Vísir - 29.09.1962, Blaðsíða 9

Laugardagur 29. september 1962
þín“. Slík ummæli um hana
heyri ég hvað eftir annað og í
hvert skipti finn ég til hlýju
og gleði.
Við vorum sex börnin og í
augum okkar var mamma næst-
um guðdómleg. Þó hún ætti
annríkt allan daginn hafði hún
alltaf tíma til að sinna okkur.
Ég man aldrei til að mamma
hafi vísað mér frá vegna þess
að hún væri upptekin. Pabbi
unni henni líka hugástum og
saknaði hennar hverja stund
þegar hún var í burtu. Og samt
varð hann fyrstur til að styðja
hana í áformi hennar að ferð-
ast til útlanda til að læra.
Mömmu langaði alit líf sitt til
að læra. Og ef það var eitthvað
sem kom henni að gagni, þá
hugsaði pabbi ekki um sig og
sinn eigin missi,
pABBI var bæjargjaldkeri í
Reykjavík og hét Borgþór
Jósefsson. Þess vegna hét ég
eftir íslenzkum sið Anna Borg-
þórsdóttir. En þegar elzti
bróðir minn Óskar Borgþórs-
son fór til náms í Kaupmanna-
höfn, fengum við systkinin
leyfi fyrir 10 krónur til að
stytta nafn okkar í Borg. Það
var auðveldara og þægilegra
þegar við færum út í heiminn.
Pabbi var jafn karlmannleg-
ur eins og mamma var kvenleg.
Hann var alvarlegri og strang-
ari við okkur börnin. Einu sinni
var ég að aka barnavagni með
yngsta bróður mínum Geir, en
þá valt vagninn rétt fyrir neð-
an glugga föður míns og Geir
_ VISIR
Fjölskyldan í húsinu við Laufásveg við skírn yngsta bamsins Geirs. Hjónin Borgþór Jósefsson og Stefanía Guðmundsdóttir.
Aftast er elzti bróðirinn Óskar og Anna. Fyrir framan þau er Áslaug. Pabbinn heldur utan um Þóru, í miðjunni er Emilía
og móðirin heldur á skímarbarninu.

a
mum
valt úr honum og niður í
rennusteininn. Vagninn var stór
og þungur f vöfum og' ég svo
lítil að ég hafði ekki einu sinni
séð fram fyrir hann. Pabbi varð
mjög reiður og húðskammaði
mig. „Ósköp er pabbi strang-
ur“, hugsaði ég, en þá skildi ég
ekki að strangleiki hans staf-
aði af ótta við að Geir hefði
slasazt.
Mamma var mjög tilfinninga-
næm kona og var opin fyrir öll-
um nýjungum. Það var varla
nokkur hlutur sem hún hafði
ekki áhuga á og allt sem hún
hafði áhuga á framkvæmdi
hún. Hún innrætti okkur það
sama, við skyldum Ijúka við
allt sem við byrjuðum á,
hversu erfitt og óyfirstíganlegt
sem það virtist.
'f FYRSTA sinn sem ég átti að
„bródera" langaði mig
mest til að kasta handavinn-
unni út í hofn. Það var kragi
með Feneyjasaum. Saumurinn
varð ójafn og kraginn svartur
af óhreinindum. Mikið hataði
ég þennan kraga. „Þú verður að
ijúka við hann,“ sagði mamma
við mig milt en ákveðið. Og ég
lauk við hann. Hann varð ekki
fallegur og aldrei prýddi hann
neinn kjól. En þegar ég fékk
næsta útsaum í hendurnar, þá
gekk þetta strax miklu .betur.
Byrjunarerfiðleikarnir voru yf-
irunnir og áhuginn vakinn. Nú
þykir mér mjög gaman að
sauma útsaum, það er dásam-
leg hvíld eftir annadag.
1YTAMMA brýndi fyrir okkur
góða siði allt frá því við
vorum smáangar. Hún vildi ala
dætur sínar upp svo að þær
É&: . ia
wMívMssiMM
....
tív-ipr
, .í”'1 .íí'íi - l. 1™'
Anna og móðir hennar
Stefanía Guðmundsdóttir.
yrðu dömur. „Maður á ekki að
snyrta sig eða klæða sig í föt
úti á götu,“ sagði hún og enn
koma þessi orð hennar mér í
hug, ef ég hef verið að flýta
mér og hleyp út úr dyrunum
með hanzkana í hendinni.
Ég og systur mínar vorum
alltaf vel klæddar og það áttum
við einnig að þakka góðum
smekk móður okkar. En það
hafði það í för með sér að allt
af var verið að lána öðrum kjól-
ana okkar, rauða, gula og bláa,
en okkur stóð á sama um það.
Þeir voru eins kjólarnir okkar
fyrir það.
Mamma sem elskaði fegurð
og þokka fann alltaf þörf á að
glæða umhverfi sitt fegurð. ís-
lenzk börn þurftu að læra að
hreyfa sig fallega, að dansa,
hneigja sig og yfirleitt að venja
sig á þokkafulla framkofnu.
Þess vegna eyddi mamma heilu
brennandi heitu sumri í Kaup-
mannahöfn við að læra plastik
'hjá Emilie Walbom konung-
legri ballettdansmær og auk
þess gekk hún á námskeiö í
nýjum dönsum. Þegar hún kom
heim stofnaði hún fyrsta dans-
skóla íslands. Þannig var hún
brautryðjandi á mörgum svið-
um.
J3Ó vakti það ekki sérstaka
hrifningu mömmu þegar
ég ætlaði tólf ára gömul að
gerast brautryðjandi íslenzkra
kvenna á sviði íþróttanna. Ég
og vinkonur mínar fengum þá
flugu í höfuðið að stofna fót-
boltafélag og í blaði stóð þessi
frétt: „Fyrsta fótboltafélag ís-
lenzkra kvenna“ og það vakti
talsverða athygli. Við héldum
hvern fundinn á fætur öðrum
1 nýstofnaða félaginu og þýð-
ingarmesta umræðuefnið á
þeim öllum var í hvernig föt-
um við ættum að vera við
keppni. Loksins urðum við
sammála um búninginn, það
skyldu vera rauðar matrósa-
blússur með biáum kraga lögð-
um hvítum kanti. Svo skyldum
við vera í bláum leikfimibUxum
og síðan gátu æfingar hafizt
og ég var framvörður.
PN svo fór áhuginn fyrir
^ knattspyrnunni að dvína
hjá fyrsta kven-knattspyrnufé-
lagi íslands. Hann dvínaði
sennilega mest af þvi að við
heyrðum það utan að okkur að
maður fengi stóra fætur af því
að leika knattspyrnu. Og enga
okkar langaði til að fá stóra
fætur. Og knattspyrnukonurn-
ar heltust úr lestinni hver á
eftir annarri, þar til svo kom
um síðir, að mark-konan ein
var eftir. Liðið leystist upp og
knattspyrnuferli mínum var
lokið.
Ég veit það ekki fyrir víst,
en það kæmi mér ekki á óvart,
að orðrómurlnn um stóru fæt-
urna, hafi verið runninn undan
rifjum mömmu. Aldrei mælti
hún eitt vanþóknunarorð um
íslenzka knattspyrnu eða þátt
íslenzkra kvenna í henni. Hún
sá hins vegar um það að ég
vanrækti ekki danstímana og
þegar allt kom til alls féll mér
lfka mikiu betur að dansa en
að sparka bolta. /
Ég er þriðja í röðinni í systk-
inahópnum, t en við vorum
fjórar systur og tveir bræður.
Elztur var Óskar en hann er
átta árum eldri en ég og var
góður og umhyggjusamur upp-
alandi okkar hinna yngri systk-
inanna. Hann hefur haft mikil
áhrif á mig, Síðar á ævinni hafa
orð hans oft sprottið upp í
minningunni og ég ,segi oft við
sjálfa mig: „Þetta hefurðu lært
af Óskari“.
jjEGAR Öskar liafði lokið
1 stúdentsprófi sigldi hann
Frh. á 10. bls.
Ég læt sem ég sofi, sagði Anna litla og lagðist ísófann
en Eniilía, íék mömmu, sem var að svæfa barnið.