Vísir - 21.02.1963, Page 4

4
Síð.ari hluta janúarmánað-
ar þessa árs var gerð fágæt
aðgerð, á íslenzkum inanni,
Herði Gestssyni, Sólheimum
27. fslenzkur Iæknir við
Sýsjúkrahúsið í Árósum
tengdi rafhlöðu við hjarta
Harðar til að auka hiarta-
slögin, sem voru orðin
hættulega fá. í eftirfarandi
viðtali, segir Hörður frá
sjúkdómserfiðleikum sínum
og aðgerðinni.
Það var árið 1958, í
marz eða apríl, sem
læknarnir ekki vissir en töldu
sennilegast að Hörður væri
með bólgur í hjartavöðvanum,
sem orsakað hefðu kvalirnar.
Honum var fyrirskipað að taka
sér algerlega hvíld, og fór
Hörður til dvalar á Reykjalund
í apríl 1959. Læknarnir sögðu
honum að ef þetta væri bólga
f hjartavöðvunum, mundi hún
hverfa á einu til hálfu öðru
ári, ef hann reyndi ekki á sig.
Á Reykjalundi var Hörður í
rúmlega eitt ár, eða þar til í
júlí, 1960. Á þessu tfmabili
fékk hann öðru hvoru aðkenn-
ingu af svima, t. d. ef hann
stóð snögglega upp úr stól, en
féll aldrei í yfirlið.
meðöl, sem hann notaði stöð-
ugt þar til í október 1962, án
nokkurs bata, jafnvel þvert á
móti. Meðan hann notaði þess-
ar blóðþynnandi töflur varð
hann eins og aðrir, sem þær
nota, að mæta til mælingar á
blóði, en eftir þeim var á-
kvarðað hve mikið af töflunum
hann mátti taka. Á þessum
tíma vann Hörður ekkert, frek-
ar en áður.
Hann losnaði ekki að öllu
leyti við svimann, var alltaf
móður. þegar hann gekk upp
stiga, eða reyndi eitthvað lftil-
lega á sig. Gáfu læknarnir hon-
um aðrar töflur við verkjum,
sem fylgdu þessum þreytuein-
Mað
rafknúið
hjarta
Hörður Gestsson fór
fyrst að finna til óþæg-
inda, þreytu verkja fyrir
brjósti, sem hann héit að
væru gigtareinkenni. -*
Þetta ágerðist svo að í
nóvember var hann far-
inn að eiga bágt með að
anda. Hann vann þá hjá
Strætisvögnum Reykja-
víkur. Þegar hann þurfti
að þvo strætisvagninn,
að loknum ökudegi, var
honum það um megn, án
þess að taka sér hvíld,
eftir stutta áreynslu.
Verkirnir mögnuðust, og
loks varð hann að
hætta að vinna.
Blóðþynnandi
lyf.
Frá Reykjalundi var hann
fluttur í Landsspítalann til
frekari rannsókna, í 10 daga.
á Þar þótti læknum líklegast að
kennum. En um raunverulegan
bata var aldrei að ræða.
Læknana hefur eflaust grun-
að, jafnvel vitað, að sjúk-
dómsgreining þeirra gat ekki
verið rétt. En enginn sérstök
einkenni, sem bentu til annars,
komu í ljós, fyrr en tveimur
árum eftir að Hörður fór í
fyrstu rannsóknina.
32 æðaslög.
Herði segist svo frá: Það var
í október 1961 að læknarnir
uppgötvuðu fallið á hjartaslög-
unum. Ég var hér heima, og
ætlaði að leggjast út af á legu-
bekk, þegar skyndilega leið
yfir mig. Ég var fluttur með-
vitundarlaus á Landsspítalann.
Þar gátu læknarnir I fyrsta sinn
mælt hvernig hjarslögunum
fækkaði í kastinu. Að því er
virðist hefur þeim alltaf fækk-
að í hvert sinn, sem mig svim-
aði og yfir mig leið, en fjölg-
aði jafnskjótt og ég rankaði
við mér. En í þetta sinn tókst
það sem sagt. Slögin mældust
32 á mínútu. Ég var tvo mán-
uði á Landsspítaianum. Á þessu
tímabili var ég daglega rann-
sakaður meira og minna. Ég
hélt áfram að taka þessar blóð-
þynnandi töflur.
Frá því í nóvember 1961 og
fram í maí 1962, er líðanin
nokkurn veginn skapleg, enda
fór ég mér rólega. En í maf
tók yfirliðunum skyndilega að
fjölga. Voru þau vaxandi þang-
að til í júlí 1962. Ég hafði ver-
ið fluttur á sjúkrahús, hvert
einasta sinn, sem leið yfir mig,
en nú þótti ekki fært annað en
hafa mig liggjandi á sjúkra-
húsi. Ég var fluttur að heiman
á Vífilsstaði. Þar var fylgzt
með mér. Um miðjan septem-
ber tóku yfirliðin sig upp að
nýju.
Meðvitundar-
leysið.
— Hvernlto lýstu þau sér?
— Aðdragandi þeirra var sá
að mér sortnaði fyrir augum,
kannski í hálfa mínútu, en svo
varð ég meðvitundarlaus. Að

Hörður var lagðúr inn
Borgarspítalann og var þar í sjúkléikinn iværi vegna of
rannsókn fram í janúar 1959. þröngra æða, samt ekki krans-
Eftir stöðugar mælingar, gegn- æðastífla, en eitthvað skylt.
umlýsingar og Iyfjagjafir voru Voru Herði gefin blóðþynnandi
■ ..................................

Þannig var Hörður skorinn. Bak við neðri skurðinn er rafhlaðan.
Kviðurinn gúlpar lítið eitt. (Ljósrn. I. M.)
VlSIR . Fimmtudagur 21. febrúar 1963,
Hörður Gestsson og kona !:ans Sigríður Guðmundsdóttir í stofunni
á heimili þeirra hjóna að Sólheimum 27 (Ljósm. Vísis I. M.)
vissu leyti fylgdu þessu kvalir,
sem ég fann þó ekki fyrir,
enda virðist þeirra ekki gæta
verulega, fyrr en eftir að ég
missti meðvitund. Það kom
fyrir, var mér sagt, að ég
hentist út úr rúminu í þessum
kvalaköstum. Ég var alltaf að
minnsta kosti þrjár klukku-
stundir meðvitundarlaus í senn.
Læknirinn í Árósum, sagði
mér að þessi krampaköst hefðu
verið lífshættuleg, hættulegri
en aðgerðin sem hann fram-
kvæmdi á mér.
— Hvenær var afráðið að þú
færir til Árósa?
— í júlí 1962 sendi Snorri P.
Snorrason læknir á Landsspít-
alanum bréf til Svíþjóðar, og
spurðist fyrir um það hvort
hægt mundi að auka hjarta-
slögin með rafmagni. Ég beið
milli vonar og ótta eftir svar-
inu, sem kom svo í ágúst. Það
var neikvætt, og ég var aftur
sendur á Vífilsstaði. Það olli
mér miklum vonbrigðum. Þar
fór mér stöðugt versnandi svo
að ég var sendur á Landsspít-
alann aftur, í september. Þar
var ein vika í október sérstak-
lega erfið. Læknarnir notuðu
tæki, sem þeir hafa til að auka
hjartaslög svæfðra sjúklinga.
En það dugði mér ekki. Ég
brann bara undan þvf. Þá skrif-
aði Snorri aftur, í þetta sinn til
Árósa, til Hans Svane, sem
þar er læknir. Hann svaraði um
hæl, og sagðist mundu fram-
kvæma aðgerðina. Ég var þá
sendur aftur á Vífilsstaði í
nóvember, og var þar þangað
til í janúar síðastliðnum. Eg
átti að fá að fara heim um jól-
in, í stutta heimsókn, en var
þar aðeins einn sólarhring, og
sendur aftur upp á Vífilsstaði,
eftir að hafa fengið enn þá eitt
kastið.
Martröð.
— Þetta ' var hræðileg mar-
tröð, segir kona Harðar. En
hann hló alltaf þegar hann
vaknaði úr yfirliði. Læknarnir
skyldu ekkert í því hvað hann
var alltaf kátur.
— Reiknaðirðu ekki með því
að sjúkdómurinn væri lífs-
hættulegur?
— Nú, ég hefði þá farið
hlæjandi yfir um, anzar Hörð-
ur.
— En þetta var orðið svo ó-
huggulegt, ekkert líf, segir
frúin.
— Síðast tók ég 30 pillur
daglega. Ég fékk loks ofnæmi
fyrir þeim, sár í munn, á fætur
og önnur ofnæmiseinkenni, seg-
ir Hörður.
Hörður Gestssan var sendur
utan 14. janúar. Hjúkrunarkona
var send með honum. Eigin-
konan beið heima, eftir sím-
skeyti um árangurinn. Daginn
eftir, 15. janúar, var Hörður
lagður inn á sjúkrahtTsiO' í Mx-
ósum, stærsta sjúkrahúsið í
Danmörku og eitt fullkomnasta
sjúkrahús á Norðurlöndum. Þar
var gerð sú aðgerð á Herði 25.
janúar, sem áreiðanlega bjarg-
aði lífi hans.
Aðgerðin.
— Byrjað var á því að leiða
tvær leiðslur eftir æðum, frá
tveim stöðum, neðst á upp-
handlegg, innanverðum, út í
Frh. á 10. síðu.