi
fyrst til Parísar, svo verða þeir
að annast það. Þetta tekur
kannske dálítinn tíma, tilraunin
er þess verð að hún sé gerð.
Rennie vildi, að borðað yrði
snemma, svo að unnt yrði að
byrja kvikmyndatökuna strax
og skyggja tæki. Hann sagði að
við yrðum að gleypa í okkur
matinn. Ég hafði sannast að
segja enga matarlyst og áhugi
minn var annar en þeir. Ég
er skriffinnur en ekki leikari.
— Jæja, við skulum koma okk
ur af stað, sagði Rennie. Ég
kinkaði kolli svo lítið bar á.
Mér leið bölvanlega — sannast
að segja fannst mér í aðra rönd-
ina, að ég væri að gegna hlut-
verki svikara, — að minnsta
kosti skildist mér hvernig svik-
ara mundi líða við þessar sömu
kringumstæður. Ég hafði neyðzt
til að fara á bak við Rennie og
þau öll. Helzt hefði ég viljað
sýna honum trúnað, en Bayard
lét mig lofa því hátíðlega, að
segja ekki nokkrum lifandi
manni frá því hvað við vorum
að brugga.
— Við fáum upplýsingarnar
I bráðum, hvíslaði Bayard um
leið og ég gekk framhjá honum.
— Ég bíð hér.
i
Ég held,v að helmingur eyjar-
skeggja hafi komið á vettvang
til þess að fylgjast með kvik-
myndatökunni. Fráleitt hafði
nokkur þeirra verið viðstaddur
kvikmyndatöku fyrr og menn
vildu ekki láta þetta tækifæri
fara framhjá sér. Það fór í taug-
arnar á Rennie að hafa alla
þessa áhorfendur þarna, en við
þessu var ekkert að gera. Þetta
var þegar allt kom til alls þeirra
ey-
Þrátt fyrir æfingarnar fyrr um
daginn var Rennie ekki ánægð-
ur. Hvað eftir annað lét hann
taka allt upp aftur. Hann var
klukkustund að koma hermönn-
unum í land. Byggð var eftirlík-
ing af ratsjárstöð. Hún leit út
sem eftirlíkingin — gat ekki
blekkt neinn, en á kvikmynd-
inni, er þar að kæmi, myndi hún
líta náttúrlega út.
Áhorfendur röbbuðu saman.
Stundum var þeim skemmt og
hlógu þá dátt, en Rennie varð
stöðugt æstari og var jafnvel
farinn að bera við að nota þau
fáu frönsku orð, sem hann vissi
skil á. Hann krafðist algerrar
kyrrðar.’Og svo var kyrrt, —
en aðeins í svip. Svo sótti í
sama horfið.
Mér varð litið á Odette. Hún
virtist viðutan og áhyggjufull.
Við hlið hennar var Roquin, sem
hver annar fangavörður. Honum
stóð vafalaust hjartanlega á
sama um kvikmyndatökuna,
hann ætlaði svo sannarlega að
vera viss um, að þau fengju
ekkert tækifæri til samvista Od-
ette kona hans og Evans ofursti.
Ninon hafði ekki augun af hetj-
unni sinni, enn ástfangnari en
áður, og þarna var Evans í full-
um herklæðum og var sem hann |
hefði aldrei heyrt nefnda á nafn
stúlku, sem hét Odette. Hann
gætti þess að vera ávallt nálægt
Rennie og ræddi við hann í hvísl
ingum annað veifið.
Þarna voru nokkrir „þýzkir
hermenn" í hóp og biðu eftir að
röðin kæmi að þeim. Þannig
vildi til, að þeir hópuðust kring-
um Solly Geldbaum og virtist
það hafa óþægilegustu áhrif á
hann. Hann leit á þá með
hryggð í augum. Það var engu
líkara en að honum hefði fund-
izt í svip, að hanr væri innan
um hóp hermanna frá fjand-
mannaþjóð sinni, Þjóðverjum.
Pierre stóð fremstur meðal á-
horfenda, þögull sem gamall vitr
ingur. Hverjar skyldu hugsanir
hans hafa verið, er hann hafði
þetta allt fyrir augum sér? Var
hann að hugsa um son sinn, sem
beið bana í hellinum?
Allt í einu sá ég þrjá menn
koma utan úr myrkrinu um-
hverfis staðinn og inn í birtuna
frá kastljósunum, sem lýstu upp
hlæjandi andlit áhorfenda.
Það voru þeir Bayard og að-
stoðarmenn hans frá París, sem
komnir voru. Svarið var komið
við fyrirspurnunum, — svarið
frá París. Og mér rann eins og
kalt vatn milli skinns og hör-
unds.
Bayard nálgaðist mig hægt og
hægt. Og þegar hann var kom-
inn að mér hvíslaði hann að
mér:
— Þér höfðuð rétt fyrir yður.
Til hamingju.
En ég var hvorki stoltur eða
glaður. Mér var óglatt — fannst
ég vera að missa þrótt.
— Hvenær? hvíslaði ég.
Hann yppti öxlum.
— Nú. Hvers vegna ekki?
Kannske hefði hann átt að
bíða, en það getur líka verið,
að hann hafi vitað hvað hann
var að gera. Hann ruddi sér
braut gegnum mannþröngina og
hjálparmenn hans fóru á eftir
honum og það kom eins og af
sjálfu sér, að ég fór líka. Ég
hafði enga löngun til þess að
vera viðstaddur þennan loka-
þátt, en mér fannst það skylda
mín. Mér fannst óbærilegt til
þess að hugsa síðar, ef ég lypp-
aðist niður og laumaðist burtu.
Andartak hélt ég, að allt mundi
fara rólega fram.
En svo öskraði Rennie, er
hann sá okkur:
— Hver andsk ... Hver veð-
ur hér fram mitt undir upptök-
I ■ n n o
,-V.V.V.VA%VrN%V.V.%V.%V.V.VAV.%SV.V>V.%V.V.V.VAV.W.V.,.V«
■ ■ ■ ■ . i

Barnasagan Kalli kafteinn + KALLI OG HAFSÍAIM
KRÁK hélt góð
um hraða alla
nóttina Prófess
orinn hafði
nefnilega gefið
þær skipanir,
,að ljósið skyidi
haldast í kúpl-
inum og því
hraðar sem þeir
sigldu, því sterkara var ljósið.
Stebbi, sem stóð við stýrið, gaf
bláa ljósinu við og við auga
Honum fannst það óhugnanlega
draugalegt. Honum leið mjög
illa. Og það að hafa engan á-
kvörðunarstað, stríddi á móti
sjómannseðli hans. Hversyegna
skyldi maður stýra, þegar ekki
var stefnt í neina ákveðna átt.
„Við skulum halda norð-norð
vestur," tautaði hann, „eitthvað
verður að gera.“ Hanr. leit aft-
.ma og sa- ao i.;.jsið i
kúplinum var að breiða úr sér
og varð skærara, svo skært, að
allt skipið var upplýst. Furðu-
lostinn starði Stebbi á þetta fyr
irbæri, og sá að bláir geislar
sleiktu sig upp eftir kaðlinum,
-err. lúrbínan var bundin með.
Þeir náðu upp í skutinn á
KRÁK og föru að dansa á þil-
farinu. Nú var honum nóg boð-
ið „Við brennum", veinaði
hann og þaut út úr lúkarnum.
„Hjálp, eldur.“
______________________1T
unni? Tony! Ertu orðinn brjál-
aður?
Morðinginn sneri sér við og
sá okkur, Bayard lögreglufull-
trúa, menn hans og mig. Hann
virtist hika andartak, en ég held
að hann hafi lesið á andlit Bay-
ards eins og bók. Á næsta and-
artaki hafði hann gripið til
skammbyssu sinnar og hörfaði
hægt undan skref fyrir skref.
— Standið kyrrir, skipaði
hann.
Rennie, skildi það, sem hann
sagði, og mér fannst einhvern
veginn, að hann ætlaðist til, að
ég tæki að mér að koma vitinu
fyrir hann. Hvorki lögreglumenn
irnir eða hann sjálfur höfðu
nægilegt vald á enskri tungu til
þess.
Hann var kominn að kletta-
veggnum. Hann miðaði skamm-
byssunni á mig. Hann komst
ekki lengra aftur á bak, en það
var ekki hægt að ráðast á hann
frá hlið, því að hann var eins og
í opnum skáp í klettaveggnum.
Ég gleymdi áhorfendunum.
Tunga mín var þurr og hálsinn
og mér fannst, að ég mundi
ekki geta komið upp einu orði.
Ég reyndi að tala rólega:
— Takið þessu eins og maður,
sagði ég loks og það var kann-
ske það heimskulegasta, sem ég
gat sagt, en mér datt nú ekki
annað í hug.
— Þér getið ekkert gert, og
þar að auki eru púðurskot í
skammbyssunni.
Glott hans var grimmdarlegt
í hinni miklu birtu, sem hann
stóð í, og meinfýsilegt.
— Þér ályktið skakkt, Mars-
den, sagði hann. Þessi er hlaðin
með skörpum skotum. — Ég
hafði búizt við, að þetta mundi
gerast. Þetta er mín eigin
skammbyssa, afhent mér af
hernum.
— Gott og vel, sagði ég mild-
um rómi. Hún er þá hlaðin með
skörpum skotum, en þér getið
ekki drepið okkur alla. Þér haf-
ið beðið ósigur.
— Ég veit það, sagði hann
hásum rómi. — En reynið ekki
að þvinga mig. Éð mun ganga
frá þessu eins og ég sjálfur vil.
Hvernig komust þið að þessu?
— Það var hringt til konunn-
ar hans í Hamborg, sagði ég
hægt. Ég vildi forðast að hann
kæmist í æsingu meðan hann
var með fingurinn á gikknum.
Ég sá, að hann hafði líka vak-
andi auga á Bayard og mönn-
um hans og ég bað þá um að
vera rólega og aðhafast ekkert.
Þar til nú höfðu allit við-
Hér er þessi glæsilegi bíiskúr
og skemmtilegur garður uppi á
honum.