Vísir - 10.01.1966, Blaðsíða 15

VISIR . Mánudagur 10. janúar 1966.
75
-x
Hvað varð af RaIí An?
Eftír Unnu Doiionr

Anna var í vafa um hvað
gera skyldi, en ungfrú Godwin
tók af skarið:
— Við verðum að taka á móti
honum, sagði hún. Við verðum
að sýna honum sem fulltrúa
kirkjunnar eigi minni virðingu
en borgarstjóranum sem fulltrúa
bæjarins — og raunar ríkisins.
Það er mikilvægt að við höfum
þetta í huga í samfélagi sem
þessu.
Anna hreyfði engum mótmæl-
um. Það var fyrir löngu orðið
að vana hjá henni, að hlíta ráð-
um hennar að því er varðaði
meðferð slíkra mála. Hún sagði
við þernuna:
- Bjóðið honum inn og kom-
ið með sherry, te og kökur.
Anna hafði verið að hugleiða
kynni sín af prestum, afstöðu
almennings vestra af írsk-
um stofni til þeirra, — og vald
þeirra yfir alþýðunni, en hún
hafði alizt upp með fólki, sem
búið hafði við bág kjör og erf-
iðleikar lífsins bitnað á, og yfir
þessu fólki höfðu prestarnir pré
dikað um syndir og vítisbál.
Hún minntist klerksins í Léwis-
burg, sem raunverulega hafði
ríkt sem ógnvaldur yfir vesa-
lings fólkinu á Bökkunum, af
írskum, pólskum og ítölskum
stofni, og knúið menn til þess
að gefa kirkjunni ríkulega af
rýrum tekjum sínum. Og hún
hugsaði: Hann er kominn til
þess að biðja um peninga.
En þegar dymar opnuðust
birtist f gættinni maður hár
vexti, um sextugt, silfurhærður,
fagureygður og bláeygur, og
bauð af sér svo mikinn þokka,
að það var eins og hlýr vorblær
bærist inn í stofuna.
Anna og ungfrú Godwin risu
á fætur til þess að fagna hon-
um. Og hann sagði ósköp blátt
áfram:
— Ég er monsjör Dubois, yf-
irprestur í Moulins-la-Tam. Ég
vona, að heimsókn mín baki
ekki óþægindi. Tilgangur minn
er að votta virðingu mfna og
bera fram þakkir til ykkar,
hinna bandarísku kvenna, sem
gerið svo mikið til að lina þján-
ingar hinna ólánssömu.
Þau settust í hægindastólana,
sem hvorug þeirra hafði getað
vanizt, því að þeim hafði alltaf
fundizt óþægilegt að sitja í
þeim, en nú var eins og þetta
væri gerbreytt á einu andartaki,
og þeim Tannst fara prýðilega
um sig.
Það var innri ró, sem geisl-
aði frá honum, framkoman blátt
áfram, og það vottaði ekki fyrir
neinu hjá honum, til þess að
31.
setja á sig helgiblæ, - hann
hafði vissulega ekki á sér yfir-
skin guðshræðslunnar, heldur
virtist honum eiginlegur sá
hæfileiki, sem svo oft gætir hjá
frönsku fólki og kínverzku, —
hæfileikinn til þess að koma
fram sem ber hvenær sem er,
á fyrsta fundi með ókunnugu
fólki, við giftingu hjóna, er bam
fæðist, er andlát bar að höndum
— og auðveldar þeim að bera
byrði ,sem lífið leggur á menn
með sjálfsvirðingu og virðingu
fyrir öðmm. Hann greip til hinn
ar gamalkunnu venju, að hefja
viðræður við ókunnuga, með því
að drepa á veðrið, á þessum
hlýju og fögra, fyrstu dögum
haustsins, og um kvöldblámann,
er húma fer, svo séricennilegar
fyrir Frakkland, og einkum þar
um slóðir, sem þau voru. Hann
gat þess líká að uppskeruhorfur
væra góðar, og það væri þakkar
vert, því að þjóðina vantaði mat
væli.
Þegar þeman kom með teið,
kökumar og sherryið gætti þess
ekki í framkomu neins þeirra,
að þau höfðu aðeins þekkzt
stutta stund.
Og það kom eins og af sjálfu
sér, að Anna sagði honum frá
flóttanum frá París, vélbyssu-
árásinni, frá Jean Lambert og
dauða konu hans, og loks frá
baminu.
— Og svo fannst mér, að ekki
gæti verið um neitt annað að
ræða en að hverfa aftur til Par-
ar, og við ungfrú Godwin tókum
í okkur að gera eitthvað, sem
gæti orðið til hjálpar öðrum.
Ósköp einfalt mál, Ég hef aldrei
gert mér fulla grein fyrir, hvern-
ig það gerðist, en nú erum við
hingað komnar.
- Gerbevilliers virðist að
mörgu leyti ákjósanlegur stað-
ur til þess að inna af hendi það
hlutverk, sem þið hafið tekið
ykkur.
Monsjör Dubois sagði ekki:
— Það var guðs vilji, en ungfrú
Godwin granaði, að þannig
hefði hann hugsað. Hann lét sér
ekki um munn fara vanaleg orða
tiltæki margra stéttarbræðra
sinna. Og hann hélt áfram:
— Þið hafið þegar unnið mik-
ið starf í þágu vesalings fólks-
ins í flóttamannabúðunum á
hæðinni. Almenningur hét hef-
ur reynt að rétta þessu fólki
hjálparhönd, en flestir era lítt
efnum búnir og nöldra yfir
sköttunum. Maður getur ekki
áfellzt fólk fyríf það. Almenn-
ingur gerir sitt með því að bera
kostnaðinn af vera þessa flótta-
fólks þarna að nokkra leyti og
fvrir gæzlu þess. 1 þyrjun var
þetta fólk slegið ótta og. sumir
reyndu að flýja. Þá lu-ðú margir
til þess hér í bænum að skjóta
skjólshúsi yfir þá með leynd,
þar til unnt reyndist að koma
þeim til vina og ættingja sunnar,
en fjandmennimir og Vichy-
fylkingin hefur komið í veg fyrir
allt slíkt. Koma ykkar hefur
orðið til mikillar hjálpar. Það
getur verið mikilvægara en í
fljótu bragði virðist, er flótta-
manni er réttur vindlingur eða
súkkulaðimoli.
Það vottaði fyrir angurværð
í svip hans.
— Þá finnst þeim, að það sé
þó einhver sem man eftir þeim.
Hann lauk úr sherryglasinu
og minnugur annarrar reglu, að
dveljast aldrei lengur en hálfa
klukkustund þar sem maður
kemur í fyrsta sinn, reis hann
á fætur og sagði:
— ,vNú verð ég að fara, ella
verð ég af strætisvagninum. Ég
veit ekki hverrar trúar þið er-
uð, það skiptir ekki máli, en
það mundi gleðja mig að sjá
ykkur hlýða messu í Moulins.
Það er vissulega sérkennlleg
kirkja — ekki fögur, en athygl-
isverð um margt meðal annars
sökum aldurs síns, og vegna
þess að hún er frá breytinga-
tíma, þegar hið gotneska var
að taka við af hinu rómanska.
— Ég er fædd rómversk-ka-
þólsk, sagði Anna, en ég er
smeyk um að ég hafi lengi verið
áhugalítil um trú mína.
- Ég mun fagna yfir því, er
þér komið aftur, sagði prestur-
inn, og í dyragættinni bætti
hann við:
— Ef ykkur vantar bækur
skuluð þið leita til mín. Ýg á
stórt bókasafn. Ég geri ekki ráð
fyrir að veðbókarinn sálugi hafi
látið eftir sig mikið af bókum.
— Það er víst ekki svo mikið,
að það taki því að nefna það,
svaraði Anna brosandi.
Þeim var öll þreyta; Jhorfin,
þegar hann var farinn og þær
höfðu orðið fyrir þeim áhrifum
af heimsókn hans, að þeim
fannst næstum að það hefði ver-
ið vinur, sem þeim báðum þótti
vænt um, sem var að fara. Og
þær Ktu öðrum augum á Gerbe-
villiers og íbúa bæjarins en áð-
Setjum upp
Mælum upp
RENNIB RAUTIN-
FYRIR AMERÍSKA
■ UPPSETNtNOU.
Loftfesting
Veggfesting

/..I Att F’ETEE CKISF’Yl WAS INVESTISATINS
Ol CtOV/l ALI» T'IA TUC ArTIV/ITlCC ór
T
A
R
2
A
N
Veiztu ekki að þú ert á landsvæði þar
sem allar veiðar á villtum dýrum eru bann-
aðar? Auðvitað veit ég það.
2. Þú varst með antilópuhræ á hestinum.
Ó, já.
3. Ég er Peter Crisp gamli minn og eftir-
litsmaður með garðinum héma. Ég var að
gæta að veiðiþjófum, þegar ég fann dýrið
dautt. Ó, Tarzan, þarna skjátlaðist þér.
ur. Þeim fannst, að þeim hefði
hlotnazt blessun þeirra, eftir að
þeir höfðu kynnzt þeim dálftið
og starfi þeirra.
Anna náði í drenginn og
skipti á honum og mataði hann
og gerði gælur við hann. Þar
sem þær vissu ekki hvað hann
hét kölluðu þær hann Jean-Pi-
erre eftir föður hans, en frá hon-
um höfðu engar fréttir borizt.
Næsta sunnudagsmorgun reis
Anna snemma úr rekkju og
hlýddi messu í Moulins-Ia-Tam.
•
Og haustið leið hægt og hægt
og vetur gekk í garð með svala
í lofti og oft þoku síðdegis, en
akrar voru tíðum alhrímgaðir
að morgni.
Æ fleiri kvennanna sáust með
þykk, svört ullarsjöl á herðum,
á herðum hinnar feitu Marguer-
ite, eldabuskunnar, og á grönn-
um herðum Jeanne, hreingern-
ingakonunnar, sem og annarra,
Stundum komu konur úr bæn
um, kváðust ætla „rétt að líta
inn“, en þær dokuðu stundum
lengi við sumar, og smám sam-
an eftir því sem lengur leið
kynntust þær Anna og ungfrú
Godwin fólkinu betur, einkum
gamla borgarstjóranum, sem
hafði ekki heppnina með sér við
ljóðasmíðina, og Madame St.
Genis, konu bakarameistarans.
Hún var kona mikil vexti og
föðurleg, mikil á barminn og
hárið tekið að grána, og gat
sem bezt verið ímynd gyðjunn-
ar Ceres. Hún var tilfinningarík
kona og gerði lítið til þess að
leyna því, er öldur tilfinning-
anna risu hátt. Hún hataði Þjóð-
verja og hefði helzt viljáð sjá
atla dingla hengda úr ljóskera-
stáutum.
Frá þessu tímabili vora það
þessar þrjár manneskjur, klerk-
uriim, borgarstjórinn og bakara
meistaramaddaman, sem urðu
Önnu æ síðan eftirminnilegast-
VBSIR
er
eina
síðdegisblaðið
kemur
út
alla
virka
daga
allan
ársins
hring
Askriftarsími
1-16-61