Vísir - 01.03.1968, Page 12

12
VI S IR . Föstudagur 1. marz 1968.
Grenier skildi ekki strax hvort
hann var aS gera aö gamni sínu eða
ekki, og á meðan hann braut heil-
ann um það, rann honum reiöin.
Hann labbaði sig svo þangað, sem
þeir hinir sátu í forsælunni undir
tré og settist þar við hlið Wartells.
„Þetta er fyndið hjá þér“, tautaði
hann gremjulega. „Bráðfyndiö"
„Vertu ekki að ónáða Coreý um
fram það, sem þörf gerist“, ságði
Wartell róandi. „Hann hefur nóg
á sinni könnu“
„Ég hef líka talsvert um að
hugsa“, svaraði Grenier og lét sig
ekki. „Mér er það til dæmis; ráð-
gáta hvers vegna mér beri skylda
til að annast þetta déskotans sendi
tæki eins og óskírt barn og .illa
feðrað“.
„Ég sé ekki heldur neina.ástæðu
til að halda því leyndu fyrir þér
drengur minn. Við erum sendir í
þennan leiðangur ti! að ná sam-
bandi við einn af njósnurum okk-
ar. Hann hefur komizt á snoðir um
svo mikilvægt atriði, að svo getur
hæglega farið að það eigi eftir að
gerbreyta gangi styrjaldarinnar.
Fyrir viku, barst aðalstöðvum Mc
Arthurs nokkur vitneskja um ,að
yfirstjórn japanska hersins hefði
með höridum leynilegar fram-
kvæmdir. — ' McArthur undir-
býr innrásina eigi að síður eins
og ekkert hafi í skorizt. Því
að það er aldrei aö vita nema
þetta sé orðasveimur einn, sem
ekki hefur við rök að styðjast.
Samt sem áður getur hann ekki
látið það sem vind um eyru þjóta.
Þess vegna erum við hérna stadd-
ir. Njósnarinn, sem ég gat um, er
sá eini sem veit svarið við þeirri
mikilvægu spurningu".
„Ég er litlu nær,“ sagði Grenier.
„Því i ósköpunum hefur þessi njósn
ari þá ekki sjálfur samband við
„Bláa demantinn, og leysir frá
skjóðunni —ef hann veit þá nokk
uö?“
„Það er fh'sin, sem við rís,“ svar-
aði Wartell. „Samband hans viö
Bláa demantinn rofnaði fyrir þrem
dögum. Á því er ekki nema ein skýr
mg — loftskeytamaður njósnarans
hlýtur að hafa faílið í hendur Jap-
önum. Njósnarar okkar hér í Fil-
ippseyjum hafa týnt mjög .tölunni
að undanförnu.‘'‘,
„Þarna kemuf , það þá,“ varð
Grenier að-orði.' „Vió eigum að
koma orðsendingúnni til Bláa dem-
antsins, eftir að við höfum hitt
þennan njósnara að máli. Það hlaut
að vera, að þanig lægi í því. En
vitum viö svo hvar þennan sam-
bandslausa njósnara okkar er að
finna?“
Wartell kveikti sér í sígarettu.
„Síðast þegar við vissum, hélt hann
sig í tehúsi uppi í fjallaþorpinu
Pangassan hér á eynni,“ svaraði
hann. „Það er eins konar hress-
ipgarstaður fyrir japártska fótgöngrt
liðsmenn.“
„Það mega heita skemmtilegar
fréttir,“ sagði Grenier. „Og ég geri
fáð fvrir. að við göngum bar rak-
Ieitt ;inn, tökum okkur stöðu viö
barinn og spyrium bá japönsku rétt
sísvona: Það vill v'st ekki svo til,
að þið -kannizt-við náurtga hérna
sem njósnar fyrir okkur . .. ha?“
Hann rak upp .hryssingslegan hlát-
ur.
Wartell hló ekki. „Viö höldum
okkur úti í skóginum, á meöan
Manuel fer inn í þorpið og leitar
hann; uppi. Þaö eru margir Filipps-
eyingar í starfi við tehúsið. Manuel
sér um það.“
Grenier klóraöi sér í höfðinu.
„En setjum nú sem svo, að ná-
unginn sé þar ekki? Eða að þeir
japönsku hafi kálað honum? Hvað
þá?“
Wartell varp þungt öndinni. „Þá
er leiðangur okkar til einskis far-
inn,“ mælti hann.
„Og þiá hefur ekki hugmynd um
hvers konar orðsending það er, sem
þessi njósnari okkar þarf aö koma
á framfæri?"
Wartell hikaði við, og um léið
varð honum litið til Coreys, sem
stóð nú hjá þeim.
„Það er allt í lagi. Wartell," sagði
Corey. „Það er eins gott að hann
viti allt þaö, sem viö vitum. Jap-
önsku hernaöaryfirvöldin hafa
mánuöum saman reynt að komast
á snoöir um hvar McArthur 'oeri
niður næst. Mindano? Leyte? Luz-
on? Formósu? Eða kannski innrás
á meginland Kína? Þessi orðróm-
ur, sem Wartell minntist á við þig,
er í því fólginn, aö þeir japönsku
viti nú orðið nákvæmlega hvað Mc-
Arthur hyggst fyrir og hvenær.
Njósnarinn okkar veit einn, hvort
það er satt eða ekki. Og við höf-
um því ekki nema sólarlirings frest
til aö koma umræddri orðsendingu
til McArthurs.“
„Hvers vegna sólarhrings frest?“
spurði Grenier enn.
„Vegna þess einfaldlega, að það
er ekki nema sólarhringur þangað
til floti McArthurs lætur í haf,“
svaraði Corey.
Loks setti Grenier hljóðan. Smám
saman áttaði hann sig á því hve
óumræðilega mikilvægur þessi leið-
angur þeirra var. Líf manna svo
búsundum, jafnvel tugum þúsunda
skipti, gat verið undir því komið
hvemig hann tækist. Hundruð
skipa. Örlög rnikils flota voru kom-
in undir þessu litla rafeindatæki,
.Hvernig allar leiðslur þess, allir
'hinir örsmáu hlutar, sem það var
samansett af, reyndust þegar mest
lá .viö- Og 'Grenier vafði senditækið
ö*~>um' eins og omálga barn.
Corey fylgdist með viðbrögðum
hans. Og þegar hann sá áhyggju-
svipinn, sem færðist á andlit hans,
gat hann ekki að sér gert — hann
leit undan og brosti.
Uppi á ásnum, þar sem leiðangur
inn hafi átt í átökunum viö jap- í
ansks. ekriðdre.kann og fótgöngu- t
liðana, var nú stödd tíu manna
könnunarsveit undir forystu síglott-
andi Iiðþjálfa, hörkutólsins Tokuzo;
Þegcr hann hafði virt fy.rir
úm stund hvernig bandaríski lejf ;
angurinn hafði leikið hernaðartæfe
’og strfðsmenn keisarans, hélt hann
af staö í slóð hans, staðráðinn í
að koma fram við hann verðskuld-
; uCum hefndum.
I Flest benti til þess, að það
! mundi ekki lengur dragast, því að
nú sóttist þeim leiðangursmönn-
um seint ferðin. Frumskógurinn
var svo þéttur, að þeir urðu að-
höggva sér leið með sveðjum, það
mæddi mest á Maiiuel, filippeyska
leiðsögumanninum, enda kunni
íhann þar vel til verks, en hinir
reyndu þó að hvíla hann til .skipt-
is — nema Grenier, sem aldrei
sleppti senditækinu. Hann var'orð-
inn dökkur f framan af þreytu, og
svitinn rann í lækium af honum.
Sem betur fór, aðf honum sjálfum
fannst. voru fætur1 hans svo dofn-
ir orönir, að; hann kenndi ekki
þreytu jða sársauka, og áfram hélt
hann, reikaði í miðri röð félaga
sinna eins oe drukkinn maður, og
hélt-senditækinu- fast að barmi sér.
Þegar leið að kvöldi, varð greið-
ara fyrir, svo þcir 'óurftu ekki að
beitá sveðjunni. Co«ey gerði stanz
um stund og aðgættí áttáviíarin og
landabréfið. Svo benti hann nokk-
uð til hægri, „Við ''höldum þessa
leið“, sagði hann.
Filippeyski leiðsögumaðurinn
hleypti brúnurri. Hann minnti á
dýr, sem fær hugbqð um hættu,
þótt hann.hvorki heyri né sjái
merki hennár.
Corey virti hann fyrir sér. „Er
eitthvað' athugavert við- það, Man-
uel?“ spurði hann.
„Öruggara aö fara þessa íeið“,
sagði Manuel og benti til vinstri
„Nei, fjandinn hafi það ... það
er krókuf", sagði Corev. „Hvers
végná ættum við áð.-ieggja slika
Ivkkiu á leið okkar?“
„La:ndsyæði....Morossi“, svaraði
Manuel. „Við komumsf svo aftur
í rétta leið.“
Coreý liðsforingi hreýfði ekki
frekari andmælum. M'anuel var
heimamaður í frumskó.stunum, þeir
forev og' hans ménnlaðeins fá-'
.' ‘ge'stir. Þeir héldu því til
, , með’ Mariuér.í fararbroddi.
, , var *mun greiðfæpara en áð-
»' ■'!> Gre'nier herti spírið, unz
Krinn eekk vjð hlið þeimt', Corey og
Wartell.. •
„Þess’;g:4iipgi, sem viö eigum-að
hittaHc in^ÍÖOTann og tók upp aft-
ur þrácumrpar sem frá var horfiö
ailiöngu áður, „þessi náungi...
veit nokkur ykkar hvaö hann heit-
ir?“
„Miyazaki" Það var Wartell,
sem svalaði forvitni hans, en sem
fyrr.
„Miyazaki", endurtók Grenier og
vandaði framburðinn. Það leyndi
sér ekki, að hann hafði hugsað
næstu spurninguna vandlega. „Og'
begar við höfum svo hitt þennan
náunga og komið uppl. hans til
Bláa demants, hvað þá — ég á við,
hvað verður þá um okkur? Ég á
við hvernig komumst við brott úr
þessari ey? Senda þeir flugvél eftir
okkur eða kannski skip?“
Corey leit til hans með ískaldri
Þér getið
sparað
Með bví að gera við bílinn sjálf
ur. Rúmgóður og bjartur salur.
Verkfaeri á staðnum. Aðstaða til
að bvo. bóna og ryksuga bílinn.
Nýja bilabjónustan
Hafnarbraut 17 — Kópavogi.
Sími 42530.
RYDVORN A ESFREHMNA . Frá Ueklu
kr. 250£00
kr. 600i)0
900.00
900.00
600.00
450.610
kr.
kr.
kr.
kr.
^ér veljið efnin, vönduð vinna.
Gufuþvottur á mótor kostar
Gufuþvottui, albotnþvottur.undirvagn
Ryðvörr, undirvagn og botn. Dinetro)
Ryðvörn undirvagn og botn, Tectyl
Ryðvörn undirvagn og botn Encis fluid
Ryðvörn undirvagn og botn Olíukvoðun
Alryðvöm Tectyl utan og innan
Rydvarnarstöbin Spitalastig 6
FUÓT OG GÓÐ ÞJÓNUSTA.
ÓDÝR 0G GÓD DIÓNUSTA
kr 3500.0 0
bv Edcar Rice Bumroughs*
W/TH JAP-BAL-JA
AT ms S/ÞE. TAZZAN
ZESUMBB HIS HOME- (.
WARP JOL/ZNEY..
THS TRES-HOUSE,
WHERE JANE AND T
STAVED 'WHIUE WE
3UILT OUK ESTATE!
3UT SHE 15 NOT
HERE NOW...MY MATE
PREFERS LACE ANP
CUSHIONS TO
.. ONIN TO
BE TU/ZNEP
f AS/PE BY A
7 TA.M/L/A.Z.
Með Ijónið Jad sér við hlið heldur
Tarzan ferðinni áfram heim á leið, en
hann veit ekki hvað bíður hans... .
„Hér er trjáhúsið, sem við Jane bjugg-
um í, meðán ég var að byggja okkar nú-
verand heimili. En hér er hún ekki leng-
ur, hún er hrifnari af sessum og blúnd-
um en þymóttum trjágreinum.
Hún er ekki villimaður í eðlinu, eins
og við Jad. Hún er heima. Komdu“.
Bfomrood
OHEF
FráHeklu