Vísir - 17.05.1963, Blaðsíða 15

/ í SIR . Föstudagur 17. maí 1963.
15
0&
framhaldssago
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skuggar
hugmynd um hvað hún var að
hugsa. Hann gat að eins beðið
þar til hún sjálf opinberaði það.
— Ég sagði þér, að ég geymdi
þau á öruggum stað. Þú vilt þó
skki, að lögreglufulltrúinn finni
þau.
Allt í einu rann eins og ljós upp
'yrir honum. Og hann horfði á
iiana skelfdur, eins og lostinn reið
ir slagi:
— Og nú þegar þú veizt það —
hvað hugsarðu þér að gera?
Hún reis upp og sneri sér að
honum.
—- Skilurðu það ekki, Rupert?
Honum varð allt í einu óglatt
af lyktinni af sterka ilmvatninu
hennar — og vegna tillits augna
hennar, en það varð ekki mis-
skilið.
— Fari í heitasta ef ég geri það,
sagði hann gremjulega, en hann
skildi það mæta vel.
— Það er þó einfalt mál, Rupert.
Ég vil að eins eitt, Rupert — þig.
•— Já, það er það, sem þú,vilt.
sagði hann kuldalega, þú vilt
verzla við mig, og þitt framlag
verður — þögnin.
Hann brosti beisklega.
— Það hijómar næstum eins og
hótun — eins og þeir hóta, sem
hafa leynivopn í fórum sínum og
geta tortímt þeim, sem þeir hóta.
-— Það var eins og augu hennar
stækkuðu um helming — svo undr
andi var hún, en þau báru líka
hræðslu vitni.
-— Þú mátt ekki láta þér neitt
svo hræðilegt um munn fara. Skil-
urðu ekki, að ég elska þig.
— Elskar, sagði hann í örvænt
ingu. Honum fannst, að hann væri
luktur inni, þar sem engin tök
voru að brjótast úr.
— Hefi ég ekki sannað það?,
spurði hún og var nú vottur móð
ursýkislegrar æsingar í rödd henn
ar. Ég hefði getað afhent lögreglu
fulltrúanum þessi blautu föt. Ég
hefði getað sagt honum, að ég
hefði orðið vör við það, er þú
læddist út um klukkan eitt f nótt,
og að ég heyrði þig koma inn aft
ur. Hún horfði á hann biðjandi
augnaráði.
— En ég gerði það ekki, Rupert.
Ég sagði ekki eitt orð, sem hefði
getað leitt grun að þér. Ég gerði
allt sem í mínu valdi stóð til þess
að ekki kæmist upp um þig.
Hún lagði hönd sína á handlegg
hans.
— Reyndu að vera rólegur, ástin
mín, sagði hún sefandi röddu. Ég
skil allt.
— Gerirðu það?
—• Það er bara ímyndun þín, að
þú sért ástfanginn í Sorrel. Ég
játa, að ég óttaðist það, en svo
skildist mér, að þú værir að leiða
aðra á villigötur með því. Ég hélt,
að þú værir mér glataður. En í nótt
skildist mér hve heimsk ég hafði
verið.
Hún vafði handleggjunum um
háls honum.
— Samt var nú þetta ekki fallegt
af þér elskan mín.
Það var ekki um að villast að-
dáunina í augum hennar og hann
horfði inn í skínandi björt augu
hennar.
— Og mamma þín, spurði hann
skjálfandi af angist og fyrirlitningu
— hefirðu engar tilfinningar?
— Þú veizt, að ég hefi allt af
hatað hana. Ó, það var skammar-
legt hvernig hún reyndi að eyði-
legga lífshamingju okkar. Mér hef
ir aldrei fundizt, að ég ætti þig, að
ég ætti þig ein — fyrr en nú.
Hún hallaði höfði að öxl hans.
— Nú veit ég, að tilfinningum
þínum er eins varið og tilfinning-
um mínum. Ó, Rupert, ég get næst
um ekki trúað, að nú sé sá tími
runninn upp, er við getum vgrið
hamingjusöm saman -— þú og ég.
Hcnum fannst allt í einu, sem
hann væri sviftur öllum þrótti.
Hann tók utan um hana — sér til
stuðnings. Hún hafði rétt fyrir sér.
Han hafði ekki um neitt að velja.
Samt yrði hann að reyna ....
— Enginn nema þú myndir
hætta á jafnmikið mín vegna —
það verð ég að játa.
Hann reyndi að seg.Vt þetta hlý-
lega, ástúðlega.
Hún kyssti hann. Hann lagði
hendur sínar að vörum hennar og
horfði í augu hennar. Hélt hún í
raun og veru, að hann hefði gert
þetta hennar vegna?
— En nú skal ég taka á mig
allar byrðar, sagði hann. Segðu
mér bara hvað þú hefir gert við
fötin, svo að ég geti losnað við
þau.
Ó, þú þaft engar áhyggjur að
hafa af þeim. Þau eru á vísum
stað.
Hún mælti nú í allt öðrum tón
Svo losaði hún sig úr faðmi hans
og gerði sér upp kæti.
— Eigum við ekki að koma niður
og sjá hvernig lögreglufulltrúanum
gengur?
Skjálfti fór um alla limi hans.
Þegar hann skipulagði morðið
hafði ekki flögrað að honum hvað
þá meira, að neitt í þessa átt gæti
gerzt. Vissi Diana hvað hún var
að gera? Eða var hún að leika
hlutverk elskandi konu til þess að
nú sér niðri á honum.
Diana hló — virtist gersamlega
áhyggjulaus. En honum rann á ný
sem kalt vatn milli skinns og hör-
unds, er hann heyrði hana mæla
svo.
— Það skiptir engu um hana
lengur, sagði hún. Það skiptir ekki
neinu um neitt framar, nema mig
og þig. Og Jónatan. Vertu hug-
hraustur, og losaðu þig við þennan
raunalega uppgjafarsvip. Allt fer
vel, máttu trúa.
En niðri í dagstofunni tók Davíð i
Iíkt til orða.
— Það fer allt vel um það er
lýkur, sagði hann.
Biðin virtist engan enda ætla að
taka. Fyrst var beðið eftir lögregl
unni. Svo eftir Iögríglulækninum
— og nú niðurstöðunnar af lík-
skoðuninni.
I gær hafði allt verið með raun-
veruleikablæ — og kannski yrði
það svo á morgun, en í dag var
tóm — og jafnvel Sorrel virtist
framandi.
Hún var klædd svörtu pilsi, sem
á var óvanalega stór vasi, og hún
var alltaf með höndina í vasanum
eins og hún héldi um eitthvað, sem
í honum var. Hún var í svartri
peysu, sem var há i hálsinn.Hörund
hennar virtist svo einkennilega
hvítt — enn hvítara en vanalega,
kannski af því að hún var svart-
klædd. Hún var náföl, grænu, fall
egu augun hennar starandi og tillit
þeirra bar skelfingu vitni.
— Heldurðu það?, spurði hún
loks.
— Vitanlega, sagði hann í upp-
örvunartón. Burke er enginn
heimskingi. Og Reynolds er á við
tvo. Þeir munu komast að hinu
sanna.
— Ég er . . . svo . . . hrædd.
•— Elskan mín — það er ég líka,
Hann reyndi að mæla í hressi-
legum tón. En þetta er ekki nema
eðlilegt — að við séum smeyk.
Kannski er það það eina, sem
þessa stundina getur talizt eðlilegt.
— Mér finnst ég sjá hana fyrir
hugskotsaugum mínum — stöðugt.
Hún var svo einmana.
Hann færði sig nær henni, tók í
hönd hennar, en það var eins og
það væri enginn þróttur í henni.
— Sorrel, elskan mín, við erum
öll einmana. Erum einmana þegar
við komum i þennan heim og eins
Munið þér eftir þessum fimm milljónum, sem VORU í kassanum áður
en þér lögðuzt?
er við kveðjum hann, en þarna á
milli eru þó tímar, sem við tengj-
umst, stundum innilega, öðrum
manneskjum, — leitum til annarra,
af því að við höfum þörf fyrir
það. Lokaðu mig ekki úti, Sorrel.
Ég stend við hlið þér í þessu, geng
við hlið þér hvert skref á þessari
göngu. Trúðu mér, treystu mér.
Við skulum reyna að hjálpa hvort
öðru.
— Ég er að reyna það Davíð.
Vertu þolinmóður gagnvart mér.
Ég vil ekki loka þig úti.
— Það er bara . . . mér finnst
stundum, að ég sé alveg að bug-
ast.
Hann þrýsti hönd hennar, von-
daufur um að geta hjálpað henni.
Hann bauð henni sigarettu.
— Þakka þér fyrir, sagði hún og
tók eina og reyndi að brosa. Og
guði sé lof, að ég hefi þig, Davíð.
Meðan hann hélt á eldspýtunni
til þess að kveikja í sigarettunni
heyrðu þau mannamál. Hún stóð
eins og rígnegld — eins og hún
byggist við, að fjandmaður hennar
birtist þá og þegar. Davið tók sér
stöðu við hlið hennar, er þau |
komu inn Rupert og Diana.
Diana fór á undan. Hún gekk rak
leiðis til þeirra og var hin glað-
legasta.
— Mér datt í hug, að þið væruð
hérna. Má ég Iíka fá sigarettu,
Davíð.
— Að sjálfsögði’
Vinsemd á yfirborðinu. Venju-
lega kurteisisorð — eins og ástatt
var líkast því, er dansmúsik var
spiluð, þar sem að réttu lagi hefði
átt að heyrast sorgargöngulag.
Sorrel varð litið á Rupert og varð
bilt við er hún sá breytinguna,
sem orðin var á honum.
Það var alveg ótrúlegt hver
breyting var orðin á manninum.
Hann leit undan, er hún horfði á
hann. Hann virtist kinnfiskasoginn
og hrukkur komar í andlit hans.
Það var engu líkara en að hann
hefði elzt um 10 ár á þeim hálf-
tfma, sem liðinn var síðan er hún
hafði séð hann. Og það var næst-

T
A
R
Z
A
N
TAKZASJ'S HAK7EST J05, IN
TEACHINS THE EASEK 50Y, ITO,
TOTAUC, IS TOAAAHE HIM
UM7EKSTAN? THE PIFFEREMCE
5ETWEEN 7, ME, MINE AM7
YOU, YOUÆS. OTHEK WOKPS,
THE POY LEARMS QUICICLY.

Það erfiðasta í sambandi við
málakennsluna, er að kenna hon-
um muninn á ég, mitt og þú, þitt.
Hitt gengur prýðilega.
Strákurinn staglast enn á: Þú
Ito, ég Tarzan. Og aumingja Tarz
an segir: Nei nei nei, sjáðu nú
til (hann bendir á sjálfan sig og
segir): ÉG. Ito, er fljótur til og
segir: Nei nei nei, sjáðu nú til
ar ÉG. (Já Ito er erfiðari viður-
eignar en flest ljón sem apamað-
urinn hefur fengizt við um dag-
ana) Tarzan segir, ég er maður,
þú ert drengur. En Ito, heldur
blákalt fram hinu gagnstæða.
Loksins tekur Tarzan í handlegg
hans, og kynnir hann fyrir sjálf-
um sér, og þá fer þetta að ganga
betur.
um ellibragður á honum, er hann
gekk yfir gólfið út að glugganum.
Honum var horfinn allur glæsi-
bragur, hann virtist taugaveiklað-
ur, vera, örvæntandi, en á hinn bóg
inn var engu líkara en að Diana
hefði yngzt um mörg ár.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU OG DÓDÓ,
Laugavegi 11, slmi 24616,
PERMA, Garðsenda 21. sfmi
33968 Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Dömur, nárgreiðsla við alira hæfi
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætismeg
in. Sími 14662.
Hárgreiðslustofan
HÁTÚNl 6, sími 15493.
HárgreiðJustofan
SÓLE Y
Sölvallagötu 72,
Simi 14853.
Hárgreiðslustofan
PIROLA
Grettisgötu 31, slmi 14787.
Hárgreiðslustofa
ESTURBÆJAR
Grenimel 9, sfmi 19218.
Hárgreiðslustofa
SVÖNU ÞÓRÐARDÖTTUR,
Freyjugötu 1, simi 15799.
Hárgreiðslustoia
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13, sími 14656.
Nuddstofa á sama stað.
Strignskór
Gúmmískór
Barnnstígvél