Vísir - 28.07.1965, Blaðsíða 11

SíÐAN

Hanna Rassmussen: — Ég er ekki ánægð með upphæðina, þá
mundi það heldur borga sig að búa til nýtt hneykslismái.
Hið ljúfa líf
er leiðigjarnt
hana til að leika í kvik-
mynd gerðri eftir bók-
inni, en Hanna, sem
flestir kannast við úr
fréttum fyrir hneykslis-
Danski forleggjarinn
Stig Vandkjær sá er gaf
út bók Hönnu Rassmus-
sen „Hið Ijúfa líf er leiði
gjarnt“ vill nú ólmur fá
• • fimm
aura • •
• kúlur •
f smáborg í USA birtist svo-
hljóðandi fyrirsögn á forsiðu:
„Helmingur borgarstjómarinn-
ar eru glæpamenn".
Fulltrúi borgarstjórnar hringdi
strax í ritstjórann og sagði að
ef ekki birtist leiðrétting yrði
höfðað meiðyrðamál.
Daginn eftir birtist þessi fyrir
sögn í blaðinu: „Helmingur borg
arstjórnarinnar er heiðarlegur".
□ □ □ □ □ □
rosjI?. ... j
Dómá'ri nokkur var ákaflega
mótfallinn hjónaskilnuðum og
lét því setja eftirfarandi skilti
á dyr sínar:
Hugsið ykkur tvisvar um,
stúlkur mínar áður en þér skilj
ið við hann, því það er lítil
huggun af meðlaginu á köldum
vetramóttum

□ □ □ 9 □ □ □
Heyrzt hefur að á rakara-'
stofu hér í bæ hafi einn rakar-
'inn lotið niður að viðskiptavin-'
inum og hvíslað:
— Afsakið en vomð þér með;
rautt hálsbindi þegar þér kom;
uð inn?
— Nei, svaraði mannauming'
'inn undrandi.
— Nú, hvíslaði þá rakarinn,!
þá hlýt ég að hafa skorið yður!
á háls.
□ □ □
□ □ □
Hver hafði hugmynd um að;
hin alræmda brezka klukka'
„Big Ben“ væri kölluð svo efti
S’ir Henry Benjamin Hall, er
um að klukkunni væri komið
fyrr þar sem hún er árið 1856.!
sá,
Síldin hefur sitt stolt
Síldin er fiska fegurst í sínu
umhverfi. Það er ekki einungis
verðmætisins vegna, að hún hef
ur hlotið heiðursnafnbót'ina
„silfur hafsins". Skart hennar
minnir hezlt á glitrandi sam-
kvæm'isklæðnað dándiskvenna.
Enda er henni talið svipa um
margt til kvenþjóðarinnar um
skap og hegðun. Duttlungafull
með afbrigðum, sjaldan á þeim
stað , sem helzt skyldi ætla,
veður upp'i með uggasveiflum,
eins og hún vilji eggja þá, sem
að henni sækja, en komin á
bólakaf, þegar til hennar á að
taka. Haft er eftir kunnum síld
veið'iskipstjóra áður fyrr, þegar
hann var spurður hvað réði
veiðigæfu hans. „Ég er þri-
kvæntur, karl minn og hef
þekkt þær fleiri ...“ En nóg
um það — konur og síld hafa
löngum þótt sýnd en ekki gef-
in veiði. Að sjálfsögðu á síld-
in einnig sitt stolt, eins og kon
ur, þó að á stundum virð'ist dá
lítið djúpt á því. Og það virð-
ist svipað eðlis hjá báðum, svo
að um er um samsvipun að
ræða. Síldin virð'ist ekkert frá-
bitin þvi að hún sé veidd, ekki
eins leitt og hún lætur — hún
vill e'inungis að það kosti við
komanda dálitla fyrirhöfn og
eltingaleik. Hún móðgast aidrei
af þvi. En þegar menn hætta
algerlega að líta við henni, láta
ekki sjá s'ig á miðunum dag
eftir dag, hvemig sem hún veð
ur og gefur færi á sér — þá
sver hún sig enn i ættina við
kveneðlið, og móðgast til
hefnda. Og hefnd'ir hennar eru
sömu ættar — stekkur í fang-
ið á öðram sem næst er til
staðar. Og hún viðurkennir ekki
neinar ástæður — skyldi maður
þekkja það — öll pólitikin, verk
föll og þessháttar era henni hé-
gómi, sem hún tekur ekki til
greina. Þegar hún sjálf er ann-
arsvegar. Þetta vita sildarskip
stjóramir og þurfa ekki að vera
þrikvæntir til. Þeim kemur þvi
ekki á óvart, þó að síldin hafi
stokkið til Hjaltlands, þó að
þeim þyki að sjálfsögðu hart,
að verða að elta hana þangað.
Kannski hugsa þeir sem svo
með sjálfum sér, að þéim hafi
verið nær að vera við á stefnu
mótsstaðnum úti fyrir Austur-
landi, í stað þess að æða til
Reykjavfkur og þykjast vera
hættir að skipta sér af síld ...
málvarðandi símavændi
í Rómarborg, er gjörsam
lega horfin.
Danska stúlkan Hanna Ras-
mussen lenti fyrir fáum áram
siðan i miklu símavændis-
hneyksl’i í Róm, en dró sig þá
út úr „hinu ljúfa lífi“ og býr
nú með þriggja ára dóttur sinni
Monicu, í iúxusfbúð í útjaðri
Rómar. Porleggjarinn hefur ár-
angurslaust sent henni bréf og
símskeyti, jafnvel farmiða til
Kaupmannahafnar, en ekki ból
ar neitt á Hönnu.
Eftir að hún hafði dregið sigf
út úr skemmtanalffinu tók hún
að skrifa bókina, sem er nokk
urs konar lýslng á siðspilling-
unni meðal leikara og slíkra á
italfu og menn telja að bókin
líkist mjög kvikmyndinni „Hið
ljúfa líf“ sem Fellin'i gerði. Hún
Iýsir barnæsku Hönnu hvemig
hún, sem kvikmynda „hálf“
stjama kynntist næturllfi Róm-
ar, hvemig það „Ijúfa líf leik-
ur hana, svo hún dregur sig í
hlé. Danskur blaðamaður náð'i
tali af Hönnu, og spurði hana
hversvegna hún vildi ekki leika
í myndinni.
i fifif9TjgíB , , .. .
fíanna sagði að bók'in væri
skrifuð I flýti, hún ætti eftir
að endurskrifa hana, og ætlaði
þá að gera það fyrir amerískan
markað. Hún sagðist gjaman
v’ilja leika í mynd sem væri
gerð eftir bókinni, en eftir því
hvemig myndin um Christine
Keeler várð, þá vild'i hún ekki
að danskir gerðu mynd eftir
bók hennar. Hanna sagðist vilja
leika í ameriskri mynd, ef ung
stúlka yrði látin Ieika hana á
æskuskeiði, en hún léki sjálf
1 síðari hlutanum. — Auk þess
ér ég ekki ánægð með þessar
hundrað þúsund krónur sem ég
átti að fá. Amerískir borga
miklu betur, og þeir gera líka
betri myndir, sagði þessi fyrr
verandi hneykslisdama, núver-
andi virðuleg og húsmóðurleg
móðir.
Kári skrifar:
■]Y|aður er nefnir sig „Hannes
á hinu hominu“ hefur
hringt og beðið þess að minnzt
verði á „misskilda réttlætis-
kennd", eins og hann komst að
orði, hjá póstkassaritara Al-
þýðublaðs'ins.
Misskilin
réttlætiskennd.
Segir Hannes að þar sé tal-
að um að sú kenning, að börn
menntamanna hafi meiri greind
en böm verkamanna, séu fráleit
I hugum fslendinga. Þar sé
jafnaðarmennskunn'i hossað svo
fáránlega,- að nú sé krafizt að
allir hljóti jafnar gáfur. Póst-
kassaritarinn ætli sér að ve-
fengja rannsóknir visinda-
manns eftir kokkabók Karls
héitins Marxs, og sé þar enn
ein sönnunin á nytjaleysi þeirra
kenninga.
Nauðsynlegar
rannsóknir.
— Það er fullkomlega í anda
Krists frá Nazaret að rétta lit-
ilmagnanum hjálpandi hönd,
segir „Hannes á hinu horn'inu“
— en er ekki gengið út í öfgar
þegar afneitað er rannsóknum
sérfróðra vísindamanna á þeim
forsendum, að með því að birta
þær sé verið að níðast á verka
lýðnum. Auðv'itað sé það eðli-
legt að börnin mótist af for-
eldrum sínum og heimili og
skýrslur Matthíasar alls ekki
birtar til að níða verkalýðinn
niður, þvert á móti kunni þær
að verða til mikillar aðstoðar
þegar unnið sé að rannsóknum
á, hvernig hægt sé að bæta og
efla menntun þjóðarinnar.
Jafnaðarmennska
á kústskafti.
— Það er hlálegt að sjá
menn ríða gandreið á kúst-
skafti jafnaðarmennskunnar,
segir „Hannes á h'inu hominu"
að lokum. — veifandi misskildu
resepti úrelts, þýzks heimspek-
ings.
-'ÆHB
B1