Vísir - 15.05.1962, Page 15

Þriðjudagurinn 15. maí 1962.
VISIR
15
CECIL SAINT-LAURENT
£ *
KAROLINA
(CAROLINE CHÉRIE)
34
— Þú sérð nú hvernig er kom-
ið fyrir honum. Um þetta hugs-
ar hann sýknt og heilagt. Og
í fyrrinótt fékk hann slæmt
kast.
Karolína hlustaði á hann al-
varleg á svip.
— Nú sefur hann, sagði Kar-
lotta að lokum, — mamma vakir
yfir honum.
Það var Karolínu mikið
hryggðarefni að heyra þetta, á
þeirri stund sem henni var að
byrja að líða betur, vegna þeirr-
ar rósemi- og öryggiskenndar
sem hún hafði ávallt notið í
þessu húsi. Og nú var hún þá
undir sama þaki og geðbilaður
maður. Henni fannst það óbæri-
leg tilhugsun, að vita af geð-
biluðum manni nálægt sér. Hún
fyrirleit geðveikt fólk í eigin-
girni sinni og sjálfselsku. Og
nú fannst henni næstum eins
og Karlotta hefði móðgað sig
— eins og hún bæri nokkra á-
byrgð á andlegu ástandi föður
síns.
— Karolína — veiztu, ég held,
að þú sért enn fegurri en fyrr?,
sagði Karolína en henni þótti nú
hyggilegast að skipta um um-
ræðuefni. Ég hef aldrei betur
vaxna konu séð.
Karolína varð undir eins him-
inlifandi yfir gullhömrunum, og
meðan Karlotta var að hagræða
kjólnum, sem hún hafði farið i,
^ leit hún enn í spegilinn, og var
nákvæmlega sömu skoðunar og
| Karlotta, eftir að hafa veirt
! spegilmynd sína fyrir sig.
i — Ég heyri að mamma er að
■ koma, hvislaði Karlotta. Spyrji
' hún þig um Georges máttu til
að reyna að róa hana.
Það var barið að dyrum.
— Má ég koma inn?
— Komdu inn, mamma, svar-
| aði Karlotta, þegar hún hafði
jhorft spurnaraugum á Karolínu,
sem hafði kinkað kolli.
Frú Berthier var orðin elli-
leg. Hún brosti, en greinilegt,
að hún var mjög sorgbitin. Karo
lína heilsaði henni með kossi.
1 — Hvað það er indælt, að þú
1 skulir vera komin hingað, vina
mín, sagði gamla konan. Hér
geturðu vonandi verið örugg.
Maðurinn minn nýtur svo mik-
illa vinsælda hér í hverfinu, að
vondum mönnum verður ekki
hleypt inn hér.
— Hvernig líður pabba?,
spurði Karlotta.
— Betur. Hann er vakandi,
en miklu rólegri. Hann hugsar
nú einungis um Georges. —
Heldurðu, Karolína, að maður-
inn þinn sé í eins mikilli hættu
og við erum smeyk um, vegna
| þeirrar hættu, sem hann leggur
! sig í? Ertu ekki á því, að við
gerum of mikið úr hættunni?
— Jú, ég gæti trúað því, ég
er — næstum — viss um það,
svaraði Karolína hikandi.
— Hann er svo heiðarlegur og
réttsýnn, sagði Berthier, sem
fannst svar Karolínu uppörv-
andi, þrátt fyrir hik það, sem
i var á henni er hún svaraði. Hví
skyldu nokkur maður vera hon-
um andstæður. Það er ekki hægt
að ásaka hann um neitt. Hann
er áreiðanlega eins góður lýð-
veldissinni og hinir.
Svo fór hún til þess að njóta
dálítillar hvíldar, en Karlotta
tók við af henni að sitja hjá
veikum föður sínum, en Karo-
lína fór niður til þess að athuga
hvað Soffía hefði komið með.
— Þetta hlýtur að vera nóg,
sagði Soffía. Við verðum hér
aðeins nokkra daga.
Karolína fór út í garðinn.
Söngur fuglanna hafði róandi
áhrif á hana. Hún hugsaði sem
svo, að þeir væru að syngja um
ást, til þess að laða til sín fé-
laga. Hví gátu mennirnir ekki
lært af þeim. Hví ríkti allt af
þessi ófriður með aftökum og
bardögum. Ef menn að eins gætu
lært að vera vinsamlegir hverjir
við aðra gæti jörðin verið para-
dís. Og hún hvíslaði:
— Gaston, ástin mín, hve nær
ber fundum okkar saman af
nýju?
Það var ekki eins dapurlegt
við miðdegisverðarborðið, eins
og Karolína hafði búist við.
Berthier gamli virtist rólegur og
var tillitssamur við Karolínu. í
fyrstu var hann þó dálítið órór
yfir, að engar fréttir höfðu bor-
ist af Georges, en sagði svo:
— Engar fréttir eru á við góð-
ar fréttir.
Eftir miðdegisverðinn fór
Karolína með Karlottu upp í
herbergi hennar. Þær vöktu
fram eftir nóttu í von um, að
Georges kæmi. Um klukkan tvö
fóru þær að hátta. En Karolína
var ekki fyrr búin að halla sér
út af er hún heyrði fótatak
manns síns í stiganum. Án þess
að berja að dyrum kom hann inn
í herbergið hennar og setti sig
á rúmstokkinn hjá henni.
— Hvað hefur gerzt?, spurði
Karolína.
Georges var mikið niðri fyrir
og þurfti að kasta mæðinni.
— Ekkert, svaraði hann loks.
Fundurinn dróst á langinn. Úti á
l landinu njótum við yfirleitt fylg
is. í Caen eru sjálfboðaliðar
' reiðubúnir til þess að koma okk
ur til hjálpar, ef skríllinn skyldi
rísa upp gegn okkur.
— Jæja, þú ert þá vonandi
vonbetri.
Georges svaraði engu, en
spurði svo:
— Hittirðu Salanches á hverj-
um degi?
— Ætlarðu nú að byrja á
sama söngnum? Áttu ekki við
nóg vandamál að stríða fyrir?
— Þú svaraðir ekki spurningu
minni.
— Mér dettur heldur ekki í

I ■ ■ ■ R P
T
A
R
Z
A
Eftir að klefahlurðin hafði verið
opnuð, stöðvaði Tarzan hina
spenntu félaga sína. „Bíðið eftir
Barnasagan
mér hérna“, hvíslaði hann.
„Hvað með demantana mina“
sagði Tom Platt. „Seinna", sagði
apa maðurinn.
Fljótlega kom Tarzan aftur með
vatnsföt. Flýtið ykkur“ hrópaði
hann. „Við getum forðað okkur
meðan óvinirnir sofa‘.
i a m s ■ u i
KALLl
ðg hafsÍGEi
— €» —
Stuttu seinna stýrði Sifter haf-
síunni inn í nokkurs konar völund-
arhús. Framljós hafsíunnar lýstu
inn í djúp göng. Alls kyns fiskar,
stórir og smáir syntu fram og aft-
ur og horfðu fjandsamlegu augna-
.áði inn í kúpulinn til Kalla og
Sbebba. Hafsían fór fram og aftur,
upp og niður og 1 hringi. Sifter
varð stö'ugt taugaóstyrkari, vegna
þess að hann gat ekki stýrt þeim
út úr völundarhúsinu. Kalli stjórn-
aði eins og ósvikinn stríðsþjálfari:
„Hægri .vinstri, niður o.s.frv. —
„Þetta fengi biskup til að bölva",
sagði Kalli við Stebba Þessi band
vitlausi vísindamaður sendir okk-
ur enn Iengra inn í völundarhús
ið.“, en stýrimaðurinn sat bara
með lokuð augu. Kalli þreif í
skeggið á honum, en kippti að sér
höndinni, og æpti .upp yfir sig.
„Tíuþúsundhákarlar", hann er full
ur af rafstraumi. Þessvegna sefur
hann. Hver þremillinn. Nú hef ég
einnig fengið hann. Augun 1 mér..“
Svo lokuðust augu hans einnig.
Rétt áður en hann sofnaði, tók
hann eftir því að nafsían rakst á
eitthvað hart.
j hug, að svara henni. Ég er úr-
vinda af þreytu. Lofaðu mér að
vera í friði. Mig langar til að
fara að sofa.
Hann þagði. Karolína lagði
aftur augun. Hún var í þann veg
inn að festa svefninn, er hún
heyrði rödd manns síns eins og
í fjarska:
— Hann er elskhugi þinn, er
ekki svo?
Hann spurði rólega, næstum
í auðmýkt, og furðaði Karolína
sig meira á því en sjálfri spurn-
ingunni, og hún hugsaði með
sjálfri sér: Hve lengi skyldi hann
kvelja mig með þessum eilífu
spurningum?
— Karolína, svaraðu mér nú.
Er hann elskhugi þinn?
Það var engu líkara en að
hann óskaði þess, að hún svar-
aði honum játandi:
— Karolína, heyrðu mig nú,
hálfstamaði hann.
Hann dró andann þungt, greip
í handlegg hennar. Neglur hans
læstu sig í hörund hennar.
— Ég verð að fá að vita
vissu mína. Játaðu það bara, ég
verð ekkert reiður. Ég skal fyrir
gefa þér, en þú verður að segja
mér það, — heyrirðu ....
Hann hélt áfram, eins og í
draumi:
— Ég hef kært hann. Hann er
á svarta listanum.
Karolína reis upp og þreif í
hann.
— Hvað segirðu? Kært hann?
Gaston? þú . . . þú, ragmenni,
vesalmenni.
Hún réðst á hann og kom
honum það svo óvænt að hún
hafði hann undir þegar og greip
fyrir kverkar honum.
— Nei, nei, ég fullvissa þig
um . . . það var ekki ég . . .
En frávita af harmi og heift
lét hún hnefana dynja á honum
og hrópaði í sífellu:
— Varmenni, varmenni.
Dyrnar milli herbergis henn-
ar og Karlottu opnaðist og hún
stóð þar með logandi kerti í
höndunum, dauðskelkuð.
— Hvað gengur á? Georges!
Hvað er að? Karolína, þú ert
að gráta.
—Nei, ég græt ekki, svaraði
Karolína án þess að vita hvað
hún sagði, ég er ekki rög eins
og hann. Mig langar til þess að
ganga af honum dauðum.
Georges rykkti sér allt í einu
X
-D