Vísir - 15.10.1964, Síða 9

VÍSIR . Fimmt ulagur 15. o.ctéber
notkun til að varðveita hin ís-
lenzku handrit.
Fyrir innan er anddyrið
mjótt og lítið, í algerri mót-
sögn við hið glæsilega anddyri
Háskólabókasafnsins sem ég
hafði setið í daginn áður, Innst
í því eru nokkur þrep upp á
pall og þar situr prófessor Jón
Helgason með einhver blöð, Ifk-
lega prófarkir m'illi handanna
og reykir pípu sína. Hingað fara
þeir fram sem vilja fá sér reyk.
þvf aö það er ekki siður að
reykja inni f sjálfu safninu.
■prófessorinn tekur vel á móti
mér, íslenzkum blaðamanni,
annars segist hann þessa dag-
ana engan frið hafa, eftir að
málið komst á dagskrá. Hér
vaða allra þjóða blaðamenn inn
og spyrja og spyrja og taka
myndir. Hér voru blaðamenn
frá Berlingstíðindum og hér
hafa nú verið staddir tve'ir
sænskir blaðamenn. — Þeir
vildu fá að taka mynd af mér,
en aðeins á einn hátt, ég varð
að halda >á stækkunargleri og
mæna í gegnum það beint á
ljósmyndarann.
Þannig fara ljósmyndarar að
því að sýna lesendum sfnum
vís'indaftianninn.
Við göngum inn f safnið.
Fyrir verður lestrarsalurinn.
Þar situr skeggjaður maður
innst við gafi yfir skrifborði
sfnu og pikkar á ritvél. Þetta
er aðstoðarsafnvörðurinn Stef-
án Karlsson. Ég litast um f
húsakynnum. Þau virðast við
fyrstu sýn, hvorki þröng né
rúmgóð. Sennilega er þetta
nothæft húsnæði hugsa ég,
sterklegir veggir og hvelfingar-
bogar og allt hreinlega málað.
En undarlegt er að eftir endi-
löngu miðju gólfi lestrarsalar-
ins hefur miklum skápum verið
Próf. Jón Helgason og aðstoðarmaður hans Stefán Karlsson í handritageymslunni. H'nar gömlu skinnbækur í hillunum sitt hvoru
megin við þá. (Ljósmyndirnar tók greinarhöfundur).
ganga sitt hvoru megin við
bókaskápinn, breytist í raun-
inni f þröngar kompur og króka.
Og smám saman kynnist ég því,
að þó aðbúnaður safnsins sé
sæmilegur, þá er hann ekkert
sérstakur. Lestrarborðin eru
gömul og óvönduð, gólfdúka-
lögn gömul og venjuleg, líkt og
í íbúðarhúsi, lampar venjulegir
skrifborðslampar. Og svo fer ég
brátt að taka eftir því, að hinir
ast aðeins inn til starfsher-
bergja sinna gegnum lestrarsal-
inn.
Ég er ekki að segja, að safn-
ið sé ekki vel geymt þarna,
hitinn er senriilega mátulegur
og hillurnar þægilegar fyrir
bókfellið, þó þær séu úr tré. —
En aðstaðan er á enganháttneitt
sérstök. Maður sér að allt hef-
— Tæja, prófessor Jón
** Helgason, — þetta
hefur mikið lagazt hjá ykkur
síðan þið fluttuð úr Háskóla-
bókasafninu og hingað.
— Já, það er staðreynd að
siðan þessi stofnun var sett á
fót, hefur starfsaðstaðan m'ikið
batnað. Við höfum nú t.d. feng-
ið peninga til að gefa út bækur,
ráða starfsfólk, Ijósmynda hand
Jir v^ðiftkcyi^ðuftítgl, y&fttMiöjífit, ^in^örY|ðf?F?ffnrfÍ6-fi?HínArup^ráðherra be'itti sér
’rf gc ifinnujrfiiJÍiiignifinai't flei (\ _______________^ 4 ___. ..
gróið um heilt eftir atburðinn
1944. Það sést hvað eftir annað
í umræðu um málið.
— Þér hafið nú starfað lengi
í Árnasafrii. Gátuð þér nú ekki
reynt að ýta á eftir fjárveiting-
um?
— Þegar ég kom til safnsins
voru í Ámanefnd tóm gamal-
menni. Skömmu eftir það kom
smávegis fjörkippur í þetta.
fyrir
}) -mmöjíe jsgslinjö j» jzáóí
I PROVIANTGARÐINN
komið fyrir með bókum um mál
vísindi og norræn fræði, það
eru hjálpargögnin og við þetta
breytist salurinn í tvo þrönga
tæknilegu starfsmenn safnsins
eru stöðugt á gangi fram og
aftur um lestrarsalinn, það
kemur þá í ljós, að þe'ir kom-
alla þá alúð og þá virðingu,
sem ég myndi ætla að I’slend-
ingar sjálfir sýndu sínum þjóð-
ardýrgripum.
... , ■ + „'í, - 4 t „
Stefán Karlsson við skrifborð sitt í öðrum enda lestrarsalar.
Það er mikill munur frá því sem
áður var, þegar engar fjár-
veitingar fengust til neins.
Hins vegar vil ég taka það
-kýrt fram, að fjárveitingar
bessar eru enn allsendis ónógar.
— Hver teljið þér nú að hafi
verið ástæðan til þers, að Danir
fóru fyrir sjö árum að auka
framlög til safnsins? Voru það
’kki einmitt kröfur íslendinga
em hleyptu því af stað?
— Jú, það er nú svo að ekk-
'rt er svo með öllu illt. Hefðu
ekki öll þessi læti upphafizt,
sem valda okkur svo miklu ó-
næði í sífelldum heimsóknum
og fyrirspurnum, þá hefði allt
verið áfram í sama ófremdar-
ástand'inu.
-- Cvo að yður er þá ekki
einungis illa við að
’andritamálið er enn komið á
lagskrá, kannski það gæti enn
rðið t'il að auka áhugann
— Mér er þó sérstaklega :lla
ið hvemig sumt fólk heldur á
■essu máli. þessar fjarstæðut
ifgar og vanstilling, rem koma
'ram m.a I bæklingnum sem
nenn hér í Danmörku voru að
æfa út um daginn. ’ ttæðan
fyrir þessu er senn'ilcga sú fyrst
og fremst, að það er alls ekki
þar sem Arnasafn er
endurskipulagningu og menn
bæði hér og á íslandi vonuðu
að eitthvað yrði gert. Þá feng-
ust fjárframlög m.a. til íslenzkr
ar fomorðabókar. En þá
gleymdist aðalatrið'ið, að sjá
fyrir útgáfufé til að láta prenta
textana.
Nú svo kom strfðið, þá var
allt lagt niður í kjallara, geymt
í kössum og ekki hægt að kom-
ast að til að sækja eitt og eitt
handr'it ne.na að fá tvo sterka
berserki með sér til að lyfta
kössunum.
— Hafa stúdentar unnið við
safnið hin síðari ár?
— Já, við höfum fengið
stúdenta m.a. til að taka afr'it,
og svo vinna þeir hér hver að
sínu áhugamáli Enskir stúd-
entar og ungir fræðimenn hafa
líka komið hingað til að vinna
að áhugamálum sfnum og gefa
út rit.
— Það eru fleiri danskir en
íslenzkir stúdentar, sem hafa
komið hingað t'il starfa?
— Já, en annars vörumst við
að binda það nokkuð við þjóð-
erni.
— Haldið þér ekki að fleip'
íslenzkir stúdentar hefðu van
Framh é bls F
o o
LJL LA k_'