Vísir - 14.03.1963, Blaðsíða 8

8
V í S I R . Fimmtudagur 14. marz 1963.
VÍSIK
Otgefandi: Blaðaútgáfan VlSIR,
Ritstjórar: Hersteinn Pálsson, Gunnar G Sehram
Aðstoðarritstjóri: Axel Thorsteinsson *
Fréttastjóri: Þorsteinn Ö. Thorarensen
Ritstjórnarskrifstofur Laugavegi 178.
Auglýsingar og afgreiðsia ‘Ingólfsstræti 3.
Áskriftargjald er 65 krónur á mðnuði.
! tausasölu 4 kr eint. — Sími 11660 (5 Hnur).
Prentsmiðia Visis — Edda h.f
íslenzkt sjónvarp
Það var mikil frétt, er Ríkisútvarpið skýrði frá því
í fyrradag að álit þess væri að íslenzka sjónvarpið
skyldi taka upp hið ervópska línukerfi. Er því fullvíst
að það verður gert. Útvarpið hefur að vísu af góðri fyr-
irByggju látið hefjast handa um frumrannsóknir og
eru þær allvel á veg komnar. En flestir þættir málsins
eru þó enn í deiglunni.
Frá öndverðu hefur Ríkisútvarpið verið því hlynnt
að sjónvarp yrði byggt hér sem fyrst og nú er óhætt
að segja að málið hafi óskiptan byr ríkisstjórnarinnar.
En þó munu flestir sammála um að hér má ekki flana
að neinu. Höfuðatriðið er að íslenzka sjónvarpið vérði
menningarsjónvarp en ekki afsiðunarsjónvarp. Því er
nauðsynlegt að leita álits forystumanna skóla og
menningarstofnana um starfsgrundvöll þess, heildar-
dagskrá og yfirstjórn áður en lengra er haldið. Ýmsir
menntamenn Iýstu fyrir nokkru andstöðu sinni við ís-
lenzkt sjónvarp. Sú andstaða er á misskilningi hyggð.
Sjónvarpið er að vísu eins og önnur mannanna tæki,
að það má nota til bæði góðs og ills.
Enn er einni spurningu ósvarað: Sjónvarpið er mikið
fyrirtæki. Því má spyrja hvort ekki sé full ástæða til
þess að gera það að sjálfstæðri stofnun, í stað þess að
það verði deild í útvarpinu. Rannsóknir næstu mánuða
munu leiða í ljós hvað er hagkvæmast í því efni.
Gífurverð laxveiðiánna
Vísir skýrði frá því í gær að þessar vikurnar væri
mjög sótt á eigendur laxveiðiáa. Leiga ánna yfir veiði-
tímann hefur mjög hækkað síðustu tvö til þrjú árin og
eru hinar gífurlegustu tölur nefndar í því sambandi.
Leiga Hrútafjarðarár hefur tvöfaldast síðan í fyrra,
Vatnsdalsá var leigð á fjórða hundrað þúsund krónur
í fyrra og nú eru boðnar 326 þús. krónur í Svartá og
211 þús. krónur í Blöndu.
Að baki nokkurra þessara háu tilboða felst sú ætlan
leigutaka að selja síðan veiðileyfi erlendum Iaxveiði-
mönnum og er þegar hafin áróðursherferð út um alla
Evrópu fyrir laxveiði á fslandi.
Það er góðra gjalda vert að bændur fái sem hæst
verð fyrir nytjar sínar af Iaxveiðiám og ekki ber heldur
að lasta þá viðleitni að fá hingað erlenda ferðamenn.
En það er skoðun Vísis að hér sé upphaf hættulegrar
þróunar, þeirrar þróunar að íslenzkir veiðimenn verði
útilokaðir frá íslenzkum laxveiðiám. Sökum gengis ís-
lenzku krónunnar mun það vera á fárra færi nema er-
lendra laxveiðimanna að stunda hér veiðar innan
skamms, ef þessi þróun heldur áfram.
Laxveiðiár á ekki að gera að gróðafyrirtæki ein-
stakra innlendra umboðsmanna. Þar þarf að haga mál-
um svo að landsmenn sjálfir geti átt fullan aðgang að
þeim og notið þeirrar hollustu og skemmtunar, sem
laxveiðum fylgir.
ÞÆR LEGGJA

Hér er Unnur Stefánsdóttir að gera við gamalt band á Steinsbiblíu.
Þaö er vaxandi stefna meðal bókasafnara að láta gamalt band halda
sér og láta fremur gera við það, ef það er samtímaband, en skapa
nýtt. Þá þarf meðai annars að endursauma bandið og treysta það.
Hér sem annars staðar kemur vel fram sú alúð, sem þær systurnar
leggja við hvert verk, er þær leysa af hendi.
í tvílyftu timburhúsi 1
Grjótagötu búa tvær systur,
þær Unnur og Bertína Stefáns-
dætur Eiríkssonar myndskera,
sem flestir Reykvikingar kann-
ast við. Um hendur þessara
tveggja systra fara verðmætari
og torgætari hlutir en flesta
mun óra fyrir, sem ekki þekkja
til iðju þeirra. Þær binda inn og
gera við gamlar bækur. Og tök
þeirra á verkefni sínu eru slík,
sem breyta handverki f list.
það gætti nokkurs óróa í
rödd Unnar Stefánssonar,
þegar ég spurði hana, hvort ég
mætti heimsækja hana ásamt
ljósmyndara blaðsins. Hún bað
um umhugsunarfrest, kvaðst
ekki vön blaðamönnum. Þegar
ég hringdi til hennar aftur
næsta dag, tjáði hún sig fúsa
til að veita okkur móttöku.
Vinnustofa þeirra í kjallara
hússins er lítil, en ákaflega
vinaleg eins og þær stofur ein-
ar, sem vanar eru eindrægni og
hlýju viðmóti innan veggja
sinna. Rétt eftir £ð við vorum
komnir inn, stakk Valdimar
Jóhannsson bókaútgefandi
höfðinu inn um gættina, hann
var kominn að sækja bækur og
fékk þær afhentar fagurlega
bundnar og vafðar inn I gagn-
sæjan pappír. Það kom I ljós
við eftirgrennslan, að flestir
viðskiptavinir þeirra systra eru
harðsnúnir bókasafnarar, sem
skipta við þær árum saman.
Þær þekkja því sitt fólk og
vita, hvað hver vill. „Bókasafn-
árar eru einstakir menn,“ seg-
ir Unnur, „og það er mjög á-
nægjulegt að vinna fyrir þá,
þeir kunna svo vel að meta
það, sem gert er, og eru þakk-
látir fyrir það, sem vel hefur
tekizt.“ Milli systranna og
viðskiptavina þeirra rlkir þvi
ekki hin venjulega spenna miili
kaupanda og seijanda. Þeim er
yfirleitt ekki sagt fyrir verkum
eins og venjulegum iðnaðar-
mönnum. Viðskiptavinirnir vita,
að vandvirkni þeirra og smekk
er óhætt að treysta. Að verki
loknu er glaðzt sameiginlega
yfir þvl, sem áunnizt hefur: að
gera gamia og illa farna bók,
sem ný væri. Og systumar
gleðjast ekki síður en eigand-
inn, þvl þær elska bækur engu
minna en safnararnir sjálfir.

Hér sjást titilblöð Þorláksbibliu og Steinsbiblíu. Þessi tvö blöð sýna vel vinnubrögð þeirra systra.
Titllblað Þoriáksbiblíu til vinstri er mjög tært og skemmt, þannlg að mikið vantar a myndskreyting-
arnar. Þær teiknar Unnur á ný, þegar hún hefur límt við það, sem vantar á síðuna. Blaðið til hægri
er nú heilt, en einnig það var skemmt, og vantaði töluvert á myndskreytingarnar hægra megin á
blaðinu. Þetta hefur Unnur Iagað, og er nær ógerlegt að greina muninn.