Vísir - 17.05.1962, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 17. maí 1962.
ViSlR
CECIL SAINT-LAURENT
KARÓL
(CAROLINE CHÉRIE)
ekki niður varnarlausar konur.
Hún hafði ris'ð á fætur hjálpar-
lausf.
— Hlustaðu nú á mig, kven-
borgari, sagði sá sem með kynd-
ilinn, við viljum ykkur ekkert
illt. Við viljum að eins leita hér
í húsinu. Við leitum að Berthier
borgara, sem við viljum fara
með á fund lýðveldisnefndar-
innar hér í hverfinu, og fyrir
henni verður hann að gera grein
fyrir framkomu sinni.
— Berthier borgari er ekki
hér, sagði Karlotta rólega. Hann
mun verja framkomu sina á
fundi í þjóðþinginu.
— Sé hann ekki hér getið þér
ekki haft neitt á móti því, að
við leitum að ykkur viðstöddum.
Að leit lokinni skulum við fara.
Karlotta hikaði en sagði svo:
— Gott og vel, ég fellst á, að
þrír komi, en þið verðið að hafa
hraðan á.
Karolínu, sem skildist, að Kar
lotta lét undan Georges vegna,
ef hann skyldi koma aftur, því
að þá gengi hann beint undir
ljónshramma, hrópaði til þeirra:
— Komið þá, borgarar,en flýt
ið ykkur, okkur er kalt.
Maðurinn, sem bar kyndilinn,
kempan rauðhærða og konan
hásróma stigu hikandi fram og
bjuggust til að hefja leitina, en
þá opnuðust allt í einu dyr og
sló bjarma á stigann. Allir litu
upp. Á stigapallinum stóð mað-
ur, sem hafði vafið um s g rauð-
um innislopp og nú kom hann
niður stigann eins og svefn-
göngumaður. Við hlið hans gekk
gamall þjónn og hélt á kerta-
stjaka. Hann tautaði eitthvað,
sem Berthier annaðhvort heyrði
ekki eða lét sem vind um eyrun
þjóta. Berthier er nam staðar í
stiganum og skók hnefann fram
an í komumenn, sem stóðu sem
steini losnir af undrun.
i — Þér, aumastir alira manna,
! kallaði hann, — sem hafið hend-
ur blóði flekkaðar. þér eruð hing
að komnir til þess að leita
verndar vegna reiði guðs og eyði
leggingarinnar af syndaflóðinu,
sem koma mun. Flýið — flýið út
út í yztu myrkur, þar sem er-
grátur og gnístran tanna. Minn
, guðdómlegi faðir hefur dæmt
yður. Hann vill ekki, að þér ó-
I verðugir, dveljið^ lengur hér á
i jörðinni. Hann fyrirlítur yður
fyrir mannvonsku yðar, fyrirlít-
ur sár yðar, böðlana, pestirnar
—í og hann fyrirlítur yður af því
þér eruð svo herfilega ljótir.
Ekki kom orð yfir neins
manns varir í hópnum og hrisst-
ist gamli maðurinn af hlátri.
— Það er yfir máta hlægilegt!
Þið, þessir vesalingar — hélduð,
að þetta syndaflóð yrði eins og
hið fyrsta, og allt mundi verða
eins og þá, og þið mynduð geta
fundið ykkar Nóa-örk. Þið héld-
uð að ég mundi verða eins vit-
laus og hann Nói gamli, en það
sorglega er, herrar mínir, að nú
er hann Drottinn vor þreyttur.
Ég ve't það. En hann vill skapa
eitthvað nýtt, spánýtt, skiljið
þið?
Komumenn voru svo undrandi
yfir ruglingslegu rausi gamla
mannsins og formælingum, að
enginn sagði orð til andmæla, en
fóru að pískra saman:
— Það er hann Berthier gamli
— læknirinn frá Hotel-Dteu
sjúkrahúsinu.
Karlotta, sem gerði sér grein
fyrir, að faðir hennar hafði á-
vallt notið mikils álits fyrir góð-
vild og hjálpsemi, kom fólki
þessu nú þannig fyrir sjónir, að
erfitt mundi fyrir það að átta
sig á framkomu hans. Rétti hún
fram hendur sínar í áttina til
þess og mælti?
— Borgarar, þið hljótið að sjá
hvernig komið er fyrir honurn.
Síðan er ha'nn fékk vitneskju
um, að sonur hans er í hættu,
er hann ekki með sjálfum sér.
Þið vitið um góðverk hans og
fórnfýsi við alþýðu manna. Sýn-
ið þakklæti ykkar meðan enn
er tími til.
Hik var á mönnum, en rauð-
hærða kempan var fyrst til þess
að átta sig.
— Við virðum þig, læknir og
j borgari, sagði hann, lýðveldið
virðir vísindin. Dragðu þið í hlé,
farðu til herbergis þíns, við vilj-
um þér ekkert iilt. Við leitum
j að syni þínum. — Við þig eigum
I við ekkert erindi.
Gamli maðurinn strauk um
andlit sitt. Hugaræsing hans
virtist hafa hjaðnað. Hann' virti
fyrir sér fólkið, sem stöð þarna
og ræddi um hann, á hans eigin
heimili.
— Að hverjum leitið^ þér?,
spurði hann loks.
— Að Georges Berthier borg-
ara, þing’manni á þjóðþinginu.
Gamli maðurlnn gekk niður
seinustu þrepin — og gekk svo
hægt í áttina til þeirra:
— Það er ég. Takið mig með
ykkur, ef þið viljið.
— Vertu nú ekki að þessum
barnaskap, pabbi Berthier, sagði
kempan. Við þekkjum þig, og
eigum ekki í neinum útistöðum
við þig.
í sömu svifum heyrðust óp
mikil úti á götunni:
— Hjálp, hjálp, þeir eru að
reyna að drepa Berthier borg-
ara. Komið og hjálpið honum og
föður hans og öðrum, sem eru í
hættu þarna inni.
Nú birtist frú Berthier allt í
einu. Henni tókst að komast inn
í miðjan hópinn og er þangað
var komið æpti hún af lífs og
sálar kröftum:
— Hjálp, morð, morð!
Garðhliðið var opnað og inn
j kom Firmin, gamli þjónninn, og
rneð'honum ýmsir' íbúar úr hverf
inu, sem hann hafði beðið hjálp-
ar, og höfðu þeir klæðst í snatri
til þess að fara með honum.
Firmin hafði laumast út um
glugga til þess að sækja hjálp.
Hann benti á innrásarmenn:
T
A
R
Z
A
N
Varðmaðurinn rak upp gól til i ruku þegar til og réðust á hina , ringulreiðinni var svikarinn, sem i líka tekinn fastur.
að aðvara félaga sína — Þeir I ógæfusömu flóttamenn. — Og 11 ctitlaði að stela gimsteinunum,
i u a m « o *
Barnasagan
~ © —
KALLI
hofsían
o
rsS^ni ^
Þeir lyftu túrbínunni, með Kalla
og Stebba innanborðs, upp á dekk
ið, þar sem auðve!dara var að
meðhöndla fórnardýrin tvö. Prófes
sorinn hafði sagt #Tomma og
Manga að fara í gúmmíhanzka, til
þess að verja sig gegn rafstraumi,
er þeir snertu Kalla eða Stebba.
„Leggið þá báða á borðið,“ skip-
aði vísindamaðurinn, þegar Tommi
og Mangi höfðu borið þá inn í til-
raunastofuna. Á meðan var prfes-
sorinn önnu mkafinn við kopar-
leiðslur og einangruriarbönd, sem
hann festi á höfuð og stóru tæm-
ar á Kalla og Stebba. Sjómennim-
ir tveir líktust nú einna helzt Mars
búum. „Varið ykkur nú“, sagði
Sifter, og átti erfitt með að leyna
"to!íi sínu, og nú greip hann raf-
magnsperu, sem hann lét við leiðsl
urnar á höfði Kalla. Á sama augna
bliki fyllti skært ljós herbergið.
„En en getur þetta nú verið hollt?"
spurði Mangi. „Hoiit og hollt ekki“
svaraði Sifter, „Séð frá vísinda-
Iegu sjónarmiði, er það ekki svo
mikilvægt. Þeir hafa hlaðizt orku
hafsíunnar. En hvernig? Það er
spurningin."
—Þessir borgarar hafa komið
hingað í heimildarleysi — það er
á móti lögunum.
Framkvæmdastjóri lýðveldis-
nefndarinnar í hverfinu, sem
Firmin hafði leitað til af klókind
um sínum, horfði hvasslega á
þá:
— Er það rétt, að þið hafið
ruðst hingað inn án fyrirmæla?
Er enginn svaraði sagði hann
ákveðið:
— Fyrst svo er, borgarar, verð
ég að biðja ykkur að fara héðan
án þess að aðhafast frekar. Og
það gerið þið sem sannir lýðveld
issinnar.
Það var konan hásróma, sem
gaf merki til undanhalds, en
hún steytti hnefann framan í
framkvæmdastjórann:
— En við komum aftur — við
komum aftur á morgun — og
með alla hugsanlega pappíra.
Við skulum hreinsa ærlega til í
þessu aristokrata-hreiðri.
Meðan fólkið var að tínast út
heyrðist dynkur. Það var gamli
læknirinn sem hafði fengið nýtt
kast og hnigið niður. Karolína,
Karlotta og þjónustufólkið bar
hann upp á herbergi hans. Þegar
Karlotta hafði falið hann í umsjá
móður sinnar batt hún um sárið
á enni Karolínu, en enn blæddi
úr því. Það var ekki nema
skeina, en Karolínu hafði orðið
talsvert um það.
— Ég kem til að líta þokka-
lega út, sagði hún. Ætli ég verði
ekki gul og blá og marin á enn-
inu minnst í viku.
Karlotta stjanaði við hana, en
sagði í nokkrum ásökunartón,
að það væri gildar ástæður til
þess að ala áhyggjur um annað
en útlit sitt, eins og komið var.
— Ég verð að fá vitneskju um
það, ef Georges kemur, sagði
Karlotta nú — hvort hann hefur
náð til herra de Salanches í tæka
tíð. Æ, hvað skyldi gerast á
morgun?
IX.
Fangelsið.
Karolína sofnaði að kalla þegar.
Þegar hún vaknaði lagði sólar-
birtuna inn á milli rimlanna í
gluggahleranum, og varð henni
ljóst af því, að nokkuð mundi
liðið á dag. Reis hún því á fætur
þegar og fór inn til Karlottu,
sem sagði henni, að Georges1
hefði ekki komið heim fyrr en
snemma morguns. Honum hafði
tekist að aðvara Gaston, sem
var flúinn, en hann hafði ekki
viljað vekja i>ana. Hann hafði
hvílt sig utn stund en farið svo j
á þingfund, en veriu mjög kvíö-
inn, Faðir Karlottu Iá rúmfastur