Vísir - 02.09.1967, Blaðsíða 12

12
V1SIR. Laugardagur 2. september 1967.
mmmmmmmmmammmmmm^lm^a
Gildvaxin kona á miðjum aldri,
svartklædd frá hvirfli til ilja reis
úr sæti sínu á öðrum bekk. „Hafið
þér í hyggju að prédika þeim bind-
indi í Denver, frú Massingale?“
„Að mér heilli og lifandi!"
„Það skuluð þér ekki forma. Yð-
ur verður ekki leyft það“.
„Hverjir banna mér það?“
„Veitingamennirnir og kaupsýslu
mennimir. Allt bindindistal er bölv
að fyrir viðskiptin, segja þeir, því
að viskíið er eina verzlunarvaran,
sem selst þar yfir veturinn ...“
„Þér hljótið að ýkja þetta eitt-
hvað“.
„Síður en svo, frú Massingale.
Ég hef átt þar heima, svo ég má
gerst vita. Þar drap viskíið hann
Villa minn. Hann var mér góður
eiginmaður, þangað til hann fór
að drekka. Og hvar haldið þér að
hann hafi lært það? I veitingastof-
unum í Denver. Hverjij haldið þér
að hafi haldið áfenginu að honum?
Veitingamennirnir. Og þegar ég
svo reyndi að koma honum heim
til að gefa honum að borða og láta
hann sofa úr sér, hverjir haldið
þér að hafi þá fleygt mér út, og
það hvað eftir annað? Veitinga-
mennirnir í Denver!“
„Ekki hafa þeir beitt yður líkam
legu ofbeldi? Því trúi ég ekki...“
„Þaö geröu þeir engu að síð-
ur...“ Svartklædda konan lyfti
ekkjuslæðunni og bar klút að aug
um sér. Mælti svo enn, og röddin
titraði: „Aö Villa mínum látnum,
gerði ég tilraun til þess, ásamt fá-
einum heiðvirðum konum, að stofna
stúku í Denver. Það varð ekki mik
ið úr því. Veitingamennimir létu
handtaka mig, setja mig í gæzlu-
varðhald, stefna mér fyrir rétt —
fengu mig dæmda“.
„Hvaö í ósköpunum var yður gef
ið að sök?“ v
„Ég var dæmd fyrir atvinnuróg
eða eitthvað þess háttar".
„Furðulegt!"
„Þaö má vel vera, en ég var
dæmd eins fyrir því. Dómarinn
gaf mér þriggja kosta völ — greiða
100 dala sekt, sitja í fangelsi eða
hverfa úr borginni. Þess vegna
fluttist ég hingað til Cheyenne".
Hneykslunarhróp heyrðust hvar
vetna af áheyrendabekkjum.
„Skammarlegt...“
„Þvílíkt og annað eins ...“
„Að koma þannig fram við vam
arlaúsa ekkju ...“
Og þegar svartklædda konan sett
ist, kvað við dynjandi lófatak um
allan salinn. Herforingmn blim-
skakkaði augum á Arthur Nichols
ritstjóra sem skrifaði án afláts. —
„Haldið þér að þetta sé satt?“
„Hvaða máli skiptir það? Séu
þeir i Denver svartir verðum vi
hvítari héma í Cheyenne, ekki
satt...“
„Þokkaleg blaðamennska það .
„Berjizt þér við Indíána, herfor-
ingi. Látið mig um blaðamennsk-
una“.
Frú Massingale rétti upp hönd-
ina, og það varð aftur hljótt í saln-
um. Þótt svipur hennar væri ró-
legur, skutu augun gneistum. „Nú
megið þiö vita hvers vegna ég
verð aö fara til Denver. Atvinnu-
rógur — ekki nema það þó! Hvaö
haldið þið að mundi gerast, ef þeir
stefndu mér fyrir rétt og dæmdu
mig fyrir slíka tyllisök?"
„Hvað mundi þá gerast?“ spurðu
margar í senn.
„Fréttin um það mundi berast
eins og eldur í sinu um gervöll
Band.. íkin. Horace Greeley mundi
hefja upp sína þrumuraust f „New
York Tribune", svo að fjöllin nötr-
uöu! Snjöllustu lögfræðingar sem
völ er á yrðu fengnir til að verja
mig, og málið færi aö lokum fyrir
hæstarétt. í hverju þorpi, hverjum
bæ og borg um þvert og endilangt
landiö myndu konur, svo milljónum
skipti, efna til mótmælafunda, efna
til mótmælagöngu og jafnvel ná
stjórnarráðinu, þjóðþingshúsinu og
Hvíta húsinu á sitt vald. Þiö getið
ekki gert ykkur í hugarlund hvílík
afrek 3,000,000 reiöra kvenna geta
unniö, þegar þær hafa sameinazt í
baráttu fyrir réttum málstað! Þeim
mundi veröa það leikur einn aö
grýta hæstu tindum Colorado fjalla
í hausinn á veitingamönnunum í
Denver!"
Fagnaðarópin og lófatakið ætl-
aði allt um koll að keyra. Jafnvel
Gearhart herforingja leizt ekki á
blikuna. Hún vissi svo sannarlega
hvað hún vildi, þessi kvenmaður!
í rauninni var óskandi að henni
yrði sem mest ágengt. Ef hún rydd
ist inn í Denver og tæki að grýta
I
fjallatindum í hausinn á veitinga-
mönnunum þar, þá mundi allt at-
hæfi hennar hér í virkinu falla í
skuggann af þeim ósköpum, og
gleymast von bráðar. Meira að
segja dagblööin myndu hætta að
minnast á smámuni.
Áheyrendaskarinn í salnum hafði
risið úr sætum, æpti, klappaði
og stappaði og hagaöi sér á all-
an hátt heldur ókvenlega — væg-
ast sagt. Frú Massingale gaf lúðra
sveitarstjóra virkisins merki, hann
tók sér stöðu frammi fyrir þeyt-
urunum, lyfti hljómsprotanum og
beiö frekari fyrirskipana.
„Konur ...” hrópaði frú Mass-
ingale og reyndi að koma á þögn
í salnum. „Konur... leyfiö mér að
enda mál mitt með nokkrum orð-
um...“
Háreystin í salnum rénaði smám-
saman. „Bíður hervörðurinn ekki
úti fyrir?“ spurði herforinginn Bu-
ell undirforingja í hálfum hljóðum.
„Jú, herra. Fullskipuð varðsveit"
„Allt í lagi. Ef við sjáum að þær
gera sig líklegar til að ganga út
fylktu liði, látum viö varðsveit
ina vama þeim útgöngu“.
„Já, herra. .. en það eru bakdyr,
tvennar hliðardyr, og gluggar aö
auki...“
„Setjum hervörð við dyr og
glugga. Þaö er hópgangan, sem ég
óttast mest. Við veröum að hafa
auga með lúðrasveitinni. Við getum
að sjálfsögðu ekki beitt konurnar
ofbeldi, nema innan vissra tak-
marka, en ef þessir bölvaðir lúðra
þeytarar láta hrífast meö, eins og
í kvöld leið skulu þeir teknir hönd
um og varpað í fangelsi, jafnvel
þótt viö verðum að berja þá meö
riffilskeftiinum“.
„Já, herra“.
Og, nú þegar oröið var hljótt í
salnum aftur, upphóf frú Massing
ale enn hreimsterka rödd sína.
„Konur — ég get ekki lýst því
hve stuðningur ykkar og hrifning
er mér mikils virði. Það verður
eldmóður ykkar, sem ég geymi í
hjarta mínu og tek meö mér til
Denver. Það vegarnesti mun veita
mér áræði og þrek, á hverju sem
gengur".
„Frú Massingale!“ hrópaði svart
klædda, gildvaxna ekkjan og ruddi
sér leið upp að ræöustólnum. „Þér
farið ekki ein yðar liðs inn í þá
hræðilegu og syndum spilltu borg!
Með yðar leyfi þá kem ég með
yöur!“
Áheyrendur ætluðu bókstaflega
að tryllast og æptu og kölluðu sem
æðisgengnir, þegar konumar tvær
féllust í faðma uppi á sviðinu. Og
allt í einu kom þriöja konan —
íturvaxin og fögur og miklum mun
yngri en hinar tvær — fram úr
þröng áhorfenda og hjjóp léttum
skrefum upp þrepin á sviðinu. —
Einnig hún vafði frú Massingale
örmum og hrópaöi ákveöinni röddu
„Ég fer líka meö þér!“
Gearhart herforingi staröi ótta-
sleginn á aðfarirnar uppi á sviðinu.
Louise — hann trúði naumast sín
um eigin augum. Nú ríkti algert
uppnám í salnum. Hvarvetna æptu
konur og klöppuðu taktfast undir
eða stöppuðu: „Ég kem líka! Ég
kem líkal" Herforinginn greip f
öxlma á undirforingjanum.
„Ég vil ekki aö dóttir mín sé
þarna uppi á sviðmu!“
„Því trúi ég herra“, svaraði Bu-
ell undirforingi, sem var mikill
vexti og kraftalegur, og sýndist
ekki mundu láta sér allt fyrir
brjósti brenna. „Ég skal ekki
rengja yöur um það ...“ Hann
varð allt í einu fölur eins og hon
um væri brugðið.
„Fariö og sækið hana! Það er
skipun!"
BíSaskipti —
Bílasala
Mikiö úrval at góðum
notuðum bifreiðum.
Bíla
r
sýning
í dag
Verð og greiðsluskilmálar
við allra hæfi
^VOKULLHJ.
Chrysler- Hringbrauf 121
umboðið sími 106 00
Knútur Bruun hdl.
lögmannsskrifsfofa
G'reUisgötu 8 II. h.
Sími 24940.

Á SLIGHT
RIPPL& IM
THE CALM
SWAMP
WATSÍZ
AROUSES
CURIOSITy...
eíADToeer
OUT OF TNAT
PUT/Z/D WATFF..
NOW TO
F/fJO MV
FR/EMOS
MIAKE
1U/CK
Dálitlar gárur á hinu kyrra vatni fenj-
anna vekja forvitni varðmannsins.
„Ég er feginn að vera kominn upp úr
þessu grugguga vatni“.
„Nú fer ég og leysi vini mína, og
fiýjum undir eins“.
Walther er fjölhæf
SKRIFSTOFUAHÖLD
Skúlagötu 63. — Sími 23388.
RóðiS
hiiamim
sjaif
með ....
MeS BRAUKMANN hifastitii ó
hverjum ofni getiS þér sjólf ókveB-
iS hitastig hvers herbergis —
BRAUKMANN siólfvirkoa hitastilli
er hægt aS setja beint á ofninn
eSa hvar sem er á vegg i 2ja m.
fjarlægS frá ofni
SpariS hitakostnaS og aukiS vel-
liSan ySar
BRAUKMANN er sérstaklega hent-
ugur á hilaveitusvæSi
SIGHVATUR EINARSSON&CO
SÍMI 24133 SKIPHOLT 15

Sinfóníuhljómsveit íslands
Orðsending til
áskrifenda
Áskrifendur, sem ekki hafa enn
tilkynnt endumýjun skfrteina
sinna, eru góðfúslega beðnir um
að gera það strax í sfma
22260.
Sala skírteina hefst 4. september
i Ríkisútvarpinu Skúlagötu 4,
sími 22260.