Vísir - 09.08.1966, Blaðsíða 15

VÍSIR . Þriðjudagur 9. ágúst 1966.
15
sína, þvert ofan í skipun læknis-
ins, stakk Venetia upp á því, aö
hún yröi hjá str þangað til læknir-
inn skæri í fótinn.
— Ég held ég muni það rétt að
símasjálfsali sé einhvers staðar
héma nærri, sagði Leonie.
— Já, einmitt — þarna er hann!
Philip ók út á vegarbrúnina og
stöðvaöi bílinn. Augnablik sat hann
kyrr, með höndina á lásnum og
starði beint fram og sagði svo: —
Eftir fjóra mánuði eru þau skil-
in, Claire og Johnnie. Við erum að
hugsa um aö giftast.
í HÚSI MARCUSAR.
Leonie hreyfði hvorki hönd né
fót, hún leit ekki einu sinni við
begar Philip gekk að símakiefan-
um. Henni var það efst í huga, að
ef þetta hefði verið leikrit, mundi
tjaldið falla eftir þessi orð. En þetta
var aðeins veruleiki, og þama var
ekkert tjald, aðeins götuljós, sem
iýstu veginn og bílana, sem óku
hjá ...
Philip ætlar að giftast Claire
Lavell...
Var það af ásettu ráði, sem hann
hafði valið einmitt þetta augnablik
til að segja henni þetta, svo að hún
gæti kyngt því meðan hann sat
ekki í bílnum? Og hvers vegna?
Var það ástæðan?
Vegna þess að hann fann, að
hún varð að fá að vita þetta áður
en þau kæmu heim í húsið á Rich-
mond Hill, og að hann fann að
hann hafði ekki siðferðisþrek til
að sitja hjá henni eftir aö hann
segði henni það. Var það ástæð-
an?
En hvers vegna? Hafði hann enn
þá samvizkubit út af því að hafa
svikið hana? Ef svo væri, varð
hún að láta hann finna, að hún
hefði ekki tekið sér þessa nýju
frétt sérstaklega nærri, — að for-
tíðin væri visnað blóm, frá henn-
ar sjónarmiði... Þegar alis var
gætt var hún leikkona, og hún
átti manna bezt að vita, hvernig
hægt væri að leyna tilfinningum
sínum.
En svo skiidist henni allt í einu
hvernig f öilu þessu lá. Claire
átti að vera í Heron Housé, og
þangað mundi Philip koma til að
heimsækja hana!
Hún átti að berjast við bæði
nútíð og fortíð, Philip og Claire
— og afturgöngu Marcusar.
Hún sá að Philip var aö koma.
Hann opnaði bíldyrnar og sagði:
— Claire var ekki komin heim.
Við skulum halda áfram.
Nú var skammt til Richmond Hill.
Bíllinn sveigði af þjóðveginum inn
á fallega hliðarstíginn, sem hún
kannaðist svo vel viö. Leonie gat
grillt í steingerðið fyrir neöan garð
inn. Philip ók inn á bogamyndaö
hlaðið og stöðvaði bílinn við dyrn
ar. Um leið og Leonie ætlaði að
fara út studdi hann hendinni á
handlegginn á henni. — Vertu ekki
hrædd! Gakktu hiklaust inn. Ég
skal bera farangurinn þinn inn.
Á efsta þrepinu við dymar stóð
stór og brosandi negrastúlka og
bauð henni inn.
— Frú Venetia situr inni í stof-
unni og bfður eftir yður, miss.
Leonie svaraði: — —Þakka yöur
fyrir, og hélt áfram inn í ársal-
inn.
Hann var stór. Silkidúkarnir
héngu enn á þiljunum, en að þeim
undanteknum var ekkert eins og
það hafði verið áöur, þama. Meiri
birta f húsinu — og fjölbreyttari
litir en verið höfðu f Marcusar
tíð.
— Leonie!
Hún hrökk við og leit upp.
— Ert það þú, Leonie? kallaði
einhver rödd ofan við. Við erum
héma uppi, öll saman. Hún Bertha
skal hugsa um dótið þitt. Komdu
strax! Er hann Philip þama með
þér?
ársalinn og setti allar töskurnar
á gólfið.
Þegar Leonie kom inn í stóru
risháu stofuna á efri hæöinni, rak
hún undir eins aúgu f kvenmann-
inn, sem sat við arininn.
Flest gamalt fólk er vant að
taka á móti gestum sitjandi. En
þarna stóð Venetia Sarat teinrétt.
Ósjálfrátt hlaut manni að finnast,
að þetta væri störmenni, þótt hún
væri lítill vexti. Hún var bein í
baki, eins' og lcerti. Hárið mjall-
hvítt, og í hnút, ofarlega á hnakk-
anum. Augun brún og gullin —
og athugul.
Svona voru augun í Marcusi,
datt Leonie í hug.
— Jæja, þú ert þá Leonie?
Amman lyfti hrukkóttu andlitinu
og kyssti burrum vörum kinnarn-
ar á Leonie,
Tvennt var inni í stofunni, auk
þeirra, —, maður og kona, og Le-
onie þekkti hvorugt þeirra.
— Þú þekkir hann Philip Drew
svo vel, sagði amma hennar. —
En þú hefur ekki kynnzt honum
Julian.
Leonie rámaði í að hún hefði
| heyrt, að Venetia hefði tekið sér
að kjörsyni ungan mann, sem hét
I Julian. Nú kom hann á móti henni,
grannur ljóshæröur og fallegur,
1 veimiltítulegur í andiiti en brosti
! | alúðlega.
jl — Venetia hefur'sagt okkur frá
; yður, sagði hann og tók í hönd-
; ina á henni. — Þér fetið í fót-
j! spor hennar, er það ekki, -og eruð
j i að verða fræg?
— Ekki nema lítið fræg, sagði
Leonie hlæjandi. — En leikdóm-
endurnir hafa veriö mér góðir . .
— Góðir? hváði Venetia byrst.
— Leikdómararnir eru aldrei góð-
ir! En þeir uppgötva leikgáfur, það
er allt og sumt! Svo leit hún viö
og sagði: — Þetta er hún Hilda,
kona Julians.
Hún átti þá hæfni leikarans að
gefa eitthvað í skyn án þess að
segja það. Hún hefði eins vel get-
að sagt: „Þetta er núll sem enginn
nennir að skipta sér af“.
Leonie brosti til Hildu. Hún
lltil vexti hárið dökkt en fallegt,
munnurinn viðkvæmur. Hreyfingar
hennar voru eiröarlitlar. Handtak
hennar var eins og kippur, og aug-
un voru grátþrungin.
Venetia bauð kampavln. Um leið
og Bertha vinnukona kom másandi
inn meö glös á bakka, sagði Ven-
etia: — Ég hef ætlað þér horn-
herbergið, meö útsýninu niður á
ána, Leonie.
— Þakka þér fyrir, sagði Leonie
Henni fannst huggun aö því að fá
gamla herbergið sitt — með öll-
um gömlu endurminningunum.
Philip tók tappann úr kampa-
vínsflöskunni.
— Claire kemur ekki fyrr en
seint — ef hún þá kemur hingað
I kvöiid, á annað borð, sagði Philip,
um leið og hann hellti I glösin.
— Þessi De Crispin er ágætur hús-
bóndi, og Claire er með allan hug-
ann við vinnuna.
— Hér er ég! Philip kom inn I
Passamyndir
Teknar í dag — Tilbúnar á morgun.
Sér tímar eftir samkomulagi.
Ljósmyndast. Péturs Thomsens
Ingólfsstræti 4. Sími 10297, eftir kl.
7 sími 24410.
Augiýsingarsðmar Vísis
T
A
R
Z
A
N
Eg fylgdi óvini mínum brátt eftir og ég fann í myndabók hafði ég séð bogmann — en Ég horföi á hann drepa dýrið, kveikja eld og
hann, þegar hann skaut ör að Horta, bjam- það var annað að sjá fyrstu mannveruna og sjóða kjötið. Ég var svo æstur aö ég kom
dýrinu.
hið einkennilega vopn hans.
nærri upp um mig.
— Philip og Claire ætla að gift-
ast undireins og hún losnar viö
manninn sinn, sagði Venetia.
— Já, ég veit það. Leonie kink-
aði kolli . j leit I kringum sig I
stofunni, sem var orðin gjö'rbreytt
frá því sem áöur var. Rauð glugga-
tjöld og allt önnur húsgögn.
— Julian hefur svo mikinn áhuga
á leiklist, sagði Venetia. — For-
eidrar hans bæði tvö voru I leik-
iistinni.
— Það er meira en sagt verður
um mig, sagði Julian hlæjandi. —
Ég hef sýnt I verki að ég er ger-
ónýtur leikari. Ég gerði að engu
hvert einasta hlutverk sem ég lék.
Venetia var fokvond. Ég gruna
hana hálfpartinn um að hafa gert
mig að kjörsyni sínum til þess að
hún gæti látið sig sjálfa endur-
speglast I skini sinnar eigin frægð-
ar!
Nú tók við léttara hjal, góðlát-
legar orðahnippingar. En Leonie
hugsaði með sér: „Svo að þetta var
bá drengurinn, sem hún tók að sér,
fjórtán ára gamlan! Og þessi sem
sat við hliðina á henni, var þá
konan hans“.
Hilda sat álút og hlustaði á hvað
þau voru að segja. Hún hafði ekki
augun af Venetiu. Leonie hugs-
aði með sér: Hún er hrædd við
hana.
FRAMKÖLLUM
FILMURNAR
FLJÓTT OG VEL
GEVAFOTO
AUSTURSTRÆTI 6
•Árni6Ii 7 simi 30501
ALMENNA METmER umtioSíS
VERZLUNARFÉUGffiE
SKIPHOLT 15 SÍÐUMÚÍI 19
SIMI 10199 slMÍ 35553
/