Vísir - 28.02.1967, Síða 4

June og Frank Hobden áttu eng
in börn. En í staðinn elskuðu þau
Schaferhundinn sinn. Þe'gár hinn
43 ára gamli Hobden skildi við
konuna, sem er 5 árum yngri varð
það að samkomulagi á milli þeirra
frammi fyrir dómaranum, að
hann héldi hundinum, en að þau
skiptu á milli sín uppihaldskostn-
aðinu v:ð hann. Þau borga hvort
um sig um 80 kr. á viku eins
lengi og hundurinn lifir.
*
England:
Enski Rauði krossinn hreinsar
nú til í sérbókasaini sínu fyrir
eftirlaunafólk.
Bókasafnsstjórinn álítur að allt
of mikið sé um umræður um kyn-
líf í mörgum nútímaskáldsögum,
sem gamla fólkið vilji ekki lesa
um. En hin 75 ára gamla frú
Mabel Whitehead frá bænum
Norton hefur mótmælt þessu.
—- Mér hefur geðjazt vel að
öllum bókum frá Rauða kross-
inum — með frásögnum af kyn-
lífi eða ekki.

Albert Camus, Nóbelsverðlauna
hafinn, sem lézt fyrir aldur fram
í bílslysi nýtur enn mikilla vin-
sælda. Á nú að fara að kvik-
mynda eina þekktustu skáldsögu
nans, „Útlendingurinn". Þegar
eru upptökurnar hafnar við
Marengo nálægt Alsír, en þangað
ar söguþráður bókarinnar sóttur.
u sum atriðin tekin í sama
,úsi og móðir Camus átti bústað
: um langt skeið og þar sem
hún lézt.
Aðalsöguhetjan, Meursaukt er
'eikinn af italanum Marcello
íastroiani, kærastan hans er
leikin af Anna Karina en 1 öðr-
um hlutverkum eru: Bemhard
Blier, Raymond Pellegrin og
Charles Vanel.
*
London. Fyrir skömmu birti
hið þekkta enska dagblað „The
Times“, auglýsingu á latínu.
Auglýsingin fjallaði um það að *
gera latínuna aftur að alþjóðamáli
og hvatti alla latínuaðdáendur að £
rnynda félagsskap til þegs að rann •
saka möguleikana fyrir þessu: ut a
conveniamus ac de hac re •
desputamus. •
„Vil verða ungleg aftur"

— Og Martine Carol
svalt sig til bana
Það hefur nú komið í ljós að raun
verulegt banamein Martine Carol
frönsku kvikmyndastjörnunnar,
sem fannst fyrir skömmu látin í
baði í herbergi sínu, var þaö að
hún svait sig til bana.
Þetta er haft eftir eiginmanni
hennar Englendingnum Mike
Eland, sem segir að kona sín
hafi fengið tilboð um nýtt kvik-
myndahlutverk. Hún vildi gjarn-
an fá það, en henni fannst hún
allt of feit og byrjaði á megrunar
kúr, sem hún tók £ röskara lagi.
Á þrem vikum léttist hún um
11 kíló — og það þoldi hjarta
hennar ekki.
Martine Carol fann sjálf fyrir
þvl hvernig hún varð þreyttari
og þreyttari. Hún lét leggja sig
inn á dýrt megrunarsjúkrahús í
London (meðferðin kostaði nærri
10 þúsuhd á viku) og meðsjúkl-
ingi sínum sagði hún hvernig sér
sortnaði fyrir augum, ef hún
reisti sig upp of fljótt. Áður en
hún lagðist inn hafði hún tekið
inn heilmikið af megrunartöfl-
um og á 10 dögum lagöi hún af
um 5 kíló. Á sjúkrahúsinu lagði
hún af sex kíló £ viðbót á tveim
vikum, en hún var svo veik-
burða að henni var bannað að
taka inn töflur hún var aðpins
á matarkúr.
Til þess að hún freistaðist ekki
að fara £ heitt baö — sem getur
verið ein fljótlegasta megrunar-
meðferðin — var skrúfað fyrir
heita vatnið að baðherbergi henn
ar á sjúkrastofnuninni. Hún hafði
hugsað sér að dveljast þar nokkr;
ar vikur £ viðbót en þann 25.
janúar fór hún snögglega af
sjúkrastofnuninni. Hún ætlaði aðl
undirbúa hlutverk sitt. Nokkrum
vikum síðar fannst hún látin i
baðkeri sinu — hjartað haföi I
lamast.
— Ég vil verða ungleg aftur,
sagði hún einn sfðasta daginn á i ll :
sjúkrastofnuninni. Þaö varð hún iíiil
líka, en verðið var of hátt.

Martine Carol.
220 mínútna bardagi fyrir lífi Monique
Endirinn á „dramanu“. Slökkviliðsmaðurinn réttir
***** JJ*** ----- - “*”*"** *--.............* * ”**•* ***• .»*-««*•■**
nafnskfrteininu, nær I Monique og dregur hana inn fyrir
hendina eftir
'P'f þið komið nær kasta ég mér
niður. í þrjár og hálfa Rlukku
stund hótaði hin 25 ára Monique
Thomas að kasta sér niður af
þakinu á húsi nr. 26 á Boule-
vald Montparnasse. Það liðu 220
mfnútur en á þeim tima var háð-
ur örvæntingarfullur bardagi um
líf Moniques, læknar, prestar,
nunnur og vinir reyndu að fá
hana ofan af þessari fyrirætlun
sinni.
Það var fyrst eftir að reynt
hafði verið að koma vitinu fyrir
hana £ þrjár og hálfa klukkustund
að slökkviliðsmanninum Jean
Notto heppnaðist að grfpa i hand
Iegg hennar og draga Monique
andstætt vilja hennar inn um
glugga.
Þetta hófst með þv£ að kona ein
kom upp meö pakka handa
Monique, sem bjó á fimmtu hæð
hússins. Hún sagði: — Ungfrú,
ég er með pakka handa yður.
Monique: — Það er of seint.
Öllu er lokið...
Nokkrum minútum síðar hafði
hún stokkið út um gluggann og
skriðið upp á mæninn á húsinu.
Það voru þrjátiu metrar niður á
götuna. Slökkviliðinu var gert
viðvart. Brunasegl var strengt út.
Læknamir sögðu: — Ef hún stekk
ur lifir hún það ekki af.
Nunna sagði biöjandi: Monique
litla, komdu niður til m£n og þá
tölum við hvor við aðra alveg
eins og þegar þú varst litil og
gekkst i sunnudagaskólann.
Monique hristi bara höfuðið:
— Það er of seint.
Læknirinn kom með bolla af
kaffi. Monique sagði að kaffið
væri eitrað. Fyrst eftir að lækn
irinn haföi sopið einn sopa tók
hún við þvf.
Taugar Monique höfðu ekki
þolað erfiðleikana, sem hún
hafði átt í. Hún hafði lokið lög-
fræðiprófi nokkrum mánuöum
áður, en hafði ekki heppnazt
aö fá neina vinnu. Peningar henn-
ar voru á þrotum. Þegar kær-
astinn hennar pianóleikari, yfir-
gaf hana fyrir nokkrum dögum
ákvaö hún að leita dauðans.
Hún sagði við slökkviliðsmann
inn Notto:
—Allir ofsækja mig. Ég hef
meira að segja fengið rangt nafn-
skirteini. Allir eru á móti mér.
Þá bað hann um að fá að sjá
litla rauða kortið og eldsnöggt
greip hann £ handlegg hennar og
uró hana inn.
Monique var bjargað eftir 220
örlagaþrungnar mfnútur.
Bókabúðir bókmennta-
þjóðarinnar
Við íslendingar höfum oft
stært okkur af bvi að viö vær-
um mesta bókmenntaþjóð
heims, — miðað við fólksfjölda.
Nú ’hafa bókabúðir borgarinn-
ar breytt um svipinn frá þvf að
jólabókaflóöiö rénaði, og nú
fyllast söluborðin vafalaust af
þvL sem kaupmenn telia sölu-
vænlegt. Og hvað skyldi þaö
þá vera hjá bókmenntaþjóöinni?
Jú, þegar litið er í búöirnar
núna, þá eru erlend vikublöð
og tfzkublöö mest áberandi i
flestum þeirra. Við þessu er
ekkert að segja, bóksalar hljóta
að hafa þaö, sem líkur eru fyr-
ir aö viðskiptavinir vilji kaupa,
íþróttir
íþróttamál okkar eru í mikl-
keim af ólestrinum og sé í mikl-
um öldudal. Það fer t. d. ekki
mikið fyrir vetrarþjálfun frjáls-
Xikndtitf Götu
en þetta sýnir, aö við erum ekki um ólestri um þessar mundir, íþróttamanna okkar. Einn í-
lengur ramm-íslenzkir, heldur þó að nokkrar undantekningar þróttamanna okkar segir í tali
meira „intemational“. séu. Fer ekki hjá því, að árang við dagblað um íþróttamál:
ur keppnismanna okkar beri „ .. ,-sífellt gerist erfiöara að
fá menn til að inna af hönd-
um félagsstörf innan íþróttafé-
laganna á tímum, þar sem hver
mínúta er reiknuð í krónum.“
Það er mikið til í þessu. For-
ystuvandamálið er stórt, því að
íþróttafélögin gætu vegna marg
háttaörar aðstöðu sinnar tekið
við stórum hópum af þessari
„óróasömu“ æsku, sem er í
vandræðum með aö drepa tím-
ann.
Mikið vandamál væri leyst. ef
skipulag íþróttafélaganna gerði
ráð fyrir að rúma meira af ungu
fólki innan sinna vébanda. En
íþróttahreyfingin er eitthvað
„sloj“ eins og stendur.
Þrándur í Götu.