Vísir - 01.10.1968, Blaðsíða 9

j V riSTR . Ríðjuðagur I. oStóber I&68. - ---------------------
i
I
i

„Landið er eins og einn
heljarstór þjóðgarður“,
sagði bandarískur banka
maður við blaðamann
Vísis. Við vorum stadd-
ir að Brúarhlöðum á leið
.
austur að Gullfossi.
Blaðamaðurinn var í
þeirri undarlegu aðstöðu
að vera „ferðamaður í
eigin landi“, og þá í spor
um erlends ferðamanns,
eins og erlendir ferða-
menn hafa ferðazt þús-
undum saman í sumar.
Þetta var síðasta ferðin
á vegum samstarfsnefnd
ar ferðaskrifstofanna í
sumar, nokkurs konar
vertíðarlok.
Ung stúlka Bibbi frá Varma-
Iandi, við Gullfoss um síð-
ustu helgi. (Ljósm. Vísis, jbp).
Strokkur hlýtur að vera kona!
Blaðamaður V'isis brá sér i spor „túristanna" okkar og fór með i siðustu
„klassisku" hringferð sumarsins. Ferðamenn sjá fremur kostina en ókostina
JTlassíski hringurinn, Gull-
foss—Geysir—Þingvellir er
mjög vinsæll af erlendum ferða-
mönnum. Það kostar ferðamann
625 krónur að fara þessa ferð,
en að auki kaupa ferðamennirn-
ir sér hádegisverð að Flúðum og
e.t.v. kaffi eða gosdrykki ein-
hvers staðar á leiðinni.
Landið okkar er séð með allt
öðrum og meira gagnrýnandi
augum af erlenda ferðafólkinu
en okkur sjálfum. „Það, sem
maður tekur fyrst eftir eru allir
þessir stórkostlegu litir“, sagði
ein konan í hópnum, starfs-
stúlka Sameinuðu þjóðanna á
skrifstofunni i Genf. Annar
ferðamaður sagði blaðamanni,
aö sér fyndist verölagið hér of
hátt, sérstaklega ef til stæði að
dvelja hér lengur en í tvo sól-
arhringa. Sá ferðamaður kom
hins vegar á góðum kjörum hjá
Loftleiðum, svokölluðum Stop
over kjörum, sem hafa orðiö
ákaflega vinsæl.
Það andaði heldur köldu á
ferðafólkið — og aöeins 12
farþegar lögðu upp árla laug-
ardagsmorguns með Kristjáni
Arngn'mssyni leiösögumanni. 1
Svínahrauni gefst ferðafólkinu,
sem mest eru Bandaríkjamenn,
klyfjaðir myndavélum, kojtur á
að taka fyrstu myndirnar. Það
er dæmigert íslenzkt hraun,
klætt dúnmjúkum mosanum. Á
Kambabrún nístir kuldinn meir
en nokkru sinni fyrr, en allir
fara samt út og mynda í bak og
fyrir. Þá liggur leiðin í Eden.
Spönsk skötuhjú komast þarna
„heim“. Þeim líkar vel innan
um bananatrén og suðrænan
gróður í þægilegum hita gróð-
urhúsanna. Aö vísu eru ávaxta-
trén ekki 1 blóma, og plastik-
ávextina, sem oft hafa vakið
hlátur túristanna, er ekki leng-
ur neins staðar að sjá.
Oft hefur veriö rætt um
ferðafólkiö erlenda og áfengis-
málin. Við íslendingar lítum
dálítið öðrum augum á þessi mál
en erlendir menn. Spánverjinn
ungi bandaði frá sér þegar ég
bauð honum upp á vatnsglas að
Flúðum í félagsheimili þeirra
Hrunamanna. Þar settumst við
að snæðingi í hádeginu. Hann
kom mér í skilning um þaö með
látæði og einstaka enskum orð-
um að þetta væri aðeins'notað
til að þvo sér úr á Spáni, en-
rauðvinsglas með hinu Ijúffenga
lambakjöti hefði ekki sakað.
Ég spurði nokkra hinna ferða-
mannanna og voru þeir á sama
máli, jafnvel þótt þeir væru
flestir vanari að drekka
vatn með mat hversdags.
„Ferðalög í útlöndum eru há-
tíðisdagar", sagði einn mér, ,,og
þá viljum við gjarnan fá eitt-
hvað „extra“.“
Anna Magnúsdóttir heitir hún
stúlkan, sem ku vera mest
myndaða íslenzka stúlkan á ís-
landi í dag. Hún er kornung og
mesta myndarstúlka, fklædd
bjóðbúningi, sem hún ber sann-
arlega glæsilega og af reisn. I
sumar hefur hún ásamt vinkonu
sinni verið frammistöðustúlka
aö Flúðum, þar sem feröamanna-
hóparnir hafa alltaf komið við.
Það hefur verið fastur Iiður á
dagskránni að hún hefur orðið
að gegna fyrirsætuhlutverkinu.
því allir vilja eiga mynd af lag-
legri íslenzkri. stúlku í svo fall-
egum búningi. Anna var ekki
síður mynduð nú en í sumar.
en líklega voru sfðustu mynd-
irnar teknar þetta sumar í þess-
ari ferð. Næsta sumar verður
bjóðbúningurinn eflaust tekinn
fram og byrjað á nýjan leik.
Við Brúarhlöð höfðu næm
eyru bílstjórans og fararstjóra
heyrt eitthvert óskemmtilegt
skrölt í bílnum. Þaö var stanzaö
og ferðafólkið notfærði sér það
til að ganga upp með Hvítá og
viröa fyrir sér ómælanl. náttúru-
fegurðina á þessum stað.
Ameríski bankamaðurinn reif
upp lyngbrúsk og stakk niður
í púss sitt, Spánverjarnir með
litlu myndavélina sína og Ame-
ríkananir með myndavéla-
safnið sitt byrjuðu að filma í
gríö og erg. Eftir 10 mínútur
var rannsókn á bílnum lokið,
vegirnir höfðu ekki leikið bílinn
eins grátt og menn höfðu jafn-
vel haldiö og engin ástæða til
ótta. Já, vegirnir, þeir eru bara
hréinasta áödráttarafl fyrir
ferðamennina. Þeir þykja veg-
irnir stórfurðulegir og finnast
bílstjórarnir vera gjaldramenn,
sem óvíða muni finnast f ver-
öldinni. Þeir. sem aðeins þurfa
einu sinni á ævinni aö ferðast
um malarvegina okkar setja það
síður en svo fyrir sig.
Gullfoss og Geysir eru aðal-
aödráttaraflið fyrir feröafólk.
Og það fannst mér greinilegt á
fólkinu að það varö fyrir
vonbrigðum á hvorugum staðn-
um. Gullfoss skartaöi e.t.v. ekki
sínu fegursta þennan dag, en
fallegur vár hann og enda þótt
vatnsúðinn stæði á ferðafólkið
og yki enn á kuldann, létu menn
það ekkert aftra sér. Að Geysi
var sama upp á teningnum.
„Strokkur hlýtur að vera kona“,
sagði einhver. „Svo óstýrilátur
og undarlegur í skapinu er
hann“ Þessu var vel tekið og
mikið hlegið eins og raunar oft-
ast í ferðinni, því leiðsögumað-
urinn kunni lagið á því að segja
léttar gamansögur á milli fróð-
leiksmola um ótrúlegustu hluti.
Eflaust hefur fólkið haldið að
Kristján væri eins konar al-
fræöiorðabók, þvf svo vel leysti
hann úr ótrúlegustu spurning-
um, hvort heldur það var um
ferðamál, landsins gagn og
nauðsynjar eða kvennafangelsi!
Strokkur var í bezta skapi
þennan dag og gosin, sem
ferðafólkið fékk voru víst ein 8
talsins, og fyrir íslending var
mun meira gaman að snúa öfugt
í áhorfendahópnum og skoða
svipbrigðin á áhorfendunum,
sem aldrei höfðu fyrr litið aug-
um slíkt náttúrufyrirbæri. Úr
svip fólksins lýsti sér undrun
og gleði.
Margt mætti skrifa um aö-
stöðuna við þessar tvær „perl-
ur“ í ferðamálum okkar, Gull-
foss og Geysi. Að vísu var búið
að loka veitingaskálanum aö
Gullfossi og ekki var komiö
heim í Haukadal, en greinilegt
er, að ungir og dugandi feröa-
málamenn eiga fyrir höndum
stór verkefni í að bæta þessa
aðstöðu til muna. Eins og hún
er í dag er hún fyrir neðan allar
hellur.
Haustlitirnir á Lyngdalsheið-
inni og við Þingvallavatn vöktu
hrifningu ferðafólksins, og
Þingvellir i heild sömuleiðis.
Það var komið að kvöldi og enn
kaldara en fyrr. Aöeins þeir
huguðustu gengu náttúruvern ’■
argötuna upp Almannagjá.
Þetta er stuttur gangur og auð-
veldur fyrir flesta, en ekki alla.
Eldra fólk vildi heldur sitja f
bílnum, hafði fengið nóg þennan
daginn.
Ferðalaginu lauk við dyr
Loftleiðahótelsins. Vertíöinni
var víst einnig lokið að mestu
í ár. Fyrir norðan var farið að
snjóa heyrðl maður f útvarpinu
rétt á eftir. Spánverjarnir ganga
til hvers manns og heilsa með
handabandi, líkt og að gömlum
og góöum íslenzkum sveitasiö.
- jbp -
EIESENDUR |
|HAEADRSIfl:J
0 Unga fólkið og
forkosningarnar.
Út af mynd og grein í blaðinu
20. sept. um mótmæli ungs
fólks í Bandaríkjunum.
Er ekki unga fólkiö aö mót-
mæla þvf að forkosningar um
val á forsetaefnum flokkanna
voru aðeins látnar fara fram f
nokkrum fylkjum? Vann Hump-
hrey í nokkrum af þeim, þar
sem fólkið sjálft gat valið úr,
komst hann ekki í gegn með
fulltrúaatkvæðum þeirra fylkja
er ekki höfðu slíkar forkosning-
ar? Getið þið útskýrt þetta fyrir
mér og fleiri út frá sjónar-
miði lýðræöis og frelsis?
Með viröingu,
Björn Jónsson.
1S1
0 í kapphlaupi við
strætisvagna.
Hvers vegna eru strætisvagn-
amir ekki merktir oö a'ftan?
spyr einn, sem missti af strætis-
vagninum. Og heldur áfram:
Það hefur komiö fyrir mig og
eflaust marga aðra að þurfa aö
taka sprettinn á eftir vögnun-
um, þegar þeir eru að leggja af
staö af stæðinu. Ætlunin er aö
sjá númer hans að framan því
númerin að aftan 00 segja manni
lítið. Að þessu spretthlaupi
loknu kenut maður að þeirri
auðmýkjandi niðurstöðu aö hafa
verið að hlaupa eftir „vitlausum
vagni". Væri ekki hægur vandi
fyrir SVR að kippa þessu smá-
atriði í lag? segir bréfritari svo
að lokum.
ISI
0 Eru þetta fransk-
ar kartöflur?
Ég sakna frönsku kartafln-
anna á litlu veitingastöðunum,
segir húsmóðir i Miðbænum.
Stundum hef ég keypt þær til-
búnar á þessum stöðum vegna
þess að ég hef ekki aðstööu til
að gera þær sjálf. Síðast, þegar
ég fékk franskar kartöflur frá
einúm þessara staða varö ég
fyrir miklum vonbrigðum. Þetta
voru ekki þessar frönsku kartöfl
ur sem maður á aö venjast, held-
ur ræmur úr einhvers konar
kartöfludeigi. Bragðiö var mjöl-
kennt og útlitiö eins og harð-
steiktum kleinum. Þessar svo-
kölluðu kartöflur eru á sama
veröi og hinar og ganga víst
undir sama nafni en annaö er
ekki skylt með þessum tveim
óskyldu fæðutegundum. Ég tel
þetta afturför og legg fremur á
mig nokkra vegalengd til þess
að fá ekta franskar kartöflur
en þetta ómeti.
ISl
0 Nýtt messuform
í Háteigskirkju.
Blaðinu hefur borizt langt
bréf frá „Hiíðabúa", sem er
mjög óánægður með nýtt messu-
form í Háteigskirkju. Hann segir
m. a.:
„Safnaðarstarfið er ekki nógu
mikiö. Hið kaþólska messu-
form, tildurslegar skrautsýning-
ar fyrir altari og grallarasöngur
fælir áhugasamt fólk frá kirkj-
unni. Hér hefur orðið mikil
breyting til hins verra í sókn-
inni, enda á gamalgufræðin ekki
erindi til ungra manna og
kvenna á íslandi í dag.“ Að
lokum spyr ..Hliðabúi“, hvort
kirkjuvöld ■ Rw'twvn, hafi
heimilað h'ð