Vísir - 15.11.1963, Síða 15

V í SIR . Föstudagur 15. nóvember 1963.

rr
: i; cgx i a
W
IX-
Þegar Cecile hafði lesið bréfið
seig höfuð hennar nær niður
á bringu og henni spratt kaldur
sviti í enni. Hún tók vasaklút
sinn og þurrkaði svitann af enni,
gagnaugum og kinnum.
■Hann kemur aftur, hugsaði
hún, hann kemur aftur og hann
er vellauðugur. Ekki gat mér
dottið í hug, að málaferlin
myndu ganga svona fljótt og vel.
í seinasta bréfi á undan þessu
gerði hann ráð fyrir misseri til
viðbótar, og að hann efaðist um
að vinna málið. Ef svo hefði far-
ið hefði ég dottið niður á ein-
hver úrræði. En nú kemur þetta
yfir mig eins og reiðarslag.
Hún sat djúnt hugsi langa
stund.
Hann skrifaði um áform sín
og metnað mín vegna. Hann ætl-
aði að leiða mig inn í þann heim,
sem mér var lokaður, hann ber
metnað í brjósti mfn vegna og
ætlar að velja mér eiginmann,
eiginmann .
Það fór eins og krampatitring-
ur um hana al!a og hún lagði
hendur að gagnaugum sínum.
Ég held ég gangi af vitinu.
Ég var frjáls vegna fjarveru föð-
ur míns. Hvað verður nú? Hvað
-get ég gert? Komist faðir minn
að því við heimkomu sína, áð
ég get ekki lengur borið höfuðið
hátt, að ekkert hjónaband kemur
til greina, nema eitt? Hann verð-
ur æfur af reiði, beiskur. Fyrir
honum er he'iðurinn allt. Hann
gæti orðið gripinn æði og drepið
mig . . . Drepið mig, nei, ég er
og ung til að deyja, — ég vil
ekki hverfa úr þessu heimi án
þess að hafa notið fyrst auðsins,
sem föður mínum hefir fallið í
skaut. Hvers má ekki njóta fyrir
eina og hálfa milljón franka! Ég
gæti gert allt, sem ég vildi —
látið alla fagra draumá rætast.
— O, ég bölva nú ástartilfinn-
ingum þeim, sem ég varð gripin
af, sem voru víst ekkert nema
dutlungar, og ég gæti bölvað
þeim manni, se.m ég gaf mig á
vald, manninum, sem ég hélt, að
ég elskaði, — nú hata ég hann.
Ó, að ég gæti nú losnað við
hann að fullu.
Augnatillit hennar varð tryll-
ingslegt og slíkt, sem hún væri
með háan hita, varir hennar
bærðust og hún hélt áfram að
tauta í hálfum hljóðum:
— Eftir tíu daga, — eftir tíu
daga verður hann kominn heim
—innan tíu daga verður kunn-
ugt um vanheiður minn. Ég verð
að koma í veg fyrir vanheiður
minn. Birgittu þykir vænt um
mig. Hún getur hjálpað mér. Ég
trúi henni fyrir leyndarmáli
mínu. En hún getur ekki leynt
víxlspori mínu og afleiðingum
þess. Nei, hún getur ekki hjálp-
að mér, en hver getur hjálpað
mér til hvers get ég snúið mér?
Enninn læknir mundi vilia hiálpa
mér og ég gæti ekki farið á fund
nokkurs læknis sh'kra erinda, en
bað eru til konur. sem hiálna.
begar svona stendur á. hað er
ein f bessu hverfi. Birgitta var
einu sinni að tala um hana. Hún
eetur fengið neningana. sem fað
ir minn sendi mér í dag. Og við
hann — hann sem ber alla sök-'
ina á að svona fór — hvað á ég
eegia við hann: Að mér hafi
skjátlazt. Mér er sama hvort
hann trúir mér eða ekki. Frá
þessum degi verður allt að vera
búið okkar í milli. Faðir minn
Að morgunverði loknum
klæddist hún kápu, setti hatt
með slæðu á höfuð sér, stakk
bréfi föður síns í litla vasabók,
sem hún stakk í handskjól sitt,
og fór að heiman.
Hún fór inn í matvöruverzlun,
þar sem Birgitta var vön að
verzla. Konan, sem var þar við
afgreiðslu brosti til hennar, því
að hún kannaðist við hana. Cec-
ile bað hana að skipta þúsund
franka seðlinum. Jú, það var vel-
komið, en „ungfrúin yrði að
sætta sig við að fá seðla, því
að hún hefði hvorki gull- eða
silfurpeninga eins og sakir
stæðu“, og sagði Cetcile, að það
skipti engu, hún gæti vel notað
seðla.
Konan tók við seðlinum og lét
Cecile fá tíu hundrað franka
seðla. Cecile stakk fimm þeirra
í umslagið, en fimm lagði hún
milli blaða í vasabók sinni. Svo
þakkaði hún konunni, fór út og
leit til beggja hliða, og þegar
hún kom á Avenue de Clichy,
nam hún staðar fyrir utan búðar
dyr. Framhliðin var svartmáluð
með gulum röndum. Skilti var
yfir dyrum, með gulum stöfum.
Móða var svo mikil á gluggun-
kemur eftir tíu daga. Eftir tíu 1 um- að vart sást ' gegnum þá,
daga verður allt að vera um garð
gengið.
Hun 'braut saman bréfið og
stakk því í umslagið og þúsund
franka seðlinum líka. Svo
hringdi hún á Birgittu, sem kom
að vörmu spori og spurði hvers
„ungfrúin óskaði“
— Ég á erindi að reka og ætla
að borða morgunverð snemma,
klukkan tíu til ellefu.
— Ég skal hafa hann tilbúinn.
Hefir ungfrúin fengið bréf frá
herra Bernier?
— Já, og það hafði góðar frétt
ir að færa. Hann kemur eftir
tíu daga, en það getum við talað
um seinna. Og ég þarf að tala
við þig um alvarlegt mál — að
morgunverði loknum.
Birgitta flýtti sér út, en Cecile
fór að klæða sig. Hún valdi sér
dekksta kjólinn, sem hún átti, og
var alklædd þegar Birgitta kom
og sagði henni, að morgunverður
inn væri til.
hvað þarna var á boðstólum, en
í þeim voru flöskur ýmiss konar
Cecile hikaði andartak og fór
svo inn. Hefði verið hægt að
rýna gegnum andlitsslæðuna
mundi hafa sézt að hún var ná-
föl. Bjalla var á hurðinni og þeg
ar Cecile opnaði dyrnar kvað við
hringlið í bjöllunni og kona, sem
virtist um sjötugt kom fram.
— Hvað get ég gert fyrir ung-
frúna? spurði hún.
— Rekið þér þessa verzlun?
spurði Cecile titrandi rödd.
— Nei, ég starfa hér hjá frú
Angelu. en get sjálfsagt afgreitt
yður.
— Ég vildi gjarnan mega tala
við ungfrúna sjálfa?
— Er það kannske eitthvað
alvarlegt, spurði konan og horfði
á hana af nokkurri forvitni.
— Já, það er mjög alvarlegt.
— Frúin er farin út.
— Hún kemur kannske bráð-
um aftur?
— Það held ég ekki, — ég
býst sannast að segja við, að
hún verði að heiman mestan
hluta dags.
— Þá verð ég að biðja yður að
koma klukkan tíu í kvöl.
— Ég kem.
— Á ég að segja frúnni frá
komu yðar — og nafni yðar?
— Þess þarf ekki. Hún þekkir
mig ekki.
Þegar Cecile var komin út á
götuna hugsaði hún sem svo, að
þessi bið væri óþolandi — hún
yrði að hraða þessu.
Birgitta varð undrandi, er hún
kom aftur eftir skamma stund
og hafði orð á því.
— Já, ég hitti ekki manneskju,
sem ég þurfti að finna. Ég fer á
fund hennar í kvöld.
— Mér sýnist, að ungfrúnni
hafi fallið þetta miður?
— Já, mér er það móti skapi,
að verða að fara tvisvar sama
erindisins vegna.
— En ég held, að þér hafið
bara gott af göngunni. Ungfrúin
er ekki nógu mikið undir beru
lofti.
Cecile tók fimm hundruð
frankana úr vasabókinni og lagði
í skúffu, en hina lét hún vera
kyrra í bréfinu.
Eldurinn í arninum var farinn
að dofna. Hún skaraði í hann og
brátt logaði hann glatt.
Vér skiljum við ungfrúna um
stund og förum inn í krána
„Röskir sveinar“ við Boulevard
Saint-Mártin.
I þessari krá voru ekki speglar
og gyllingar eins og í hinum
glæsilegu veitingastofum borg-
arinnar, sem mikil mergð er af,
heldur hafði maður sá, sem mál
aði hana innan gert veggi sem
líkasta krám úti á landi, með
því að líkja eftir múrbindingu
eins og þeim, sem í sveitakrán-
um tíðkaðist, og gert það af
smekkvísi og leikni. Þama var
því líkt sem koma inn í veitinga
stofu gistihúss úti á landi eins
og þær tíðkuðust fyrir he’lli
öld.
Þarna voru tréborð, gömul
hliðarborð, gamalt postulín og
koparstungur. — Þjónarnir voru
klæddir sem bændur frá fyrri
öldum. Þegar menn komu mn í
þessa krá fannst þeim líka
næstum, sem þeir væru horfnir
hálfa öld aftur í tímann, og
þarna var svo viðkunnalegt og
sérkennilegt, að fólk streymdi
þangað, og var þar alls konar
fólk og víða að, úr borginni og
utanbæjarmenn, og svo ýmsir er
komu af tilviljun inn af götunni
og stundum margt leikhúsgesta,
er leiksýningar voru í Port Saint
Martin leikhúsinu þarna skammt
frá. Menn komu til þess að fá
sér einn snaps eða eitt glas af
öli milli þátta.
Kráin var opin langt fram á
nótt, og á kvöldin var stundum
allblandinn lýður þar, leikarar
og dansmeyjar, söngvarar, mun-
aðarseggir og mellur. Ekki voru
þarna neinir básar, en rúmgóðar
veitingastofur og allt mjög frjáls
legt, menn gátu hlegið og sungið
af hjartans lyst, þar var ekki
hastað á neinn, og allir virtust
T
A
R
l
A
N
Tar-Zan, . =:gir gamli maðurinn
hugsandi. Ég hefi heyrt það nafn
fyrir löngu löngu. Það var
voldugur hvítur veiðimaður. Hvað
ertu að gera hér Tarzan, hér er
I, ME7U OF THE VILLAGE-OF-
THE-MEI7ICIME-MENVTELL YOU
TKUTH! YOU SICK. PUNOS
t ALL 7IE IF YOU MOT LISTEN
lUTrmm TOME!
ekkert sem hœgt er að veiða leng
ur. Mér var sagt að Púnóarnir
væru mjög veikir, ég kom til að
hjálpa . Nei hrópar gamii maður-
inn. Þú getur ekki hjálpað. Við
þurfum að fá Púna töframann til
að aðstoða okkur. Finnið töfra-
manninn og komið með hann til
okkar, þá verðum við heilbrigðir
aftur. Ég er Medu, höfðingi lækn
anna segir Medu, og ég get sagt
ykkur Púnoar, að ef þið ekki
hlustið á mig, þá deyið þið allir.
TOSSSr. ■ np - -
| Hárgreiðslustofan
HÁTÚNI 6, simi 15493.
Hárgreiðslustofan
S Ó L E Y
Sólvallagötu 72
11 Símj 14853.
I Hárgreiðslustofan
PIROLA
1 Grettisgötu 31, simi 14787.
Hárgreiðslustofs
VESTURBÆJAR
Grenimel 9, sími 19218.
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugaveg 13. sími 1465Ö.
Nuddstofa á sama stað.
i Hárgreiðslu- og snyrtistofa
I STEINU og DÓDÓ
Laugaveg 18 3. hæð (lyfta).
' Sími 24616.
Hárgreiðslustofan
Hverfisgötu 37, (horni Klappar-
stigs og Hverfisgötu). Gjörið
svo vel og gangið inn. Engar
sérstakar pantanir, úrgreiðslur.
P E R M A, Garðsenda 21, simi
33968 — Hárgreiðslu og snyrti-
stofa.
Dömu, hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætis-
megin. Sími 14662

Hárgreiðslustofan
9L
Háaleitisbraut 20 Sími 12614
I MEGRUNARNUDD.
Dömur athugið. Get bætt við I
1 mig nokkrum konum í megrun-
I arnudd. Snyrtistofa Guðbjargar (
| Guðmundsdóttur, Laugavegi 19,
1 sími 12274.
Hvítar
drengfoskyrtur
Cí prjónanælon
Miklatorgi