Vísir - 14.07.1964, Síða 9

> s
isia
OjUCÍ'5f?'3V
að vera spírítisti
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□^□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□d
SAMTAL VIÐ FRÚ SYLVIU OG MAURICE BARBANELL
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□£;
Fáar manneskjur hafa
unnið jafnötullega að út-
breiðslu spíritismans og
brezku hjónin Sylvia og
Maurice Barbanell. í hon
um hafa þau fundið svör
við mörgum áleitnum
spurningum og slíka
gleði og lífsfyllingu, að
þau eiga þá ósk heitasta
að gefa meðbræðrum sín
um hlutdeild í þeim and-
legu auðæfum, sem þau
telja hann geta veitt ein-
lægum sannleiksleitend-
um.
„Hvað er kjarni allra trúar-
bragða á jörðinni, ef ekki trú-
in á líf eftir dauðann?" segir
Barbie, svo að maður nefni
hann því nafni, sem allir kunn-
ingjar hans og vinir nota. „Og
hvers vegna ætti að vera rétt
og gott að trúa á framhaldslíf,
en alrangt að leita sannana fyr-
ir því? Efnishyggjan getur al-
drei orðið fullnægjandi þeim-
speki að mínum dómi, enda
eru vísindamenn nútímans
komnir langt á leið með að koll-
varpa öllum fyrri hugmyndum
raunvísindanna um hina efnis-
legu hlið tilverunnar.“
Hann er ritstjóri tveggja spír-
itískra blaða, „Psychic News“
og „Two WorIds“, einn af
þekktustu fyrirlesurum brezkra
spíritista og höfundur þvlnær
20 bóka um spíritisma og sálar-
rannsóknir. Stærsta verk hans
„This is Spiritualism," hefur
orðið metsölubók í mörgum
löndum og er álitið vera í tölu
merkustu heimildarrita um sögu
og kenningar spíritismans. Ein
af bókum hans „Undralæknirinn
Parish,“ hefur komið út á ís-
lenzku, en rit hans hafa verið
þýdd á fjöldamörg tungumál og
náð gífurlegri útbreiðslu.
Dulrænn kraftur
í loftinu.
„Það er feiknalega gaman að
vera loksins kominn hingað,"
segir hann. „Okkur hefur
dreymt um það árum saman að
kynnast íslandi og íbúum
þess' og komast í snertingu við
þann dulræna kraft, sem sagt
er, að fslenzka náttúran búi vf-
ir.“
„Mér finnst ég strax vera fa>--
in að skynja eitthvað í loftinu,“
bætir Sylviá við. „Það er svo
ótrúlega tært og hreint og
hressandi, hlýtur að örva dul-
rænar gáfur. Við höfum heyrt,
að hér sé skyggni tiltölulegá al-
geng og mikið um góða lækn-
ingamiðla."
Hún er sjálf ljóðskáld og mik-
ilvirkur rithöfundur, og bækur
hennar um framhaldslíf barna
og dýra, „When a Child Dies,“
og „When Your Animal Dies,“
hafa komið út í mörgum útgáf-
um. Nú er hún að skrifa aðra
bók um líf dýranna bæði hér á
jörðu og í hinum svonefnda geð
heirrii, „Animals in Two
Worlds", og leggur ríka á-
herzlu á, að dýrin hafi sálir,
sem lifi áfram eftir dauðann, og
að það sé heilög skylda mann-
anna að koma vel fram við
þessi yngri systkini sín í þróun-
inni.
„Það er hræðilegt til þess að
hugsa, hvernig farið er með
saklaus dýr, sem geta enga
björg sér veitt," segir hún áköf.
„Þau eru veidd í gildrur og mis-
þyrmt til að fullnægja dráDS-
löngun mannanna, og það á að
heita íþrótt. Ég er viss um, að
konur myndu ekki kæra sig jjn
að ganga í loðfeldum, ef þær
gerðu sér grein fyrir þeim þján-
ingum, er þessar flíkur hafa
kostað litlud málleysingjana,
sem leggja til skjnnið*" fiBgœl
Árangursríkt
kvöldboð.
Sylvia er einstakur dýravin-
ur, og hún lætur ekki sitja við
orðin tóm. Fyrir sex árum var
hún í kvöldboði með tveimur
vinkonum sfnum, Lady Dow-
ding, eiginkonu hins fræga flug-
marskálks og rithöfundar, Lord
Dowding, og Elspeth Douglas-
Reid, þekktri leikkonu, og þá
barst talið að hinni grimmúð-
legu meðferð, sem saklausar
skepnur verða að þola, til þess
að konur geti klæðzt feldum
þeirra eða fegrað sig með
snyrtivörum, sem búnar eru til
úr dýrafitu. Það varð úr, að
þær ákváðu að stofna félags-
skap, er hefði á stefnuskrá
sinni að berjast gegn notkun
slíkra tízkuvara og fyrir notkun
fatnaðar og fegrunarlyfja, sem
þyrfti ekki að valda eigendun-
um neinu samvizkubiti.
„BEAUTY WITHOUT CRUEL-
TY“ skírðu þær félagið, og óð-
ar en þetta var ákveðið, hófust
þær handa. Þær heimsóttu loð-
feldasala og fyrirtæki, sem fram
leiddu loðkápur úr gerviefnum,
athuguðu hvað var á boðstól-
um af tízkufatnaði og snyrti-
vörum, sem ekki höfðu kostað
vini þeirra, dýrin, neinar þján-
ingar, og þær hófu mikla her-
ferð í ræðu og riti til að gera
kynsystrum sínum grein fyrir,
hvernig þessum málum væri
háttað. Hreyfingip efldist stöð-
ugt og vakti æ meiri athygli.
þúsundir kvenna — og karl-
manna — gengu í félagið, og
Sylvia og vinkonur hennar tvær
sáu sér til gleði, að ráðagerðir
þeirra kvöldið góða höfðu eng-
an veginn verið út í bláinn eða
reynzt óframkvæmanlegar á
raunhæfum grundvelli.
Hjálpað „hinum
megin frá“.
„Ég er sannfærð um, að okk-
ur hefur verið hjálpað ,hinum
megin frá‘ “, segir Sylvia, og
brosið ljómar á andliti henn-
ar. „Við mættum mikilli mót-
stöðu í upphafi, eins og við var
að búast, því að framleiðendur,
sem hafa hagnað af vöru sinni,
vilja ógjarnan láta óhagstæðar
upplýsingar draga úr sölu henn-
ar, en það hefur farið svo, að
allir þeir andstæðingar, sem
hafa kynnt sér starfsemi fé-
lagsins, hafa endað sem ákafir
stuðningsmenn þess! Fleiri en
eitt af stærstu loðfeldafyrir-
tækjum Bretlands eru hætt að
framleiða og selja skinnkápur.
en leggja þeim mun meiri
áherzlu á að gera gervipelsana
sem þægilegasta og fallegasta
og auka fjölbreytni i litum og
-SW^giffflifðfiÍíflnur getj. sk&r,t-
má
bess að þúrfa að hafa sam-
'izkubrt út af því, hvernig þeir
eru tilkomnir".
Grimmdin er aldrei
réttlætanleg.
„Hvað gerið þið til að vekja
athygli almennings á málinu?"
„Til dæmis gefum við út
tímarit, sem kallað er ,Compas-
sion‘ og flytur greinar og frá-
sagnir af nýjum tegundum
snyrtivara og tízkufatnaðar úr
alls konar gerviefnum. Við birt-
um sannar lýsingar á þeim
hryllilegu aðferðum, sem not-
aðar eru við veiðar og óþörf
dráp saklausra dýra, og við sýn-
um kvikmyndir af þeim á fund-
um okkar. Þær eru að vfsu
óhugnanlegar, en fólk þarf að
horfast í augu við veruleikann,
ekki að flýja óþægilegar stað-
reyndir. Kona, sem veit, að
slöngur og krókódílar eru þrá-
sinnis flegin lifandi, áður en
skinn þeirra er notað í töskur
og skó, kaupir ekki slíkar vör-
ur, hversu fagrar og nýtízkuleg-
ar sem þær kunna að. vera.
Kona, sem veit, að pardusdýr
eru myrt ólöglega með eitruð-
um örvum eða spjótum og
verða oft að kveljast til dauða
á hinn hræðilegasta hátt, ef
þau komast undan særð, þráir
ekki að eignast kápu úr feldi
þeirra, jafnvel þótt frægar kvik
myndastjörnur og aðalsfrúr
gangi í þeim til hátíðabrigða
Ekkert getur réttlætt slíka
meðferð á saklausum skepnuni
og við álítum það mikið þarfs
verk að kynna almenningi sann
leikann um þessi efni, því að
heilbrigt fólk lætur ekki aðra
eins grimmd viðgangast, þegar
það getur tekið í taumana. Og
Frú Sylvia og Maurice Barbanell (Mynd: BG)
bezta ráðið til þess er, að sem
flestir hætti að kaupa vörur,
sem þannig eru fengnar".
Nýjar dyf -:
opnast stöðugt.
neyðumst við til að lifa á þeim,
ef við viljum ekki flytjast strax
yfir í næsta heim“.
Alltaf verið
; 3 > o spíritisti.
„Og þið getið bent á jafn-
góðar vörur úr gerviefnum?"
„Já, margar tegundir eru þeg-
ar orðnar jafngóðar og sumar
betri, og alltaf er unnið að þvi
að bæta þær enn meira. Það er
ekki nóg að tala aðeins um það
sem aflaga fer, maður verður
einnig að finna úrræði til bóta,
og við gerum allt sem okkur er
unnt til að kynna nýjar vörur
úr gerviefnum, höldum tfzku-
sýningar, þar sem sjá má fal-
legan fatnað við allra hæfi og
mikið úrval af fyrsta flokks
snyrtivörum, skrifum greinar
og höldum fyrirlestra. Mörgum
tízkusýningunum okkar hefur
verið sjónvarpað, og það hefur
haft mikil áhrif. Félagsskapur-
inn er nú starfandi í ýmsum
löndum, m. a. Bandaríkjunum.
Kanada, Ástralíu, Nýja Sjálandi
og Japan, og í haust er áætlað
að fara til Noregs með tizku-
sýningar. Við höfum opnað
verzlanir í London og fleiri
borgum, þar sem margs konar
tízkuvörur og fegrunarlyf eru á
boðstólum, og bráðlega hefjum
við framleiðslu á okkar eigin
snyrtivörum. Þetta er allt gert
í sjálfboðavinnu og sem góð-
gerðastarfsemi, við eigum sam
starf við fjölmörg önnur mani:
úðarfélög, og það er eins og
nýjar dyr opnist stöðugt, þegar
þörfin er fyrir hendi".
„Þið eruð auðvitað grænmet-
isneytendur?"
„Já, vissulega. Ég vildi óska
þess, að hægt væri að finna
einhverja aðferð til að vinna
næringu t. d. úr Ioftinu eða sól-
arorkunni, svo að við þyrftum
ekki heldur að leggja okkur
blessaðar jurtirnar til munns.
en þangað til það verður gert,
„Hvenær gerðist þú spírit-
isti?“
„Ég hef alltaf verið það —
meira að segja áður en ég vissi,
að spíritisminn væri til. Ég
held, að ég sé fædd með þessa
fullvissu, að sálin sé ódauðleg,
og ég hef trúað á endurholdg-
un, frá þvf að ég man eftir
mér. Og mér hefur lengi fund-
izt trúin lítilsverð, ef ekki er
reynt að sýna hana á einhvern
hátt í verki; þess vegna ákvað
ég að gera það sem ég gæti
til hjálpar dýrunum, sem eru
yngri systkini okkar í þróun-
inni og þarfnast blíðu og um-
önnunar mannanna"
Hallaðist að
efahyggju
„Ert þú líka fæddur spíritisti,
Barbie?"
„Nei, síður en svo. Móðir min
var strangtrúaður Gyðingur og
faðir minn alger trúleysingi, svo
að ég ólst upp við eilífar deilur
um trúmál og hallaðist sjálfur
að efahyggju. Það var árið 1920,
sem ég komst fyrst í kynni við
spíritismann, og atvikaðist
þannig, að ég var ritari bók-
menntafélags eins í East End
og hafði m. a. það hlutverk með
höndum að hefja rökræður eftir
fyrirlestra, sem þekktir rithöf-
undar héldu á vikulegum sam-
komum okkar. Eitt sinn var
flutt erindi um spíritisma, og
þegar því var lokið, litu allir á
mig og biðu eftir, að ég byrjaði
að andmæla eins og venjulega
til að hleypa fjöri í kappræð-
urnar. En ég stóð upp og sagði,
að því miður gæti ég ekki rækt
skyldu mína í þetta sinn, því
Framh. á bls. 2.