Alþýðublaðið - 06.02.1966, Síða 7

Leikfélag Kópavogs:
10 litlir negrastrakar
eftir Agatha Christie
Þýðandi: Hildur Kalman
Leikstjóri: Klemenz Jónsson
Leikmynd: Gunnar Bjarnason.
„Við leyfum okkur að biðja
ykkur að segja ekki frá hver sé
morðinginn,” biður Leikfélag
Kópavogs fyrir sér í leikskrá
sinni. Og eftir frumsýningu á
fimmtudagskvöld steig einn leik-
enda fram og ítrekaði þessa bón
sem líka er sjálfsagt að verða við.
Ekki sízt vegna þess að skemmtun
leikhúsgesta af sýningunni er öll
komin undir því að þeir viti ekki
„hver sé morðinginn,” þetta leik-
rit Agöthu Cristie leggur allt upp
úr því að halda áhorfendum sín-
um í hugarspennu allt til leiks-
loka. Hér á orðið „æsispenn-
andi” við ef nokkru sinni. Og
blóðsúthellingar leiksins eru eftir
því. Um skeið virðast allar horfur
á því að leiknum verði sjálfhætt
fyrr en varir vegna þess að éng-
inn leikandi standi lengur uppi.
Agatha Christie er alkunnur
meistari sakamálasögunnar. Beztu
sögur hennar eru gerðar með mik-
illi hugvitsíþrótt, smámunalegri
rökvísi sem gerir sögulausnir
hennar sjálfsagðar og augljósar
að sögulokum, þó lesandi geti
ekki fyrir sitt litla líf ráðið fram
úr gátunni meðan á sögunni
stendur. „Auðvitað,” andvarpar
lesandinn feginshugar, þegar
allt er farið vel, leggur bók-
ina frá sér — og tekur til við þá
næstu. Það er að segja: ef hann
er á annað borð forfallinn í saka-
málasögur. Þá er Agatha jafnan
ómótstæðileg. Þurrleg kímni
hennar, hæfileiki að skapa sögum
sínum trúverðugt, hversdagslegt
andrúmsloft þar sem ekkert er þó
sjálfsagðara en eitt morð eða svo,
eru miklu áhrifasterkari en allur
tuffaskapurinn og pjattið í Jam-
esi Bond. En á þessa verðleika
Agöthu icynir sem sagt ekkitil
neinna muna í 10 litlum negra-
strákum. Það er hrein og klár
spennusaga sem hugtekur lesanda
sinn, eða áhorfanda eins og nú í
Kópavogi, með því að raða upp
fyrir honum líkum, uppmála ógn
og skeifingu í viðureigninni við
óþekktan morðingja sem allt virð-
ist megnugt, í stað þess að reyna
á litlu gráu sellurnar í höfði
hans.
Sögur Agöthu Christie gerast
ævinlega með betra fólki brezku,
í þessu tilfelli í sumarhúsi úti á
einangraðri eyju. Þangað safnast
valinn hópur úr „the upper mid-
dle class” í þeirri veru að eiga
saman þægilega helgi. Sem fer
Helga Harðardóttir og Auður Jónsdóttir.
nú öðruvísi en ætlað var. Þessu
fólki er safnað saman og leitt
fyrir sjónir áhorfenda í fyrsta
þætti leiksins; þar reynir á haga
hönd Agöthu að skapa hrollvekju
sinni nógu sannferðugt andrúm
fyrirfram. En ekki er því að neita
að Leikfélagi Kópavogs fórst held-
ur en ekki óhönduglega að lýsa
þessu fólki á sviðinu; var sumt
næsta broslegt í þeirri viðureign,
og fjarri því að óvanur og ósam-
stæður leikhópur félagsins fengi
á sig þann rétta brezku blæ. Á
þetta reyndi miklu minna
þegar á leið leikinn og morðöld-
in var hafin enda óx leikendum
fiskur um hrygg eftir því sem
fækkaði á sviðinu. Þó Klemenzi
Jónssyni leikstjóra takist engan
veginn að skapa sýningu sinni
hæfilega áhyggjulausan, hvers
dagstrúan hugblæ í upphafi, hef-
Sviðsmynd úr Tíu litlum negrastrákum.
ur honum óneitanlega lánazt að
gæða hana hraða og spennu, stíg-
andi til loka. Enda fylgdust áhorf-
endur hugfangnir með óvæntri
og æsilegri framvindunni á svið-
inu og tóku sýningunni virktavel.
Þessi sýniríg er líkleg til að verða
Leikfélagi Kópavogs aflasælt
fyrirtæki; á hitt skal ég engan
dóm leggja hversu þroskavæn-
legt verkefni leikurinn er áhuga-
leikurum félagsins.
Leikendur í Kópavogi eru sem
sagt næsta ósamstæður hópur og
margir að líkindum harla óvanir
sviðinu. Enda var viðvaningsbrag-
ur mikill á framgöngu og fram-
sögn þeirra flestra eða allra; —
hefði leikstjóri eflaust mátt leggja
betri rækt við limaburð leikenda
og framkomu á sviðinu sem einatt
var harla stirðleg og klaufsk. Á-
stæðulaust er að nefna þau öll
með nöfnum, en sérstaka athygli
vakti, eins og oft áður í Kópa-
vogi, Auður Jónsdóttir, sem lýsti
forstokkuðum kvenskratta (Emi-
líu Brent) haglega og með kímni
sem annars gætti ekki í þessari
sýningu. Magnús B. Kristinsson
(Sir Lawrence Wargrave) var
harla einhliða í hlutverki sínu í
upphafi en náði á því verulegum
tökum áður en lauk; Björn Magn-
ússon (dr. Armstrong) var ekki
fjarri lagi þegar fram kom í hug-
sýki og taugaveiklun læknisins;
Theódór Halldórsson var spaugi-
legur í upphafi (William Blore)
en virtist æði óstyrkur þegar á
leið. Elskendurnim í leiknum, sem
Agöthu vorri lætur nú aldrei vel
að lýsa, voru Helga Harðardóttir
og Sigurður Grétar Guðmundsson
og varð ekki meira úr þeim en
efni stóðu til, - en Sigurður höndl
aði raunar eitthvað af drengsleg-
um þokka Philip Lombards. Fólkið
sem hér kemur við sögu er frem-
ur persónugerðir, týpur, en ein-
staklingar, og að Því leyti ekki ó-
hæg viðfangsefni. En það verður
að segjast eins og er að leikend-
ur Leikféiags Kópavogs, megnuðu
fæstir að sýna þær sem trúverð-
ugar manngerðir, — það var
spenna sögunnar sjálfrar sem bar
uppi sýningu þeirra. — ÓJ.
NB. — Umsögn nn'n um sýn-
ingu Þjóðleikhússins á Hrólff
og Á rúmsjó sem birtist st.
sunnudag var því miður mjög
lýtt af prentvillum, raunar flest-
um auðlesnum í málið. Bagaleg-
ast var að á einum stað var
Valdimar Helgason nefndur Lár-
usson — þó auðséð væri af sam-
henginu við hvorn Valdimar var
átt. En skylt er að biðjast vel-
virðingar á þessu þó seint sé.
MtMMMHWMtMWMmMHW
Johnson
til Hðwaii
Washington, 4. 2.(NTB-Reut
er.) — Lyndon B. Johnson
forseti tilkynnti í kvöld, að
hann færi á morgun til Hon
olulu á Hawaii þar sem hann
mun ræða ííarlcga viff hátt
setta handaríska og suður-
vietnamiska ráffherra, þeirra
á meffal Nguyen Cao Ky for
sætisráffherra, um allar hliff
ar Vietnmmálsins.
í fylgd meff forseta verffur
Dean Rusk utanríkisráffherra
Robert McNamara landvarna
ráffherira, ráffuneytisstjórar
landbúnaðarráffuneytisins og
heilbrigffismálaráffuneytisins
auk annarra ráðhnauta. Func!
inn í Honolulu sækja einrí
ig sendiherrar Bandaríkí
anna. í Saigon, Sfenry Cabot
Lodge, og yfirmaffur banda
rríkai herlifí ins í íJ.-Virít-*
nam, William Westmorelanct
her^höfffingi.
Forsetinu er væntanlegur
aftuy til Washington á þriff jrí
daginn.
MMtUMMMMUUtHHMMMM
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 6. febrúar 1966