Vísir - 27.04.1967, Side 4

Ungur maður, sem ekur stúlku
heim að kvöldlagi. Slíkt er ofur
algengt og þekkt fyrirbrigöi. í
þessu tilfelli er ungi maðurinn
einnig þekktur. Hinn 18 ára gamli
Bretaprins, Charles, gengdi hlut-
verki einkabílstjóra stúlkunnar
hér a mynainni að ofan. eftir
heimsókn í leikhús. Meö í för-
inni voru einnig Margrét prins-
essa, og Snowdon lávarður.
Það vakti ekki mestan áhuga
fótgangandi, sem þetta sáu að
þettu var í fyrsta sinn, eftir að
Bretaprins i ökuferð
Einvígi tveggja
franskra þingmanna
prinsinn lauk bilprófi, sem hann
ók bifreið á almannafæri. Nei,
hún var meiri forvitni fólks um,
hver hún væri stúlkan, sem sat
frammí hjá hinum tigna bílstjóra.
En nafn hennar var ekki gert
kunnugt.
Það er ekki ýkja .langt síðan,
að prinsinn lærði á bifreiö. Fylgzt
var með af miklum áhuga, þégar
hann ók með ökukennara sínum
í jeppa um fáfarnar götur. Það
mun víst hafa verið sami jepp-
inn, sem notaöur hefur verið inn-
an fjölskyldunnar, þegar einhver
innan hennar hefur veriö kominn
á þann aldur aö hann mátti læra
á bíl. Menntun kóngafólksins er
mjög marghliða og að aka bíl
telst víst til þeirra hluta sem
sh'ku fólki er nauðsyn.
Blöð í Bretlandi hafa s.l. ár
keppst við að orða Charles prins
við ýmist þessa ungmeyna, eða
hina, Upp hafa gosið kvittir um
stúlkur, sem sendar hafa verið í
skóla til Sviss og annarra landa
í skyndi vegna hættu á of nánum
kynnum við pri'nsinn, en eki(é"t
hefur verið staðfest í þessum efn
um, eðlilega.
Prinsinn er nú kominn á 18
ára aldurinn og ekki væri óeðli-
legt, þó hann væri farinn að líta
í kringum sig. Smekkvísi virðist
hann hafa fyrir þeim, sem hann
velur sér til umgengni, ef marka
má myndirnar þessar. Hún er
óneitanlega bara hugguleg, stúlk-
an.
Borgarstjórinn í Marseille,
Gaston Deferre, sem tapaði í for-
setakosningunum á sínum tíma,
vann í síðustu viku einvígi, sem
hann háði við annan þingmann,
gaullistann René Ribiere.
Orsök einvígisins var sú, að
i umræðum á franska þinginu
hafði Deferre orðið, þegar Ribiere
greip fram í fyrir honum í miðri
ræöu og hrópaði: — Þegiöu bján-
inn þinn“.
Ribiere vildi síðan ekki taka
orö sín aftur og ítrekaði að De-
ferre væri fæddur blábjáni. Án
árangurs reyndu þingmenn úr
stjórnarandstööunni og einnig úr
hópi stjórnarliða að miðla mál-
um og fá þessa orðhvötu and-
stöðumenn til að sættast.
Gaston Deferre hefur áður sýnt
að hann er vandur að virðingu
sinni og metur æru sína mikils.
Fyrir um það bil tuttugu árum
háði íiann einvígi við blaðamann
með skammbyssum og fór með
sigur af hólmi. Hvorugur hitti
að vísu en Deferre fór þó nær
sínu marki.
Þegar Ribiere vildi ekki taka
orð1 sín aftur, skoraði Deferre
hann á hólm. Samkyæmt ein-
vígisreglum var það Ribieres ao
velja vopnin og valdi hann sverð,
þar eð hann taldi þau göfugri
vopn.
Hið tilvonanái einvígi vakti
mikla athygli í París, en hólm-
göngumönnunum tókst þó að
halda hólmgöngustaðnum leynd-
um. Þegar á hólminn var komið,
hófst einvígið og leið ekki á
löngu þar til Deferre hafði sært
Ribiere lítils háttar á handlegg.
Það kom þá í ljós, að sárið var
mjög lítilfjörlegt og krafðist De-
ferre að einvíginu yrði haldið á-
fram, fyrst sárið háði ekki and-
stæðingi hans að neinu leyti og
þar sem hann taldi sig ekki hafa
fengiö næga uppreisn æru sinn-
ar. Var það og gert og aftur
særði Deferre hinn á handleggn-
um. Með því lauk einvíginu og
bar Deferre sigur úr býtum.
Sár hins 45 ára gamla Ribiere
voru ekki alvarlegri en svo
og ráðgert hafði verið. — Ein-
vígi eru bönnuð með lögum í
Frakk’landi.
Borgarstjóri Marseilles (sá, sem snýr andlitinu fra m á myndinni) reynir að opna vörn Ribiere, sem
hafði kallað hann bjána.
Dægurmál
— eða hvað ?
Aðsent bréf.
„Fáir atburðir utan stjóm-
ínálavettvangs, hafa vakið éins
mikla athygli að undanfömu, og
sá atburður, sem skeði á upp-
boðsstað fyrir skömmu, þegar
yfirborgarfógetimn var lokaður
inni í eign beirri, sem hann ætl
aði að bióða upp. Sá sem vog-
aði sér að hafa þessi ódæmi £
framnii var gjaidþrota.
Atburðarásina þarf ekki að
rekja, hana þekkia allir, en
viðbrögð almenniings, þegar
slíkum fréttum er slegið upp,
þau eru fróðleg. Gjaidþrotinn,
sem læsir fógetann og lið hans
inni, hefði átt að kalla yfir sig
almenna fýrirlitningu alls þorra
fólks, þó haiim væri að loka inni
yfirvald, sem var undir áhrifum
áfengis, En hver voru viðbrögð-
in? Menn slettu í góm, og
fannst fátt til koma, það hefði
varla tekið því að vera að loka
fógeta inni núna, því haran hefði
verið undir áhrifum mörg und-
anfarin ár við embættisverk, og
stundum miklu fyllri en í þetta
skipti. Menn hlógu jafnvel og
sögðu að betta væri gott á ’ann.
Og hvað um Kára, sem alls
ekki hefur samúð almennings?
Hvað gerði lögreglan undir
slikum kringumstæðum, þegar
yfirborgarfógetinn er truflaður
svo freklega við embættisstörf
sín? Maður heföi álitið, aö hainn
yrði ■ umsvifalaust úrskurðaður
í gæzluvarðhald og „rannsókn“
færi fram. Nei, það þótti ekki
taka því að vasast í slíku. Það
fylgdi ekki einu sinni fréttum,
hvort tekin hefur verið skýrsla,
svona pro forma, eins og þegar
um minni háttar bilaárekstra er
að ræða.
Maður getur vafalaust velt
slíkum atburðum fyrir sér
fram og til baka, og meðal anm
ars spurt sjálfan sig, hvernig
hefðu viðbrögð almennings eða
bara lögreglunnar orðið t. d. í
Englandi? En vafalaust verður
fátt um svör, því að kainnski
gætu svona atburðir aldrei skeð
þar, eöa a. m. k. er hæpið, að
embættismenn vinni verk sín
undir áhrifum áfengis árum
saman, eims og sagt er að kom-
ið hafi fyrir hér.
Ekki er að efa, aö bar sem
framkvæmd löggæzlu er það
hörð, að iafnvel bflstjórar mega
ekki lykta við akstur, þá hefðij
átt að stinga bæði fógetanum
og gjaldþrota inn, a. m. k. með
an málamynda rannsókn fór
fram. Við getum ekki búizt við
öðru en ýmsir þegnar alist mis-
jafnlega upp, og sumir reynist
„brokkgengir“, þegar hneykslan
legum atvikum og gerðum er
tekið með álíka hugarfari og
átti sér stað í nefndu atviki.
Og svo yppir almenningur öxl-
um, eins og hann vilji segja,
að betta sé ekki verra en ann-
að.
Ég myndi ségja, að hér hafi
oröið einn mesti ,.akandal“ um
árabil, hvar sem á málið er lit-
ið, og með óvanalega marga
lögmenn sem vitni, en þeir eru
sagðir ekki hafa þorað að
styggja fógeta, þvf þeir eigi
svo mikið undir hann að sækja“.
Hrafna-FJóki.
Ég þakka bréfið.
Þrándur í Götu.
i