Vísir - 21.02.1967, Blaðsíða 4

W^!^SSS0S^táS^ '
Tveggja bcirnu
móðir og dægur-
lagasöngkona
Stuttu áöur en hún söng inn
á plötu lagið „Downtown“ hafði
Petula Clark ákveðið að draga
sig í hlé. Ekki að hætta alveg
og hverfa snögglega út af sjónar
sviðinu, heldur draga smám sam-
an seglin saman. Hætta þessum
þönum fram og til baka og halda
sig heldur að fáum skemmtistöð-
um, til þess að geta helgað sig
meira fjölskyldunni.
Þrátt fyrir þessa ákvörðun
hennar hefur frægöarsól hennar
ekkert lækkað á lofti. Hún er
um þessar mundir efst á vin-
sældalista dægurlaga í Bret-
landi og í veski hennar liggur
heimboð frá Johnson forseta í
Hvíta húsið. Lagið sem færði
hana efst á listann, heitir „This
is my song“ og er samið af Charlie
Chaplin fyrir nýjustu mynd hans.
Maður hennar, sem hún segist
eiga frægö sína að þakka, og
hún höfðu gert tveggja ára áætl-
un um, hvernig hún skyldi draga
saman seglin. Höfðu þau gert ráð
fyrir, að í lok þeirra ára myndu
lög hennar varla heyrast nema
innan einhvers fámenns höps.
En margt fer á annan veg en
ætlað er. Með laginu „Down-
town“ aflaöi hún sér mikilla vin-
sælda í Amerfku, og hún upp-
götvaði allt í einu, að þama var
heimsálfa, sem hún ætti eftir að
öðlast marga sigra í. „Ég hef
sungið frá því að ég var sjö ára
gömul og það em sigrar, sem ég
hef alltaf stefnt að“, segir Pet-
ula Clark. „Ég beindi laginu
„This is my song“ meir að frönsk
um hlustendum, en enskum, því
ég hélt að það hefði meiri megin
landsblæ yfir sér og mundi frek-
ar öðlast vinsældir þar. Ég reyndi
lengi að ná til franskra hlust-
enda og settist þar aö meðal
annars, en mér finnst ekki að
mér hafi tekizt þaö. Lagið „This
is my song“ náði líka mestum
♦Insældum í Englandi.‘‘
Maður hennar, Claude Wolff,
veitti forstöðu hljómplötufyrir-
tæki í París, en fer nú með fram-
kvæmdastjóm fyrir hana. Þau
eiga tvö stúlkubörn, Barböru, 5
ára og Catherine, sem er 3 ára.
Um þessar mundir búa þau hjá
kunningjum sínum, en hún er aö
selja hús sitt í París, sem er 40.-
000 dala virði, og fá sér annað
íburðarmeira í Geneva, en þar
hyggjast þau setjast að, því þar
mun vera ágætis alþjóðlegur
bamaskóli. Petula er 34 ára göm-
ul, en litur út fyrir að vera miklu
yngri.
Þessi mynd er tekin fyrir stuttu
í Frönsku Ölpunum, þegar Petula
var aö kenna telpunum sínum á
skíöi.
DÁLEIÐSLU-
MORÐINGINN
Hardrup var látinn laus á jólunum.
/ KA UPMANNAHÖFN
í
LÁTINN LAUS
Ðrátt er síðasta kapítula einnar
furðulegustu afbrotasögu ald-
arinnar lokið, eða máli „Dáleiðslu
morðingjans í Kaupmannahöfn".
Maðurinn, sem skaut tvo banka-
menn í tilraun sinni til banka-
ráns, hefur afplánað refsingu
sína, og var honum sleppt úr
haldi um síöustu jól. Hann heitir
Palle Hardrup og er í dag 44 ára
gamall. Sá, sem dáleiddi hann,
heitir Bjöm Schouw-Nielsen, 53
ára, og verður að líkindum sleppt
einnig innan nokkurra mánaða.
Þetta einkennilega mál byrj-
aði 29. marz 1951.
Þá labbaði Palle Hardrup sig
inn á skrifstofu Landmansbank-
ans í Nörrebrogade í Kaupmanna
höfn, klæddur samfesting og með
sólgleraugu. Lagði skjalatösku á,
afgreiðsiuborðið ‘ ,hle'ýpti einu
skoti upp í loftið af skammbyssu
og sagði: „Fljótir að fylla hana.
Annars hleypi ég af öðru og
þá...“
Bankamennirnir tveir, sem þar
vom til afgreiðslu, fylltust skelf-
ingu og reyndu að flýja, en vom
skotnir báðir tveir. Palle Hard-
rup þaut út, skildi eftir sig skjala
töskuna og peninga alla, stökk
upp á reiðhjól og hjólaði á braut.
Hann var handtekinn fimm min
útum seinna.
Þá hófst ein af deilum lög-
fróðra og læknisfróðra um vissar
hliðar afbrota.
1 fyrstunni hélt Hardrup þvi
fram, að enginn hefði verið meö
honum í ráðum við hið mis-
heppnaöa bankarán. Þeir, sem
kynntust honum í fangelsinu,
halda því fram að Björn Schouw-
Nielsen hljóti að hafa verið með
honum í ráðum.
En Bjöm hefur óhrekjanlega
fjarvistarsönnun. Hann var í
margra kílómetra fjarlægð frá
bankanum, þegar Hardmp framdi
morðin.
l.níu mánuði hélt Hardmp því
fram, að hann væri sá eini seki,
en siðan samdi hann langa grein-
argerö um það, hvernig Nielsen
hafi dáleitt sig til þess að
fremja ránið. Og ekki aðeins það,
heldur hvemig hann hafi dáleitt
sig til aö taka sökina alla á sina
eigin herðar. Hafði Nielsen dá-
leitt hann í bréfaskriftum. ,,Hann
sendi mér bækur, sem hann hafði
gert krossmark í, og bréf með
krossum I einnig. Krossamir
höfðu dáleiðandi áhrif á mig. Það
var ekki fyrr en lögreglan hafði
stöðvað bréfasendingar hans til
mín, sem ég losnaði undan á-
hrifavaldi hans“, sagöi Hardmp.
Báðir vom þeir Hardmp og Niel-
sen rannsakaðir af læknum og
tveir þeirra héldu því fram, að
Hardrup hefði verið dáleiddur og
að Nielsen væri jafnsekur um
glæpinn, ef ekki meir.
Hardrup og Nielsen höfðu ver-
ið saman í fangaklefa sem föður-
landssvikarar og lagt stund á
yoga saman i fangelsinu. „Hann
byrjaði þar tilraunir sínar við að
dáleiða mig‘‘, sagði Hardrap.
„Hann fékk fljótt vald yfir mér,
sem hann notaði sér til hins ýtr-
asta. Hann afvegaleiddi konu
mína, fékk mig til að stela og
hirti peningana". Nielsen neitaði
öllum sakagiftum. Báðir vora svo
dæmdir, en Hardrup var þó úr-
skurðaöur geðveill og sendur á
geðsjúkrahús. Nielsen fékk lífs-
tíðarfangelsi, sem táknar 16 ára
refsivinnu í Danmörku.
Þegar dómur hafði fallið í máli
þeirra, dró Hardmp framburð
sinn til baka og sagðist
hafa logið varðandi dáleiðsluna.
Lögfræðingur Nielsens reyndi að
fá málið tekiö upp aftur, en án
árangurs.
Aðsend bréf
um hitt og þetta
„Hægri maður“ skrifar:
„Þrándur minn í Götu.
Undanfarið hefur verið að
vaxa óánægjualda meðal al-
mennings út af væntanlegri
breytingu yfir í hægri akstur
hér á landi eftir nokkur ár.
Þessi skoðun hefur komið fram
í bréfadálkum blaðanna undan-
farið, Finnst mér sem fávizkan
fari þar á kostum og i einstaka
tilfelium einnig ruddaskapur,
eins og hjá klerki einum, sem
um þetta hefur skrifað.
Ákvöröunin um hægri umferð
var engin „dilla“. Málið var
vandlega undirbúið og fjöldi
manna lagði hönd að verki.
M. a. skrifuðu vegamálastjóri,
lögreglustjóri og forstjóri stræt-
isvagnanna ýtarlegar greinar
um málið á sínum tfma og lögðu
fram sterkar röksemdir fyrir
hægri akstri. Að ráði allra sér-
fræðinga tók Alþingi málið að
sér og hlaut hægri aksturinn al-
mennan stuðning allra fiokka.
Nú hefur máiið legið niðri um .
hríð og almenningur hefur
gleymt röksemdunum fyrir
hægri akstri. Nú, þegar sá tími
er löngu liðinn, að hægri akstur
var almennt til umræðu og ráða
gerða, fara alls kyns nöldur-
seggir á kreik til þess aö rægja
óinn vandlega undirbúning að
hægri akstri.
Ég vil rifja hér upp nokkur
af þeitn atriðum, sem ollu á-
kvörðun Alþingis um hægri
akstur. Svíþjóð er að fara yfir
í hægri akstur og sérfræöingar
í Bretlandi em búnir að mæla
með því, að farið verði yfir í
hægri akstur. ísland væri þá
eitt eftir með vinstri akstur. Þá
breytingin þrúgandi dýr, þegar
hinir heimsku hefðu loksins séð
að nauðsynlegt væri að skipta
yfir í hægri umferð. Nú er ein-
mitt rétta augnablikið að skipta!
En mér er sagt, að hægri
handar máliö sé ágæt útrás fyr-
ir nöldurseggina“.
„Hægri maður“.
orðið. Stærri alfræðisöfn geyma
lengri og ýiarlegri frásagnir en
minni söfnin. Sá sem kaupir
nákvæmasta og ýtarlegasta safn
ið, Encyclopædia Britannica,
veit að hverju hann gengur.
Hann er að kaupa vísindarit um
öli þau svið, sem mannsandinn
telur sér viðkomandi. Hann er
ISfktubfiiGötu
er búizt við stórauknum ferða-
mannastraumi á næstu árum og
áratugum og því sífellt auknum
vandræðum af misræminu. Flest
ir bílar hér eru gerðir fyrir
hægri handar akstur og það
mundi auka mjög akstursöryggi,
ef hér væri hægri umferð. Ör-
yggissérfræðingar em sammála
um, að stýri nær vegarmiðju
henti bezt í umferðinni. Og
ekki verður hægt að kaupa hing
að bíia með vinstri umferðar
stýri, því slíkir bílar verða ekki
lengur framleiddir eftir nokkur
ár, nema þá með stjamfræðileg
um kostnaði. Loks er bezt að
breyta nú þegar, áður en fariö
yrði út í stórkostlegan kostnað
í gatnagerð og vegagerð, sem
miðuð væri við vinstri umferð.
Ef ekki vrði brevtt nú, yrði
„Viðvaraður“ skrifar:
„Ösköp hló mér hugur í
brjósti, þegar ég Ias pistil „Bóka
orms“ hjá þér um alfræðibæk-
ur, þar sem hann kvartaði yfir
Encyclopædiu Britannicu fyrir
að eyða „miklu lesmáli í vísinda
legar útskýringar á fjarlægum
hlutum“. Eins og öllum er kunn (
ugt eru alfræðisöfn til af öllum
stærðum. Sum komast fyrir í
einni vasabók og önnur þurfa
heilar bókahillur. Því minna
sem alfræðisafnið er, þeim mun
fljótlegra er aö finna í því
helztu og almennustu upplýs-
ingar. Því stærri sem alfræði-
söfnin verða, þeim mun lengur
er verið að fletta til þess að
finna rétta orðið, og þeim mun
lengur að iesa kaflann um
ekki aö kaupa ódýrt hjálpartæki
til að slá um sig með yfirborðs-
þekkingu á mannamótum. Það
er því greinilegt, Þrándur minn,
að „Bókaormur“ var ekki að
kaupa réttu bókina, þegar hann
fékk sér þessa fyrrnefndu bók,
og J»að átti hann að vita fyrir
fram. Hann átti að fá sér vasa-
alfræðirit. Að hann keypti ekki
rétta ritið, getur hann kennt
sjálfum sér um. Hins vegar
glotti ég, þegar ég sá hann op-
inbera sig þannig í þættinum
þínum.“ .
„Viðvaraður“.
„Þjóðleikhúsgestur“ skrifar:
„Eins og fólk gerir yfirleitt,
fer ég við og við í Þjóðleik-
húsið. Þegar hlé er á leiksýn-
ingu, fer ég venjulega á barinn
í Leikhúskjallaranum til þess að
fá mér hressingu. Stundum hef-
ur verið samkvæml í kjallaran-
um, en jafnan, þegar ég hef ver-
ið í lcikhúsinu, hefur barinn ver
ið opinn fyrir leikhúsgesti, brátt
fyrir samkvæmið. Forráðam.
kjallarans hefur ekki þótt þetta
umtálsvert. Nú skipti kjallar-
inn um forráðamenn fyrir
skemmstu. Hafa hinir nýju
menn nýlega látið hafa eftir
sér í blöðunum ummæli um, að
nú verði kjallarinn rekinn í
meira mæli en áður sem leik-
húskjallari, þjónusta við leik-
húsgesti verði aukin, barinn allt
af opinn o. s. frv. Eftir allar þess
ar dýrðarlýsingar fór ég f leik-
húsið eitt föstudagskvöld fyrir
skemmstu. í hléinu ætlaði ég
niður á bar, en þá gerðist það,
að þar voru allar dyr lokaðar
og starfsstúlka vísaði öllum frá,
sagði samkvæmi vera £ kjall-
aranum. Fjöldi Ieikhúsgesta
varð þama frá að hverfa. Slíkt
hefur ekki komið fyrlr áður á
mínum leikhúsferðum. Að sjálf-
sögðu var ég ekkert verri, þótt
ég kæmist ekki harna niður, en
hins vegar get ég ekki orða
bundizt, eftir aö hafa lesið yf-
irlýsingar forráðamannanna. —
Samkvæmt revnslu minni tel ég
þær gaspur eitt.
þær gaspur eitt.“
„Þjóðleikhúsgestur“.
Ég þakka bréf og kveðjur.
Þrándur i Götu.