Alþýðublaðið - 13.07.1966, Blaðsíða 12

MAMJv
sidan
Vffl va(r ákafleg'a heitt aS
sjtíMfi'ja þaina í Vatikanmu. og
«4dki veit ég annað en páfa
wé'i líkað söngrurinn vel, e*
síiÖnjjnw síðar fékk bann þ»
Kífesta »g dó.
Tíminn.
Ifá eru þeir búnir að snyrta
allt hjá sér vestur á ísafiröi.
Eiginlegra ætti að skylda alla
kawpstaöi til að verða hundrað
m minnst einu sinni á árl,
Off undanþágur mætti aðeins
gfisra kosnineaár eða þegar for
acíítut kemur í heimsókn.
lt*W eru þeir að pípa suðri
i Hafuarfiröi! Eins og nokkur
Kió»«r sé að bíðja þi að
áéékfca baðvatnjð af okkur ir
IBÍtiðstaönum!
Ét sama vatnið þarf að nota
Si tU böðunar og drykkjar,
ég að það sé af tvennu
'skárra að baða sig upp
því fyrst.
Stórfínir stórdansleikir
V
ÞAÐ væri ekki stórmannlegt
af oss að vanvirða stórhug íslend-
inga, sem daglega birtist í hinum
ýmsu myndum á öllum sviðum
þjóðfélagsins. Þó gerast sumir svo
óforskammaðir, að líkja vissum til
tektum stórliuganna vi@ stór-
mennskubrjálæði. En með því að
oss er ekki fyllilega Ijóst, hver er
munur á stórmennskubrjálæði og
sumum tilfellum af minnimáttar-
kennd, leiðum við hjá okkur allan
ótugtarskap og flokkadrætti í
þessum efnum, enda ekki í okkar
verkahring að dæma menn eða
málefni, heldur aðeins vekja menn
til umhugsunar um þau.
Þessa dagana klyngir hvert stór
yrðið í eyrum vorum á fætur öðru.
Stórbingó eru auglýst, stórtomból-
ur og nú síðast stórdansleikir úti
um allar jarðir — alls staðar nema
í höfuðborginni. Þegar ég heyröi
eina slíka tilkynningu fyrir síð-
ustu helgi, fór ég að velta því fyr-
ir mér, hver væri munurinn á
dansleik og stórdansleik þegar í
hlut ætti pláss, þar sem menn hafa
frá ómunatíð orðið að skemmta sér
í svo þröngu liúsnæði að brenni-
vínið hafa þeir orðið að drekka
á klósettunum og slagsmál — og
önnur helztu skemmtiatriði ævin-
lega orðið að fara að mestu fram
utanhúss. Það liggur við að okkur
hérna fyrir sunnan finnist þetta
fela í sér hálfgerða niðrun um höf-
uðborgina, því að hér liafa menn
hingað til látið nægja að auglýsa
bara dansleik, en láta mönnum
eftii' að ákveða, hvort stór-íslend-
ingurinn í þeim sjólfum hafi feng-
ið útrás hvort heldur var í stór-
drykkju, stórslagsmálum eða þá a@
þeir hafi sett í þann stóra og tek-
ið á löpp eina sérdeilis stóra og
föngulega grasekkju.
Úr því að við erum komnir út
á þann stórhættulega ís, að skatt-
yrðast við stóryrðasmiði, þá hlýt-
ur það að verða okkar stóra stolt
að sanna mönnum, að margt smátt
gerir eitt stórt og að mörg eru
þau verkefnin, sem stórhugans
toíða og þar eiga allir, lágir sem
háir að geta fengið útrás fyrir
stór-íslendinginn í sjálfum sér.
Þessa dagana er til dæmis að
rætast einn af-stórdraumum hesta
manna, er þeir ríða í fylkingum
um þvert landið og sanieinast á
stórhéstamóti að Hólum, ef vel
tekst til. Ekki mun ánægja
þeirra norðanmanna hvað minnst
yfir þessum ráðahag, þar eð þeir
geta hælzt um yfir þeirri stórkost-
legu þjáningu, sem þeir hafa með
þessu búið til handa sunnanmönn-
um, þótt þeir síðarnefndu að sjálf
sögðu viðurkenni aldrei sínar stór
harðsperrur í þeim hópi. Þá erum
við nýlega búnir að stórtapa svo
eftirminnilega fyrir Danskjnum,
að einhverja stórsigra verðum við
að búa til á öðrum vettvangi, ef
andlegt jafnvægi á að haldast með
þjóðinni. Aldrei þessu vant getum
við nú litið til hafs og tekið í
nefið upp á það, að nú veiðist
meira af síld á einum sólarhring
en stundum hefur veiðzt á heilu
sumri. Ef ekki má kalla þetta stór
veiði, þar sem hver bátur fær 2
til 3 hundruð tonna stórkast þó
hefur mat manna á lýsingarorðum
eitthvað brenglast upp á síðkast-
ið. Og lítum til allra þeirra stór-
virkja, sem fram undan eru. Eng-
úrft dettur í hug, að stórreykjavík
láti sér lengi nægja borgarsjúkra-
hús, heldur hlýtur að koma að því,
að við fáum stórborgarsjúkrahús,
sem þá verður auðvitað eingöngu
ætlað fyrir stórsjúka. í byggingu
er fangahús og lögreglustöð fyrir
þetta venjulega vandræðadót, sem
einkum samanstendur af ölæðing-
um og smáþjófum. Það getur ekki
verið langt þangað til að vlð fá-
um stórlögreglustöð, þar sem hægt
er að geyma stórþjófa og stór-
glæpona, ef menningin heldur því
striki, sem krafa dagsins hefur
búið henni. Að vísu má því til
svara, að Litla Hraun hafi um hríð
gegnt hlutverki stór fangastöðvar.
En það höfum við fyrir satt, að
stórþjófar af fínni klassanum, þ.
e. þeir, sem frekar leggja það
fyrir sig, að hagræða tölum en
handleika kúbein, telji sér þann
verustað alls ekki samboðinn og
neiti algerlega að setjast til borðs
með smáþjófum, sem ekkert kunna
til fagsins.
Að gerðum þessum athugunum
væntum við þess, að stórorðasmið-
ir þeir, sem nú ráða orðavali stór
auglýsinga útvarps og blaða, taki
til stórrar yfirvegunar þau sann-
indi forn, að enginn verður stór
af orðum einum og þar með, að
félagsheimili fyrir þrjú hundruð
manns, sem byggt er fyrir ríkisfé
í þokkabót og ætlað til menn-
ingarauka, verður eigi af stærra,
þótt auglýst sé undir rós, að allt
sé í lagi að fjölmenna, því að
hleypt verði inn þessum venju-
legu 7—8 hundruðum og þeim sem
séu í drykkjunni, skuli ráðlagt
að koma snemma, svo að búið
verði að ná af þeim aðgangs-
eyrinum og dálitlu i viðbót, áður
en þeir verði lagðir til svefns út
við túngarð í þann mund er lögg-
an kemur á stórdansleikinn.
(WWWWWHWWWMMWWMWWWWWMWWHWMWW
Hafnfirzk foæjarmál
Þcgar alit er farið fjandans til.
farkosturinn sokkinn hér um bil,
skipstjórinn flúinn, fjárhirzlan orðin tóm,
— þá fara þeir að hjala um grös og blóm.

twwwwwtwwwwwwwwwwtwwwwwwwwwwwwwwww