Vísir - 12.11.1962, Blaðsíða 9

9
V í SIR . Mánudagur 12. nóvember 1962.
Enginn öfundsverður af
miklum miðilshæfileikum
JTyrir skömmu kom út bók um einn kunnasta íslenzka
miöillinn — og jafnframt hinn umdeildasti, frú Lára
Ágústsdóttir. Ritar séra Sveinn Víkingur bókina og kennir
þar margra grasa. Mjög eftirtektarvert er samtal hans í
bókarlok við Láru, þar sem vikið -er m. a. aö málinu, er
svik voru talin sönnuð á hana á miðilsfundi, en það mál
fór fyrir Hæstarétt. Setur Lára þar fram sin viöhorf I
máli þessu.
Má ætla, að margir lesendur Vísis hafi nokkum fróð-
leik af kafla þessum og því birtist hann hér með leyfi
útgefandans, Kvöldvökuútgáfunnar á Akureyri.
Eins og þú veizt, fellur 'mér
bezt að hafa fundina í myrkri,
aðeins eitt rautt ljós, sem ekki
lýsir meira en svo, að fundar-
gestirnir geti aðeins greint hverj
ir aðra. Breiði oftast ofurlitla
blæju á ljósið þeim megin sem
að mér snýr, svo ég sé sjálf al-
veg í skugganum. Ég veit eigin-
lega ekki, hvernig á þessu stend-
ur, en mér þykir það þægilegra,
og það er orðinn fastur vani.
Sennilega er það vegna líkamn-
ingafyrirbæranna, þau þola ekki
sterkt ljós. Ég hugsa, að ég gæti
sofnað við töluvert meiri birtu.
En ég geri það samt yfirleitt
ekki.
Fundirnir hefjast ævinlega
með söng. Og ég sýng með —
fyrst. En smátt og smátt fer'állt
að hverfa fyrir mér í einhverja
móðu. Og oft sé ég þá mikið af
litum og finn einhverjar bylgjur
eða sveiflur í kringum mig>
Stundum er þetta mjög gott og
þægilegt, og mér líður einkar
vel. Stundum er þessi kraftur
aftur á móti ekki góður. Það fer
mikið eftir því fólki, sem fund-
inn situr. Sumum fylgja kraftar,
sem eru einhvern veginn of
sterkir og grófir. Aðrir eru svo
að segja „dauðir“ i þessu tilliti.
Enn öðrum fylgja góðar sveiflur
og þýðar. Oft verð ég þessara
misjöfnu áhrifa vör, svo að
segja um leið og ég sezt I stól-
inn. Þá þarf ég stundum að biðja
fundargesti að skipta um sæti í
hringnum, til þess að fá betra
samræmi í sveiflurnar frá þeim.
Fyrir kemur, að aðeins einn
maður eða kona getur valdið
því, að ég á mjög erfitt með að
sofna.
Rétt áður en ég missi meðvit-
und að fullu fer ég svo að verða
vör við stjórnendurna að hand-
an, einn eða fleiri. Síðan veit ég
ekkert af mér né því, sem á
fundinum gerist.“
Læknar koma
í samband.
„En hvernig er svo að vakna?"
spyr ég.
„Satt að segja er það oft mjög
einkennilegt. Fyrst, þegar ég fer
að vita til mín, er eins og ég
svífi í lausu lofti, viti eiginlega
hvorki f |þennan heim né annan,
finnist ekkert raunverulegt,
heldur í einhverri þoku, eða ég
veit ekki hvernig ég á að lýsa
því. 'íðan fer ég óljóst að verða
vör við sjálfa mig í stólnum og
byrja að geta greint fundargest-
ina, eru þeir oft bara eins og
einhverjir þokukúfar og ég sé
ekkert sköpulag á þeim. En svo
tekur þetta að skýrast, og ég
átta mig á þvf hvar ég er.“
„Þú hefur dálítið fengizt við
dulrænar lækningar um dagana
er það ekki?“
„Jú, töluvert. Mér er sagt að
framliðnir læknar komi oft í
samband á fundum mínum. Ég
stend þá upp úr stólnum — sof-
andi auðvitað — og fer höndum
um þá fundargesti, sem segjast
vera sjúkir. Margir þeirra hafa
sagt mér, að ég segi þá oft mjög ‘
nákvæmlega og rétt til um það,
hvar og hvernig þeir finna til.
Sumir telja sig hafa fengið við
þetta bata eða linun þrauta
sinna. Ég veit það ekki. Og það
er erfitt að safna vottorðum um
þess háttar, enda hef ég ekkert
reynt til þess. Stundum ráðleggja
þessir læknar einhver meðul eða
þess konar. Ekki veit ég hvort
farið hafur verið eftir því. En
sumir hafa sagt mér, að þeim
hafi algjörlega batnað ymsir
sjúkdómar við það að sitja á
fundum hjá mér. Fyrir kemur
það einnig, að sjúklingum er

ráðlagt að leita til Iækna, sem
eru á jörðinni og tilgreind nöfn
þeirra.
Margir koma heim til mfn til
þess að biðja um lækningu fyrir
sjálfa sig eða aðra. Fyrir þvf
fólki bið ég oft í einrúmi. Verð
ég þá iðulega vör við framliðna
lækna í kring um mig og bið þá
að heimsækja þann sjúka og
reyna að hjálpa honum. Ég veit
um marga, sem eru sannfærðir
um, að þeir hafi læknazt á
þennan hátt. En það er bara svo
örðugt að segja um þetta með
ákveðinni vissu.“
„Þú hefur mikla trú á bæn-
inni?“
„Já, afskaplega mikla. Og ég
veit, að ekkert hefur hjálpað
mér betur né gefið mér meiri
styrk en hún. Ég held, að í
rauninni hafi ég verið trúhneigð
frá því ég var barn, þó mér
leiddist óttalega að læra kverið.
Amma mfn var trúuð kona á
þeirra tíma vísu og kenndi mér
bænir og vers. Ég man þetta
sfðan og fer með það stundum
enn f dag. Ég veit satt að segja
Frú Lára Ágústsdóttir. Myndin var tekin þegar hún var 63 ára.
LÁRA MIÐILL
ekki, hvernig ég hefði getað
komizt yfir allt það, sem ég hef
reynt og orðið að þola um dag-
ana, ef ég hefði ekki trúað á
Guð, mátt hans og hjálp og
kærleika, sem er alls staðar ná-
lægur og á bak við allt. Ef við
ættum ekki trúna á hann, þá
held ég að mörgum fyndist þetta
blessaða líf, heldur tilgangs-
laust, og harla margt þar, sem
þá væri örðugt að sætta sig við
og bera.“
Tortryggni
og andúð.
Nú kemur Steingrímur, maður
Láru, heim, og talið snýst að
öðrum efnum. Lára fer fram í
eldhús að sýsla við kaffið handa
okkur. Steingrímur er hæglátur
maður, greindur vel og gætinn
f orðum. Ég heyri á öllu, að hann
er sannfærður um dulræna hæfi-
leika konu sinnar. En honum
finnst, að þeir hafi ekki fengið
að njóta sín eins og skyldi. Og
að það hefði áreiðanlega mátt
þroska þá og þjálfa með miklum
árangri, ef til þess hefði verið
beitt réttum og skynsamlegum
aðferðum, á meðan þeir hæfi-
leikar voru sterkastir, og henni
þá búin betri skilyrði.
„Það er ekki gott fyrir rniðil,"
sagði hann, „að þurfa að búa
árum saman við gallað heimilis-
líf og sára fátækt, vera f óhæfi-
legum húsakynnum, en þurfa þó
að hafa þetta starf sér til lífs-
framdráttar að verulegu leyti,
haldi fundi, hvernig sem hún var
fyrirkölluð og oft með mjög mis-
jöfnu og sundurleitu fólki. Mæta
svo auk þess tortryggni og and-
úð og misskilningi margra. Ég
hef ekki mikið vit á þessum
málum. En ég held, að svona
aðstæður hafi ekki getað verið
heppilegar, hvorki fyrir hana
sjálfa né málefnið. Mér finnst
það í raun og veru bezt sýna,
hvao þessi hæfileikar hennar
voru sterkir, að ekki skuli vera
búið að eyðileggja þá og gera
þá að engu fyrir lifandi löngu.“
Við erum búin að drekka
kaffið. Steingrímur er farinn til
vinnu sinnar. Við Lára látum
fara vel um okkur og höfum
kveikt okkur í sígarettu.
„Úr því Steingrímur er nú far-
inn, og af þv£ að ég gifti ykkur
nú hérna um árið, þá segðu mér
nú hvernig hjónabandið hefur
gengið. Ég er alltaf dálítið for-
vitinn að vita, hvort ég hafi
bundið of fast eða of laust.
Hjónabandið er vandasamt, eins
og þú veizt. Það þarf að vera
gott í því og vel spunnið, eigin-
lega eins konar teygjuband, sem
gefur dálítið eftir, þegar á reyn-
ir, án þess að slitna og skrepp-
ur svo saman aftur."
„Nú ertu í essinu þínu og full-
ur af gáska, eins og þú ert van-
ur,“ segir Lára og skellihlær.
„Annars held ég, að þú hafir
bundið alveg mátulega. Og það
er meira en ég get sagt um fyrra
hjónabandið mitt, enda komst
þú þar hvergi nærri. En við
skulum sleppa því. Það er búið
sem búið er. En hann Stein-
grímur hefur reynzt mér afskap-
lega vel, og raunar miklu betur
en ég á skilið — finnst mér. Við
eigum hér okkar heimili, eins og
þú sérð, og ég kann vel við mig.
Raunar hefur mér aldrei liðið
betur — og aldrei eins vel —
og hér á Akureyri. Og hér hafa
margir verið okkur góðir, og
mér finnst andrúmsloftið hérna
einhvern veginn betra — þú skil-
ur — en fyrir sunnan. Það er
bara þetta, að maður er að
verða hálfgerður ræfill til heils-
unnar og oft sárlasin. En maður
verður að sætta sig við það.
Þetta er gangurinn lífsins, þegar
maður fer að eldast. Ég er nú
komin. yfir sextugt, og þá er
nú farið að halia undan fæti.“
Menn elska
einu sinni.
„Ojá. Ekki getum við verið
alltaf ung, nema þá i andanum.
En gaman er nú samt að mörgu
leyti að vera ungur. Það þekkj-
um við bæði. Þú hefur auðvitað
oft orðið skotin í strákunum í
gamla daga, og þeir i þér? En
eitthvað hef ég heyrt um það,
að þú hafir haft töluvert mis-
jafna reynslu af karlmönnunum
um dagana. Sumar ykkar segja,
að aliir karlmenn séu fantar og
fyllisvín, en það eru víst einkum
piparmeyjar, þegar þær fara að
eldast. Hvað segir þú mér nú
um karlmennina og ástina?"
' Ég hélt, að hún mundi taka
þessu létt og í spaugi. Eg er nú
vanur þessu i samtali að láta hitt
og þetta fjúka í gamni, en oft í
nokkurri alvöru þó. En Láru
kom víst þessi spurning á óvart.
Hún varð alvarleg og hugsi um
stund. Ég fór hálfpartinn að sjá
eftir því að hafa gloprað þessu
út úr mér. Það var ekki ætlun
mín að móðga hana.
„Það er sagt, að menn elski
ekki nema einu sinni á ævinni.
Og það hefur sjálfsagt einhvern
tíma verið meiru logið. Þú sérð
nú vesalings blómin mín þarna
fyrir utan gluggann. Ég efast um
að þau ætli að hafa hretið af.
Frh. á 10. bls.