Vísir - 20.11.1962, Síða 15

0
TAKZAKI TZEKK.E7 VEE?
INTO THE JUMGLE; ANI7
MOW A FELIME STOOK
ASSAILEI7 HIS M'OSTRILS'
leopakp!1. .
ASRUfTLY, TWO FUKIOUS LIONS
CKASHE7 THROUSH THE 5USH
ANP SOUMrE!7 TOWAK7 Hl/A!
HE OUIOCLY AIMEP’
HIS 5OW, BUT AN
EAIC-SF’LITTING IZOAK
IMTEKKUPTE? HIS SHOT-
Htr. by l.'nlUd Ff»tur« Symliotf. Inc.
r
Odýrar
barnasokbbuxur
Kalli, meistarinn og Jóse;'
Bizniz voru að ræða urn hvernig
þeir ættu nú að ná í eimreið
til að draga Feita Moby til
Mudanooze, þegar Kalli kom
,uga . auglj' úngaskiiti: „Heim-
sækið Fara; .jkjasafnið", stóð
yfir mynd af gömlum bíl. „Við
erum ekki í skemmtiferð“ sagði
meistarinn. „Vissulega ekki“
skaut Bizniz inn, „við erum héi
til að koma Feita Moby til Folly-
wood, og við verðum að finna
flutningatæki". „Og þess vegna
förum við á Farartækjasafnið",
bætti Kalli við. Hann hafði auð-
sjáanlega fengið góða hugmynd
ot super-
filmu>
VISIR . Þriðjudagur 20. nóvember 1962.
sér, að hún hefði ekki komið
drengilega fram við þessa vin-
stúlku sína, en fannst þó að sér
hefði verið nokkur vorkunn. En
Inez virtist hafa gleymt göml-
um væringjum. Hún sneri sér nú
að herra þeim, sem var með
Inezi. Maður þessi var roskinn,
hvasseygur og stefnufastur eft-
ir svipnum að dæma, mjög suð-
rænn í útliti, og vel og smekk-
lega klæddur.
— Pabbi, leyfðtT mér að
kynna unga dömu, sem þú oft
heyrðir mig tala um fyrrum:
Caroline de Biévre.
Það var eins og faðir Inezar
væri að reyna að rifja eitthvað
upp fyrir sér og svo hneigði
hann sig kurteislega fyrir Kar-
olinu.
— En hvað það er gaman að
fá tækifæri til að kynnast yð-
ur, sagði hann með sérkenni-
legum spönskum hreim. — Nú
man ég, þið voruð stöllur í
heimavistarskólanum í klaustr-
inu. Ég man nú ekki hvað
klaustrið hét, enda skiptir það
ekki máli. Ég kom þar bara
einu sinni eða tvisvar.
— En þegar þú komst pabbi,
roðnaði ég af skömmustu, sök-
um þess hve mikla athygli þú
veittir fallegustu vinstúlkunum
mínum — og þú reyndir sann-
ast að segja ekki að leyna á-
huga þínum.
Hann hló og lét sem hann
hefði móðgazt.
— Þarna sjáið þér, ungfrú,
hvernig dóttir mín leyfir sér
að fara með mig — og hvílíkar
getsakir!
Inez hló líka.
— Þú verður að láta þér skilj-
ast, Karólína, að faðir minn er
vinur minn og margt fer okkar í
milli í græskulausu gamni.
— Æ, hvað það er heitt, það
er þessi molluhiti, sem oft er á
vorkvöldum hér, sem verkar
illa á mig, og rakinn — við verð
um að væta kverkarnar.
Þau lögðu leið sína til veit-
ingastofu og á leiðinni sagði
Karólína Inezi frá hjónabandi
sínu og Georges, og að hún not-
aði föðurnafn sitt í Lundúnum.
—- Berthier, sagði Mirandas.
Ég þekki hann vel, það var með
hans aðstoð, sem ég komst í
tengsl við klaustrið og ég átti
honum að þakka, að ég komst
í herinn.
— Og varst gerður að hers-
höfðingja, greip Inez fram í. Ég
e.r hissa á því, þótt kynnin séu
skömm, að þú skulir ekki hafa
verið búinn að koma því að, að
þú ert hershöfðingi.
Þegar þau voru setzt í veitinga
stofunni fór Mirandes að segja
Karólínu frá afrekum sínum, og
gerði það svo rækilega, að það
leið löng stund þar til Karólína
komst að til þess að segja -frá
sér og svala þannig forvitni Inez
ar.
Loks spurði Mirandas:
Hvað aðhafizt þér nú?
— Læt mér leiðast, sagði
Karólína.
— Fyrirtak. Fyrirtaks svar.
Yður leiðist og yður finnst, að
sá hafi ekki verið tilgangurinn
að yður leiddist í lífinu. Þér haf-
ið lifað ævintýralegu lífi og vilj-
ið halda því áfram. Þetta er al-
veg eins hvað mig snertir. Líf
mitt hefur verið ævintýraríkt og
mé- leiðist líka — stundum.
— Þér ályktið ekki alls kosta’
rétt varðandi mig, sagði Karó
lína. Ég geri í rauninni ekki þæ
kröfur til lífsins, að ég geti lifað
ævintýri. Ég hefi ekki áhuga
nema á einu ævintýri, — en
í því ævintýri gerist það, að ég
fer aftur til Frakklands. Ég óska
mér ekki annars en að . . . .
— Ég veit nákvæmlega hvers
þér óskið. Inez, vina mín, við
ungfrú Bievere þurfum margt að
ræða og þú veizt hvar þú getur
skemmt þér —
Inez virtist ekki taka því illa
á nokkurn hátt, að faðir hennar
vildi losna við hana og kvöddust
þær svo Inez og Karólína.
— Reiddu þig ekki á allt, sem
pabbi segir, — hann mun reyna
að telja þér trú um sitt ’ af
hverju, — trúðu honum varlega.
Hershöfðinginn leit til lofts í
föðurlegri forundran.
— Og hví skyldi mér ekki
vera að treysta, — mér, sem
varði æsku minni til frelsunar
Perú, mér, sem ....
Hann fór að segja frá á ný
af mikilli mælsku, en Karólína
greip fram í fyrir honum og
sagði:
— Afsakið, en mér leiðist frá-
sagnir um stjórnmál og stríð og
þess háttar.
— Já, ég skil það, en — skilj-
ið þér — þér eruð einmitt per- i
sóna, sem ég hefi vonað að ég j
mundi hitta fyrr en síðar. Ég j
hefi verið í herjum l.'ðveldisins, j
©PIB
COPENHAGEN
3 22.
Hann er góður í eldhúsinu
vegna þess að ég elska frelsið,
og vegna þess, að ég vonaði, að
þegar þeir hefðu sigrað, myndu
þeir taka að sér tryggja Suður-
Ameríkulöndum frelsi. Ég býst
líka við miklu af Englandi. Ég
hef alltaf gert mér vonir um,
að Englendingar láti mér í té þá
hjálp, sem til þess þarf að reka
Spánverja burt. Það hefir ávallt
reynzt mér gagnlegt, að fylgja
stefnu Englands og trúa á sigur
lýðveldisins. Ég gegndi stöðu f
Sambre-et-MeusehernUm og
starfaði samtímis fyrir ensku
upplýsingaþjónustuna. Eins og
stendur hefi ég ágæt tengsl við
lýðveldissinnaða menn í Parfs,
sem vilja fara gætilega, og eru
stöðugt að eflast að áhrifum.
Samtímis naut ég trausts Eng-
lendinga — og það mikilvægasta
af öllu er, að fulltrúar frönsku
konungsfjölskyldunnar gera ekk
ert án þess að ráðgast við mig.
Þegar Tarzan var kominn langt
inn í skóginn fann hann lykt af
hlébarða. Hann spennti bogann
í snatri en áður en hann gat
skotið heyrði hann ægíiegt öskur andi i átt til hans.
Tvö geysistór ljón komu stökkv-
Barnasagai
Skiljið þér hvað ég er að fara?
— Lkki fyllilega.
— Og það er ekki heldur von,
en þér gerið það. Þetta er allt
saman dálítið flókið. En ég ræð
yfir talsverðu fé og er þátttak-
andi í mikilvægu áformi. Ef þér
viljið gerast þátttakandi í því
getið þér komizt aftur til Frakk-
lands — og orðið ríkar. En —
þetta eru hættuleg áform og ef
eitthvað síast út um þetta . . .
— Samstarf okkar byrjar ekki
vel, herra hershöfðingi, ef þér
ætlið þegar að bera fram hótan-
ir.
— Fá orð en athafnir — það
eru mfn einkunnarorð. Ég mun
hvorki leyna yður þeim hlunn-
indum, sem þér munduð hafa af
samstarfi við okkur eða áhætt-
unni Hlustið nú á mig. Lúðvík
XVII liggur í Temple og er ekki
líf hugað . . .
— Já, ég veit það.
— Þér vitið ekkert. Luðvík
XVII er sem sé alls ekki í
Temple. Dugnaðarmenn hafa
laumað honum burt og skilið
eftir í staðinn mállausan og hálf
dauðan fábjána. Ekki illa af sér
vikið. Þessir herrar geyma prins
inn í húsi nálægt París — i
Vitry. Þar er hann búinn undir
að taka við völdum, þegar tími
er til kominn. Mirandas — sem
er enginn græningi, hefur ákveð
ið að losa þennan unga herra
við að taka að sér hlutverk, sem
murdi reynast honum of hættu-
legt og um megn að rækja. Ég
veit í hvaða húsi hann er falinn.
Ég þarf á kænni persónu að
halda, — konu, sem ég get laum
að inn á meðal þeirra sem
standa hinum unga konungi
nærri. Þessi kona verður að taka
að sér að komast að raun um
hvernig heppilegast væri að fá
Lúðvík XVII til þess að yfirgefa
þetta hús. Um annað sé ég. Vilj
ið taka að yður þetta hlutverk?