Vísir - 11.09.1965, Síða 15

VlSIR Laugardagur 11. september 1965.
15
’t'
EttWARD S. ARONS: -
Spæjarar
-. - Saga um njósnir og ástir á Ítalíu
Durell reis á fætur og var næsta
óstyrkur, en nú fannst honum
engu skipta þótt hann gerði há-
vaða þegar hann nálgaðist hana.
Þarna lá hún meðvitundarlaus í
tunglskininu með sitt fagra svarta
hár í allar áttir, en pilsið hafði rifn-
að og mátti hún heita hálfnakin,
en Durell var með hugann ann-
ars staðar. Hann var ekki í vafa
um ,að Cesare hafði snúið á þau,
þótt honum hefði ekki tekizt að
hrekja Talbot af vígvellinum fyrir
fullt og allt. Annars var fátt já-
kvætt þeim í hag. Þau höfðu ekki
málverkin. Og Talbot gat leynzt
einhvers staðar.
Hann kraup á kné við hlið Fran
og sá að hún var að koma til sjálfs
sín. Þegar hann snart við kinn
hennar kveinkaði hún sér og
stundi og reyndi að hrinda honum
frá sér.
— Láttu ekki svona, sagði hann.
Reyndu að átta þig. Þú rotaðist —
varstu kannski barin niður?
— Ég veit ekki hvað gerðist,
sagði hún hásri röddu. O, höfuðið
á mér, og fötin mín ...
— Það sem gerðist, sagði Durell
var, að Cesare brást þér og lagði
á flótta eins og hræddur héri, þegar
verst gegndj. Hann yildi að hún-
sannfærðist um, að Cesare hefði
brugðizt henni — þá yrði hún
samstarfsfúsari.
— Þið, þessir lögreglumenn,
sagði hún með fyrirlitningu, eruð
alltaf síljúgandi.
— Hvað sem líður áliti þínu
á okkur er hann farinn sína leið
Þið ætluðuð að veiða Taibot I
gildru?
— O, haltu kjafti, mér er illt
í höfðinu.
— Stattu upp Fran, við verðum
að koma okkur héðan.
— Ég get vel bjargast sjálf.
— Annað hvórt kemurðu eða ég
geri boð eftir Apollio greifa svo
að hann geti látið sækja þig og
komið þér heim. Þá geturðu reynt
að útskýra fyrir honum hvað þú
varst að gera hérna.
Hún starði á hann með hatur í
augum.
— Hjálpaðu ifnér að reisa vin
minn hérna á fætur, sagði hann,
en það var lítil stoð í Francescu.
Hún var miður sín, kvartaði stöð-
ugt um höfuðverk og hvernig föt-
in hennar voru útlítandi.
— Þú þarft á lækni að halda,
sagði Durell við <^i, sem virtist
mjög máttfarinn.
— O, þetta lítur verr út en það
er í raun og veru.
— Þetta getur orðið verra á
morgun. Ég hef veitt athygli
slysavarðstofu hérna niðri í bæn-
um. Ég fylgi þér þangað. Segðu
þeim, að þú hafir dottið —
— ... á hníf?
— Segðu þeim samt, að þú haf-
ir dottið og meitt þig. Þeir halda
bara, að einhver fiskimannanna sé
valdur þessu og þá minnast þeir
ekki á það frekara.
— Þú vilt koma mér út úr
þessu?
— Ég er þvi miður tilneyddur,
sagði Durell.
Það var eins og vegurinn nið
ur fjallið væri helmingi lengri en er
upp var farið, þvi nú varð að staul
ast áfram fet fyrir fet, einkum
Silasar vegna. Francesca gekk þérr
við hlið Durells, en var þó reið.
Durell sá hvað henni leið og von
aðist til að hann gæti nú haft not
af henni.
Þeim kom saman um, að Silas
skyldi fara seinasta spölinn til
slysavarðstofunnar einn, því enn
var ekki komið miðnætti og margir
á ferli í borginni. Þegar Silas var
farinn sneri hann sér að Francescu
sem sagði við hann:
— Ég vil tala við þig nánara.
Mér er fjandann sama hvort mað
urinn minn bíður mín eða ekki. Ég
hef hugsað nánara um það, að Ces
are lagði á fiðtta-án’þess að skeyta
um mig...
— Þessir ítalir eru duttlungafull
ir elskhugar, sagði Durell, inn og
út, buena sera og Ciao. Hvernig líð-
ur þér? '■
— Mér líður hræðilega. Býðurðu
upp á glas á gistihúsinu þínu?
Þau fóru dimmar hliðargötur til
Imperiale-gistihússins. Durell fékk
Francescu lykil' sinn og lét hana
laumast upp. Sjálfur fór hann inn
í barinn og keypti hálfflösku af
Bourbon whisky og var í þann
veginn að leggja af stað upp stig-
ann með hana —- hann vildi ekki
fara í lyftunni — er hann heyrði
kallað á sig með nafni. Hann sneri
sér við og horfði á Anton Pacek.
Hann var klæddur hvítum fötum
nú og Durell gat ekki varizt því
að hugsa, að Pacek væri nú loks
farinn að spillast af hugsunarhætti
og venjum auðvalds- og heimsveldis
sinna. Það vottaði fyrir háðsglotti
á andliti Durells, en andlit Paceks
var eins og höggvið í stein.
— Það lítur út, eins og þér eigið
ekki heima hér, Pacek — þessi
föt fara yður illa.
— Það liggur illa á yður, þér
hafið víst ekki haft heppnina með
yður í kvöld.
— Það fer nú allt eftir því hvað
ég ætlaði mér, sagði Durell rólega.
— Þér náðuð ekki Dwan-hólkun-
um.
— Þér hafið ékki heldur náð
þeim.
— En mér skal takast, það.
— Y25 faðstnm upp peningi um
það —ef þór skjótið uppkolBnum
afta&
— Ég vfl leggja tíl enn einu
sfaml að þér gieymið þessu máli
og farið til Rómaborgar eða Parts
ar. Ég skal leggja fram nægar sann
anir sem yfirboðarar yðar munu
telja fuQnægjandi afsökun. Og þér
þurfið ekki annað en nefna upp-
hæðrna, herra Durell.
— Farið til andskotans, sagði
Durell og hélt áfram upp stigann.
Francesca var að fá sér steypi
bað þegar hann kom upp. Durell
lagði frá sér flöskuna og fór inn
í baðherbergið og Francesca valdi
þetta augnablik til þess að koma
fram fyrir forhengið.
— Afrodite, sem stígur upp úr
bylgum hafsins, sagði hann.
Hún var greinilega — eða lézt
vera, f dáindis góðu skapi.
— Þúsund þakkir fyrir gullhamr
ana. Bernardo hefir kennt mér
dálltið í goðafræði. Ég varð að
fara í bað, ég ætla alveg að brjál
ast ef ég verð skítug. Þú hefur
vonandi ekkert á móti því, að ég
sé héma eins og ég væri heima
hjá mér?
— Mín er ánægjan, sagði hann
og virti fyrir sér hinn ljósbleika
kropp hennar.
— Líst þér vel á mig?, spurði
hún brosandi. Hún lagði hendum-
ar undir brjóst sín.
— Heldurðu ekki, að okkur
mundi koma vel saman? hélt hún
áfram.
— Ekki er ég viss um það? Og
hvemig heldurðu, að Cesare lík-
aði það?
— Það er einmitt það, sem ég
vil tala um við þig. Ég er öskureið
út f hann. Hann lét mig liggja j
þarna í skítnum og gáði ekki einu
sinni að hvort ég váeri dauð eða
lifandi.
— Honum lá greinilega á að
koma sér undan.
— Já, en Jack hefði getað drep
ið mig.
— Var það meiningin, að þú
ættir að tefja fyrir Jack Talbot,
þangað til Cesare kæmi?
— Eitthvað í þá áttina.
Þú áttir að halda athygli
Talbots fastri meðan Cesare stakk
í hann rýting sfnum, en Cesare lenti
á skökkum manni og munaði mjóu,
að hann dræpi ekki Silas. En Jack
leikur lausum hala, stúlka mín. Þú
hefir leikið á hann og hann hefir
ekki gleymt þvf.
Það fór titringur um hina fögru
limi FranceScu. Hún var enn að
þerra sig.
O, ég er svo hrædd við hann.
Ég hefi aldrei verið svona hrædd
við nokkurn mann fyrr.
— Við skulum bragða á whisky-
inu, Fran. Þú þurftir á hjálp að
halda og ég get kannski veitt þér
hana. Við höfum ekki tfma til að
vera að mása Frannie og gerðu
þér ekki neinar gyllivonir. Ég i
ætla ekki að auðvelda þér að fá j
ímyndaða hefnd yfir Cesare. Og
farðu að koma þér í spjarirnar.
— O — jæja.
Hann helti Bourbon f tvö glös og
bætti svo vatni út í. Hann tæmdi
sitt um leið og hann sá hana dreypa
á sínu. Hann sá óttann í stóru
fögru "augunum hennar. Hún var
ekkert að flýta sér, sveipaði að sér
handklæði, sem hann rétti henni,
og dreypti aftur á konjaksblönd-
unni.
— Segðu mér frá málverkunum,
sagði hann. Hvað ætlar Cesare að
gera við þau. Þú fékkst honum
þau, þegar þú hafðir sótt þau f
Sentissi-gistihúsið f Napoli — eða
hvað?
— Þú ert býsna slóttugur, jú,
ætli ekki það.
— Og þau eru f hans fórum nú?
— Ég býst við því.
— Og hverjum ætlar hann að
selja þau?
— Manninum mfnum.
— Nú lýgurðu, Fran!
— Nei, hann ætlar að bera fram
tillögu við Bemardo um viðskipti
— Eiginmaður þinn er heiðar-
legur maður.
—•. Ekki þegar um listmuni er að
ræða, sagði hún hvatskeytlega. Og
ég vil ekki hjálpa þér frekara. Þú
hefir reynt að nota þér, að ég er
skotin f Cesare núna, en kannski
hann hafi grunað að þú tækir mig
að þér f bili og kæmir mér burt. Og
hann vill klekkja á Jack. Þess
vegna hvarf hann.
— Fran, Cesare stendur hjartan-
Iega á sama hvort þú ert lífs eða
liðin, og þú veizt vel að hann er
bara að nota þig sem verkfæri til
þess að ljúka þvf, sem Bruno Bella
ria ætlaði að gera gagnvart Apollio
greifa.
— Það er mér alveg ókunnugt
um.
— Þú veizt um hatrið milli Belle-
ria-ættarinnar og Apollio-ættarinn-
ar.
— Ég hefi heyrt sagt frá þessum
eldgömlu deilum. Það leggur eng
inn trúnað á slíkt lengur.
— Það mé vel vera, en samt grun
ar mig að eitthvað hafi gerzt með
an á styrjöldinni stóð eða rétt eftir
hana, sem varð þess valdandi ,að
hatrið blossaði upp aftur. Maðurinn
þinn hefir ef til vill notað stjóm-
málalega aðstöðu sína til þess að
stfga á tærnar á bræðrunum, og
Bruno hefnt sfn grimmilega. Hef-
irðu hugboð um hvernig?
Hún brosti eins og hún byggi
yfir leyndarmáli.
— Þú ættir að horfast í augu
við staðreyndirnar, sagði Durell
og var farinn að verða óþolinmóð
ur. Annars fer illa fyrir þér.
— Þú getur ekki skotið mér skelk
f bringu. Ég er ekkert hrædd leng-
ur.
— Fran, ég þarf á hjálp þinni að
halda. Segðu mér hvort Cesare ^er
til Isola Filibano? Og ætlar þú ekki
að fara þangað með manninum
þfnum?
Hún valdi þetta augnablik til
þess að láta handklæðið detta á
gólfið og færði sig um leið frá hon
um. Hann horfði — og af eigi lftilli
hrifni, á fagurlega vaxinn líkama
hennar, og furðaði sig á því, að
greifinn skyldi hafa gengið að eiga
T
A
R
Z
A
N
ES
TA.EZAN SEEtCS OUT- NOT TO KILL-
THE f’KE7ACE0US ANIAALS ASAINST
WHOHE HAS, AN7 PR05ABLV WILL
ASAIN, ENSASE IN WOKTAL COABAT-
TO HELP MtAA WHIF HIS WSHTY $0VY
INTO KA20R.-SHARP PITNESS!!!
rYOU WILL HAVE TO KUN
FASTEK, ttY PKIENP THE
CHEETAH— I% CATCHING
^\UP WITH YOU... ;-----
JoMA . '
CsURfO
ri0hl» r...r».d
i S/ndical., Inc.
Hlauptu hfaðar, kæri vinur, ef ég á ekki
Og Tarzan á í einvígi við dýr frumskóg
að ná þér...
arins — hann hyggst ekki drepa þau held
ur nota þau sem þjálfara, til að efla krafta
sína og viðbragðsflýti.
TWrrtun ?
preatsmiðja & gúmmfcUmpIagerfi
Elnhdftl t *• SlmlíOíía
VÍSIR
ÁSKRIFENDAÞJÓNUSTA
Áskriftar-
Kvartana-S,mmner
11661
virka daga kl. 9 — 19 nema
laugardaga kl. 9 — 13.
VÍSIR
er
eina
síðdegisblaðið
kentur
út
alla
virka
daga
☆
Afgreiðslan
Ingólfsstræti 3
skráir
nýia j
kaupendur
Simi 11661
augiýsing
D I
VÍSl )
kemur
víða !
við I
VÍSBR |
er j
auglýsingablað
almennings |
AFGREIÐSLA
AUGLÝSINGA-
SKRIFSTOFUNNAR ]
ER I I
INGÓLFSSTRÆTI 3
Sími 11663.