Vísir - 10.01.1966, Blaðsíða 2

SÍÐAN
Kári skrifar:
ð hefur dregizt nokkuð úr
hömlu fyrir mér að koma á
framfæri bréfkafla eða þætti,
sem maður sendi mér snemma
í desember. Það er ekki af því
að ég hafi ekki viljað koma
þessu áhugamáli mannsins á
framfæri, heldur hitt, að bréfið
lenti £ bréfahaug hjá mér og
gleymdist þar eða týndist unz
ég fór að taka til á skrifborð
inu hjá mér eftir nýárið.
En bréfið er svona:
„Kæri Kári. Ég veit ekki al
mennilega hvemig ég á að koma
orðum að því sem ég vil koma
á framfæri. Enda mun það víst
litlu skipta hvernig komizt verð
ur að orði að þessari hugdettu
minni.
Tilefnið er í aðalatriðum það,
að ég hef frá blautu barnsbeini
haft mikinn trúaráhuga, er alinn
upp hjá trúhneigðum foreldrum
og í uppvexti mínum lögð á það
rík áherzla að bera virðingu
fyrir kristinni trú. Þetta hefur
loðað við mig síðan og ég sæki
kirkju flesta helga daga ársins.
Það skal tekrð fram að ég er
ekki einstrengingslegur eða fast
skorðaður í trúarskoðunum mín
um, og mér þykir forvitnilegt
að heyra til sem flestra presta
til að hlusta á meiningar þeirra
og heyra hvernig þeir túlka hið
eilífa orð. Og einmitt nú síðan
að prestum og prestaköllum var
fjölgað til muna í Reykjavík
'■ r - • —r—rvTiw—ir————I
hefur gefizt hið ágætasta tæki
færi til að ganga á milli þeirra
og heyra hvað þeir hafa til
brunns að bera.
Það er ekki tilgangurinn með
þessum línum að fara að bera
prestana saman og segja að
þessi sé góður prestur, en hinn
sé vondur. Ég ætla þess í stað
að segja frá þvl sem ég varð á-
skynja í þessum kirkjuferðum
mínum, og það er sú staðreynd
að prestamir prédika fyrir hálf
tómum húsum og í flestum til-
fellum ekki einu sinni það. Oft
og mörgum sinnum voru aðeins
sárafáar hræður við messu.
Og þá varð mér allt í einu
ljóst að hlutirnir eru einhvern
veginn ekki eins og þeir eiga að
vera. Hvort prestarnir eða fólk-
ið á sökina ,skal ósagt látið. En
á meðan það er staðreynd að
fólk sækir ekki kirkju — hvers
vegna þá að eyða tugmilljónum
króna eða hundruðum milijóna
króna í kirkjubyggingar? Hvers
vegna ekki að grípa til annarra
ráða og nú skal ég segja hvað
méf hefur komið til hugar —
það er að hafa eina kirkju í
Reykjavík eða mesta lagi tvær
á meðan ekki or þörf fyrir fleiri.
Það er hægt að messa 10 sinn-
um á dag í sömu kirkjunni og
fullnægja eftir sem áður trúar-
þörf allra Reykvíkinga. Prestarn1
ir skiptust á að messa og einn
þeirra heldur sína guðsþjónustu
kl. 9 að morgni, sá næsti kl.
10.30 og svo koll af kolli alla
leið fram á kvöld.
Það er engin afsökun til í því
að segja að langt sé til kirkju
jafnvel þótt fólk af Seltjarnar-
nesi eða úr Selásnum þyrfti að
sækja messu í Háteigskirkju,
svo dæmi sé tekið. Fólk sækir
bíó úr Reykjavík til Hafnarfjarð
ar og öfugt og á þessari sam-
gangna og bílaöld er þetta að-
eins skemmtiferð að fara
nokkra kílómetra leið til kirkju
í bfl. Hvað mátti sveitafólk á
afdalabæjum ekki hafa í gamla
daga.
En það sem vakir þó alveg
sérstaklega fyrir mér með þess-
ari tillögu minni er það, að ég
held innst inni með sjálfum mér,
að Drottni almáttugum væri bet
ur þénað með því að verja pen-
ingunum í mannúðarskyni eða
tli menningarmála, sjúkrahúsa,
barnaheimila, skóla, uppeldis-
heimila, drykkjusjúklingastofn-
ana eða þvíum líkt, heldur en
í skrautlegar og dýrar kirkjur
sem fólk sækir ekki.
Nú verður vafalaust einhver
'til að segja að kirkjumar séu
komnar upp hvort eð er, og það
sé of seint að ræða þessi mál.
Ég segi aftur á móti nei. Það
er hægt að breyta kirkjunum
sem fullsmíðaðar eru í önnur
hús, sem þjóna menningunni á
fagran hátt, og koma fólkinu
að betri notum en að standa
tóm.
Trúmaður í hjarta".
Þau áttu ekki að týnast gullkornin, sem hrutu af vörum Brig-
itte Bardot við yfirheyrslur blaðamannanna — hljóðnemarnir
sáu fyrir því.
„ÉG ER
TALA
TIL
B.B
AÐ
Það fór víst ekki framhjá
neinum Bandaríkjamanni þegar
franska stjarnan Brigitte Bard-
ot var á ferð í New York fyrir
skömmu. Önnur eins læti hafá
ekki sézt í kringum kvikmynda
stjömu síðan Marilyn heitin
Monroe var á ferð í London á
sínum tíma. Og sjónvarpsstöð-
in N.B.C. heigaði B.B. heiiar
tvær mfnútur i fréttaútsendingu
sinni og það er mikið þar, því
að tii samanburðar má geta
þess að Bítlarnir fengu aðeins
gott að vera ein, og þá kom
svarið: „Já, þegar ég sef“.
Skellinöðruknapamir i New
York máluðu aftan á jakka sína
„Viva Bardot“ og á flugvellin
um stóð fólk með skilti sem á
var málað það sama. 75 lög
regluþjónar fylgdu henni þar
sem hún kom fram opinberlega.
Þrátt fyrir allan vörðinn kom
smávegis óhapp fyrir B.B. er
hú var að koma út af skemmti
staðnupi „E1 Morocco" glamp
aði „flash-ljós“ of nálægt öðru
auga hennar, og afleiðingarnar
urðu þær að hún varð að fara
til augnlæknis. „En þetta var nú
alls ekki svo slæmt“, sagði hún
síðar og kvað þetta hafa orðið
til þess að hún komst inn á
bandarískt heimili, sem hún ann
ars hefði ekki haft tækifæri til
að gera.
Augnlæknirinn var mjög geð
ugur og bauð henni heim — til
fjölskyldu sinnar vel að merkja.
„Konan hans bjó til matinn,
eintóman dósamat — það var
sérstaklega skemmtilegt" sagði
Brigitte og fannst sumum það
á henni að heyra að þama hefði
henni liðið hvað bezt af öllum
þeim stöðum sem hún kom á í
New York.
Skellinöðruflokkarnir þeystu
um götur og „knaparnir“ mál
uðu „Viva Bardot“ á jakka
sína.
Eftir að Brigitte fékk ofbirtuna í augun varð hún að ganga
með sólgleraugu. „Kínverska kaskeitið“, sem hún hafði á
höfðinu, vakti mikla undrun og umtal.
10 mínútur í fréttaþættinum
þar, þegar þeir voru á ferð í
New York og þótti nú víst flest
um nóg um lætin sem gerð voru
í sambandi við komu þeirra. 212
sjónvarpsstöðvar endurvörpuðu
þessum tveggja mínútna þætti.
B.B. var á leið til Hollywood
til að vera viðstödd frumsýn
ingu myndarinnar „Viva Mar-
ia“ sem tekin var í Mexico í
fyrra.
í New York mátti B.B. gera
svo vel að hafa tvo blaða-
mannafundi og á hvorum þeirra
vom viðstaddir 300 blaðamenn.
Blaðamennimir vom alveg undr
andi að fundunum loknum og
sögðu með mikilli aðdáun: „Hún
er líka andrík".
B.B. var spurð hvert væri álit
hennar á stríðinu í Vietnam en
hún svaraði: „Ég er hér til að
tala mn Brigitte Bardot en ekki
Vietnam" Er hún var spurð
hvort hún hefði í hyggju að
senda de Gaulle heillaóskakort
var svarið: „Ég gerði það um
leið og ég kaus“. Og svo var
hún spurð hvort henni þætti
HÉR
UM
i