Vísir - 02.10.1962, Blaðsíða 15

V í S IR . Þriðjudagur 2. október 1962.
/5
SFriedrkh

BUS-STOP
m
o ©
það muni rigna á morgun. í
þessum heimi er hugsun og raun
veruleiki alls ekki hið sama. Á
milli hugsunarinnar og raunveru
leikans er einmitt ævintýri til-
verunnar falið, og það er einmitt
það, senv við nú skulum ganga
úr skugga um “
„Þetta er hrein vitfirring, ‘
stundi Hungertobel upp og
starði hjálparvana á vin sinn,
sem lá hreyfingarlaus í rúmi
sínu, meo hendurnar undir
hnakkanum.
,,Þú leggur þig í hreina lífs-
hættu. ef útreikningur þinn reyn
ist réttur, því að þá er Emmen-
berger djöfull í manns mynd,“
sagði hann.
„Ég veit það,“ sagði lögreglu-
fulltrúinn.
„Það er ekkert vit,“ sagði
læknirinn enn einu sinni lágt,
næstum hvíslandi.
Réttlætið er fyrir öllu,“ sagði
Bárlach óhagganlegur. „Pantaðu
pláss fyrir mig hjá Emmenberg-
er á morgun.“
„Á gamlársdag?“ sagði Hung-
ertobal og reis forviða úr sæti
sínu.
„Já,“ sagði gamli maðurinn.
„Á gamlársdag." Og síðan brá
fyrir hæðnisglampa í augum
hans: „Komstu annars með
stjörnufræði-ritið hans Emmen-
bergers?"
„Já, reyndar,“ stamaði Hung-
ertobel.
Bárlach hló: „Réttu mér það
þá. Ég er hálf-forvitinn að vita,
hvort ég rekist ekki á eitthvað
í því, sem afsannar kenningar
mínar.“
ENN .HEIMSÓKN.
Gamli maðurinn eyddi eftir-
miðdeginum í að glöggva sig á
útreikningum sínum og gera á-
ætlun samkvæmt þeim, auk þess
sem hann hringdi til héraðs-
bankans og fjárhaldsmanns síns.
Rétt eftir að Hungertobel hafði
komið og tilkynnt honum að
hann gæti farið til Sonnenstein
á gamlársdag, fékk gamli mað-
urinn enn heimsókn. Gesturinn
var lítill, skorpinn karl með
langan háls. Hann var í regn-
kápu, sem flakti frá honum, en
vasarnir voru troðnir út með
dagblöðum. Undir kápunni var
hann í gauðrifnum brúnröndótt-
um fötum, sem einnig voru út-
troðin dagblöðum, en um óhrein-
an hálsinn hafði hann skítugan,
sítrónugulan silkiklút, og á sköll
óttu höfðinu hékk gömul alpa-
húfa. Augun tindruðu undir
loðnum brúnum. Krókbogið nef-
ið virtist allt of stórt fyrir þenn-
an litla mann. Og munnurinn
neðan við það var átakanlega
innfallinn. Tennurnar vantaði.
Hann talaði upphátt við sjálfan
sig, og að þvi er virtist í ljóð-
um. Inn á milli skutu upp koll-
inum einstaka orð, sem stungu
í stúf við aðalræðuna, eins o;
t. d. sporvav^s.r, uniferðarlör
regla eða eitthvað þess hátta
Það virtust hlutir, sem ha>
hafði takmarkalausa andstyg;
á. Svartur göngustafurinn, ser
að vísu var glæsilegur, en af;
gamaidags, stakk mjög í stúf vi"
ræfilsleg fötin, en honum sveif
aði maðurinn ákaft í kringu
sig. Þegar í aðalinnganginur
hljóp hann beint í flasið á einni
sjúkrasysturinni. Hann hneigði
sig og baðst afsökunar, en villt-
ist síðan inn á fæðingardeildina
og fór beint inn í fæðingarstofu,
þar sem allt var í fullum gangi.
Læknirinn rak hann burt, en þá
hrasaði hann um blómavasa með
nellikum, sem stóð við einar
dyrnar. Loks var honum vísað
inn í nýja spítalann, en samt
heppnaðist honum að flækja sig
í stafnum sínum, svo að hann
kútveltist eftir hálfum gangin-
um og endaði með því að rekast
með miklum gauragangi í eina
herbergishurðina, áður en hann
að síðustu komst inn í rétta her-
bergið.
„Þessi umferðarlögregla“, hróp
aði gesturinn, er hann loks stóð
við rúm Barlach. (Guð sé lof
og þökk,- hugsaði systirin, sem
hafði fylgt honum) „Alls staðar
er þessi umferðarlögregla. Borg
in er yfirfull af henni“.
, „Hm“, svaraði lögreglufulltrú-
inn, sem af varúðarráðstöfunum

II' t »
;» í # 2T~
íf
Ég kann betur við að kynna
félagar.
mig úr því að við verðum ferða-
inn á það sem gesturinn sagði.
„En umferðariögregla er nú einu
sinni nauðsyn Fortschig. Einhver
regla verður að vera á umferð-
inni, annars deyja fleiri af völd-
um hennar.
„Regla á umferðinni", hrópaði
Forschig sinni skerandi röddu“.
„Það hljómar fallega. En til þess
þarf enga umferðarlögreglu. Til
þess þarf fyrst og fremst meira
traust til háttvfsi manneskjunn-
ar. Öll Bern er ekkert orðin
annað en umferðarlögregla, svo
að það er ekkert undur, þótt
borgaramir verði vitlausir. En
þannig hefur Bern alltaf verið,
ömuriegt lögregluhreiður, þar
sem svívirðilegt einræði hefur
Indíánarnir voru svo fegnir að
ná landi, að þeir gleymdu alveg
að hafa gætur á fanga sínum
sem flýði við fyrsta tækifæri
Og nú herra minn, sagði Juan, skaltu bíða þangað til þú heyrir
•irnasagan
kalli
■r* græm
pnfo-
^ukur-
snn
Stuttu síðar moraði eyjan af
leitarflokkum, og var hverjum
þeirra stjórnað af einum páfa-
gauk. Þeir grófu holur, leituðu
að holum og rifu tré upp með
rótum. Flokkarnir unnu allir án
búið um sig. Enda ætlaði Lessing
eitt sinn að skrifa harmsögu um
Bern. Það var þegar honum var
sagt frá dauða veslings Henzis.
Það var synd að hann skyldi
ekki láta verða af þvLÍ fimmtán
ár hef ég nú búið í þessari höfuð
borgar ómynd, og ekki ætla ég
að reyna að lýsa þvL Jiveerfitt
það er að draga franxáífiðií þess-
ari steinsofandi, nauth'eimsku
borg. Ekkert áskotnasg manni
við að gefa út þetta hökmennta-
blað. Hræðilegt, reglulega hræði
legt. í fimmtán ár hef ég Iiaft
augun lokuð, þegar égfh'ef geng-
ið eftir götum Bernar. Ég lokaði
þeim þegar, er ég var í barna-
vagni, vegna þess að ég vildi
ekki sjá þessa ógæfuborg, þar
sem faðir minn fór í hundana,
sem einhver konar meðhjálpari.
Og nú þegar ég opna augun á
ný, hvað sé ég? Umferðarlög-
reglu, ekkert nema umferðarlög-
reglu“.
„Fortschig", sagði gamli mað-
urinn ákafur. „Nú skulum við
ekki tala um umferðarlögreglu",
og hann horfði fast á hinn
vesældarlega gest, sem nú hafði
fengið sér sæti. Stór eymdar-
leg ugluaugun hringsnérust í
höfðinu á honum
„Ég veit svo sannarlega ekki,
hvað hefur komið fyrir yður“,
hélt Bárlach áfram. „Já skoll-
inn hafi það, Fortschig. Þér vor-
uð mesti dugnaðarþjarkur, og
blaðið yðar „Eplakiarninn“, sem
þér gefið út, var rcglulega gott
blað, enda þótt það væri lítið
um sig. En 'nú fyilið þér það
þess að vita hver um annan, og
þar sem sérhver flokkur hélt að
þeirra páfagaukur væri páfagauk
ur James heitins Tar sjóræningja,
voru þeir mjög bjartsýnir. Kalli
og Tommi voru þegar komnir
marga metra niðúr í jörðina, og
héldu áfram að grafa holuna, sem
Jakob hafði skipað þeim að
grafa. Fuglinn sat ánægður á
hárri grein og skipaði þeim að
grafa enn hraðar og miklu dýpra.
En einmitt þegar Kalli og Tommi
voru að missa þolinmæðina,
rákust þeir á eitthvað hart.
sSióS'íifsjsliur
Verzlunin

-BSaBT.SI