Vísir - 03.09.1963, Side 8

8
V í SIR . Þriðjudagur 3. sept. 1963.
Otgefandi: Blaðaútgáfan VÍSIR.
Ritstjóri: Gunnar G. Schram.
Aðstoðarritstjóri: Axe) Thorsteinsson.
Fréttastjóri: Þorsteinn Ó. Thorarensen.
Ritstjórnarskrifstofur Laugavegi 178.
Auglýsingar og afgreiðsla Ingólfsstræti 3.
Áskriftargjald er 70 krónur á mánuði.
I lausasölu 5 kr. eint. — Sími 11660 (5 línur).
Prentsmiðja Vísis. — Edda h.f.
Ný vinnulöggjöf
Eins og Vísir greindi frá í gær hefir nú náðst sam-
komulag með samninganefndum í farmannaverkfall-
inu og því verið frestað meðan atkvæðagreiðslur verða
Iátnar fara fram.
Þess er að vænta að samkomulagið verði sam-
þykkt af öllum þeim starfshópum sem hér eiga hlut að
máli, svo ekki komi til stöðvunar flotans en fimm
flutningaskip stöðvuðust strax á fyrsta degi verk-
fallsins.
Þótt hér hafi vel tekizt til leiðir deilan hugann að
miklu vandamáli sem bíður óleyst í vinnumálum þjóð-
arinnar. Það er setning nýrrar vinnumálalöggjafar.
Aldarfjórðungur er nú liðinn frá því núverandi lög-
gjöf var sett. Á þeim tíma hefir reynslan leitt margt í
Ijós sem betur má fara og mörg nýmæli í vinnumálum
hafa verið tekin upp hjá öðrum þjóðum, sem full á-
stæða er til þess að reyna hér á landi.
Það er mesti misskilningur að ný vinnulöggjöf
þýði það sama og skertan rétt hins vinnandi manns,
eða að með slíkri löggjöf eigi að afnema varkfallsrétt-
inn. Þær röksemdir kommúnista fá ekki staðizt. Það
hlýtur einmitt að vera hagur verkalýðshreyfirigarinn-
ar, ekki síður en allra annarra stétta landsins að vinnu-
deilur séu leystar með sem minnstu tjóni. Þess vegna
getur enginn réttsýnn maður staðið gegn því að um-
bætur verði gerðar í vinnumálunum, ef þær eru sann-
gjamar og heildinni í hag.
Hvar eru ráðin?
Stjómarandstöðublöðin rita þessa dagana mikið
um efnahagsmál. Gagnrýna þau ríkisstjórnina fyrir
það að glundroði í þeim málum hafi aldrei verið meiri,
eins og Tíminn segir í fyrradag.
En hver eru úrræði stjómarandstöðunnar? Um það
hefir oft verið spurt hér í blaðinu, en engin svör hafa
fengizt. í fyrradag kemst ritstjóri Tímans næst því
að svara þessari spurningu. Svar hans er þannig að
leysa verði efnahagsvandamálin „með gætnu og hóf-
sömu starfi“ og að vandinn verði aðeins leystur með
„tiltrú“.
Þetta er mikil snilldarlausn og liggur greinilega
djúp könnun á eðli vandamálanna að baki hennar. Að
vísu skortir örlítið á að nægilega skýrt sé tekið fram
hvaða stefnu á að fylgja, hvemig á að Ieysa vandann,
sem blaðið málar svo svörtum litum. En það er gífur-
legt innlegg að við það sé „tiltrú“ nauðsynleg.
Sannleikurinn er sá að stjórnarandstaðan er ráð-
þrota í efnahagsmálunum. Hún hefir verið ráðþrota
allt frá því hún hrökklaðist frá völdum 1958. Aldrei hef
ir frá henni komið áætlun eða tillögur um hvað gera
skuli heldur einungis innantóm slagorð um að hér sé
glundroði. Þannig bjarga menn ekki landinu né vinna
kosningar, enda sýndu úrsíitin í sumar, að þjóðin gerir
sér ráðaleysi stjórnarandstöðunnar ljóst.
Það er glatt á hjalla
í leikstofunum, börnin
raða kubbum, skoða
myndabækur, teikna,
syngja og ólmast. Ein
lítil stúlka situr við forn
fálega Remingtonritvél
lætið er gott á þessu heimili.
Öll börn þurfa gott atlæti, en
engin kannske eins og þessi með
yndislegu augun, sem trúnaðar-
traustið skín úr. Þau hafa orðið
fyrir þeirri ógæfu að dragast
aftur úr jafnöldrum sínum
vegna vanheilinda á sál eða
líkama, og það er mikilsvert
starf að reyna að hjálpa þeim
og skrifar af kappi Að
vísu er ekkert blað í vél-
inni, en það gerir min ist
til. Úti á svölum evsí
ýmsir að róla sér, vega
salt og hamast í renni-
brautinni. Það er gaman
að lifa.
Við erum stödd á Dagheimil-
inu Lyngás að Safamýri 5. Það
er glæsileg bygging, björt og
nýtízkuleg, og alls staðar er
tandurhreint og snyrtilegt, eins
og bezt má verða. Fyrir utan
er unnið við að girða lóðina og
koma henni f lag. Hún er stór
og verður seinna góður garður
með margs konar Ieiktækjum.
Tveir litlir snáðar fylgjast með
framkvæmdunum af áhuga. Þótt
Ieiksvalirnar séu skemmtilegar,
komast þær auðvitað ekki f
samjöfnuð við heilan garð. En
hann verður bráðum tilbúinn, ef
allt gengur að óskum.
Fóstrurnar leika við börnin og
kenna þeim að reisa hús og
hallir úr marglitum kubbum.
Þær eru kátar og brosleitar og
þykir augsýnilega fjarska vænt
um Iitlu skjólstæðingana sfna.
„Eru ekki yndisleg augun í
þeim?“ segir ráðskonan, sem
stendur við eldavélina og hitar
kaffi. „Sáuð þér litla drenginn
þarna — ég kalla hann alltaf
engilinn rninn".
Það leynir sér ekki, að at-
til að verða sjálfstæðir þjóðfé-
Iagsþegnar, er þau vaxa upp.
Styrktarfélag
varigefinna.
Fyrir rúmum fimm árum var
stofnað hér á landi félág, sem
hefur að tilgangi sínum að
hrinda þeirri hugsjón f fram-
kvæmd. Það nefnist „Styrktar-
félag vangefinna" og starfar öt-
ullega að þvf marki, að allt van-
gefið fólk á íslandi geti notið
hælisvistar við hin fullkomn-
ustu skilyrði, þá er þess er ósk-
að. Félagið hefur staðið fyrir
byggingu dagheimilisins Lyng-
ás og annast algerlega allan
rekstur þess með aðstoð frá
rfki og borg.
„Árangurinn hefur orðið ótrú-
lega góður á þessum fáu ár-
um“, segir Þórður Hjaltason,
framkvæmdastjóri félagsins.
„Við mætum samúð og skiln-
ingi af hálfu ráðamanna þjóð-
félagsins og raunar þjóðarinnar
allrar, og margir hafa sagt sem
svo, að það sé ekki nema kær-
komin fórn að láta eitthvað af
hendi rakna til Styrktarfélags
vangefinna f þakkarskyni fyrir
það mikla Ián að eiga sjálfir
hraust og heilbrigð börn. Enda
er það verðugt verkefni fyrir
alla góða menn að eiga hlut að
þvf, að vangefið fólk fái að-
hlynningu við sitt hæfi og skil-
yrði til að bjarga sér nokkurn
veginn á eigin spýtur í þjóð-
félaginu".
Þörfinni hvergi nærri
fullnægt.
„Hvað eru nú starfandi mörg
hæli hér á Iandi fyrir vangefið
fólk?“
„Þau eru þrjú — Sólheimar í
Grímsnesi, Skálatún í Mosfells-
sveit og Kópavogshælið, og svo
er dagheimilið hérna. En þörf-
inni er hvergi nærri fullnægt,
og á heimilum víða um landið
rfkir hreint neyðarástand, því að
hælin geta ekki veitt viðtöku
nema vissum fjölda, og við nú-
tímaaðstæður er afar erfitt að
ala önn fyrir vangefnum börn-
um á venjulegum heimilum".
„Og stendur til að byggja
fleiri hæli á næstu árum?“
„Við vonumst til, að hægt
verði að koma upp hælum fyrir
400 vangefna á næstu tíu ár-
um, svo framarlega sem unnt
verður að afla nægilegs fjár-
magns. Árið 1958 var stofnaður
Styrktarsjóður vangefinna, ein-
göngu með það fyrir augum,
að fé úr honum yrði varið til
hælisbygginga fyrir vangefið
fólk, og það var samþykkt á
Alþingi, að af hverri flösku,
sem seld væri hér á landi með
öli og gosdrykkjum, skyldu 10
aurar renna til sjóðsins. Síðan
hefur flöskugjaldið verið hækk-
að upp í 30 aura, svo að ár-
legar tekjur sjóðsins nema nú
6—7 milljónum króna. Hann er
ekki eign félagsins, heldur ríkis-
ins, en stjórn Styrktarfélags van
gefinna hefur tillögurétt um ráð-
stöfun fjár úr honum. Það
skiptist milli þessara fjögurra
stofnana, eftir því sem þarfir
segja til um. Ennfremur höfum
við fengið veruleg framlög frá
bæjar- og sveitarfélögum um
land allt, og þau renna óskert
í þennan sjóð“.
„En hvernig aflið þið fjár til