Vísir - 27.12.1962, Blaðsíða 7

t isir . Flmmtuðagur 27. ðesember 1962.
i)
Cec/7 Sa/nf - Laurenf:
NÝ ÆVINTÝRI
KARÓLÍNU
— Nú skuluð þér fara að
hátta. Þernan mun verða yður
til aðstoðar.
Þeman kom nú syfjuleg á
svip, með kertastjaka í hendi,
og vísaði Karólínu til herbergis,
sem var hreinlegt og snoturt.
Karólína sagði henni, að hún
mætti fara, en þernan sagði, að
henni hefði verið skipað að vera
henni til aðstoðar, og þegar hún
hafði hjálpað henni til að hátta,
hallaði Karólína sér út af, og
naut lavender-anganarinnr úr
lökunum, sem minnti hana á
Touraine. Stúlkan fór og kom
að vörmu spori með vasann, sem
rósimar voru í. Hún lagði hann
á borð í nánd við hálfopinn
gluggann.
— Herra Lacoste, lagði ríkt á
það við mig, að setja vasann
hérna við opinn gluggann, í ná-
lægð manns myndi sterk angan
blómanna verka sem mara.
Karólína brosti. Hún kunni að
meta tillitsemi hans, en fannst
nann næsta broslegur. — Ann
ars minnti þetta hana á þá góðu
gömlu daga, þegar menn voru
smeykir við afleiðingarnar, ef
ungar meyjar önduðu að sér
rósaangan. Hún hafði verið í
fangelsum, nærri brunnið inni,
verið í daunillum skipsklefum
og í stórhættum á sjó, í bardög-
um og sjógangi og nú átti rósa-
angan að vera heilbrigði hennar
hættuleg!!!
— Þarfnizt þér nokkurs ann-
ars, frú?, spurði þernan. ^
— Nei, þakka yður fyrir. Þér
megið slökkva, ég ætla að fara
að sofa.
Meðan hún var að sofna hugs-
aði hún um Gaston og Anna —
og af eigi litlum söknuði, en
á hinn bóginn hafði það hresst
upp á vonir hennar, að fá að sjá
þá aftur, að allt hafði skyndilega
farið að snúast til betri vegar
fyrir henni. Og henni varð það
umhugsunarefni og hressti upp á
andlegan þrótt hennar, að mað-
urinn, sem hafði hjálpað henni,
hafði ekki reynt að nota sér að-
stöðu Síná, til að knýja hana til
endurgjalds fyrir hjálpina, og
hún hugsaði um það hve langt
var orðið síðan er hún hitti fyrir
svo heiðarlegan mann!
Það var að kalla hvert sæti
skipað í póstvagninum. Ekillinn
var að snúast kringum hesta
sína og vagninn til þess að at-
huga hvort allt væri í lagi, er
Karólína gekk fram og aftur rétt
hjá vagninum og talaði við
Lacoste fulltrúa stjórnarnefndar
innar, sem hafði fylgt henni á
vettvang.
— Já, eftir tvo daga munuð
þér nú hitta mann yðar aftur.
Ég get gert mér í hugarlund
hve glaður hann verður, eftir að
hafa búið svo lengi við óvissuna
um örlög yðar.
— Já, ég býst við því, sagði
Karólína eins og annars hugar.
— Við erum málkunnugir —
við höfum hitzt við og við á
stjórnmálafundum. Ég væri yður
þakklátur ef þér vilduð færa
honum kveðju mína, og segja
honum, að ég beri hina mestu
virðingu fyrir honum.
— Það skal ég fúslega. Hann
mun verða yður mjög þakklátur
fyrir þá hjálp, sem þér hafið
veitt mér.
—O, það er ekki þess vert,
að á það sé minnzt, en segið hon
um umfram allt að hann geti
treyst á þagmælsku mína, —
ella gæti það vakið einhvern ó-
róleika hjá honum, að konan
hans fannst hjá konungssinnum
í Bretagne — en það er alveg ó-
þarfi fyrir hann, að vera órór út
af slíku, — það kemur ekki orð
yfir mínar varir.
— Ég veit ekki hvernig ég . . .
— Þegar ég legg áherzlu á
þetta, sem ég síðast minntist á,
er það vegna þess, að í París
eru margir — og þeirra meðal
er, því miður, Berthier — sem
hafa skapað sér skakka skoðun
á mér. Girondinarnir hafa jafn-
vel gerzt svo djarfir, að telja
mig bera ábyrgð á hvernig fór,
og þó var um að ræða atburði,
sem ég hafði reynt að girða
fyrir. Og var það mín sök, að ég
’93 varð starfs míns vegna, að
hafa nokkuþ.saman að sælda við
Carrier í í Nantes.
— Carrier, var það ekki hann,
sem lét flytja hundruð fanga út
í báta og sökkva þeim síðan á
Loire-fljóti?
í! i
/
©PIB
COPENMAGEN
Læknir góður, stundum finnst mér eins og ég sé að verða gömul.
— Alveg rétt, alveg rétt, ég
veit þetta, og það var hræði-
legt — fyrirlitlegt. Carrier varð
að þola sína hegningu og það
var réttmætt, en rannsóknum
er haldið áfram í þessu alvar-
lega og viðkvæma leiðindamáli,
og — í fullri hreinskilni sagt,
vilja ónafngreindir menn koma
mér í fangelsi, og þeir eru enda
til, sem gjarnan vildu sjá höfuð
mitt fjúka af bolnum. Þeir vilja
að ég verði ákærður fyrir, að
hafa staðið við hlið Carriers,
þegar þessir hræðilegu atburð-
ir gerðust, en hvað gat ég gert?
Ég harma það að vísu, að ég
tók ekki ákvörðun um að að-
hafast eitthvað á eigin spýtur,
en fólk er svo illgjarnt, það
leggur mér ýmislegt í munn,
sem ég hefi aldrei sagt — í
stuttu máli er ég fórnardýr
T
A
R
Z
A
N

"THESE ROCKS AKE IVOETH
áioovooo A tom!// GASPéP
GKEENE. "HOVV 70 YOU
K.NOW THIS?"
.ítt
mfm
CSIAWð
THE EXf'LORER WHO REP0RTE7
A80UT THE STRAN7L0PERS ALSO
P’ISCOVEREP AN7 EXAÍAINEC7
THE METEOKS"5AI7 PROFESSOR
'rAT£ OUIETLV.
„Eru þessir steinar 5 milljón kr. frá strandlópunum fann einnig „Fjandinn hirði strandlópana og „Sammála, héðan f frá erum við
virði, hrópaði Greene. Hvernig þessa steina, og hann rannsakaði mannfræðina með", hrópaði Copy jarðfræðingar — ríkir jarðfræð-
veiztu það?" þá“, sagði Teitur prófessor rólega. og Greene tók undir með honum: ingar".
„Landkönnuðurinn sem sagði
8.1*8
Barnasagan
KALLI
og super>
filntu*
fiskurircri
Meistarinn1 stóð og glápti þegar
hann sá Kalla renna niður af fisk
inum. „Maður fyrir borð", hróp-
aði hann og horfði vel niður í
vatnið í kringum hvalinn, en hann

sá ekki Kalla. „Fjandinn sjálfur" hrópaði hann. „Halló
sagði meistarinn . en ef til vill hef svaraði Kalli og svar h
ur hann náð í halann á honum".
Með miklum erfiðismunum gat
hann snúið sér við. „Halló Kalli"
’eistari", sjáðu". Hann er inni f honum",
djóm- tautaði meistarinn steinhissa „en
aði draugalega, „ég er i ;Set- hvernig komst hann um borð í
unni". „Hvar"? spurði næ.starinn þetta undarlega farartæki?"
alveg undrandi. „Komdu niður og
HJÓLBARÐAR
Fyrirliggjandi.
HRAUNHOLT
v/ Miklatorg.
Opið frá 8-23 alla daga.
Sími 10300.
LAUGAVEGI 90-92
SALAN ER ÖRUGG
HJÁ OKKUR
Höfutn ávallt á biðlista
kaupendur að öllum
smærri og stærri teg-
undum bifreiða.
SALAN ER ÖRUGG
HJÁ OKKUR
Leikfonga-
markaður
saass