Vísir - 23.04.1966, Síða 9

9
VISIR . Laugardagur 23. aprfl 1966.
——■aoiat'iiMMiii—i
Gott íólk —
ÞaS orS er satt og í alla
staði þess vert, aS við þvi
sé tekið, að Kristur Jesús
kom í heiminn til þess að
frelsa synduga menn.
I. Tím. 1,15.
vant og að ýmislegt verði að
breytast, ef þeir eiga að verða
hæfir til Guðs ríkis. En þeir
trúa á þroskamöguleika manns-
ins, þannig að þeir geti orðið
haéfir til Guðs ríkis fvrir eigin
viðleitni.
Fyrir allmörgum árum las ég
i einu af dagblöðum bæjarins
viðtal við unga, íslenzka stúlku,
sem hafði verið svo heppin að
fá inngöngu 1 tónlistaskóla einn
í Bandaríkjunum, sem mjög
torvelt var að fá inngöngu í. t
sambandi við það fórust henni
orð eitthvað á þá leið, „að
jafnerfitt væri að fá inngöngu
í skólann og fyrir stórsyndara
að komast inn í himnariki“.
Þessi orð lýsa mjög algengri
skoðun hér á landi, að „góða
fólkið“ eigi fremur inngöngu-
rétt í Guðs ríki en vondir menn
og bersyndugir. Kona ein, sem
ég átti einu sinni tal við um
þetta efni, sagði, að hún gæti
ekki hugsað sér að vera sam-
vistum við glæpamenn í Guðs
riki.
Ot frá mannlegu sjónarmiði
virðist þetta f fljótu bragði vera
rétt. Þess vegna lifa margir og
breyta eftir þessari trú sinni.
Þó held ég, að flestir viður-
kenni, að þeim sé í mörgu ábóta
Biblían er hins vegar á allt
annarri skoðun. Við þurfum
ekki annað en lesa nokkrar
setningar, sem Jesús segir, til
þess að komast að raun um
það. Hann segir t.d. í Lúk.
19,10: „Manns-sonurinn er
kominn til þess að leita að hinu
týnda og frelsa það“. Ennfrem-
ur segir hann í Mark. 2,17:
„Ekki þurfa heilbrigðir læknis
við heldur þeir, sem sjúkir eru;
ég er eigi kominn til þess að
kalla réttláta heldur syndara“.
í fjallræðunni segir Jesús:
„Ef nú þér, sem vondlr eruð hafið
vit á að gefa bömum yðar góð-
ar gjafir ...“ — Og við æðstu
prestana og öldunga Gyðinga
sagði Jesús eitt sinn: „Sannlega
segi ég yður, að tollheimtumenn
og skækjur munu ganga á und-
an yður inn í Guðsríki". í Róm.
4,5 talar Páll postuli um, að
Guð réttlæti óguðlegan.
Marga fleiri staði mætti til-
nefna, svipaða þessum, sem
sýna, að boðskapur Biblíunnar
fer algjörlega í bága við mann-
legar skoðanir.
Undanfarið hefur verið rætt
nokkuð, bæði í blöðum og út-
varpi, um spuminguna: Hver er
kristinn? eða: Hvað er kristin-
dómur?
I,.ltþeim umræðum hefur sá
skilningur verið mjög áberandi,
að kristinn maður væri sama
sem góður maður, að kristin-
dómur væri „þjónusta góðleik-
ans“, að fara eftir reglunni,
sem Jesús setur fram í fjall-
ræðunni: „Allt, sem þér viljið,
að aðrir menn gjöri yður, það
skuluð þér og þeim gjöra“. Það
skipti minna máli með allar
T rúmennska
Það var á Þorra 1898, að ég lagöi á Skeiðarársand í póstferð.
Veður var aligott en talsverður snjór á jörð. Var ég með 4
koffortahesta fullklyfjaða. Segir ekki af ferð minni, fyrr en ég
kom austur á svokallaða Hörðuskriðu, sem var á miðjum sand-
inum. Vissi ég þá ekki fyrrl til, en ég var kominn fram á sand-
öldubrún, þar sem flugvatn féll fram með stórum straumi og
stórum jökulstykkjum. Sá ég þá hvers kyns var, sem sé jökul-
hlaup að byrja, er búast mátti við, að brytist fram á fleiri stöð-
um undan jökilnum eins og venja er til í jökulhlaupum. Var þá
óskemmtilegt að vera þarna á miðjum Skeiðarársandi. Flaug
mér fyrst í hug, að skilja póstflutninginn þama eftir og ríða
með lausa hestana til baka, svo hfatt, sem þeir kæmust, ef
vera kynnl, að ég með því gæti bjargaö lífi mínu. En á sama
augnabliki hratt ég þeirri hugsun frá mér og minntist þess, að
mér hafði verið trúað fyrir póstflutningnum og taldl því ekki
rétt að skiilja hann eftir. Og þó að það heföi verið venja í undan-
farandi hlaupum, að Núpsvötnin hlypu nær jafnhllða Skelðará,
og ég þvf ætti von á að þau yrðu langt yfir ófær, er ég kæmlst
þangaö, ef ég slyppi við hlaup fram úr jöklinum á þeirri lelð,
er ég átti fyrir höndum, sneri ég aftur meö klyfjahestana og
hélt vestur yfir sandinn fót fyrir fót. Hraðara komst ég ekki
vegna ófærðar og þess hve klyfjamar voru þungar. Komst ég
óhindraður alla leið að Núpsvötnum, sem alls ekki höfðu vaxið
frá þvf ég fór yfir þau um morguninn. Slapp é; þannig heill
á húfl af sandinum. í Núpshlíð skildi ég eftir koffortin. En morg-
unlnn eftir v.om Núpsvötn hlaupin og vatnaöi þá yfir mest
allan sandinn.
(Stefán Þorvaldsson.)
kristið fólk
Gunnar Sigurjónsson cand. the-
ol skrifar hugleiðinguna fyrir
Kirkjusíöuna á þessum sumar-
málum. G. Sig. er einn af þeim
ófáu guðfræðlkandidötum, sem
ekki hafa teklð prestsvfgslu. En
hann er sístarfandi aö boðun
fagnaðarerindisins. Hann hefur
verið annar af ritstjórum Bjarma
síðan 1936 og starfsmaður Sam-
bands fsl. kristniboðsfélaga um
langt skeið og ferðazt víðs veg-
ar um land og heldur samkom-
ur í klrkjum og fundahúsum.
Gunnar hefur þýtt mikið af góð-
um unglingabókum á fslenzku
úr norðurlandamálunum.
kennisetningar eða kirkjukenn-
ingar, unnt væri að vera krist-
inn án þeirra. Jafnvel heiðnir
menn eins og Gandhi gætu ver-
ið kristnir og það betur kristnir
en margir aðrir.
Þetta er svo sem ekki ný
bóla, að talað sé eða ritað á
þennan hátt. Fyrir mörgum ár-
um las ég eftirmæli um þekktan
mann, íslenzkan. í þeim var
komizt að orði eitthvað á þessa
leið: „Hann aðhylltist engin
trúarbrögð, en ég hef ekki
kynnzt manni, sem var betur
kristinn en hann.“
Sízt vil ég mótmæla því, að
kristinn maður eigi að vera
góður maður. Biblian hvetur
kristna menn til þess að Ieggja
stund á góð verk. En með ofan-
nefndum skilningi á orðinu
kristinn er lögð allt önnur
merking í orðið kristinn en í
því felst.
Ungur, erlendur knattspyrnu
maður ritaði fyrir nokkru vitn-
isburð um trúarreynslu sína og
sagði þar meðal annars: „Þú
getur ekki leikið knattspyrnu
án þess að hafa knött. Þú
getur ekki verið kristinn án
Krists“. Og þar komum við að
því, sem er kjarni málsins.
Orðið kristinn er dregið af
Kristur. Kristinn er því sá
maður, sem trúir á Krist sem
Messugleði
í Keflavik
Um bænadaga og páska voru
12 guðsþjónustur í Keflavíkur-
prestakalli: sex í Keflavíkur-
kirkju, fimm í Innri-Njarðvíkur
kirkju og ein í samkomuhúsinu
í Ytri-Njarðvík. Af þessum
guðsþjónustum voru sex al-
mennar messur, 3 bamamess-
ur, 2 fermingamessur og ein
altarisgönguþjónusta. — Prest-
ur Keflvíkinga er sr. Björn
Jónsson, vígður árið 1952.
guð sinn og frelsara, án tillits
til þess hvort sá maður er sið-
ferðislega fullkominn eða ekki.
í hópi lærisveina Jesú var alls
konar fólk, ekki sízt þeir sem
Farísearnir litu niður á, toll-
heimtumenn og syndarar. En
þeir leituðu til Jesú með neyð
sfna og synd. Voru þeir ekki
kristnir? Eða var það „góða
fólkið", Faríseamir, sem voru
kristnir? Postulasagan segir: í
Antíokkíu voru lærisveinamir
fyrst kallaðir kristnir. Ekki
þeir, sem afneituðu honum,
þótt „góðir menn“ væru.
Og það er fagnaðarboðskapur
Biblfunnar, að Guð elskar ekki
bara „góðu bömin“. Hvemig
færi þá um þá, sem komast
að raun um, að þeir uppfvlla
ekki kröfur fjallræðunnar,
heldur sjá í ljósi hennar sekt
sína og synd? Vaéru þeir útilok-
aðir frá Guðsríki? Mættu þeir
ekki kallast kristnir fyrr en
þeir hefðu sigrazt á syndum
sfnum? Jesús sagði: Ekki þurfa
heilbrigðir læknis við, heldur
þeir, sem sjúkir em. Og sá,
sem sér synd sína, leitar til
hans, sem kom til þess að frelsa
synduga menn.
„Góða fólkið" er í raun og
veru ekki til í Guðs augum,
sbr. orð Jesú: „Enginn er góður
nema einn, það er Guð“. Og
Róm. 3,23—24 segir: „Ekki er
greinarmunur, því að allir hafa
syndgað og skortir Guðs dýrð“.
En flestir eru blindir f sjálfs
sín sök. Þess vegna hefur Guð
gefið okkur lögmál sitt, m. a.
fjallræðuna, til þess að hún
væri eins konar spegill, þar
ÞJÓÐIN
sem við sæjum sannleikann um
okkur sjálf, sekt okkar og synd.
Þess vegna eru ofanskráð
ritningarorð fagnaðarboðskapur
þeim einum, sem sjá, að þeir
uppfylla ekki kröfur Guðs og
verða að leita til Jesús Krists
sem frelsara og endurlausnara.
„Það orð er satt og i alla staði
þess vert, að við því sé tekið,
að Kristur Jesús kom í heiminn
til þess að frelsa svndijga
menn“. '
Ert þú i hópi þeirra?
Gunnar Sigurjónsson.;
Hvað stoðarþað?
Margir gráta við gröf ástvina
sinna. Þá falla tár saknaðarins
til jarðar þung af sorg. — María
var líka að gráta. Vinur hennar
var dáinn og líkami hans var
horfinn þegar hún ætlaði að fara
að veita honum hinztu þjónustu.
Hún hélt að mennimir hefðu
fjarlægt hann. Þess vegna segir
hún við englana: „Það er búið
að taka burt Drottin minn“:
Jóh. 20. 13.)
Og hversu margir geta ekki
sagt þetta sama. Þeim finnst að
Drottinn þeirra og frelsari sé
þeim horfinn, týndur, hann, sem
hét því að vera með þeim alla
daga. Hvað hafa þeir svo fengið
í staðinn? Vísindin, lærdóminn,
þekkinguna, tæknina, lífsþægind
in, heimshyggjuna? Já, enginn
nitar þvf, að miklar eru framfar
irnar, stórfelldar eru breyting
amar til bóta á mannlegum kjör
um, með auknum yfirráðum yf-
ir auði og afli náttúrunnar. En
minnumst orða Drottins: Hvað
stoðar það manninn þótt hann
eignist allan heiminn, ef hann
Mikil
er mælskan
Pundið er stórt, reikningsskap
urinn er mikill, Guðs blóð er
dýrt, reiði hans er þung, dómar
inn er strangur, lffið er stutt,
dauðinn er vís, helvíti er heitt,
eilífðin er löng, og þér vitið ekki
nær húsbóndinn kemur.
— Vfdalfn —
bíður tjón á sál sinni? Hvað er
þá unnið við jarðnesk gæði, ef
manninn skortir rósemi hugans,
frið á sálina, ánægju með at-
burði dagsins, hamingju í lífið
sjálft?
Leitum til drottins vors og
frelsara til að öðlast þessi
hnoss, til að eiga hið eina nauð
synlega.
Drottinn, ó, Drottinn vor,
drag oss æ nær þér,
Lffið hið eina er hjá einum þér.
Þar veitir þú oss frið„
þróttinn til að lifa.
Sigurvon eilía eignumst vér.
FEGURSTl)
HLJÚIVILEIKARNIR
Pabbi heldur áfram að raula:
„Ó syng þínum drottni", það
var eitt af uppáhaldslögunum
hans. Þetta gerir hann alla
sunnudagsmorgna. Það setur sér
stæðan svip á þá alla og gerir þá
svo hátíðlega. Nú syngur hann:
„Indælan blíðan, blessaðan fríð-
an“, og svo tekur við hvert lag-
ið af öðm. Engir hljómleikar,
sem ég hef sfðar hlustað á hafa
sungið slíkan frið inn f sál mfna
og lögin hans pabba, ekki sfzt á
sunnudagsmorgnana. Þau opn-
uðu einhverjar dyr, sem lágu
frá hversdagsleikanum og inn í
hina óbrotnu, tárhreinu sunnu-
dagshelgi.
H.J.M. í Hetjur hversdagslífstas.
m