Vísir - 29.05.1965, Blaðsíða 15

VI S IR . Laugardagur 29. maí 1965.
15
Rest bezt koddar
Endurnýjum gömlu sængUm:
ar, eigum diin- og fiðurheld
ver, æðardúns- og gæsadúns-
sængur og kodda af ýmsum
stærðum - PÓSTSENDUM.
Dún- og fiður-
hreinsun,
Va. stíg 3 — Simi 18740
(örfá skref frá Laugarvegi).
UlU! FRIEHÍ7 AH-YU! Y0UR.TRUST.IM /AE
MAKES ME EASER. TO HELP YOU'. I WILL <50
WITH YOUTOTHE PLACEOFTHE 'MONEÝ-
ROCKS'- 50 í CA.N TELL YOU WHAT
YOUK G0L7 TREASURE IS WOfcTH... IP .
CHIEF /AITI FIWFS AH HONEST TkAPER!
('ELAVIMS THEIK
VISIT TO THE
'ILLASEORTHEir
>PI7EK. PEOPLE ’
JUTIL TARZAM
E0UL7 LEAKN
iHE LANGUASE
)F THE STKANSÉ
;keatukes;the-
IRURUS ARE REA7Y
TO LEAYE...
AH-YU IS HAPPy YOU STAY WITH HWA’FOR LOWG
VISIT-SO HE LEARNS MANY THIUSS FROMVOU!
^BUT REMEMBER, FR.IENP TARZAN.THESE AEE
reoPie... not animalsj
W"
Ururmenn eru reiðubúnir að
yfirgefa þorp Köngulóarættbálks
ins eftir að þeir höfðu dregið
dvöl sína þar til þess að Tarzan
gæti lært tungu ættbálksins. Ah-
Yu er ánægður yfir því hvað þú
gazt dvalið leng'i þannig að hann
gat teert margt af þér. En mundu
nokkug Tarzan vinur, að þetta
eru menn en ekki dýr. Ah-Yu
.
MU
lUAMO
vinur trúnaðartraust þitt veldur
því að mér er mikið í mun að
hjálpa þér. Ég ætla að fara með
þér til staðarins þar sem pen'inga
steinarnir eru — svo að ég geti
sagt þér hvers þeir eru virði ef
Mit'i höfðingi finnur heiðarlegan
verzlunarmann.
virðingu menn eins og hershöfð-
inginn verðskulduðu Hún stóð
þarna hreyfingarlaus og þögul, en
Amber litli urraði og lét ófriðlega.
Hershöfðingjanum leizt ráðlegast
að bera upp erindi sitt formála-
laust.
„Ég tel það skyldu mína að gera
enn eina tilraun til að sýna yðar
hátign fram á það, að henni væri
það mest sæmd að láta Bleika pard-
usinn af hendi með fúsum vilja“,
mælti hann.
Dala prinsessa taldi virðingu
sinni ekki samboðið að svara slíkri
málaleitan, en tók að klappa hund-
inum og reyna að sefa hann.
Hershöfðinginn hélt þvi áfram:
„Það er ekki nokkrum vafa bundið
að úrskurður Alþióðadómstólsins
mundi ekki falla yðar hátign í vil“,
mælti hann.
Hennar hátign virtist þreytt á
stagli hans. „Þá þarftu ekki neinu
að kvíða“, sagði hún.
Hershöfðinginn strauk mikið al-
skegg sitt á meðan hann undirbjó
aðra sókn. „Sem eðalsteinn hefur
Bleiki pardusinn takmarkað gildi",
mælti hann, „en þvf meira sem
tákn. Hann er tákn hins ótakmark-
aða vaids þess, sem hefur hann
undir höndum, fyrir þá hjátrú, sem
ailur almenningur f ríkinu leggur
á hann. Og sem slíkur fær hann
aukið gildi ef yðar hátign lætur
hann af hendi án þess til átaka
eða málareksturs komi“
„Þú átt með öðrum orðum við
það, að ég afsaii mér öilum völd-
um um leið og ég léti Bleika pard-
usinn af hendi, og þá vitanlega til
þess, sem við honum tæki, það er
að segia þeirrar ólöglegu stjómar,
sem þú hefur myndað bar“.
Hershöfðinginn baðaði út hold-
miklum hreifunum. „Það er krafa
bjóðarinnar“, mælti hann.
„Það er þá víst ekki einsdæmi,
að þjóð hafi verið glapin sýn“,
mælti Dala prinsessa og fann, að
nú fór hún að gerast reið, þvert á
móti vilja sínum. „Þetta er öld
þeirra fanta, sem hefjast til vaida
í krafti lyga og blekkinga".
Hershöfðinginn varð hins sama
var hvað hann sjálfan snerti, enda
þótt hann vildi hemja reiði sína og
varðveita þannig virðuleika sinn f
lengstu lög. Hann hvessti augum á
prinsessuna. „Yðar hátign fer ef-
laust nærri um það“, hvæsti hann,
„hve leitt mér þótti að yðar hátign
skyldi takast að flýja land. Ég
hefði sannarlega haft gaman af að
raibba við yðar hátign í góðu tómi,
áður en ég hefði látið skjóta yður“.
Dala prinsessa gekk skrefi nær
hershöfðingjanum og brosti blfð-
lega um leið og hún sparkaði harka-
lega í vinstri sperrilegg hans.
Hann rak upp öskur af sársauka
og greip um fótinn.
Lífvörðurinn hljóp fram, þó að
vopnlaus væri og hendumar hon-
um gagnslausar. „Nei, þetta er of
langt gengið ...“
Dala sneri sér að honum og fór
eins að.
VESTMANNA-
EYJAR
| Afgreiðslu VÍSIS í Vest-
I mannaeyjum annast
Bragi Ólafsson, sími
2009.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir er1
að ræða.^
SUÐURNES
Útsölustaðir VÍSIS á
Suðurnesjum eru:
Vogar: Klöpp, Pétur
Jónsson.
Grindavík:
Verzl. Aldan
Sandgerði:
Bókabúð Axels.
Gerðar:
Verzlun Björns Finn-
bogasonar.
Keflavík og Njarð-
víkur:
Georg Ormsson.
Keflavíkurflugvöllur:
Sölu- og veitingavagn
inn.
Aðalstöðin.
ÁRNESSÝSLA
i Útsölur VÍSIS í Ámes-1
sýslu eru:
Hveragerði: Verzlunin l
Reykjafoss
Selfoss: Kaupfélagið
Höfn.
Arinbjöm Sigurgeirs-
son.
Eyrarbakki: Lilian
Óskarsdóttir.
Þorlákshöfn: Hörður
Björgvinsson.
„Hvað . . er eitthvað að?“
spurði Simone sakleysislega.
„Fötin mín . . yfirfrakkinn
minn og . . . “
„Æjá, það er satt. . . ég sendi
þau í hreinsun“.
Clouseau lögreglustjóri starði
í forundran á eiginkonu sína.
„Og hatturinn minn?“
„Börðin á honum voru hrukk-
uð, svo að ég lét hann fljóta
með“, svaraði Simone.
„En . . . skórnir mínir?“
„Þeir voru orðnir svo óhrein
ir, að það varð bókstaflega ekki
komizt hjá að láta hreinsa þá“.
í sömu andrá og Simone, hin
unga og fagra eiginkona lög-
reglustjórans, mælti þessi sak-
leysislegu orð, sem báru um-
hyggju hennar fyrir klæðaburði
eiginmannsins svo fagurt vitni,
voru fötin hans á hraðri ferð út
úr anddyri hótelsins og niður að
aldyraþrepin. Sir Charles Lytton
sá um það. Hann hafði brett
hattbörðin niður að framan og
kragann á frakkanum upp, svo
að vart sást í andlit honum. Að
vísu var frakkinn bersýnilega
alltof víður honum, en það gerði
ekki svo mikið til. Það var öllu
lakara með skóna, sem voru
tvjeim númerum of stórir. Sir
Charles varð að nota sérstakt
göngulag til að missa þá ekki af
fótum sér.
Það stóð leigubíll úti fyrir.
Sir Charles stefndi þangað. í
sömu svifum kom lögreglubíll
akandi á fullri ferð og stað-
næmdist úti fyrir aðaldyrunum.
Tveir lögregluþjónar stukku út
úr honum og upp dyraþrepin,
fram hjá Sir Charles.
Sir Charles kleif inn í aftursæt
ið á leigubílnum og sagði bíl-
stjóranum, hvert hann ætti að
halda. Þegar hann var í þann
veginn að leggja af stað, tók
Sir Charles eftir því, að hann
hafði misst af sér annan skó
lögreglustjórans, svo að hann
bað bílstjórann að nema staðar,
opnaði hurðina og náði í skóinn
sem lá í fönninni.
Svo skellti hann aftur bíldyr-
unum og bíllinn ók af stað.
14
Rómaborg er fögur við sól-
setur.
En.Artoff hafði lítinn áhuga á
sólarlaginu, þar sem hann lá í
leyni bak við runna við þjóðveg
inn og beindi sjónauka sínum að
stórri, gljásvartri fólksbifreið,
sem þræddi beygjurnar upp að
hinu glæsilega setri prinsessunn
ar.
í aftursæti bifreiðarinnar sat
sjálfur hershöfðinginn í splunku
nýjum, gullborðaskreyttum ein-
kennisbúningi með barminn þak
inn glampandi heiðursmerkjum,
sem hann hafði sjálfur veitt sér
fyrir afrek sín. Hið mikla skegg
hans var nýþvegið og snyrt, pok
ar undir kaldgráum augum eftir
helzt til mikla þaulsætni við
drykkju í gistihúsinu nóttina áð-
ur. Hörkulegir lífverðir sátu báð
um megin við hann í bílnum og
sá þriðji frammí, hjá bílstjóran
um.
Allir báru þeir, lífverðirnir og
bílstjórinn, skegg niður á bringu
að hætti hershöfðingjans. Það
var þó að sjálfsögðu eilítið
styttra og fyrirferðarminna en
skegg hans, í virðingarskyni við
tign hans og vald.
Bíllinn nam staðar úti fyrir
aðaldyrum setursins. Lífverðirn
ir stigu út, svipuðust vandlega
um með aðra hönd kreppta að
marghleypuskefti í vasa. Þegar
þeir Þóttvm. hafg.^ij^yj^að sid
um að ekki lægju neinír leigu-
morðingjar þar í leyni, steig
hershöfðinginn út úr bílnum og
rétti úr sér.
Aðaldyr setursins opnuðust.
Saloud stóð fyrir innan
þröskuldinn og beið. Hershöfð-
inginn hélt upp þrepin Einn af
lífvörðunum tók sér stöðu hjá
bílnum, annar við aðaldyrnar,
en sá þriðji fylgdi hershöfðingj-
um eftir inn yfir þröskuldinn.
Saloud stóð í anddyrinu, virti
fyrir sér lífvörðinn og sáust eng
in svipbrigði á andliti hans frek
ar en venjulega. Augu hans
beindust ,að krepptri hendinni í
vasa lífvarðarins.
„Ekki nein vopn“ sagði Sal-
oud hæversklega.
Lífvörðurinn urraði að hon-1
um.
Saloud brá arminum, svo leift-
ursnöggt að ekki mátti auga á
festa og greip föstu taki um úln-
lið þeirrar handarinnar, sem líf-
vörðurinn hafði á skammbyssu-
skeftinu í vasanum. Lífvörður-
inn veinaði af sársauka og
reyndi að draga upp skamm-
byssuna, en höndin var skyndi-
lega orðin honum gagnslaus og
hann dró hana gersamlega lam-
aða og tóma upp úr vasanum.
Enn brá Saloud arminum áður
en-lífverðinum hafði gefizt ráð-
rúm til að átta sig og hin hönd-
in fékk sömu útreið, og þó sízt
betri, ef marka mátti vein hans.
Þá sveigði Saloud báða arma
hans aftur fyrir bak og hélt báð-
um úlnliðum hans þar eins og í
skrúfstykki með vinstri hend-
inni einni saman, á meðan hann
fór í vasa hans með þeirri hægri
og dró upp skammbyssuna, en
bá sleppti hann takinu, og allt
hafði þetta gengið svo skjótt
fyrir sig, að jafnvel hershöfðing
inn vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið. Lífvörðurinn lét hallast
upp að veggnum, andlitið var
afskræmt af sársauka, þar sem
í það sást fyrir skegginu.
Þó. var augnaráðið, sem hers-
höfðinginn sendi honum, miklu
verra að honum þótti. Það minnti
hann óþægilega á myrka klefana í
dyflissunni heima, svo óþægilega,
að honum meir en kom til hugar
að setjast að á Rivieruströndinni
fyrir fullt og allt.
Saloud laut hershöfðingjanum
hæversklega. „Þessa leið, ef þér
viljið gfeiaCsýól vel...“
Það sýndi sig, að hershöfðihginn
var í raun og sannleika garpur,
sem ekki kunni að hræðast, er
hann hætti á það að halda inn
ganginn og standa augliti til aug-
litis við Dölu prinsessu án þess að
hafa vopnaðan og harðsnúinn líf-
vörð sér við hlið. Lífvörðurinn elti
hann eins og rakki og virtist af
honum runninn allur hetjubragur,
er hann naut ekki lengur vopna
sinna.
Dala prinsessa beið gestsins í
stórum sal í austurálmu setursins
og sneri baki við miklum glugga,
er vissi út að friðsælli, lágri skógi
vaxinni hlíð. Amber lá við fætur
henni. en re'is upp og gelti ákaf-
lega, þegar Saloud vfsaði hershöfð-
ingjanum og lífverðinum inn í sal-
inn.
Hershöfðinginn skellti saman
hælum og laut Dölu prinsessu lít-
ið eitt. „Yðar hátign“, mælti hann.
Það hefði mátt halda að Dala
prinsessa sæi hann ekki. Hún hafði
hlotið konunglegt uppeldi sem vænt
anlegur ríkisarfi og vissi upp á
hár hve mikla, eða öllu heldur litla