Vísir - 22.12.1962, Blaðsíða 6

6
V1SIR . Föstudagur 21. MesemDer X86Z. )
Jtgetandi: BlaðaUtgátan VtSIR.
Ritstjórar: Hersteinn Pálsson, Gunnar G. Schram
Aðstoðarritstjóri: Axel Thorsteinsson.
Frétiastjóri: Þorsteinn Ö. Thorarensen.
Ritstjómarskrifstofur Laugavegi 178.
Auglýsingai og afgreiðsla Ingólfsstræti 3.
Áskriftargjald er 55 krónur á mánuði.
t lausasölu 4 kr. eint. — Sími 11660 (5 linur).
Prentsmiðja Vísis. — Edda h.f.
Og svo hneykslast jbe/Y
Framsóknarmenn hafa löngum talið sig eiga ein-
hvem einkarétt á að hneykslast yfir f jármálastjórn rík-
isins — þegar þeir eru ekki í ríkisstjórn og bera ábyrgð
á henni að meira eða minna leyti. Nú láta þeir Tímann
býsnast yfir því, að f járlög íiafa hækkað um 1300 millj-
ónir króna frá 1958 og láta svo sem þett . sé allt
glópsku eða fólsku stjómarflokkanna að kenna — engu
öðra.
Ástæðan er vitanlega sú, að í dag notum við íslend-
ingar raunverulegar tölur, en á tímum vinstri stjórn-
arinnar var einungis notazt við gervitölur. Gengið var
skráð þetta og þetta, en var í rauninni allt annað, þeg-
ar framsóknarmenn vora síðast í ríkisstjóm, og svo
var um margar tölur, er þá komu fram, að þær tákn-
uðu í rauninni allt annað en ætla mátti samkvæmt
þeirra hljóðan. Það varð eitt fyrsta verk viðreisnar-
stjómarinnar að leiðrétta gengið og sitthvað annað,
svo að hver hlutur var nefndur réttu nafni, og hvern
hlut varð að greiða réttu verði.
Framsóknarmenn ættu ekki að hneykslast af því,
þótt niðurstöðutölur f járlaga hafi hækkað síðustu árin.
Það má að verulegu leyti skrifast á reikning þeirra
sjálfra — reikning ódugnaðar þeirra og vanmáttar í
stjómarandstöðu.
Gjaldeyrissjóðir gildna
Það er nú fyrirsjáanlegt, að gjaldeyriseign bankanna
mun verða orðin nokkuð á annan milljarð króna um
áramótin, þegar unnt verður að gera upp utanríkis-
viðskipti íslendinga á þessu ári. Er óhætt að fullyrða,
að 'sá mundi hafa verið talinn draumóramaður eða
eitthvað enn verra, sem hefði spáð því fyrir fáeinum
árum, að svo blómlega mundi verða ástatt fyrir ís-
lendingum á þessu sviði um áramótin 1962—’63.
Fyrir fimm árum var vinstri stjórnin svonefnda við
völd. Þá var halli á búskapnum ár eftir ár, alltaf eytt
meira en aflað var og alltaf varð bilið stærra og geig-
vænlegra. Samt var þjóðinni sagt, að allt gengi ágæt-
lega, ekkert að óttast, engin sker framundan. Þó
íyktaði ferli vinstri stjórnarinnar með flótta.
j
Það, sem ber að varast
V
Það er erfiðara að gæta fengins fjár en afla. Þetta
vita allir og viðurkenna, að rétt er. Það gildir einnig
um þá stjórnarhætti, sem hér ríkja nú. Margir munu
ætla að héðan í frá hljóti allt að ganga vel, úr því að
vel hefur tekizt undanfarið. Það er misskilningur, sem
getur reynzt hættulegur. Ef sömu sjónarmið verða aft-
ur látin ráða eins og 1956—’58, getur allt glatazt, sem
unnizt hefur undanfarið. Þess verða menn að minnast
á komandi vori, þegar beðið verður um atkvæði til að
koma á laggir nýrri vinstri stjórn.
★

Einn er sá maður, sem
öðrum oftar hefur lagt
leið sína upp á Vatna-
jökul og sjálfur segist
hann ekki vita hve marg-
ar þær ferðir eru. Hann
er hættur að telja .þær
Maðurinn sá er Guð-
mundur Jónasson.
Hér þarf ekki að kynna Guð-
mund Jónasson fjallabílstjóra og
öræfaslóðamann. Og þó er rangt
að kalla hann öræfaslóðamann, wm
því ef hann sér einhvers staðar
slóð á öræfunum þá fer hann út
af henni til að ryðja sína eigin
slóð. Þannig er Guðmundur.
Um slóðir á Vatnajökli er að
sjálfsögÖu ekki að ræða. Hafi þær
einhverntíman orðið til eru þær
samdægurs horfnar, annað hvort
vegna leysingar eða hríðar. Þar
kemst Guðmundur blessunarlega
hjá því að þræða slóðir, enda
þótt þar sé naumast um aðrar
slóðir að ræða en hans eigin.
Vegna þess að Vísi var ljóst að
enginn maður þekkir Vatnajökul
betur en Guðmundur Jónsasson,
sendi hann blaðamann á fund _ ijún gekk eiginlega und
tU að,trf,ðafMnáfr...r arlega vel miðað við tíðarfarið og
þetta mesta jókulhvel Norðurálfu, allaf aðstæ5ur. Það var r0Satíð
og vita hver kynm hans hafi orð.ð um þæf mundir> Qg ég yar stadd.
Py.1- , ur við jökulröndina í Vonarskarði
SÓttí llk Og hund. þegar við hlustuðum á útvarpið
— Hver voru fyrstu kynni þin skýra frá því að allir fjallvegir
af Vatnajökli, Quðmundur? Sunnanlands væru í þann veginn
— Þau voru ekki svo vitlaus. að verða ófærir vegna fannkomu
Ég fór að sækja þangað lík — og bylja. Það var ekki beinlínis
og htund. skemmtileg tilhugsun að vera þá
_ Lík! staddur inni á mestu regin öræf-
Snjóbíllinn að koma niQur af Vatnajökli.
Gekk ferðin illa?
brenna. Það kom sér líka betur
fyrir þá. Þeir lentu í kolvitlausu
veðri. Höfðu reyndar áður farið
upp á jökulinn, en þá fundu þeir
ekki flugvélarflakið. 1 seinni ferð
inni fundu þeir það, en hrepptu
þá þetta óskapa veður.
Nær hungurmorða.
Þegar þeir komu inn f vélar-
flakið, sáu þeir ekkert nema kol-
niðamyrkur þar inni og tvö gló"
f SÓISKINI OC
— Já það var lík í lestinni þeg-
ar flugvélin Geysir fórst á Vatna
jökli haustið 1950. Ég var fenginn
til þess að fara eftir líkinu.
Reyndar fór ég f það skipti lítið
sem ekki upp á jökulinn. Þá var
snjóbíllinn ekki kominn til sög-
unnar hér á landi. En ég var beð-
inn um að flytja leiðangurinn upp
að jökulröndinni. Ég fór ekki
nema lítið eitt upp á hann sjálf-
ur f það skiptið.
— En þá hefurðu heillazt af
honum viljandi eða óviljandi?,
eins og stálið af segulnum?
— Ekki i það skipti. Það kom
seinna. Nei, samskipti min og
Vatnajökuls voru langt frá því að
vera nokkuð ánægjuleg í það
skipti.
um landsins, þar sem engrar
hjálpar gat verið að vænta ef
færðin tepptist.
— Hvernig var veðrið á ykkur?
— Enginn blíða, lagsi. Það var
öðru nær. Ég hef aldrei lent í
öðru eins oldingaVeðri og djöfla-
skap f loftinu sem í það sinn. Það
var, bejjandi rok og stórhrfð og
loftið svo rafmagnað eins og him
inn og jörð væru að farast og
jöklar og fjöll að bresta sundur.
Við vorum fjórir niðri við bílana
þessa nótt, að mig minnir, en
ellefu voru uppi á jöklinum að
bjarga líkinu og hundinum.
— Hvernig gekk þeim?
— Þetta voru allt harðduglegir
menn, íþróttamenn og skíðamenn
og létu sér ekki allt fyrir brjósti

v-.v.v-.v.v..*.

Snjóbíllinn og snjóhús uppi á hájökli.
andi augu, sem störðu eins og
draugsglyrnur gegn þeim. Það
voru augu hundsins Carlo, hunds-
ins sem nærri var búinn að gjalda
líf sitt vegna tryggðar við flug-
vélarflakið og lík sem lá f zink-
kistu uppi á miðjum Vatnajökli.
Hundurinn hafði ekki fengið
mat í hálfan mánuð eða frá því
er hann sneri brott frá björgunar-
leiðangrinum sem sótti Geysis-
áhöfnina upp á jökulinn. Hann
h^arf heim að flakinu aftur, og
þar beið hann hungraður, kaldur
og þyrstur unzhjálpinbarstmeira
en hálfum mánuði síðar. Þá var
hundurinn Carlo nær hungur-
morða orðinn, enda fékk hann
kveisu af fyrstu matargjöfinni
sem hann fékk.
— Hvernig gekk félögum þín-
um svo niður af jöklinum með
hundinn og lfkið?
— Þá lentu þeir í þessu of-
stopaverði. Þeir drógu sleða upp
á jökulinn og á hann settu þeir
líkið og það af farangri sem þeir
töldu sig geta komizt með.
Héldu fyrir nefið.
Sögðu þeir félagar svo frá á
eftir að þessi nótt á jöklinum
hefði verið ein sú versta sem
þeir áttu á ævi sinni. Ekki var
það þó sakir kulda, né þrengsla
í tjaldinu, heldur vegna ólyktar af
hundinum Carlo. Það hafði þá
hlaupið ferlega á hann út af mat-
argjöfinni við flugvélarflakið, og
fnykurinn af hundinum svo gífur
legur að menn héldu mest um
nef sér og reyndu að anda með
munninum. Óþrif af völdum
•<nTrrvir/^r>~^g7ljaan'

. jt.,jaa
ESHKffilPi