Vísir - 16.08.1962, Blaðsíða 15

Vísir - 16.08.1962, Blaðsíða 15
Fimmtudagur 16. ágúst 1962. VISIR A SAKAMALASAGA ^ EFTIR CHARLES WILLIAMS FJÁRSJÓÐURINN 30. sneri ég mér við og hljóp í áttina til bílsins. Ég ók hægt, þótt ég þráði að vera korriinn aftur inn í íbúðina, eins og ég gæti lokað mig inni, og enginn náð til mín, en undir eins og ég væri korninn inn var ég sem dýr veitt í gildru, því að í hana mundi lögreglan sækja mig. Hún var heima. Var hún að reyna að gera mig vitskertan? Eða ætlaði hún að drepa mig? 19. kapítuli. Föstudagur......... Allan daginn sat ég og horfði á hana og hlustaði samtímis á lyftuhljóðið. Hún lá um stund og lét sólina skína á andlit sitt, háls og handleggi. Því næst fór hún að ganga um á háhæluðum skóm og æfði sig í að vagga mjöðmunum, en það var eitt af sérkennum Susie Mumble. — Hvað finnst yður? — Þér eruð fljótar að læra. — Þetta var aldeilis ágæt hug mynd hjá yður og ég er viss um, að þér eruð stoltar af að hafa skapað nýja persónu. Já, herra trúr, hún var bara hæstánægð og áhyggjulaus, það var engu líkara en hér væri í aðsigi a-ð fagna yfir einhverju. Hvern þremilinn var hún annars að brugga? — Ég er ekki að leika neitt hlutverk lengur. Ég er Susie Mumbler. — Verið þá Susie Mumbler fyrir alla muni — en reynið að muna nöfnin, — Ég man þau áreiðanlega þegar við þurfum á þeim að halda. Það ætti að vera óhætt að bíða ’eina eða tvær vikur. Hún Var ekki í vafa um, tæf- an, hvernig hún átti að kvelja mig. Tíminn ætlaði aldrei að líða og ég gerði ekki annað en reykja og drekka kaffi, og lagði við hlustirnar. Og ég hugsaði um lögregluna og Clarissu. Lögregl- an gat komið hvenær sem var. Og hversu lengi gat ég haldið mér vakandi. Ef ég sofnaði mundi hún kannske drepa mig. Ef ég læsti mig inn; á baðinu og legðist þar fyrir með kodda undir höfðinu var ég búinn að koma upp um mig. Af hverju gafst ég ekki upp. Ég gæti hringt til lögreglunnar, hugsaði ég, og sagt þeim að sækja hana. Svo gæti ég stungið af sjálfur, ,Eða þeir léfu mig sleppa, þegar þeir væru búnir að ná henni. En svo fór ég aftur að hugsa um peningana. Ég varð einhvern veginn að þrauka og sjá um, að hún næði ekki- peningunum. Hún skal al- drei ná þeim, hugsaði ég. Eng- inn mannlegur máttur skal koma í veg fyrir, að ég fái þá. Þeir eru mín eign. Ég áttaði mig allt í einu á, að ég hafði hugsað hátt, þar sem ég sat þarna einn. Ég sat í stól og mókti, en við minnsta háváða rauk ég á fætur og þá hafði ég svo ákafan hjart- slátt, að ég hélt, að það myndi bresta þá og þegar. Laugardagur........ Ég fór snemma út og ók bíln- um, keypti mér blað, og komst að raun um, að þeir höfðu fund- ið bíl Finlays á flugvallar-bíla- stæðinu, Nú stóð í blaðinu með feitu letri: Hins óþekkta morðingja leitað hér í Samport. Clarissa var þannig ekki enn farin að muna og þeir höfðu á- fram bara lýsinguna við að styðj ast, en það var eins og netið væri stöðugt að þrengjast um mig og mér fannst oft, að það ! væri aðeins spurning, hvenær ' ég mundi bugast, en svo stapp- aði ég í mig stálinu á milli og heitstrengdi að þrauka. Og ég ; ætlaði ekki að láta Madelon | Ieika á mig. Ég varð að gera | henni Ijóst, að einnig hún væri glötuð, ef lögreglunni heppnað- ist að taka mig. Hvort okkar gat þolað lengur þrýstinginn á taugakerfið? Eða var þetta allt öðruvísi fyrir hana? Hún virt- ist sofa vel og hún fór í sólbað sem ekkert væri. Hún æfði sig í Susie-hlutverkinu eins og þetta væri skemmtilegur leikur. Hún virtist áhyggjulaus með öllu. Ég sofnaði eftir að hún hafði farið að hátta. Þegar ég vaknaði lá ég endilangur á legubekknum og ég vissi, að það var veikt hljóð, sem hafði vakið mig. Svo kom ég auga á hana. tlún kom varlega úr svefnherberginu og var í þessum gegnsæja inni- slopp og nakin undir honum og hún var með skæri í hendinni. — 0, sagði hún brosandi, — það var alls ekki tilætlunin að vekja yður. Ég gat engu orði upp komið, starði bara á skærin, og hún tók eftir því. — Ég var að laga dálítið lokk- ana og svo datt mér í hug að fá mér sjúss og ætlaði fram í eldhús, en þar sem ég hef nú vakið yður gætum við fengið okkur reyk og rabbað saman. Ég sat eins og áður og hún tók sigarettu og kveikti í. Það virtist ekki skipta hana neinu, þótt hún væri sama sem nakin. — Það er annars bara huggu- legt sérna, sagði hún. Og ég, sem hafði verið að gera mér vonir um, að hún mundi bugast! Ég sat þarna á sófanum og fann hversu ég titraði allur, eins og mér væri hrollkalt. Og hún sat þarna gegnt mér og fitlaði við skærin, eins og þau væru nýtt: og skemmtilegt leikfang. — Það er svo friðsamlegt hérna, að ég gæti næstum látið mér detta í hug að vera hér það sem eftir er ævinnar. Mér fannst allt hringsnúast PILLEE WITH HATKEPj THE INPIAN CHIEP THSEATENEI7 TO K.ILL HIS PKISONEK.. "SUT WHy?//AS<EP’ THE A7E-\\AN. i7\i< van Suaen CáiAmO T A R Z A N Indíánaforinginn ógnaði nú „En hvers vegna?“ spurði apa- fanga sínum og ögraði honum full I maðurinn. ur haturs með dauða. — Nóg, uraði konungurinn. — '''ENOUGH!" CICOAkEI7 THE <ING. "the white wan has ALWAYS SKOUGHT EVILTOTHE 2UNCAS../ ''OTHER.S LKE YOU CAA\E TO PLUNI7EK AN7 MUKPEK" NOW THEY LUKK- ASOVE IN THE SNOW KESION/' Hvíti .maðurinn hefur ætíð verið okkur til bölvunar. •— Aðrir þér líkir komu hingað til að eyða og drepa og nú liggja þeir í leyni í snjóbeltinu hér fyrir ofan. Barnasagan KALLI og græm páfa- gaukur- inn »nn0(»c00<»»«00«0000004 „Hvaða talandi páfagaukur",1 sagði stýrimaðurinn skjálfandi, — „við höfum engan páfagauk um borð“. Ókunnugi maðurinn ‘horfði illúðlegur og tortrygginn á stýri- manninn. „Nú, en þið hljótið að hafa haft hann. Gamlir sjómenn hafa alltaf með sér páfagauka. Öll skip hafa páfagauka, þeir segja að það sé gœfumerki. Þetta er rétt hjá mér stýrimaður. Ég hef rann- sakað siði skipshafna." Með þess- um orðum hvarf hann jafnskyndi- lega og hann hafði komið, og skildi stýrimanninn eftir furðu lost inn. „Ja, hvers vegna höfum við eng- an páfagauk á þessu skipi, ef þeir eru til gæfu, eins og hann segir. Hann gæti þá bægt frá slysum og Alánum.“ Hann sópaði saman póstkortun- um, og fór með þau í bæinn til að skipta á þeim og páfagauk. Aum- ingja Bill, þú veizt ekki, hvílíkt ævintýri þessi ákvörðun þín hefur f för með sér. I l / / i i í í í (í' 111 »v! IhVifiM 15 Við komumst að málamiðlun fyrir augunum á mér og ég átti bágt með að varðveita ró mína. Ég var ekki smeykur við hana vegna þess, að hún sat þarna með skærin i höndunum, heldur vegna þess, að hún var flagð, ómanneskjuleg, ekkert — alls ekkert gat haft þau áhrif á hana, að hún haggaðist. Mér fannst ég vera að hverfa í þokubólstra. Átti ég að flýja — eða drepa hana. En þá stóð hún upp allt í einu. — Ef þér eruð eins þreyttur og þér lítið út fyrir að vera, sagði hún, ætla ég ekki að kvelja yður. Ég fer og halla mér aftur. Hún vissi nákvæmlega hversu langt hún gat farið hverju sinni. Sunnudagur....... Enn hafði þetta versnað — þessi dagurinn yrði allra verstur — mér fannst eins og ekki væri munur dags og nætur lengur — allt vær irunnið saman í eina kvalabið án nokkurra marka og ekki væri. eftir neinu að bíða, nema sprengingu, sem hlyti að Það mun hafa verið nálægt verða þá og þegar. miðnætti. Ég vissi, að ég gat ekki vakað lengur inni. Ég varð að komast út undir bert loft. Ég settist undir stýri í bifreið minni og ók út á ströndina. Þegar ég fór út úr bifreiðinni og hafði gengið eins og 5—6 skref, fann ég að ég var alveg ruglaður orð- inn. Mér sýndist ég sjá hring- ekju og í öllum hringekjusætun- um voru seðlabúnt og á seðla- búntunum sat stúlka með kopar- litt hár með þæðnistillit í aug- \ j Ég hlaut að hafa vaknað skyndilega — bifreið hafði num-. ið staðar skammt frá mér. Það; var kveikt á Ijóskastara og hon-[ um beint að bílnum mínum og svo var Ijósgeislinn lækkaður ogi beint að mér, en ég lá þar á bílgólfinu og hélt niðri f mér; andanum. Þetta var vafalaust; einn af eftirlitsbílum lögreglunn ar. Nú var slökkt á ljóskastar- anum. Hvað mundi gerast. — Mundi lögregluþjónninn, sem! bílnum ók eða hann og félagar; hans, væru.þeir fleiri, koma og; athuga bílinn frekara. En er ég: lagði við hlustimar heyrði ég fótatak eins manns. Hann hélt á vasaljósi. Ég sá hann beina því að jörðu aðeins í um tveggja metra fjarlægð. Og allt í einu var geisla vasaljóssins beint framan í mig, svo að ég fékk ofbirtu í augun. — Hvað eruð þér að gera hér? Eruð þér fullur? Svo dró hann andann djúpt cg /t (I Mil ýV I i I > ' :

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.