Vísir - 22.12.1962, Blaðsíða 8

g V í S I R . Laugardagur 22. desember 1962.
Á Vatnajökli
Síldarmjðl
lækkar, iýsi
hækkar
Verð á lýsi hefur verið mjög
lágt alit þetta ár, en þokast nú
lítið eitt upp á við, þó ekki svo
mikið að um verulega vcrðhækkun
sé að ræða enn sem komið er.
Verð á síldarmjöli lækkaði fyrir
nokkrum dögum.
Lýsi hefur eins og áður segir
verið í lágu verði allt árið. Fór
verðið niður í rúmlega 29 sterlings
pund tonnið einhvern tíma í októ-
ber, en seldist nýlega fyrir ca
£35—10-0, og virðist stíga áfram
í verði. *
Verðlag á síídarmjöli hefur verið
upp og niður allt árið og lækkaði
nýlega úr £0-15 í £015-3.
£ MUNIÐ jólasöfnun
Mæðrastyrksnefndar
Seljum i dag og næstu daga:
Singer Vogue ‘62 ekinn 7 þús
km Volksagen rúgbrauð ‘60. —
Dodge Pick-up ‘54. Plymouth ‘47
á góðu verði Úrvalsgóður Dodge
Weapon ‘53 með 15 manna húsi.
Austin Gipsy ‘62. Öskum eftif
Comet ‘62, Faikon ‘62, Mercedés
Benz ‘62, S-modelið 1 skiptum fyr
ir Volkswagen ‘62.
Bííreiðasalan Borgartúni 1
áímar 18085 og 19615. — Heuna
imi 20048.
Frh. af 7. síðu:
snælduvitlaus sortabylur og veð-
urhæðin gífurleg. Frostharka var
að sama skapi.
Aldrei krotað
á Vatnajökli.
— Hvað tókuð þið til bragðs?
—f Það var ekki um neitt ann-
að að ræða en nema staðar og
slá upp tjöldum.
— Var það hægt í þvílíku
veðri?
— Sem betur fór hafði veður-
ofsinn ekki náð hámarki þegar
við tjölduðum, samt gekk það
nógu erfiðlega að koma þeim nið-
ur og missa þau ekki út úr hönd-
unum á sér. En enda þótt tjöldin
væru bæði traust og örugg höfð-
um við miklar áhyggjur af því
að þau myndu leggjast saman
undan snjóþunganum, sem á þau
lagðist. Fannfergið var blátt á-
fram ofsalegt.
— Hvernig leið fólkinu?
- Enginn kvartaði. Ég hef
aldrei heyrt nokkurn mann
kvarta um nokkurn skapaðan
hlut uppi á Vatnajökli. Þar uppi
er fólk hafið yfir alit .nöldur og
kvein. Mér sýndist reyndar sumir
gretta sig svolítið þegar þeir
lögðu út í hríðina og veðurofsann
tii að ganga örna sinna. En það
sagði enginn neitt — bara bitu
á jaxlinn. Kannski bölvað í hljóði
— ég veit það ekki. f<Tei, Vatna-
jökull er góður skóli fyrir fólk,
og þar kemst enginn upp með
neitt „múður“.
— Hvað gerir fólkið sér til
dundurs undir þessum eða viðlíka
kringumstæðum?
— Það er víst ekki mikið hægt
á meðan munnvikin eru ekki
frosin saman er þó alltaf hægt
að rabba saman og gera að
gamni sínu. Við vorum líka svo
heppin í þessari ferð að hafa dr.
Sigurð Þórarinsson með. Hann
gekk milli tjaldanna meðan Hríð-
in stóð yfir, sagði gamansögur
eða las stökur og kvæði sem
hann hafði ort á leiðinni milli
tjaldanna. Þá komust allir í gott
skap.
Óður
jökulskáldsins.
— Kánntu nokkuð af þessum
andlegheitum jökuiskáldsins,
sem hann hefur framleitt í
bundnu máli?
Hérna er vísa úr einu Vatna-
jökulsljóði. Ég held að hann hafi
ort hana úti i hríðinni miklu á
meðan hann var að fikra sig úr
einu tjaldinu í annað. Hún er
svona:
\
Svo er hér annað ljóð eftir dr.
Sigurð. Það heitir: „Úr Gríms-
vatnagrallaranum” og segir frá
lífi Vatnajökulsfara við Gríms-
vötn. Það má segja að það skýri
allvel frá daglegu lífi jökulfara
og þess vegna bezt að lofa þér að
birta það í heild: Það er svona:
— Aldrei komizt í tæri við
jökulsprungur?
— Jú, á vissan hátt, en aldrei
lent ofan i þeim. Ég hef stundum
séð ískyggileg göt brotna undan
bílnum, á bak við hann en þá
hef ég verið kominn yfir hætt-
una.
Annars er mér minnisstæðust
jökulsprunga sem varð .á vegi
okkar á Skeiðarárjökli einu sinni.
Þá vorum við á leiðinni frá ör-
æfajökli til Grímsvatna. Það var
bjart til lofts og góð fjallasýn,
en lágur skafbylur við jörð, sem
náði þó ekki nema á að gizka
einn metra yfir snjólínuna. En
það var nóg til þess að sjá illa '
framfyrir sig og skyggnið mátti
kallast í vafasamasta lagi. Færi
var annars gott og við fórum
greitt.
' Allt í einu sýndist mér ein-
liver dökkvi framundan bilnum.
Ég snarstanzaði til að huga betur
að hvað þetta væri. Jú, það var
eitthvert kolsvart gap fáa metra
fyrir framan okkur. Við bundum
einn félaga okkar í taug og lét-
um hann athuga gapið. Hann
sagðist engan botn hafa séð,
heldur þverhníptan jökulvegginn
lóðréttan niður svo langt sem
augað eygði, en síðan hyldýpi
Samvinnusparísjóðurina
Tekur á móti fé af viðskiptamönnum
sínum til innleggs eða geymslu í kvöld
frá kl. 0,30—2 eftir miðnætti, auk venju-
legs afgreiðslutíma.
S AM VINNU SP ARIS J ÓÐURINN,
Hafnarstræti 23. Sími 20700.
„Það er staðreynd, sem alls ekki fer milli mála,
að mikið er fjörið í Grímsvatnaskála
þegar jöklafólk samsafnast þar.
Þar er hlegið og flissað og hvíslað í eyra
og Hudibras lesinn og Mykle og fleira,
sem áður fyrr ómóralskt var.
Þegar gott er í veðri og gengið á skíðum
og þótt gangi ’ann á stundum með vitlausum hríðum
er gleðinni ei varpað á glæ.
Þá rísa menn varla úr rekkjum um daga1
en reyna þó flestir að kýla sinn maga
því að kokkað er æ oní æ.
Og ef einhver er haldinn af ólyst og syfju
þá er óbrigðult meðal að setja ’ann f gryfju,
eigi haldbetri heilsukúr finnst.
Það kraftana stælir og kemur út sveita
kögglunum stórum á barm upp að þeyta
þegar gryfjan er sjö metra minnst.
„Mörg reynist fararstjórans mæða ströng,
mest þó er hríðarveðrin gerast löng.
Hlaupandi með koppa út í hörkugaddi og byl
honum finnst ei sérstaklega gaman að vera til.
Stúlkur, elsku stúlkur,
drekkið ekki neitt í dag“.
að gera, það segir sig sjálft. En
VILHJÁLMUR STEFÁNSSON:
Hetjuleiðir og landaíundir
Ein glæsilegasta jólagjöfin á bóka-
markaðinum. En á öllum tímum verð-
mæt eign, þeim sem um höfin sigla
eða kynnast vilja í lifandi frásögn,
sögu landaleitar frá fortíð til nútíðar.
Vilhjálmur Stefánsson var allt
í senn: landkönnuður, rithöf-
undur og vísindamaður — og
afburðamaður á öllum þrem
sviðum, sagði L. P. Kirwan,
framkvæmdastjóri Konunglega
brezka landfræðifélagsins.
Tilvalin gjöf
jómanna og sæfarenda.
■
Bókaútgáfon H I L D U R
S í MI : 3 2 8 8 0
Eigi getur margt fegurra en Grímsvötn að kveldi
þegar glóð er á hnúkum af sólarlags eldi
og á hjarnið slær bleikrauðum blæ.
Þá er rómó að ver’ út’ á rölti með píu
og reynt er að slíkt getúr framkallað hlýju
sem eí bar neitt á heima í bæ.
Og svo halda menn brúnir og hressir til baka
flestir hangandi aftan í Gusa og Kraka,
þá er gaman ef færðin er góð.
Menn komast á autt eftir keyrsl’ allan daginn
og koma ^ð morgni þess næsta í bæinn
með margfaldan minningasjóð.
Þegar sól fer að hækka með hallandi vetri
verður hugurinn léttari og skapsmunir betri \
og mönnum vex þróttur og þor.
Og jöklanna fólk gleymir amstri og ama
og allt fer það bráðlega að hugsa það sama:
Ég skal komast í Grímsvötn í vor“.
Geigvænlegur hattur.
— Er það tilfellið að fólk
langar aftur og aftur upp á
Vatnajökul?
— Það þori ég að fullyrða.
Margir, sem geta komið því við
fara þangað ár eftir ár, og því
finnst það ekki hafa verið í
neinu sumarleyfi nema það hafi
komizt upp á jökulinn. Þetta
gildir jafnt um konur sem karla,
enda sé ég ekki að það sé síður
duglegt en þeir, jafnvel þótt
hörkuveður séu.
— Hefurðu nokkru sinni
komizt í lífsháska í Vatnajökuls-
ferðum þínum, Guðmundur?
— Ekki svo ég viti. Mér hefur
verið sagt að flestir deyi í rúm-
inu og það er eini staðurinn sem
ég er lífhræddur að ráði.
og 'myrkur. Botnlaust gímald.
Þarna mátti engu muna og þeim
mun síður sem skafið hafði skar-
ir fram yfir sprungubrúnina. En
þetta sýnir eitt meðal annars að
það eru til hættur á jöklinum,
ef ekki er varlega farið. — og
þær miklar og geigvænlegar.
— Segðu mér að síðustu,
Guðmundur, hefur ekki stundum
komið fyrir að fólk veikist í þess-
um jöklaferðum?
— Það er lítið um það. Há-
fjallaloftið er heilnæmt og rekur
þurt lasleika. Ég hef aídrei þurft
að flytja sjúkan mann niður af
jöklinum. Hins vegar hafa sum-
ir látið taka úr botnlangann i
öryggisskyni áður en þeir hafa
lagt upp í Vatnajökulsferð, og
það vildi ég ráðleggja sem flest-
um að gera.