Vísir - 25.05.1964, Blaðsíða 6

VÍSIR . Mánudagur 25. maí 1964.
• -x
Blaðamaður VIsis á botni Þingvallavatns. (Ljósm. Andri Heiðberg).
'É’g sveiflaði loftgeymunum
upp — til þess að kanna
þyngdina — og smeygði annarri
ólinni yfir vinstri öxlina.
Fyrir framan mig lá Þing-
vallavatn, spegilfagurt en þó
dulúðugt, þar sem það bjó yfir
*ftundruðum leyndardóma undir
sakleysislegu yfirborði sínu. Og
þessa leyndardóma ætlaði ég nú
að reyna að kanna að einhverju
leyti.
Við vorum staddir þarna
tveir félagar frá Vísi, ásamt
Andra Heiðberg kafara, sem
ætlaði að vera leiðsögumaður
okkar þegar niður kæmi, og
taka myndir, og Jóni syni
hans, sem átti að hjálpa til við
að „landa" okkur, ef svo færu
leikar að við kæmum upp úr
með fæturna á undan.
Ég lagði geymana frá mér
aftur, og leit til Andra sem
stóð hjá með gúmmífötin undir
hendinni.
— Þeir léttast þegar þú
kemur niður, sagði hann.
Þá var að drlfa sig í gall-
ann, og ég leit fjandsamlega á
þykku ullamærbuxurnar.
Andri og Jón komu með
gúmmíbúninginn, en í það
virðulega fat er farið á þann
hátt, að maður treður sér niður
um hálsmálið, sem er anzi
þröngt.
Feðgamir teygðu það á milli
sín eins og þeir gátu, meðan
ég var að brölta ofan í, en það
gekk ekki ýkja vel.
Ég stundi og rumdi, sveigði
mig og beygði, en allt kom fyrir
ekki. Ég sat gersamlega fastur.
Og aldrei hefur ljósmyndarinn
verið iðnari við að taka myndir.
þar sem bæði heiður minn og
blaðsins var I veði, reyndi ég
allt hvað ég gat að verða
mannalegur á myndunum. En
að vera virðulegur, þegar mað-
ur er hoppandi á öðrum fæti á
bakka Þingvallavatns, í ullar-
nærbuxum, er svo til ógerlegt.
Loksins eftir mikla baráttu
tókst þeim feðgum að koma
mér ofan I gallann, og voru
þeir þá nær örmagna af á-
reynslu og hlátri. (Það virtist
öllum þykja þetta ákaflega
fyndið nema mér).
— Þá er það restin, sagði
Andri, og kom með blýbelti
sem hann spennti um mittið á
mér, og Jón lyfti geymunum
sem þeir hjálpuðust við að festa.
Eftir að ég hafði spennt á mig
sundblöðkurnar, þóttist ég fær
í flestan sjó. Nú var ekki ann-
að eftir en að setja á sig grím-
una og stökkva út í.
Gríman var af þeirri tegund
sem nær yfir allt andlitið, og
er þá hægt að anda hvort sem(
maður vill með munni eða nefi.
Andri var sjálfur kominn í bún-
ing (hafði gengið það mun betur
en mér) og kom nú til að
hjálpa mér að festa hana. En
þá fór tilveran að fá annan lit.
Þegar gríman spenntist föst,
fannst mér blýbeltið og geym-
arnir þyngjast um allan helm-
ing. Ég fekk svo yfirþyrmandi
innilokunarkennd að hnén gáfu
eftir, og ég settist. Þetta var
greinilega ekki eins auðvelt og
það virtist vera I „Seahunt" í
sjónvarpinu.
Andri losaði grímuna aftur,
og brosti hughreystandi framan
í föla andlitið sem blasti við
honum. Hann sagði mér að sitja
kyrr og halda grímunni við
andlitið, meðan ég væri að
venjast henni. Ég hlýddi og
eftir nokkra stund fór mér að
líða betur. Og þá var að hypja
sig, áður en kjarkurinn brysti
öðru sinni.
Undir yfirborðinu.
Ég skreiddist á fætur, og óð
-53
út I vatnið með álfka fimlegum
tilburðum og ffll kominn að
burði. Andri vár samhliða mér,
og þegar vatnið náði okkur I
mitti, settumst við til þess að
hleypa loftinu úr búningunum.
Ég hafði ekki búizt við neinum
erfiðleikum við þetta, en það
fór nokkuð á annan veg.
Ég gleymdi að halda mér í
stein, eins og Andri hafði þó
margtekið fram. Afleiðingin var
sú, að ég fór kollhnís í vatninu,
og flaut upp aftur, með fæturna
á undan. Flaut ég þar svo eins
og bauja, sparkandi máttleysis-
lega út í loftið með fótunum.
Virðuleg byrjun eða hitt þó
heldur.
Andri kom fljótlega mér til
aðstoðar, og rétti mig af, en ég
gat séð að hann var að kafna
úr hlátri. 1 þetta skipti hélt ég
mér svo fast, að botninn hefði
farið með hefði ég hreyft mig.
Þá gafst mér loks tími til að
lita I kringum mig, og um leið
hvarf síðasti votturinn af inni-
lokunarkennd, og ég starði hug-
A
fanginn I kringum mig, því
að slíka fegurð hafði ég aldrei
séð.
Þingvallasveitin er falleg i
sumri og sól, en hér blasti við
mér einstök og ægifögur sjón.
Vatnið var tært og hreint, og
skyggni einstaklega gott. Lit-
brigðin geisluðu eins og ægi-
sterk norðurljós, mismunandi
sterk eftir þvi hversu dýpið
var mikið. Svartir hraundrangar
sköguðu eins og úfnir risar allt
i kring um okkur, og hyldjúpar
gjár voru við fætur okkar.
Þegar allt loft var komið úr
búningunum, létum við okkur
sökkva rólega niður á meira
dýpi, það var eirts og að koma
I annan heim. Ég lyfti öðrum
þumalfingrinum til merkis um
að allt væri í lagi, og Andri
kinkaði kolli, og benti mér að
fylgja á eftir sér. Við létum
okkur sökkva dýpra og dýpra,
og ég fór að finna til óþæginda
af vatnsþrýstingnum. Andra
virtist gruna það, því að hann
greip í öxlina á mér, dró mig
aðeins ofar, og þar létum við
okkur ltða áfram með þvi að
blaka fótunum letilega.
Ég leit I kringum mig eftir
rannsóknarefni, en sá svo margt
að ég vissi ekkert hvar ég átti
að byrja. Hvert sem litið var,
sást eitthvert fyrirbrigði, sem
vakti forvitni mina.
Niður í djúpið.
Mér var farið að liða vel.
og hættur að finna fyrir óþæg-
indum, svo að ég beygði mig í
vinkil, rétti úr mér, og skauzt
niður á botninn. Var ég þá á
ca. 10 metra dýpi.
En það var heldur mikið I
fang færzt, þvi að þrýstingur-
inn á eyrun var óþolandi. Og ég
var sannfærður um að ég heyrði
vekjaraklukku hringja inni I
höfðinu á mér.
Ég sparkaði frá mér, og ætl-
aði að æða upp aftur en þá
renndi Andri sér að hliðinni á
mér og benti á djúpa gjá við
fætur okkar. Ég hristi höfuðið
og benti á eyrun, en hann
skeytti því engu, heldur dró mig
niður.
— Hann ætlar líklega að kála
mér, helvízkur, hugsaði ég i ör-
væntingu. En fann þá að 6-
þægindin voru að hverfa, og
minntist þess um leið að Andri
hafði sagt eitthvað um að fyrstu
metrarnir væru verstir. Ég átti
að vísu dálitið erfitt með að
draga andann fyrst í stað, en
það jafnaði sig brátt.
Eftir nokkra stund ýtti Andri
svo við mér, og benti mér að
elta sig. Og við svifum um
þennan þögla furðuheim, eins
og stórir fiskar, nema hvað
loftbólurnar stigu upp frá okk-
ur með jöfnu millibili, og brut-
ust upp á yfirborðið. Hraun-
drangar, hellar eða djúpar gjár
urðu til skiptist á vegi okkar,
og mér fannst ég vera ölvaður
af gleðinni yfir að vera þarna
niðri.
Það var dásamlegt að svífa
út og inn um hraunhellana,
renna sér eftir botnum gjánna,
eða hreykja sér á hraundrang-
ana. Andri skauzt niður I djúpa
gjá, og kom þaðan með veiði-
stöng, sem einhver óheppinn
veiðimaður hafði einhvem
tima tapað. Hún hafði auðsjáan-
lega legið lengi í vatninu.
Við sáum mikið af alls konar
hlutum sem minntu okkur á
mannheima. Gamall pottur lá á
hvolfi yfir steinnibbu, og hreyfð
ist hægt til þegar við syntum
Þessi mynd var tekin rétt áður en kapparnir lögðu í djúpið. Lengst til vinstri er Jón Heiðberg, sonur
Andra. Jón er góður kafari, þótt ungur sé, en sökum plássleysis i bílnum, gat hann ekki tekið
sína loftgeyma með í þetta skipti. Næstur er Andri, og þá blaðamaðurinn. (Ljósm. Vísis I.M.)
BOTNI