Alþýðublaðið - 17.06.1966, Page 5

Þrír háskólastúdentar hafa svarað eftirfar-
andi spurningu að tilmælum Alþýðublaðsins:
Hvaða verkefni eru brýnust við Háskóla íslands
í dag frá sjónarmiði stúdenta?
Spurningunni svara Unnur Steingrímsdóttir
stud. med., Skúli G. Johnsen, stud med„ formað-
ur stúdentaráðs og Björn Bjarnason stud. jur,
varaformaður stúdentaráðs.
— Aldrei hetfur þörfin á
æðri menntun veriö brýnni en
nú. íslenzkt þjóðfélag gerir æ
meiri kröfur til þegna sinna
sakir hinnar öru tækniþróunar.
Menn þrasa í ræðu og riti um
íslenzk fræðslumál, og varla
gluggar maður svo í dagblað
að þar gefi ekkj að líta hund
langa pistla um almenna barna
skólafræðslu, fyrirkomulag
landsprófs etc. Miklu sjaldnar
rekst maður á skrif um náms
tilhögun eða kennslufyrirkomu
lag Háskólans, og hefur það
valdið mér töluverðum heila-
brotum. Allt frá því er ég inn
ritaðist í Háskóla íslands með
pompi og prakt haustið 1964,
hefur dvöl mín þar valdið mér
geysilegum vonbrigðum.
— Það er lítil skynsemi í því
að reisa nýja menntaskóla og
auka þannig árlegan f jölda stúd
enta, þegar Háskólinn — í nú
verandi mynd gertur ekki hýst
allan þann f jölda nemenda, sem
hann sækja. Frumskilyrði er,
að nemendur geti tyllt sér nið
ur í kennslustundum í stað þess
að híma úti í horni, hnípnir og
armæddir.
— Akademiskt freisi ætti að
takmarka. Það eru allt of mikil
‘umskipti fyrir nýbakaða stúd
enta að vera allt í einu í sjálfs
vald sett, hvort þeir eigi að
drattast fram úr bólinu, eða
snúa sér á hina hliðina og
halda áfram að sofa. Smám
saman síast inn í þá að nám
ið sé beinlínis dútl og eínu gildi
hvort þeir sæki tíma eða ekki
— Kennslufyrirkomulagið
þarf endurskoðunar við. Það
vakti furðu mina, þegar ég
komst að raun um, að hin hefð
bundna kennsluaðferð bama
skólans tíðkast hér að nokkru
leytl. Nemandinn er tekinn upp,
og kennarinn hlýðir honum yf
ir af stakri nákvæmni og um
hyggjusemi, en allt það sem
þeim fer á milli er einungis
tugga á því er í bókinni stend
ur. Þetta er tímasóun sem ef
til vill á rætur sinar að rekja
til þess aumingjaskapar ís-
lenzkra nemenda á öllum skól
um að þora ekki að opna munn
inn af sjálfsdáðum. Verklega
kennslu þarf að auka til muna.
Þó að bókvitið ‘•é gott, er í flest
um tilfellum beti-a að sjá hlut
Framhald á 15. síðu.
Unnur Steingrímsdóttir: Kerfið þarf að endurskoða.
Kjarninii er vanr æktur
— Það að spurning þessi
skuli koma fram er merki þess
að nú eru augu manna að opn
ast fyrir þeirrj staðreynd að
Hirgum finnst
aðhald skorta
— Á undanförnum árum hafa,
orðið talsverðar breytingar á
kennsluháttum og skipulagi ým
issa deilda háskólans. Náms-
tíma verið settar fastar skorð
ur og stúdentar skyldaðir til
að taka próf árlega og jafn
vel að loknu hverju kennslu
timabili.
— Margir kynnu að álíta, að
allar þær breytingar, sem stefna
í þá átt að auka aðhald og raun
ar að þyngja nám stúdenta yllu
óvinsældum meðal þeirra. Sú
er þó ekki raunin. Breyting
sú, sem gerð var á skipulagi
viðskiptafræðldeildar fyrir
nokkrum árum síðan var að
nokkru leyti gerð í samráði við
nemendur í þeirri deild og eft
ir óskum þeirra.
— Vissulega er góður húsa
kostur og aðstaða öll stór þátt
ur í starfsem; allra skóla sem
annarra stofnana, en hitt skipt
ir ekki minna máli, að kennslu
hættir. svo að ekk; sé talað um
bókakost, séu á þann veg að
þeir efli álmga stúdentsins og
íivetji hann ti.1 námsdáða.
—- Óhætt er að fullyrða,
hið rómantíska „akademíska"
frelsi, sem svo mjög var dáð
fyrr á árum nýtur síminnkandi
vinsælda á meðal Klenzkra stúd
enta. Hue: beirra glepur svo
margt náminu óskylt, að þeir
krefjast þess. að námið taki
tíma sinn aiian. á meðan á bví
stendur os beim sé gert kleift
að komast yfir sem mest náms
efni á sem skemmstum tíma.
Mörgum finnst að þetta aðhakl
vanti, enn í mörgum deildum
háskólans. og kann það að vera
ein höfuðorsök þess hve tiltölu
lega fáir þeirra sem innritast
í skólann ljúka þaðan prófi. Svo
gcm dæmin sanna t.d. í laga
deild.
Háskóli íslands og þar með
æðri menntun á landi hér hefir
á mestu uppgangstímum þjóðar
innar verið hornreka, „olnboga
barn“ eins og komizt var að
orði í forystugrein eins dag
blaðanna fyrir nokkrum dögum.
— Frá stríðslokum hefir allt
kapp verið lagt á það að reisa
við æfnahagslifið og bæta kjör
almennings. Meginstefnan mið
uð við það, að sjálfstætt og
traust efnahagslíf væri fjöregg
sjálfstæðisins, en allt annað
skipti miklu minna máli.
Menntun og listmenning hefir
setið á hakanum. Þetta er al-
varlegur misskilningur. Með
þessu emm við aðeins að
byggja útveggi þess húss, sem
kallast íslenzkt þjóðfélag;inn
viðirnir, kjarninn er vanrækt
ur og því er sjálfstæði okkar
ekki svo tryggt sem við ætlum.
Komum nú að spurningunni
beint:
Sú stofnun innan Háskólans
sem án efa hefir orðið verst
úti er bókasafnið. Háskóli svo j
snauður af bókum sem okkar
verðskuldar varla nafnið. Aka
demisk menntun verður að vera
fólgin í því, að menn viði að
sér upplýsingum um grein sina
úr sem flestum áttum. Einn höf
undur, ein kennslubók í hverju
fagi nægir ekki, það er undir
stöðuatriði að kynnast fleiri
sjónarmiðum. Við, sem reynt
höfum að nota bókasafn H.í. til
þess, vitum að það er næstum
gagnslaust.
Þessvegna er það min skoð
un að stórátak til þess að bæta
bókako t skólans þolir enga bið.
Þegar það er vel á veg kom
ið verður fyrst hægt að byrja
kennslu nýrra greina við Há-
skóla íslands.
Skúli G. Johnsen: — Kjarninn er vanræktur.
— Aöhald skortir.
Bjorn Bjarnason:
ALÞYUBLAÐIÐ - 17, júní 1966 $