Vísir - 26.07.1962, Side 15

Fimmtudagur 26. júlí 1962.
VISIR

tTAICZAN nCOPFEP’
TO THE SKOUNf
AN!7 K.AKIV HOnWS
TO LUK.E HIS
PK.EY.
t/'-w, ,
N t, V*nM£i
fcOTWák J0H»J
OjMto
by United Featur* Syndicate, Inc.
AS THE THUNFEItlNG
5UFFAL0 PKEW CLOSEK,
HE P’EFTL/ LEAPEF
THKOUSH HIS LASSO--
AKirv VVHEW THE MASSIVE SEAST TRIEF TO FOLLOW,
IT BECAME HELFLESSLV ENSMAICEF! n-5-Sfe?6
SAKAMÁLASAGA ^
^ FFT//? CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
8. kapítuli.
Ég gægðist út, en gat ekki
hennar og rykkti henni upp. |
— Nú skuluð þér gera yður;
eitt ljóst — komumst við héð-1 séð neitt, sem gæfi til kynna
an fæ ég tveggja mánaða hlut- hver felustaður hans var, en
verk að halda yður leyndri — nálægt, þar sem hann hlaut að
og það verður engan veginn auð (vera, var tré, sem elding hafði
velt. Ef lögreglan finnur yður j klofið og var gott að hafa það
lendi ég líka í kóm hennar og ég til að miða við. Hann hlaut að
sjá vel yfir veginn og til sum-
arhússins þaðan, sem hann fald-
ist.
— Hvað ætlið þér að gera?
sagði hún, þegar ég fór allt í
einú að færa mig úr hvítu skyrt-
unni.
— Ná í leigubíl, sagði ég háðs
lega.
Ég fann gamla, bláa skyrtu í
geymslunni og þegar ég hafði
ætla ekki að sætta mig við, að
fordrukkin kona geri gys að
mér.
— Þér sleppið mér kannske,
ef þér hafið talað út, sagði hún
og vottaði fyrir fyrirlitningu í
augnatilliti hennar.
— Munið bara hvað ég hef
sagt, — yðar hátign! Hver er
hann annars þessi náungi þarna i
úti? j , , , ,
— Ég hef ekki orðið vör við>, stungið skammbyssunm i belt-
að hann hafi sent inn nafnspjald lú heuntl, ég þvh’ sem eftir var
ið sitt. Það kemur heldur ekki af whiskyinu á gólfið.
yður við hver hann er. Þér eigið 77 Þér eruð tlf neydðar að
að koma honum fyrir kattarnef,.neita yður um að neyta fengis
en ekki að komast að raun um |héreftir' Það er af emni ást8ef
aoeins, sem hann hefur ekki
komið hingað til að drepa yður,
— KahTðTann hvaða nafni'°S hún er, að hann veit að ég
hef skammbyssuna hans. - Nu
laumast ég að baki honum. Það
— Hver drap manninn yðar? getur verið, að hann lofi mér
Unnuð þið þessa dáð í samein- að sleppa, því að það er á yðuir,
ingu? sem hann vill koma fram hefnd-
Hún horfði á mig eins og um. — Þér skuluð loka bak-
drottning á þegn sinn og mig dyrunum — hinar eru læstar.
fór að renna grun í, að næstu Setjizt inn í geymsluna, og ef
hver hann er.
— Elskhugi?
sem yður sýnist.
tveir mánuðirnir yrðu ekki sér-
lega skemmtilegir.
þér heyrið til hans æpið hátt
og lengi, og ef þér finnið reykj-
arlykt, þá æpið enn hærra.
— Reykjarlykt?
— Hann gæti reynt að svæla
yður út.
Þetta virtist engin áhrif hafa
á hana.
— Þér , eruð sannur meistari
í að hræða fólk, sagði hún.
Ekkert gerðist meðan ég var
að laumast út, en kaldur sviti
brauzt út um mig allan, er ég 0g horfði í
skreið í áttina til kjarrsins, til hússins.
þess að framkvæma áætlun
mína.
Heitt var af sólu og stundum
brakaði í feysknum greinum
undir mér, og þá nam ég staðar,
og hélt niðri í mér andanum,
— líka til þess að hlusta eftir,
hvort frú Butler æpti, því að
ef hún yrði fyrir árás yrði ég
að koma henni til hjálpar þegar
í stað.
Loksins var ég kominn að
hinu klofna tré í þykkninu og
læddist gegnum það og stefndi
í áttina til kofans. Brátt sá ég
hluta af þakinu, en gat ekki enn
komið auga á leyniskyttuna. Ég
settist á afhöggvinn trjástofn
og-virti allt. sem bezt fyrir mér
og allt í elnu brá mér heldur en
ekki.
Ég kom auga á hann.
Fyrst sá ég bara annan skó-
inn hans, en við nánari aðgæzlu
sá ég hvar hann lá í kjarrinu
Þau eru að æfa sig undir sumarfriið
sjónauka til sumar- j vætlaði úr skrámu á fótlegg
j hennar. Henni geðjaðist ekki að
Ég gætti þess vándlega að
stíga létt til jarðar, er ég lædd-
ist að baki honum. Þegar ég
átti eftir aðeins 3 metra miðaði
ég á hann skammbyssunni og
kallaði:
— Snúðu þér við, en hreyfðu
ekki riffilinn.
Hann rétti ósjálfrátt út hend-
ina eftir honum.
— Það heppnast þér aldrei,
sagði ég og hikaði hann þá, en í
þessum svifum lá við að illa
færi fyrir mér, því að ég var
sleginn með kylfu í annan hand
legginn, og það var stúlkan, sem
það gerði, en ég var snarráður
og henti henni sem væri hún
lét-tur poki á manninn^og þar
kútveltust þau bæði. Ég tók upp
skammbyssuna, sem ég hafði
misst.
Sú ljóshærða var ekkert fal-
leg þessa stundina. Andlit henn-
ar var afskræmt af reiði og blóð
Tarzan stökk til jarðar, og hljóp.
Hann vonaði a^ honum tækist að
gabba bráð sína.
Þegar hinn ógnandi buffalo nálg-
aðist, Tarzan smeygði sér í gegn-
um gildruna.
Og þegar risastórt dýrið reyndi
að fylgja á eftir, varð það fast og
hjálparlaust í snörunni.
Sarnasagan
*9
elduK.
Þegar þeir heyrðu hróp Slapzky
fursta, hlupu allir til herbergis
hans. Utan við dyrnar mættu þeir
Ruffino greifa sem hafði komið
rétt á undan þeim. Hann stóð og
var að reyna lásinn. „Hann er fast
ur“, kallaði hann gegnum dyrnar,
„mér þykir það slæmt, fursti, en
hvers vegna lokuðu þér sjálfan yð-
ur inni“. Ekkert svar. Svo»a opn-
um við ekki dyrnar", muldraði var stórri tunnu rúllað eftir garð-
greifinr, „en reynum fyrst eitt inum ásamt dælu og langri slöngu.
einfalt ráð“. Hanr. kallaði á einn „Kallið þér þetta, eirtfalt ráð“,
af þjónum sínum og hvíslaði ein- sagði Kalli hissa. „Hvað skyldi
hverju í eyra hans. Augnablik síðar þrjóturinn nú ætlast fyrir',
mér og var ekki sein að láta
það í Ijós og ýar það ófögur
kveðja, sem hún sendi mér.
— Haltu þér saman, sagði ég
á móti og kom nær.
Þau höfðu bæði setzt upp og
hún sat á rifflinum, en ég kippti
honum undan henni og dró hann
til mín og sló honum við tré,
svo að hann varð ónothæfur.
— Hvar er bíllinn? spurði ég.
— Hver eruð þér? spurði mað
urinn tryllingslega. Hvað viljið
þér?
— Ég minntist á bílinn, að
ég held, sagði ég.
Nú vakti útlit þeirra sérstaka
athygli mína og rann eins og
ljós upp fyrir mér. Þau voru
systkin, hann sennilega um 22
ára og hún ári eða tveimur ár-
um eldri.
— Þú skalt aldrei koma henni
burt lifandi, — ég skal drepa
hana og þig líka.
— Standið upp, skipaði ég og
sveiflaði skammbyssunni. Hann
hlýddi, en hún sat kyrr og ég
varð að kippa henni upp. Hún
reyndi að læsa í mig nöglunum,
en ég hratt henni til bróðurins.
— Neiti hún að fara verðurðu
að bera hana.
— Hvert?
— Út á veginn, þú veizt, að
við erum að svipast um eftir bfl.
Hún horfði fyrirlitlega á bróð
ur sinn.
— Þú ert þó ekki hræddur
við þessa bullu?
Hvað viltu að ég geri? —
Hann hefur skammbyssu og ég
er óvopnaður.
— Ætlarðu þá að láta hana
sleppa?
— Hún getur ekki verið ör-
ugg um sig.
— Um þetta getið þið þrátt-
að síðar, sagði ég.
— Hvað ætlið þér yður með
hana? spurði hún.
— Ég hef hugleitt að taka
hana að mér, — hún er svo
falleg.
— Gerið þér yður Ijóst, að
þér eruð að flækja yður í morð-
mál? Vitið þér, að hún myrti
manninn sinn?
— Mig varðar ekkert um það
— haldið ykkur saman og vísið
veginn.
Þau fóru að ganga niður <
slakkann og ég fór á eftir í nokk
urra skrefa fjarlægð. Bíllinn sást
hvergi og ég var sannfærður um
að þau hefðu falið hann.