Vísir - 14.05.1965, Qupperneq 15

V í S IR • Föstudagur 14. maí 1965.

fm eftir Marvin Albert.byggö ásamnefndri kvikmynd.
™ 'a v. ,,
^ ^;í|v '~ ..v <<<j|f v. j.
,,,V® ■'■ÍÍ& *■ <■<■% ^ '■'■'
Hafi vottað fyrir glettni í rödd-
inni, þegar hann sagði síðustu orð-
in, fór það framhjá prinsessunni.
„Ég geri ráð fyrir að allir eigi sér
einhverjar málsbætur“, sagði hún.
George greip meininguna. „Ein-
hvern veginn finnst mér að yður
falli ekki alltof vel við frænda
minn“. sagði hann.
Dála prinsessa yppti öxlum. —
„Satt bezt að segja, þá hef ég ekk-
ert verið að brjóta heilann um
það“.
Hann yppti brúnum eilítið, en i
nóg til þess að hún veitti því at- 1
hygli.
„Ég býst við að það láti undar-
lega í eyrum yðarj eftir það sem
gerðist í nótt“, sagði hún. „Það er
þó staðreynd, að ég var stödd í
íbúð hans og undir áhrifum áfeng-
is‘.
George lét engin svipbrigði á sér
sjá. „Ég hef ekkert verið að brjóta
heilann um það“, sagði hann.
Daia prinsessa kveikti sér í síg-
arettu. „Segið mér eitt, Lytton,“
rnælt'i hún. „Neytið þér áfengis?"
„Þegar svo ber undir.“
„Og neytið þér þess þá aldrei
um of, þegar svo ber undir?“
Hann .hló Jágt. „Timburmenn, j'ð
ar hátign.“
„Hamingjan góða .... já.“ Hún
strauk ennið með gómunum.
„Þetta er í fyrsta sk'iptið, sem ég
bragða áfengi, skiljið þér, og mér
líður vægast sagt hræðilega.“
Samtal þeirra varð ekki lengra
í bili, því að S'ir Charles kom,
fallega haltrandi við staf sinn, út
á verönd’ina í sömu svifum. Hann
var með kampavínsfiösku í hend- j
inni, sem hann setti á borðið beint I
fyrir framan prinsessuna.
„Þökk fyrir síðast, prinsessa .... S
sæll George ...“
„Góðan dag, Charles frændi“
Sir Charles virti prinsessuna fyr
ir sér „Líðanin ekki sem bezt,
yðar hátign?"
„Engin þörf á henni lakari....
Má ekki bjóða yður morgunverð?"
Hann tók sér sæt'i. „Ég ætla að
þiggja kaffisopa á eftir, þakka yð-
ur fyTir. En fyrst.... Hann fór að
fást við að opna kampavínsflösk-
una. „Eitt glas mundi hafa dásam-
legustu áhrif, yðar hát'ign. Gleðja
skap'ið og skerpa sjónina.“
„Sjón mín er einmitt sérlega
skörp þessa stundina, Sir Char-
les,“ mælti Dala prinsessa kulda-
lega.
Það kvað við smellur, þegar
tappinn flaug úr stútnum. Charles
leit á frænda sinn „Má bióða þér,
George?“
„Nei þakka þér fyrir.“
Sir Charles leit enn á prinsess-
una. „Eruð þér viss um að ekki
megi bjóða vður lögg, yðar há-
tign?“
„Öldungis viss,"
Hann fvllti glas sitt á barma og
lyfti bví. Skál huglausra tfgris-
dýra.,“ mælti hann.
Hann teygaði kampavínið og hall
aði sér svo aftur á bak í stólnum.
„Það er gott, að þú skulir hafa j
bætzt í hópinn George“ sagði. ,Það
urðu feginsfundir með okkur Ge-
orge í nótt, yðar hátign. Þetta er
myndarlegasti piltur“
Dala prinsessa leit aðdáunaraug-1
um á George. „Það hefur ekki far- j
ið framhjá mér“, sagði hún.
Það gat ekki heldur farið fram- ;
hjá Sir Charles, að þessi aðdáun í
augnatilliti hennar kom af ráðnum
huga sem andstæða við kuldann
í rödd þennar bátignar, þegar hún
talað: við hann. Sir Charles hafði i
á stundum áður kynnzt skapferli. j
kvenna „morguninn- eftir“. Hvað 1
Dölu prinsessu áha»ði, gerði hann I
rágx fycjr að.ýsigkomuIac henrlapa
væn! siírnjlírt jfjfirllra'j^sumplrt
ótti við það, sem hafði því sem
næst gerzt á milli þeirra áður en
ölvíman sigraði hána algerlega —
og öriítíl eftirsjá þess, að það
skyldi ekkj hafa gerzt. Sam- !
kvæmt hans reynslu var hyggileg ;
ast að standa af sér slíkt morgun- ;
hregg með góðlátlegri kýmni. Það \
var einmitt ósjaldan, að þynnkan j
hreinsaði andrúmsloftið.
Hann festi augun á bróðurson j
sinn sem hann var innilega stolt- j
ur af. „Já, og þú ert að hugsa um i
að ganga í friðarsveitina .. . Lytt- j
on í friðarsveií:-'* — einhvern- j
tíma hefði það 'þ tt r'vrirsögn. Þú !
verður að fara þér gætilega, Georg.
Orðstír Lytton-ættarinnar er á
þinni ábyrgð“.
Simone kallaði til þeirra: „Halió“
Hún kom út á veröndina, ldædd
skíðabúningi. Kinkaði kolli til
George. „Góðan dag, Lytton.“
Sir Charles varð litið á George.
„Það lftur út fyrir að þú hafir þeg-
ar kynnst frú Clouseau".
George brá ekki svip. „Við hitt-
umst þegar ég kom í kvöld er
leið“, sagði hann.
„Til hamingju sonur sæll".
Þeir risu báðir úr sætum sínum
þegar frú Simone Clouseau kom
aö borðinu og brosti sínu blíðasta
til George.
Sir Charles hneigði sig lítið eitt
„Lejdið mér að kynna yður...
Hennar hátign, Dala prinsessa —
frú Clouseau".
,Það er mér mikill heiður, yðar
hátign" sagði Simone.
Dala prinsessa kinkaði kolli lítið
eitt. „Má bjóða yður kaffi með okk
ur, frú Clouseau?"
„Nei, þakka yður fyrir. Ég ætla
að nota morguninn til að fara á
skíðum“. Hún leit enn á George
og aðdáunin leyndi sér ekki £
augparáðinu. „Eruð þér skíðamað
ur, Lytton?“ spurði hún.
„Það get ég varla sagt“
Sir klappaði hvetjandi á öxl
bróðursonar síns. „Það verður þú
að læra, fóstri; það er dásamleg
íþrótt. Væri ég ekki haltur, skyldi
ég veita þér tilsögn“
Simone beitti öllum sínum tillits
töfrum á George. „Ég er að vísu
ekki annar eins skíðagarpur og
frændi yðar, en það væri mér
sönn ánægja að veita yður alla
þá tilsögn, sem er á mínu færi“.
Sir Charles brosti. „Ég er ekki
i neinum vafa um að frú Clouseau
er afbr. Enginn mundi henni fær
arÞ'úm^áS kenna þérj undirstöðu-
atriðin." ' “ ’»■'-> í
„Þakka yður fyrir“, mælti Georg
hikandi .gersamlega á valdi hinna
Ijúfu töfra hennar. „Ef það væri
ek.ki .til alltof m'ikils mælzt..
„Síður on svo“, sagði Simone.
„Mér þykir einmitt vænt um að
þurfa ekki að vera einsömul. Kanr,
ski að þér verðlð bá samferða
núna?"
„Slíku boði getur þú ekki hafn-
að, frændi" sagði Sir Charles.
„Allt í lagi . . . nema hvað mig
vantar bæði skíðaklæðnað og
skíði“.
„Það getur þú fengið hérna í
verzluninni. Láttu skrifa það hjá
mér . “ mælti Sir Charles.
George laut prinsessunni. „Vona
að við sjáumst aftur", sagði hann.
„Kar.nski, ef þér verðið ekki því
lengur. Ég fer með lestinni í
kvöld"
Þau Simone og Sir Charles litu
snöggt hvort á annað.
George kvaddi. „Við siáumst
seinna, Charles frændi".
„Góða skemmtun".
George hélt á leið með Simone.
Sir Charles sneri sér að Dölu prins
essu og hugðist fá sér sæti hjá
henni við borðið.
Hún reis á fætur. „Ég verð að
fara að ganga frá farangrinum”,
sagði hún.
„Bar þessa brottför yðar ekki
brátt að, prinsessa?" spurði Sir
Charles.
„Alls ékki. Hv.ers vegna dettur
yður það í hug?“
„Eftir nóttina í nótt . . “
„Br’ottför mín stendur ekki i
neinu sambandi við nóttina í nótt,
Sir Charles”.
Hann brosti.
„Þér þekkið mig ekki rétt vel,
Sir Charles” mælti prinsessan.
„Mér fannst að ég væri farinn að
kynnast yður eilítið í nótt
„Þar.var það kampavínið, sem ,
þér kynntust — og ekkert annað”.
Rödd hennar hátignar var helköld.
„Skemmtilegt var það, hvað sem
það svo var“.
Hún varaðist að líta í augu hon
um. „Satt bezt að segja, þá man
ég ekki neitt . . “
„Ekki þessi ólíkindarlæti, prins
essa. Það er útjaskað undanbragð
— þetta að muna ekki neitt“.
„Það er satt engu að síður”,
staðhæfði hún
„Flestar konur, sem hafa feng-
ið sér einum of mikið og látið und
an síga, fara öldungis að eins og
þér gerið nú. Þær vakna að
morgni, miður sín af samvizku-
biti, og halda að þær geti endur-
heimt dyggð sína með því að láta
sem þær muni ekki neitt“.
Hún hló. „Þér ætlið þó ekki að
halda því fram ,að ég hafi glatað
dyggð rninni?”
„Þér vitið það sjálf, að svo er
ekki“.
.iHvers vegna skyldi ég þá finna
til samvizkubits?”
Sir Charles yppti öxlum. „Þér
hafið ekki neinar áhyggjur af því,
sem gerðist. Þér haLð áhyggjur
af því hvað hefði getað gerzt. Það
SÝnir hvar þér eruð veikar fyrir .
að þér eruð kona“
Augu hennar skutu gneistum af
reiði. „Frakkur heimskingi...“
„Kannski er ég það En ef þér
væruð sönn kona, munduð þér
j hafa rekið mér löðrung fyrir það,
: sem ég hef sagt.“
j Dala prinsessa hvessti á hann
: augun, kreppti netta hnúana og
j áður en Sir Charles vissi orðið
; af, fékk hann svo vel útilátið
1 högg udir' hökuna að hann reik-
; aði aftur á bak, missti jafnvægið,
j féll yfir lágt handriðið á verönd-
! nn og hvarf sjónum.
Þetta viðbragð liafði verið henn
ar hátig svo ósjálfrátt, að
| hún stóð eftir öldungis dolfallin,
i og vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
j Svó hljóp hún út að handr’iðimi
| og gægðist niður fyrir.
I Sir Charles sat í skafli upp
\ mjaðmir og hélt um höku sér.
j Hann brosti til hennar.‘„Óska ;
: yður til hamingju • með höggið,
I prinsessa. Þetta var laglega gert.“
' Ðala fór að hlæja. ún vissi
ekki hvaðan á sig stóð veðrið,
en gat ekki með neinu móti hlátri
varizt. „Ég bið yður afsökunar”,
: sagði hún, en það er svo skop-
I legt, að sjá yður þarna.“
w 'm : -m
V"'
I Hef opnað nýja hárgreiðslustofu
á Frakkastíg 7 undii nafnmu
1 Hárgreiðslustofan 4RNA
Sími 19779. \
-----------------—-------— i
Hárgreiðsln. n. cnvrristofa
STE’NU og DÓDÓ
Laugavee’ 18 3 'ræð nvfta'
Sfmi 2 ’C16
l
Hárgreiðslustotan PF.RMA
Garðsenda '' sim 23998
HárgreiðsÞ. stota Olatai
Björnadviitur
HÁTÚNl fi. sim: 15493.
Hár«reiðr!ustofar
PIROL
Gretíisgöt 31, simi 14787
Hárgreiðslustofa
VESTURBÆJAR
G limc. S, sim 19218
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13. simi l4G5fi
Nuddsrofa á sama stað
Dömuhárareiðsla við allra næfi
TJARNARSTOFAN
Tiarnaraöt’ I V'inarstrætis-
me«in sinn I4fifi"
Hár; Aðslustofan DIS
Ásrrarð' 22. simi 3r 10
i HÁRGREIÐSLU
1 STOFAN
ÁSTHILDUR KÆRNESTED^
GUÐLEIF SVEINSDÓTTIR
SIMI 12614
HÁALEITISBRAUT 20
^INUS
Grundarstig
Simi 21777
2A
Hárgreiðslustofan
Sólvallagötu 72
Jirni 18615

Tarzan byrjar að senda með
talstöðinni. Þessi litli kassi hefur
m'ikinn töframátt, vinur Muti.
Sterk andarödd, sem heyrist í
meiri fjarlægð en trumburnar
okkar. Menn langt í burtu í loft-
vélum munu heyra það og koma
fljótt til þess að fara með hina
illu fanga um loftið til Mom-
buzzi. Uli, vinur margir töfra-
gripir koma nú til Afríku, töfra
loftvélar, töfrabyssur ... Og við
eins og Tarzan verðum að læra
að nota þessa nýju töfra, sem
eru góðir ekki hina, sem éru
vondir.
Endumýjun, gömlu sængurn-
ar, eigum dún- og fiðurheld
vei. æðardúns- og gæsadúns-
sængur og kodda af ýmsum
stærðuir - PÓSTSENDUM.
Rest bezt koddar
Dún* og fiður-
hreinsun.
Vatusstlg f Simi i8740
(örfá skrel trá Laugavegi)
■RmnMB