Vísir - 30.03.1962, Blaðsíða 15

Föstudagur 30. marz 1962.
VISIR
15
CECIL SAINT-LAURENT
KARÓLÍNA
(CAROLINE CHÉRIE)
En hún reyndi að láta hugg-
ast. Hún hafði heyrt að menn-
irnir yrðu svo margt að reyna,
og að eftir skúr kæmi skin, og
líklega væri óhjákvæmilegt, að
þau yrðu öll fyrir óþægilegri
reynslu á ferðinni, en svo, þeg-
ar til Parísar kæmi, yrði allt
gott. En þegar þau voru loks
komin inn í ljóta húsið við Saint
Dominique götuna var ekki
nokkur leið að láta blekkjast
lengur. Þar var ekkert — alls
ekkert, sem var næring hug-
myndafluginu. Sum herbergin
voru tóm — í hinum voru
ljót og leiðinleg húsgögn, og ef
horft var út um gluggana gat
ekkert fagurt eða skemmtilegt
að líta. Og þótt gamla þernan
væri alltaf að „lofta út“ var allt-
af sama saggaloftið í herbergj-
unum.
Þegar Karólína kom inn eftir
að hafa hlaupið til spákerling-
arinnar settist hún aftur við, en
það var nú farið að skyggja, og
skinið frá gömlu Ijóskerunum
náði skammt. Henni var næstum
óglatt af óþefnum í húsinu og
þegar hún seinna í lífinu minnt-
ist fyrstu vonbrigða sinna og
örvæntingar var það ávallt tengt
biðstundunum við gluggann, ó-
þefnum í húsinu og drunganum,
sem á öllu var.
Andartak beindist hugur henn
ar að annarri lykt, sem hún
kannaðist vel við. Hún barst að
vitum hennar, þegar Jeanne
gamla fór að hrista lökin, því
að af þeim var enn lavender-
angan Loire-fljóts. — Og þá
streymdu fram minningarnar
um blómabreiður á bökkum
Loirefljóts, þar sem hún hafði
vaxið úr grasi, — angan frá
rökum fljótsbökkunum og af ný-
slegnu heyi.
Og aðrar minningar svifu
fram, sumar óljósar, sumar skýr
ar, frá bernskuárunum:
Hún er sex ára og er klædd
hvítum kjól. Systir hennar hafði
átt hann á undan henni, en hann
er enn fallegur. Hann er prýdd-
ur með mjallarhvítum knippl-
ingum um mittið og silkislaufa
á bakinu .Hún er ekki klædd
svona vanalega, og þótt kjóll-
inn sé fallegur, þá er hann nokk
uð „gamaldags", og aðeins tek-
inn í notkun við hátíðleg tæki-
færi. Karólína litla horfir gremju
lega á hvítu knipplingana og
grípur í þá með litlu höndun-
um og kreistir og varirnar herp-
ast saman.
Hreinsum allan fatnað
Hreinsum vel
Hreinsum fljótt
Sækjum — Sendum
ifnaiaugin IINDIN HF.
Hafnarstræti 18 Skúlagötu 51
Sími 18820. Sími 18825.
— Jæja, Karólína litla, af
hverju ertu í svona slæmu
skapi? Svona — eitt skref fram,
svo tvö smáskref, — veitirðu
nokkra athygli því, sem verið
er að segja?
Það er de Tourville kennslu-
kona, sem talar og er allóþol-
inmóð orðin. Hún situr í garð-
stól og er að kenna Karólínu
að beygja kné sín rétt og virðu-
lega. Og hún heldur áfram:
— Og þú, Henri, láttu það nú
ekki hafa áhrif á þig, að systir
þín er í slæmu skapi. Þú stóðst
þig vel í vikunni sem ieið. Taktu
ofan húfuna.
Þetta var kyrrlátan, hlýjan
sumardag. í fjarska kvað við
hundgá og nær heyrðust hænur
gagga. I húsagarðinum var ein-
hver að höggva í eldinn.
— Verið nú eftirtektarsöm og
hlýðin, börnin góð. Eftir á meg-
ið þið fara og leika ykkur.
— Ef ég geri það rétt, sagði
Karólína, má ég þá fara úr
þessum kjól og í baðmullarkjól-
inn minn og fara niður að tjörn-
inni að leika?
Það var um miðjan dag í októ-
ber. Karólína hefur laumazt frá
bróður sínum. Hún gengur eftir
þjóðveginum breiða og kankvís-
legt bros leikur um varir henni.
Og hún hugsar á þessa reið:
Aumingja Henri, hvað hann verð
ur hissa, þegar hann kemur nið-
ur af hlöðuloftinu og finnur mig
hvergi. Hún hefur fundið langt
sefstrá eftir nokkra fyrirhöfn og
veifar því til beggja hliða, þar
sem hún hoppar, raulandi yfir
munni sér. — Það qr farið að
þykkna í lofti. Visin lauf trjánna
falla til jarðar. Og Karólínu
finnst hún vera frjáls. Og þegar
hún nálgast þorpið herðir hún
gönguna. Póstvagninn fer að
koma. Hana langaði svo til að
vera viðtsödd er hann kæmi.
Þess vegna hafði hún laumazt
burt frá Henri.
Póstvagninn stóri nemur stað-
ar fyrir utan krána. Hestamir
eru óþolinmóðir og krafsa í jörð-
iná með hófunum. Ferðafólkið
er á stjái til þess að teygja
skánkana.
Karólína lyftir öðrum fæti upp
á lágan múrvegg og þykist vera
að reima að sér skónum. Þá
heyrir hún sagt með karlmanns-
röddu:
— Hún hefur fallega ökla,
telpan. Og andlitssvipurinn er
yndislegur.
Karólína tekur sefstráið sitt
og flautar og raular á víxl, ham-
ingjusöm yfir að hún hefur fal-
lega ökla, en óhamingjusöm yf-
ir að hafa ekki getað tekið sér
sæti í póstvagninum og ekið
burt f honum.
Jeanne er að taka af borðinu.
Það brakar og brestur í brenn-
inu í eldstónni. Madama de Bi-
évre situr við borð, sem lampi
stendur á, og bróderar. De Tour-
ville kennslukona les harmleik
eftir Pérefix. Faðir Karólínu sit-
ur boginn, sviplaus og þreytu-
legur með opinn fílabeinskassa
fyrir framan sig, í honum er
safn Jóbaksdósa. í síðastliðnum
mánuði hafði bætzt enn ein í
safn hans, — úr Limoges-postu-
líni. Markgreifafrúin er að bród-
era „höfuð hins hárprúða Pol-
luxar“, svo að hún lítur ekki
einu sinni upp, þar sem hún er
að hugleiða hvernig litt garn
hún eigi nú að nota, en orð
hennar hljóma allhvasslega:
— Ertu nú enn með þessar
neftóbaksdósir þínar? Hefurðu
ekki áhuga fyrir neinu öðru?
Furðulegt uppátæki, að vera að
safna þessu.
Hann svarar engu og hún
hafði raunar ekki búizt við því^
Henri situr við arininn og er að
tálga seglskútu. Sonur snikkar-
ans hafði lánað honum verkfæri.
Og loksins kom blái fuglinn til
að bjarga prinsessunni og þá
lagði Karólína frá sér bókina og
hvíslar að bróður sínum:
— Komdu þá, Henri, ég er nú
komin jafnlangt og þú í sögúnni!
Hann hallar dökka kollinum
sínum að hinum ljósu lokkum
hennar og svo lesa þau áfram
hina skemmtilegu sögu mad-
dömu d’Alnoye og hætta ekki
fyrr en þau eru búin með hana.
— Heldurðu að þau viti nokk-
uð bvert við fórum?
Það var Karólína, sem spurði,
en hqn og Henri höfðu stolizt
í ána, og gljáði sólin n úá vota
kolla þeirra. Hún átti við for-
eldra sfna og kennslukonuna.
Það var steikjandi sólarhiti
og jörðin brennheit — og eins
og það væri hvergi forsælu að
finna. Og hvergi gott að vera
nema í svölu vatninu. Sólbakað
landið blasir við augum. Flugna-
suð berst að eyrum. Og kýrnar
liggja letilega á bakkanum og
jórtra.
— Ég held að þið séuð gengin
af göflunum, er alt í einu hróp-
að á bakkanum, og það var Lou-
ise, sem komin var. Þeim finnst
hún hlægieg, þar sem hún stend-
' ° ° ■ i
V.V.VV.V.V.VAV/
Barnasagan Kalli kafteinn
16
Eftir ónæðið
um nóttina
skreið Tommi
aftur i bólið
sitt. Hann áleit
að svo sannar-
lega hlyti eitt-
hvað að vera
leyndardóms-
fullt við túrbín
una hans Sifters prófesson. —
„Hafsía, eitthvað til að sía haf
með. Hvað í skollanum skyldi
fiað nú vera?“ Næsta moi^un
si, Tommi prófessorinn j Fir-
★ KALLI OG HAFSÍAIM
gefa káetuna sína og fara burt.
Vegna forvitni sinnar, gat
Tommi ekki staðizt að fara inn
i mannlausa káetuna. Hann
opnaði hurðina gætilega og
skaust inn fyrir. Hann var að
því kominn að hrópa upp yfir
sig af undrun, en hann stillti
sig og tautaði með sjálfum sér:
„Taktu nú vel eftir Tommi litli.
Þetta lítur nógu merkilega út.“
Káeta prófessorsins var yfir
fullt af alls konar appa-
rötum, sem öll stóðu og
suðu eða tikkuðu. Eitthvað
hlaut að vera á seyði.
ur þarna á bakkanum í þröngri
blússu og víðu pilsi.
— Nú skal ég sannarlega
segja mömmu frá þessu og de
Tourville kennslukonu líka.
— Þau fara að stríða henni
og þykjast ekkert heyra.
— Komdu út í, Lúlla. Þú ert
svo langt í burtu, að við heyr-
um ekki orð af því, sem þú ert
að segja, sagði Henri.
— Mikið er það leiðinlegt að
heyra ekki til þín, segir Karó-
lína og steypir sér kollhnís í
ánni, því að það hlýtur að vera
I skemmtilegt, en þetta hefur þau
áhrif á Louise, að reiði hennar
nær hámarki.
— Þið vitið vel, að hvorki
pabbi og mamma eða kennslu-
konan vilja, að þið baðið ykk-
ur í Loire eins og hverjir sveita-
krakkar — ekki þá nema klædd
svo sem við á. Og nú skuluð
þið sannarlega fá fyrir ferðina.
Louise var gröm yfir, að þau
skyldu vera að skvampa þarna
allsnakin — og mundi jafnvel
de Tourville kennslukona ekki
hafa -reiðst öllu meira, því að
hún leit svo á, að ekki væri
annað sæmandi en baða sig að
hirðmeyja hætti og aðalskvenna,
sem óðu út í sjóinn eða fljótin
hálfklæddar, til þess eins að
væta á sér tærnar, eins og al-
þýða manna sagði, en fyrir mun
það þó hafa komið, að hinar
djörfustu óðu út f upp að knjám.
Nei, Louise fannst ósæmilegt,
að Henri og Karólína hlypu um
allsnakin eins óg krakkarnir í
þorpinu, og nú ætlaði hún að
sjá um, að þau fengju ráðningu,
sem yrði þeim minnisstæð.
Börnin horfðu dálítið áhyggju
full á eftir henni, þar sem hún
arkaði af stað í áttina til hall-
arinnar, en allt í einu snýst hún
á hæli og hleypur eins hratt og
hún getur í síðpilsunum:
— Nei, nú hefur mér dottið
betra ráð í hug, segir hún. Ég
Viltu fara og dansa við hana
og spyrja hana, hjá hvaða hár-
greiðslukonu hún láti greiða
sér
Ég var að segja til hamingju
það var drengur,