Vísir - 28.02.1967, Page 12

12
V1SIR. Þriðjudagur 28. febrúar 1967.
SVALAHURÐIR
BÍLSKÚRSHURÐIR
Sími 13645 1
£/Lm .jl?.
Feigning sleep, the waziris
REMAIN ALERT FÖR THE
ACTION OF THEIR LEADER...
...WHO IS MAKING
HIS MOVE -
cautiouslv,
TEDIOUSLV...
THE WRATH OF
AN AUTOMATIC
WEAPON DOES
NOT PERMIT
CARELESSNESS /
Wasirimenn gera sér upp syfja og þykjast
sofa, meöan þeir bíöa merkis frá Tarzan.
En hann læöist varlega aftan að einum
varömannanna.
Kvikmyndasaga
eftir Eric Ambler
ungi allt í eimi, og var auðheyrt
að honum fannst mikið til um. Þess
ar málmslegnu dyr lágu að því.
Hver kona hafði sína íbúö. Nú hafa
vissar mikilvægar stjórnardeildir
skrifstofur sínar hér“.
ÞaÖ var komið fram á varir mér
að segja: „Þér eigið við, aö kon-
urnar séu horfnar, en geldingar ráöi
húsum í þeirra stað“. En ég hætti
við þaö. Liðsforinginn ungi virtist
ekki vera af þeirri manngerö, sem
kann að taka fyndni. Auk þess
hafði ég átt langan og erfiðan dag,
og var orðinn þreyttur. Enn geng-
um við gegnum málmslegnar dyr
og um ganga, og ég var farinn aö
halda að þetta ætlaði engan enda
aö taka, þegar varðmaöurinn nam
loks staðar úti fyrir dyrum, brá
upp lyklakippunni og opnaði þær.
Liðsforinginn kveikti ljós og benti
mér að ganga inn fyrir.
Herbergið, sem viö komum inn í
virtist ekki mikið stærra en her-
bergið mitt á hótelinu við fyrstu
sýn, en hæðin undir loft og rauð
og gullin gluggatjöldin villtu um
fyrir manni. Veggirnir voru huldir
tjöldum úr mynstruðu silki og þar
héngu nokkur stór olíumálverk í
íburöarmiklum umgerðum. Gólfið
var úr lögðum eikartíglum og stór
arinn úr hvítum marmara. Meðfram
veggjum stóðu allmargir gullnir
armstólar, en skrifborð og tveir
hversdagslegir stólar á miöju gólfi
og virtust eiga þar illa heima, við-
líka og menn í vinnufötum innan
um prúöbúið fólk í samkvæmissal.
„Þér megiö fá yöur sæti og
reykja,“ sagði liðsforinginn, „en
gætiö þess að drepa öskunni í ar-
instæöiö."
Varðmaöurinn hvarf á brott. Liðs
foringinn fékk sér sæti við skrif-
boröið og fór að nota símann.
Málverkin þarna inni voru svip-
uð þeim, áem ég hafði séð frammi
á göngunum, aö einu þeirra und-
anteknu. Á einu þeirra gat að líta
hollenzkan fiskibát í stórsjó og
stormi, á öðru tyrkneskar vatnadís-
ir, sem lauguðu sig í fjallalæk, á
því þriðja hleyptu kósakkar til orr-
ustu meö brugðnar lensur. En mál
verkið, sem hékk yfir arninum og
var þeirra mest, var áreiöanlega
tyrkneskt. Þar gat að líta skeggj-
aðan mann með kollhött og á síð-
um, svörtum jakka, en þrír menn
aörir, tveir þeirra klæddir glæsi-
ÞÝZKAR ELDHÚSINNRÉTTIHGAR
úr harðplastí: Format innréttingar bjóSa upp
á onnaS hundraS tegundir skópa og litaúr-
val. Allir skópar með baki og borðplata sér-
smíðuð. Eldhúsið faest með hljéðeinangruð-
um stólvaski og raftækjum af vönduðustu
gerð. - Sendið eða komið með mól of eldhús-
inu og við skipuleggjum eldhúsið samstundis
og gerum yður fast verðtilboð. Ótrúlega hag-
staett verð. Munið að söluskattur er innifalinn
í tilboðum fró Hús & Skip hf. Njótið hag-
stæðra greiðsluskilmóla og
lækkið byggingakostnaðinn. jKií raft/E Ki
HÚS & SKIP Jhf.- LAUOAVBfil 11 . SfMI S1S1S
legum einkennisbúningum og allir
skeggjaðir, virtu hann fyrir sér
með andúð, eins og hann hefði
sagt eitthvað viðurstyggilegt.
Þegar liðsforinginn ungi hafði
lokið símtalinu, spurði ég hann
hvað málverk þetta ætti að sýna.
„Leiðtogi þjóðarinnar krefst þess
af síðasta soldáninum, Abdul Ham-
id öðrum, að hann leggi niöur völd
in,“ svaraði liðsforinginn.
„Er ekki dálítið undarlegt, að
hengja slíkt málverk upp í soldáns-
höll?“ spurði ég.
„Ekki í höll sem þessari", svaraði
hann. „Sá maður hefur látizt hér,
sem var meiri en nokkur soldán-
anna, jafnvel meiri en Suleiman.“
Hann leit hvasst á mig, eins og
hann vildi spyrja hvort ég þyrði að
bera á móti því.
• Ég flýtti mér hins vegar að sam-
þykkja það. Þá tók hann aö þylja
upp alla glæpi Bayar-Mendes
stjórnarinnar, og færa fram rök
fyrir því, að herinn hefði verið
nauðbeygður að láta til skarar
skríða og hreinsa til í rottubælun-
um. Og svo þegar hann tók að
skýra mér frá því, hvers vegna
nauðsyn hefði borið til að skjóta
miskunnarlaust alla andstæðinga
sameiningarnefndar, og þá eink-
um framámenn lýðræðisflokksins,
gerðist hann mælskur með afbrigð-
um og lét enn dæluna ganga þegar
Tufan majór gekk inn í herbergið.
Það lá við sjálft að ég hefði
samúð meö liðsforingjanum. Hann
spratt á fætur og heilsaði með her-
kveðju, um leið og hann þuldi af-
söikunarbeiðni sína eins og helgi-
bæn. Glæsilegur hafði mér virzt
Tufan óeinkennisbúinn, en klædd-
ur einkennisbúningi og með skamm
byssuhylki við belti, hefði mátt
halda að hann ætlaði að fara að
skipa aftökusveit fyrir verkum —
og hlakkaði til þess. Hann hlustaði
andartak á afsakanir liðsforingj-
ans unga en bandaði síðan hend-
inni til merkis um að hann skyldi
hverfa á brott.
Þegar hann var farinn, virtlst
Tufan majór fyrst veita mér at-
hygli.
„Vitið þér að Kemal Ataturk lézt
í þessari höll?“ spurði hann.
„Liðsforinginn minntist eitthvað
á þaö,“ svaraði ég.
„Það var árið 1938. Foringi
deildarinnar var löngum hjá hon-
um þegar hann lá banaleguna, og
forsetinn ræddi opinskátt við hann.
Eitt var það, sem hann sagöi og for
ingjanum líöur ekki úr minni:
„Gæti ég lifað fimmtán ár enn,
mundi mér takast að koma lýðræði
á í Tyrklandi. Falli ég frá áður,
tekur það eftirmenn mína þrjár
kynslóðir." Þessi ungi liðsforingi
er táknrænn fyrir þá erfiðleika,
sem forsetinn hafði vafalítið í
huga.“ Tufan lagði skjalatösku sína
á skrifborðið og settist. „Og nú
kemur að erfiðleikum yðar. Við höf
um báðir fengið nokkurt tóm til að
hugleiða þá. Hvaða tillögur hafið
þér sjálfur fram að bera?
„Ég fæ ekki séð, að ég geti bor-
ið fram neinar tillögur, fyrr en ég
veit hvað fer fram þarna innan
veggja," varð mér að orði.
„Sem bílstjóri verðið þér vitan-
lega aö sjá um, að benzín sé látið á
bflinn. Það er benzínafgreiðsla rétt
hjá Sariyer. Þangað getið þér far
ið og þar er sími sem þér getið
notað.“
„Það hafði ég lfka hugsað mér, en
það er varla á þaö treystandi. Það
fer eftir því hvað bíllinn er mikiö
notaður. Ég get ekki látið sem ég
þurfi að skreppa eftir benzíni nema
þess gerist þörf, þvl þau fara að
sjálfsögðu nærri um hvaö bíllinn
eyðir miklu, og geymirinn tekur yf-
ir hundrað lftra. Ég verð því að
fara varlega, svo ég veki ekki tor-
tryggni þeirra."
„Símtöl okkar þurfa ekki að fara
fram á áöur ákveðnum tíma. Ég hef
séð svo um að þér getið náð sam-
bandi við mig hvenær sólarhrings-
ins sem er. En ef þér getið samt
sem áður ekki haft símasamband
við mig, verðum við að taka upp
aðra aðferð. Hún er að vísu
hættulegri fyrir yður, en hjá því
verður ekki komizt. Þér veröið að
skrifa orðsendingarnar og síðan að
koma þeim fyrir í tómum sígarettu
pakka, sem þér siöan fleygið út um
gluggann á bílnum. Bflstjórinn, sem
veitir yður eftirför hirðir hann. Ég
hef séð svo um, að stöðugt verður
skipt um bfla, svo að það veki ekki
grun.“
„Þér eigið við, að ég verði að
treysta á það, að þau veiti því ekki
athvgli, að ég fleygi tómum pakkan
um út um gluggann?"
„Vitanlega taka þau ekkert eftir
því, ef þér veljið hentugan tfma
til þess“, sagði hann. „Eða þér ger-
ið þaö, þegar bíllinn stendur kyrr
á veginum og þér látist vera eitt-
hvað að dunda við hann“.
Við nánari tilhugsun leizt mér
ekki illa á þessa uppástimgu. Ég
við höndina. Ekki féll mér samt að
ég hefði alltaf tóma sígarettupakka
við hendina. Ekki féll mér samt að
þurfa að skrifa orðsendingarnar, og
lét þess getið.
„Það er nokkur áhætta," við-
urkenndi hann, “en þá áhættu verð
ið þér að taka. Athugið þáð, að
þeim kemur ekki til hugar að leita
á yður, nema þér hafið áður vakið
tortryggni þeirra. Það er það, sem
þér verðið umfram allt að varast“
„En ég verð aö skrifa orðsend-
ingamar."
„Það getið þér gert inni í snyrti
herberginu. Ég geri ekki ráð fyrir
að fylgzt verði með yður þar. Og þá
kemur að því, hvernig þér getið
veitt viðtöku orðsendingum og
skilaboöum frá okkur.“ Hann opn-
aöi skjalatösku sína og tök upp
lítiö transistor-ferðaviðtæki, af
sömu gerð og ég hafði séð þýzka
feröamenn bera á sér. „Þér hafið
þetta tæki í farangri yðar þegar
þér flytjið til þeirra," sagði hann.
„Ef þau 'skyldu veita því athygli,
eöa sjá yður nota það, getið þér
sagt, að þér hafið keypt tækið af
þýzkum ferðalang. Venjulega taka
slík tæki einungis sendingar frá op
inberum útvarpsstöðvum. En þetta
tæki hefur verið lagfært þannig,
að ef þér hreyfið þetta stilli þann
ig, tekur það á móti sendingum á
örbylgjum í mílu fjarlægð. Þannig
getiö þér tekið á móti skilaboðum
frá bílnum, sem veitir yður eftir-
för eða heldur sig í grennd við bú-
staðinn. Þetta hefur verið þraut-
reynt og bregzt ekki, ef ekki stend
ur nein stórbygging í beinni línu
milli senditækisins og viðtækisins.
Þér hlustið kl. sjö á morgnana og
ellefu á kvöldin. Kannski er öirugg
ara fyrir yður að notá þessa litlu
hlust svo ekkert heyrist...“
„Ég skil. Þér segið. að tækið
hafi verið lagfært. Tekur það þá
ekki líka venjulegar útsendingar?
Annars kynni ég að komast í
vanda.“ \
„Það er að öllu leyti eins og
hvert annað slíkt viðtæki, nema
þér hreyfið stillið," sagði hann.
„Svo er eitt enn, sem ég ætla að
segja yður. Bæði Harper og ungfrú
Lipp ferðast á svissneskum vega-
bréfum. Mönnum okkar gafst ekki
tími til þess að athuga hvort
þau væru fölsuð þegar þau lentu
á flugvellinum, án þess að það
kynni að vekja athygli þeirra og
tortryggni. Upplýsingamar á vega-
bréfunum voru þessar: Robert Karl
Harper, þrjátíu og átta ára, vél-
fræöingur fæddur í Bem. Elizabeth
Maria Lipp, þrjátíu og sex ára, stú
dent, fædd að Schaffausen."
„Stúdent?1
Fljót hreinsun
Nýjar vélar
Nýr hreinsilögur.
sem reynist frábærlega vel
fyrir allan svampfóðraðan
fatnaö, svo sem
kápur, kióla, jakka og allan
bamafatnað.
Efnalaugin LINDIN,
Skúlagötu 51.
SPIffllfl
rj==>ajíAiE/irA(J
RAUDARÁRSTfG 31 SfMI 22022
UTIHURDIR
HURDAIDJAN SF.
AUÐBREKKU 32 KÓPAV.
SlMI 41425