Vísir - 27.05.1964, Qupperneq 8

VÍSIR . Miðvikudagur 27. maí 1964.
r
VÍSIR
Otgefandi: Blaðaútgáfan VÍSIR
Ritstjóri: Gunnar G. Schram.
Aðstoðarritstjóri: Axel Thorsteinson
Fréttastjóri: Þorsteinn Ó. Thorarensen
Ritstjórnarskrifstofur Laugavegi 178
Auglýsingar og afgreiðsla Ingólfsstræti 3
Áskriftargjald er 80 krónur á mánuði.
I lausasölu 5 kr. eint. — Sími 11660 (5 linur)
Prentsmiðja Vísis. — Edda h.f.
Vopn gegn verðbólgunni:
Verðtrygging sparifjár
J-Jugmyndin um verðtryggingu sparifjár vekur æ meiri
athygli hér á landi. Sú leið er talin eitt áhrifaríkasta
ráðið í baráttunni við verðbólguna. Verðtryggingin er
í framkvæmd þannig, að spariféð rýrnar ekki eins og
nú á sér stað eftir því sem verðbólgan vex. Þess í stað
fjölgar þeim krónum, sem á vöxtum liggja í réttu hlut-
falli við verðhækkanir í þjóðfélaginu, þannig að sá,
sem spariféð á, verður ekki fyrir þeim skakkaföllum,
sem nú eiga sér stað. Þetta þýðir jafnframt, að
einnig verður að verðtryggja lánin, þannig að sá, sem
lán tekur, verður að greiða þau hærri upphæð til baka
oð lánstímanum loknum í réttu hlutfalli við vöxt verð-
bólgunnar. Lánin verða með öðrum orðum vísitölu-
ryggð, eins og nú tíðkast um hluta Húsnæðismála-
ítjórnarlánanna.
f^ostir þessarar leiðar eru augljósir. Ef almenningi er
Lryggt það, að spariféð rýrnar ekki, þótt það liggi ár-
um saman á banka verður hvötin hálfu minni til þess
að eyða því nær samstundis, eða koma aurunum í
fast sem kallað er. Óttinn við verðrýrnunina hefir
valdið því að fjöldi fólks hefir lagt fjármuni sína í
fasteignir og aðra fjárfestingu umfram beinar þarfir,
sem hefir svo orsakað óeðlilega hátt verð á fasteign-
um og mikla spennu og umframeftirspurn. Sú spenna
ýtir síðan á ný undir verðbólguna og þannig myndast
vítahringur, sem erfitt hefir reynzt að rjúfa. Og marg-
ir eyða nú því fé, sem þeir ella myndu leggja fyrir í
hálfgildings óþarfa vegna þess, að fólk segir sem svo:
það þýðir ekkert að eiga peninga. Er það önnur meg-
inorsök þeirrar miklu þenslu, sem verið hefir að und-
mförnu í þjóðfélaginu.
V hinn bóginn koma svo verðtryggðu lánin. Ef þau
verðá tekin upp er loku fyrir það skotið, að menn
íagnist á verðbólgunni, eins og nú er, a. m. k. í jafn
niklum mæli. Nú þykist hver og einn hólpinn, sem
án fær vegna þess að hann veit, að ekki þarf eftir
15 ár að greiða nema raunverulegt brot þess aftur.
Verðtrygging mundi því örugglega draga að mun úr
eftirspurn eftir lánsfé. Það hefði þær afleiðingar, að
íé væri til handa þeim, sem raunverulega þurfa á því
að halda, en ekki þeim, sem „spekúlera" með lánin,
eins og nú tíðkast alltof mikið. í ísrael eru öll lán til
íengra en 2 ára verðtryggð á þennan hátt og svipað
^ildir í Svíþjóð. Þess vegna er tímabært að við íslend-
ngar könnum til hlítar, hvort hér er ekki þjóðráð á
Lerðinni, áhrifaríkt ráð til þess að setja niður verð-
bólguna og draga úr ofsaþenslunni á peningamarkaðin-
im. Ólafur Björnsson bar fyrir nokkrum árum fram
íingsályktunartillögu um málið, og rannsókn hefir far-
ð fram á því nú þegar. Væri fróðlegt að heyra opin-
lerlega, hverjar niðurstöður hennar hafa verið.
KONURÁNIÐ MINNTI Á
,, SJÓNVÁRPS-DRAMA ‘ ‘
„FORSPRAKKINN VAR SJÁRMERANDI"
Þegar Mme Dassault aldraðri
eiginkonu eins auðugasta mill-
jónamærings Frakklands var
rænt í fyrri viku vakti .það að
sjálfsögðu heimsathygli og um
allan heim var spurt hvað
mundi hér á bak við: Var til-
gangurinn að krefjast mikils
lausnarfjár — eða ef til vill að
ná mikilvægum upplýsingum
með hótunum frá eiginmannin-
um, en hann smíðar m.a.
Mystereherþotur og annað til
hernaðarlegra nota? Og hverjir
voru hér að verki: OAS-menn
— leyniherinn franski, sem allir
muna eftir úr Alsírstyrjöldinni
og síðar, eða venjulegir, bíræfn-
ir bófar, sem hugðust hafa fé
út úr milljónaeigandanum? En
konan fannst og 3 ræningjanna
voru handteknir á sunnudag
og í gær hafði Iögreglan það
upp úr Mathieu Costa, einum
hinna handteknu ræningja, að
forsprakkinn hefði verið Jean
Pierre Francois Casanova, al-
ræmdur bófi, og lék sá enn
lausum hala, er síðast fréttist.
15.000 MANNA LEIT BAR
ÁRANGUR EFTIR 36 KLST.
Það var fyrir helgi, sem kon-
unni var rænt, er þau hjón
voru fyrir utan hús þeirra í
París. Ræningjarnir voru vopn-
aðir og með grímur. Dassault,
maður rúmlega sjötugur, var
barinn niður, en frúin 65 ára,
veitti mótspyrnu með regnhlíf
að vopni, en var ð að lúta í
Iægra haldi og var knúin inn í
bifreið, og ekið brott í skyndi.
Þegar var skipulögð mesta leit
í sögu franskrar lögreglu og
settar upp vegatálmanir allt í
kringum Paris, en í leitinni
tóku þátt 3000 CRS-menn, sér
þjálfaðir í að bæla niður upp-
þot, 5000 venjulegir lögreglu-
þjónar, og 6000 hernaðarlega
þjálfaðir lögreglumenn. Allt
þetta lið fékk skipun um að
leita í París og nágrenni innan
200 km hringsvæðis, þar sem
miðhluti Parisar var miðdepiil.
Tveir lögregluþjónar Dupont
og Lefevre fundu konuna I af-
skekktu húsi 55 km. fyrir norð-
an París, í Beavais-skógi. Hjá
henni var einnig varðmaður,
er átti að gæta hennar, Mathieu
Costa, 26 ára að aldri
Það voru óp konunnar, sem
leiddu til björgunar hennar.
Dupont og Lefevre voru að
byrja leit í húsinu, er þeir
heyrðu ópin og spurðu: „Hvað
gengur hér á?“ — „Ég er Mme
Dassault", var svarað.
Þetta var kl. 10.30 árdegis s.
1. sunnudag — 36 klst. eftir að
ránið átti sér stac5.
ÁRÁSARMENNIRNIR
VORU FJÓRIR.
Árásarmennirnir voru annars
fjórir. Og tveir til viðbótar
voru handteknir þremur stund-
arfjórðungu.a eftir að frúnni
var bjargað. Costa sagði annars,
að hann hefði ekki tekið þátt í
ráninu, en hinir leigt hann til
þess að vera á verði yfir kon-
unni.
Árásarmennirnir, sem hand-
teknir voru á eftir Costa, eru
bræður og heita Gabriel og
Gaston Darmon, og er hinn síð-
arncfndi eigandi búgarðsins.
Gabriel kom akandi gegnum
Villers-Saint-Leu I hvítum
Taunusbíl, er hann var stöðv-
aður, og kvaðst bara vera á Jeið
heim, en Gaston var tekinn
annars staðar, akan^i í gráum
Citronebíl, og kvaðst „vera á
leið til búgarðs síns“. Hann
hafði reynt að flýja, og var
stöðvaður eftir langan eltingar-
leik.
FORSPRAKKINN VAR
„SJARMERANDI".
Mme Dassault er hugrökk
kona, sem starfaði m.a. í neð-
anjarðarhreyfingunni á stríðs-
árunum og kynntist fangabúð-
um nazista. — Þegar hún sagði
söguna um ránið í lögreglustöð-
inni bar hún ræningjunum alls
ekki illa söguna, og sagði enda
um forsprakkann, að hann hefði
verið „sérlega sjarmerandi".
„Ég gerði mér þó grein fyrir,
að þeir voru hættulegir rnenn",
sagði hún. „Ég var ekki hrædd,
en vissi, að búast mátti við
hverju sem vera skyldi af þeim.
Þegar þeir höfðu þvingað mig
inn í bílinn kefluðu þeir mig
og svæfðu með klóróformi,
lögðu mig niður á gólfið og
breiddu svart klæði yfir höfuð
mér. Og ég vissi ekki af mér.
Þegar ég vaknaði sagði for-
sprakkinn: Við gerum yður ekki
neitt. Við förum með yður til
Orleans. Ef þér verðið „góðar“,
verðum við það llka. Og vitan-
lega var ekki um annað að
ræða. Og ég var „góð“.
EINKENNILEGUR
TJALDSTAÐUR.
— En þeir fluttu mig í hús-
ið þarna I skóginum og komu
mér fyrir í eins konar tjaldi
inni í því. Mér var kalt, en þeir
létu mig fá teppi, og ég fékk
það sem ég bað um, jafnvel
enskt buff grill-steikt — með
kartöflum.
Mér leið illa um nóttina, en
um morguninn var allt svo und-
arlega kyrrt. Ég fór á stjá og
varð þess vör að mín var gætt
Svo börðu lögreglumennirnir
að dyrum og vörðurinn skalf
eins og espilauf — og ég var
búin að fá nóg og æpti.
HIN „KLASSISKA
AÐFERГ.
Bouvier lögreglufulltrúi
stjórnaði leitinni og beitti gam-
alkunnri, sígildri aðferð, sem
var m.a. notuð betrumbætt í
sókninni gegn OAS 1961 og
1962 — en kráareigandi í þorp-
inu Villers-Sous-Saint-Leu lét
lögreglunni í té lista yfir mann-
Iaus hús, en það er sem s*5
einn þáttur hinnar „klassisku
aðferðar" að leita í slíkum hús-
um.
EKKERT LAUSNARGJALD.
. Daussault vék ekki frí uím-
anum meðan leitað var að -.or.u
hans. Er hún var fundin sagJi
Framh á 10 síðu.
WRæE&sr.'Ssm