Vísir - 29.09.1962, Blaðsíða 15

VlSIR . Laugaidagur 29. september 1962.
75
Friedridi Ðurrennicsff
o©
til baka frá Chile og Emmen-
berger fór til Sviss frá Stutt-
hof, þar sem hann hafði gengið
undir nafninu Nehle.“
„Eitmitt, Samúel,“ sagði lög-
reglufulltrúinn og kinkaði kolli.
„Við yrðum að ganga út frá því,
að Emmenberger hafi drepið
Nehle.“
„Við gætum alveg eins' sagt,
að Nehle hafi drepið Emmen-
berger. ímyndunarafli þínu er
svo sannarlega alls engin tak-
mörk gett.“
„Til þess að halda fram þeirri
fullyrðingu, yrðum við að ganga
út frá því að glæpur hafi verið
framinn," sagði Hungertobel og
hristi höfuðið.
„Þessi ályktun er sem sagt
einnig rétt,“ sagði Bárlach. „Við
getum einnig gengið út frá
henni, að minnsta kosti á þessu
stigi málsins.11
„Það er bara tóm vitleysa,"
sagði gamli læknirinn ergilcgur.
„Ef til vill,“ svaraði Bárlach
íbygginn.
Hungertobel varðist ötullega.
Hann sagði, að með slíkum að-
ferðum mætti auðveldlega sanna
hvað sem maður yfirleitt hafði
löngun til að sanna. Og þá kæmi
bókstaflega allt til greina.
„Leynilögreglumanni ber
skylda til að draga sannleikann
fram í dagsljósið,“ svaraði
gamli maðurinn. „Það er nú
einu sinni svo. Við höfum gert
nokkrar ályktanir saman. Allar
, eru mögulegar. Þetta er fyrsta
skrefið. Næsta skrefið verður að
greina hinar sennilegri frá öðr-
um. Hið mögulega og hið senni-
lega er. ekki það sama. Hið
mögulega þarf heldur ekki allt-
af að vera sennilegt. Þess vegna
verðum við að.rannsaka senni-
leik ályktana okkar. Við höfum
tvo lækna. Annars vegar Nehle,
sem er afbrotamaður. Hins veg-
, ar Emmenberger, æskufélaga
j þinn, sem er yfirmaður Sonnen-
stein-hælisins í Zurich. Við höf-
um aðallega gert tvær ályktan-
ir, sem báðar eru mögulegar. í
fljótu bragði er sennileiki þeirra
ójafn. Önnur er sú, að engin
sambönd séu yfirleitt milli
Nehle og Emmenberger, og er
: sennileg: Hin ályktunin er aft-
I ur, að samband sé á milli, og er
sú ósennilegri."
„Einmitt," skaut Hungertobel
inn í. „Það hef ég líka alltaf
sagt.“
„Kæri Samúel," svaraði Bár-
lach. „Því miður er ég nú einu
sinni lögreglufulltrúi og skyld-
ugur til að leiða í Ijós glæpi og
afbrot mannanna. Fyrri niður-
staðan, sú, að á milli Nehle og
Emmenberger hafi ekkert sam-
band verið, vekur ekki áhuga
minn. Nehle er dauður og á
hendur Emmenbergers eigum
við enga sök. Aftur á móti þving
ar staða mín mig til að rann-
i saka nánar seinni ályktunina,
1 sem er þó ósennilegri. Hvað er
sennilegt við þá ályktun. Hún
gerir ráð fyrir, að Nel.le og
Emmenberger hafi skipt um
hlutverk. Hún gerir ráð fyrir,
að Emmenberger hafi verið í
Stutthof, undir nafni Nehles og
skorið fanga án deyfingar, og að
Nehle hafi farið til Chile, undir
nafni Emmenbergers og sent
þaðan greinar og ritgerðir til
hinna ýmsu læknarita, svo að
við minnumst ekki á dauða
j Nehles í Hamborg og veru
| Emmenbergs í Zurich núna. —
Þessi niðurstaða er ævintýraleg.
; Það verðum við að viðurkenna.
Hún er möguleg, ekki aðeins
jvegna þess að Emmenberger og
i Nehle eru báðir læknar, heldur
i einnig af þvi, að þeir líkjast
j hvor öðrum mjög mikið. Hér
skulum við nema staðar í bili.
i Þetta er fyrsta staðreyndin, sem
mætir okkifr í þessum ruglingi
möguleika og sennileika. Við
skulum rannsaka þessa stað-
reynd nánar. Að hvaða leyti
líkjast þessir tveir menn. Það
I er algengt að sjá menn, sem eru
líkir, en heldur sjaldgæft að sjá
menn líkjast mjög mikið. En
' sjaldgæfast af öllu er þó, að
menn líkist eins og þessir tveir
læknar hafa gert. Báðir hafa
ekki aðeins sama hár og augna-
lit, svipaða andlitsdrætti, líka
líkamsbyggingu o. s. frv., heldur
Pabbi, hefurðu sýnt hinum mönn
þú gerðir á spilin áður en þeir
unum litlu blýantskrossana, sem
komu....?
einnig sama einkennilega örið í
hægri augabrúninni."
„Það er einskær ulviljun,“
sagði læknirinn.
! „Eða ef til vill bragð,“ sagði
| gamliyinaðurinn. „Þú skarst ein-
i mitt upp augabrúnina á honum.
: Hvað var annars að honum?“
„Örið stafaði af aðgerð, sem
j varð að gera á honum, vegna
; þess að það gróf í ennisholun-
■ um,“ svaraði Hungértobel.
„Skurðurinn var gerður í
augabrúnina, til þess að örið sæ-!
ist síðar. En það heppnaðist mér
ekki sem bezt í þetta skiptið.
Það hljóta að hafa verið ein-
hver mistök, því að yfirleitt
tekst mér vel við slíka upp-
skurði. Örið varð greinilegra, en
ég hefði kosið og auk þess kom
eyða í augabrúnina á eftir,“ j
sagði hann.
„Eru slíkir skurðir algengir?"
spurði lögreglufulltrúinn.
„Onei,“ svaraði Elungertobel," j
ekki beinlínis. Yfirleitt láta!
menn slíka ígerð ekki komast.
á það stig, að skera þurfi fyr-
ir hana.
„Ilugsaðu þér,“ sagði Bárlach.1
„Þetta er það furðulegasta. — j
T

„Mikla óhamingju bar að hönd- „því að á leiðinni heim til Spánar rok og eitt skipanna barst af Þegar sjóinn lægði, gerðu Inka
um Pizzaro“ hélt Juan áfram. hreppti hinn litli floti hans ofsa- réttri leið....“ þrælarnir uppreisn, drápu alla
skipshöfnina, ...nema EINN mann
Barnasagan
KALLB
‘3 græni
mn
Á meðan Kalli, Tommi, Jack
Tar, Söæg og Billy Bone voru
önnum kafnir við leitina að fjár-
sjóðnum, nálgaðist áhöfnin á
Græna Páfagauknum staðinn,
sem þeirra eigin páfagaukur
hafði bent þeim á. — „Til hægri"
skipaði páfagaukurinn, „upp á
klettinn og niður í holuna“. —
„Halló stýrimaður", hrópaði einn
af sjóræningjunum, „holan".
Jack Tar fær slag þegar við tök-
um fjársjóðinn beint fyrir framan
nefið á honum. — Um leið hróp-
aði annar páfagaukur: ,til vinstri"
og Master og stýrimaðurinn
hlýddu viljugir því sem á eflir
kom: „Rjóðrið í skóginum, þrum-
ur og eldingar,- Iengi lifi James
Tar.“ „En hvað Kalli verður glað-
ur“’ sagði stýrimaðurinn, „því að
þetta mun spara honum mikil
óþægindi“.
¥©oSunin
Þessi skurður, sem ekki er al-
geng aðgerð, var einnig gerður
á Nehle, og einnig á honum kom )
eyða á augnabrúnina, á nákvæm
lega sama stað, eins og stendur
hér í skjalinu. Hafði Emmenberg
er handarbreitt brunasár á
vinstri handlegg?“
„Hvers vegna spyrðu aðþví?“
sagði Hungertober undrandi. —
„Emmenberger brenndi sig ein-
mitt á handleggntr t við efna-
rannsóknir eitt sinn.
„Slíkt ör var einnig á líkinu í
Hamborg,“ sagði Bárlach ánægð
ur. „Skyldi Emmenberger hafa
þessi ör enn í dag? Það væri
fróðlegt að vita það. Þú sást
honum aðeins bregða fyrir?“
„Ég hitti hann einu sinni í
fyrrasumar í Ascona. Þá hafði
hann bæði örin. Því tók ég ein- j
mitt eftir. Mér virtist hann að
öðru leyti sjálfum sér líkur. —
Hann gerði nokkrar meinyrtar •
athugasemdir. — Annars virtist
hann ekki þekkja mig.
„Einmitt,“ sagði lögreglufull-
trúinn, „svo að hann virtist ekki
þekkja þig. Við verðum annað
hvort að trúa, að þettas-sé Avenju
leg tilviljun eða OTÖiffiSið
lymskubragð. Sennilega Cr- Jík
ingin milli þessara,3nanna ekki
eins mikil og okkuriirtns'fenúna.
Það sem stendur £ opinberum
skýrslum eða vegabréftrm, get-
ur ekki nægt til þess a'é hægt
sé hiklaust að rugla tveinfmönn
upi saman, en þegar jafn tilvili
unarkenndir hlutir og slík ör eru
eins á báðum, eru möguleikarnir
rneiri til þess að annar geti kom
ið í stað hins. Ef til vill hefur
verið um að ræða málamynda-
aðgerðir á öðrum hvorum eða
báðum til að gera líkinguna svo
sterka að á henni mætti villast.
Auðvitað getum við á þessu
stigi málsins aðeins talað urn
ágizkanir, en við verðum þó að
kannast við, að þessi nákvæma
líking gerir seinni niðurstöðuna
okkar líklegri en hún áður var.“
„Er þá engin mynd til af
Nehle önnur en þessi í LIFE?.“
spurði Hungertobel.
CsslN:feiíCiir ineð