Vísir - 23.12.1968, Blaðsíða 4

oIR . JVwnudagur 23. desemher 1968.
w usaatf
Kerfasníkir Leppalúöason á kreiki í miðbænum
— Sjáðu mamma! Þarna er jólasveinninn! sagði
lítið barn, sem gekk við hlið miðaldra konu, er
leit úr einum búðarglugganum i annan.
— Hvaða vitleysa er þetta í þér, barn! Svona,
við skulum halda áfram.
En litli snáöinn sat fast viö
sinn keip og konan hugöi betur
að. Jú, ekki bar á öðru! Þarna
viö hornið á Landsbankanum
stóð einn þessara vinalegu kalla
í öllum skrúðanum, rauöum bux
um gyrtum oní háleistana og
rauðum jakka meö snæri um
sig miðjan — að ógleymdri
húfunni.
Ljósmyndari Vísis var þarna
á næsta leiti og trúði vart sín-
um eigin augum. Svo vel gat
varla borið í veiði. Jólasveinn
í miðri föstudagsösinni og enn
Jóa, Einari, Stínu og svo fram-
vegis og svo framvegis.
„Þetta er ekki ónýtt!“ var
hvíslaö í eyra ljósmyndaranum.
Þar var kominn blaðamaður
Visis, sem fylgzt hafði með ferö-
um hins skrýtna gests, frá því
hann kom auga á hann uppi í
Bankastræti. Karlinn hafði
skyndilega skotizt út úr sund-
inu hjá Hans Petersen, kíkt til
beggja handa og tautandi sitt-
hvaö í barm sér hafði hann tek-
iö stefnuna niður Bankastrætiö.
Það var svo sem enginn asi
vildu þau karamellur, og þar
meö var smjöriö bráðiö. Bezta
læknismeöal viö feimni er auð-
sjáanlega karamellur.
„Eruð þið ekki farin aö
hlakka einhver ósköp til jól-
anna?“
Jú, þau voru farin að hlakka
til. Kringlótt augun litu aldrei
af kallinum með hvíta skeggið,
en hann var nú kominn í essið
sitt. Hló og lék við hvem sinn
fingur.
„Ho, hó! Og hvaö heita þess-
ar litlu dúkkur?" Jólasveinninn
vatt sér að tveim litlum telp-
um, sem í fylgd með mömmu
sinni komu vappandi yfir mitt
Torgið. Þeim varð ekki um sel
fyrst í staö, en karamellur eru
allra meina bót og meö aug-
um fest á bréfpokanum stundu
þær því upp: „Rut“ og hin
í gluggunum. Bftir nokkrar
vangaveltur og mikiö taut viö
sjálfan sig, opnaöi hann dymar
og gekk inn.
Öll verzlun lagðist niöur í
bili. Það er ekkert hvewdags-
brauð hjá jólasveinum að koma
inn í slík stórmagasín, eins og
verzlun Silla og Valda. Auð-
sjáanlega þurfti kallinn aö átta
sig á kringumstæöunum og
glápti mikiö, en eitthvert skiln-
ingarvitið kom honum til þess
að halda niður stigann, niður
í kjallara. — Auövitað! Þar var
mest úrval jólakertanna.
Ó, ó, sem þau voru falleg!
Kertasníkir leit biðjandi augum
i kringum sig,-en enginn hafði
veitt honum athygli. Allir voru
uppteknir viö að velja sér eitt-
hvað til kaupa og afgreiöslu-
stúlkurnar önnum kafnar viö
aö afgreiöa viöskiptavinina. —
Kertasniki varð hugsað til Ket-
króks bróður síns, sem ekki var
alltaf svo vandur að meöulum,
þegar hann munaði í kjötlæri.
Nei! Það skyldi aldrei verða.
Hann reif sig frá kertunum og
JÓLASVEINAR
fjórir dagar til jóla. En hrópin
í börnunum, sem óðara flykkt-
ust utan um vin sinn, vöktu
hann þó til raunveruleikans.
Hvaö bar eiginlega til? Hafði
hvítskeggjaði vinurinn ruglazt í
almanakinu, eða hvaö? Hví
var hann svo snemma á ferð?
„Sælar, elskurnar. Viljið þið
gott?“
Jólasveinninn vár''í“öÖa ÖWn
við að miðla úr hvitum bréf-
poka karamellum á báöa bóga.
Með því að hlera á brot úr sam-
ræðum mátti heyra, að þarna
var á ferðinni Kertasníkir Leppa
lúðason, sem hafði orðið uppi
skroppa með gjafir, þegar hann
var að búa um pakkana. Leiðin
lá í verzlanir, þar sem hann
ætlaöi að svipast um eftir fleiri
gjöfum. Hann átti eftir að
pakka inn gjöfum handa Siggu
á kallinum. Hann staldraði við
í öðru hverju spori, góndi út
í loftið, gaf sér tíma til þess
að gægjast inn í búðarglugga
og veifa til barna, sem leið áttu
fram hjá í bifreiðum feðra sinna.
„Sjáið jólasveininn!“ heyrð-
ist úr ýmsum áttum.
Á Torginu hafði hann stanz-
,að og skyggnzt:.um líkt og væri
hann ekki viss á áttunum, kall-
greyið. En í sömu andránni var
hann umkringdur krakkahóp.
„Hó, hó, hmmmm!" Hann
starði á þau, eins og hann vissi
ekki almennilega hvaðan þeim
hafði allt i einu skotið upp.
Þau störðu á móti og sögðu
ekki neitt. Biðu þess bara, að
jólasveinninn segði sitthvað
skemmtilegt. „Ha, hmmm. Vilj-
ið þið gott?“
Þvílík spurning! Auðvitað
vatt sér inn á gölf.
„Halló! Komiö þið öH sæl
og blessuð!“ Allir litu upp, en
það var misjafnlega tekið undir
kveðjuna. Fullorðið fólk er ekki
svo uppveðrað, þótt það sjái
einn af þessum skrýtnu köllum.
Það er upp úr því vaxið. En
þarna voru samt einhverjir jóla-
sveinavinir, sem létu hann ekki
standa lengi einan.
Enn var hann umkringdur
börnum og karamellupokinn
hófaí á toft.
Áður en Kertasníkir vissi af,
var hann kominn í hrókasam-
ræður við Guðrúnu litlu á Sól-
vallagötunni — eða var >að
í kjallaranum hjá Silla & Valda hitti Kertasníkir Guó.únu á Sólvallagötunni og fleiri krakka,
sem voru að sjá sér út, hvað þau vildu helzt í jólagjöf.
„Hanna". Báðar voru Finnsdæt-
ur, en kynnin urðu ekki löng.
Jólasveinninn hafði ekki
alveg gleymt aðalerindinu og
spurði nú til vegar. Einhver
fræddi hann á því, að hann
stæði á Lækjartorgi. Óskapa
sveitamaður var hann að vita
þetta ekki.
Með halarófu af krökkum
kjagaði hann af stað inn Aust-
urstrætið. En lítið miðaði hon-
um áfram. Annað veifið þurfti
hann að stanza og veifa, klappa
á lítinn koll... og miðla kara-
mellum. Hjá verzluninni Silla
og Valda stanzaði hann. Eitt-
hvað virtist vekja forvitni hans
i