Alþýðublaðið - 05.01.1967, Side 13

lítY pRL'BtRG POUL REICHHARDT GHITA NORBY
HOLGER ÍUUL-HÁNSEN' GRETHÉ MOGtNSEN DARIO CAMPEOTTO
BIRGÍTiiAOOUN POULHAGEN KARLSIEGGER OVESPROG0E
. *' lnstiuktmn:AnflílöB‘MeiH3che * "'
iÆMBíP
P~'"' —: Slml £0184.
Leðurblakan
Spáný dönsk litkvikmynd. íburð
armesta danska kvikmyndin í
mörg ár. Listdansaramir Jón
Valgeir og Margrét Brandsdótt
ir koma fram í myndinni.
Elti stúika ©g
33 sjómenn
Sý»d kl. 7 og 9.
Blaóaummæli:
Leðurblakan í Bæjarbíó er kvik-
mynd sem óhætt er að . mæla
með.
Mbl. Ó. Sigurðsson.

PALLAOIUIVI præsenterer:
ca J / lil ET j 83 El
MUSEM
- árets festl/gste farvefilm
llame(tos-
OQtnorDem,
Pl®$@ö2
r MsnÉiæiifl
f iscenesat af annelise reenbero
BiRölT SADOLIN-MORTEfl GRUNWALD
AXEL ST-R0BYE- POUL BUNDGAARD
farver: VASTMftHCOLOR
Bráðskemmtileg ný dönsk lit-
m.vnd um ævintýralegt ferða-
lag til Austurlanda.
Sýnd kl. 6.45 og 9.

Auglýsið í Álþýðublaðinu
Auglýsingaséminn 14906
FRA8VIHALDSSAGA
eftlr Dorothy Saville
HYLDU TÁR ÞÍN
— Þakka þér fyrir vinan. Þú lít
ur vel út.
— Er það? Það hlýtur að vera
góða loftið. Henni fannst hún vera
eldri en móðir hennar og þrosk
aðri en hún: — Ég fékk gott her
bergi fyrir þig. Það er við brautar *
stöðina og við getum fengið okkur
tebolla þar.
— Það er gott. Það var selt
te í lestinni en það var svo
hræðilega dýrt. Rödd liennar
masaði og masaði og virtist
aldrei ætla að þagna.
Þegar þær komu að hótelinu
;sagði Heaiher: — Við lótum
senda te upp.
— Er ekKÍ aukakostnaður við
það?
— Ég hélt þú vildir tala við
mig í einrúmi sagði Heather og
reyndi að halda aftur af reiði
sinni.
Herbergið lá út að garðinum
og í sóiskini hefði útsýnið verið
fallegt en nú var það leiðinlegt.
Lagleg, unig stúlka kom með
teið, þegar Ihún var farin, sagði
Heather: — Til hvers komstu
mamma?
— Eg gat ekki skrifað þér
það. Miles Tennant er kominn
heim.
— Er það? sagði Heather og
gat með naumindum stillt sig
um að segja: — Ég veit það.
— Ég þurfti að fara til Way-
ford !á mánudaginn og drakk
kaffi í Pagoda oig þar ihitti ég
Emily Fisher — það þótti mér
slæmt.
— Talaðirðu við hana? spurði
Heather rólega.
— Auðvitað. Ég held að Ernily
gruni allt, en hún minntist vitan-
lega ekld á það. Rétt áður en við
skildum sagði hún mér að Miles
Tennant væri kominn heim. Alan
Parker sagði henni það.
Heather hugsaði sig um. Miles
hafði sagt henni að hann hefði
farið til foreldra hennar og beð-
ið um heimilisfang hennar, en
þau hefðu neitað að segja það.
— Komstu hingað til að segja
mér þetta? spurði hún. — Mér
kemur Miles Tennant ekkert við.
— Það held ég nú samt. Því
hann kom til okkar um kvöldið.
Hann vildi vita hvar þú værir,
en pabbi hans neitaði að segja
honum það. Pabbi þinn neitaði
einnig.
— En svo . . . sagði Heather,
en móðir hennar greip fram í
fyrir henni.
— Ég fór að hugsa málið.
Hann vildi endilega ihitta þig.
Ég er ekki viss um að pabbi
þinn hafi toreytt rétt.
— Heyrðu nú, mamma! Ég
ætla ekki að giftast Miles. Ég
meina það, mannna. Ég hef sagt
þér það áður og ég hef ekki
skipt um skoðun.
— Það er meira en mánuður
síðan og þú varst langt niðri þá.
— Ég elska hann ekki.
— Elskarðu hann ekki! Róm-
antísk vellai Ég vonaði að þú
hefðir hugleitt aðstæðurnar og
værir komin til vitsins. Þegar
Miles var farinn, talaði ég við
pabba þinn og ef þú vilt hitta
hann og liaga þér skynsamlega,
þá . . .
En hún var búin að hitta Miles.
Átti hún að segja það?
— Jæja, sagði mamma hennar
hvasst. — Skilurðu ekki það,
•sem hefur gerzt? Þú verður að
taka tillit til barnsins þíns.
— Því heldurðu að ég geri
það ekki? spurði Heather. —
Eins otg ég hafi gleymt því.
— Miles Tennant gefur toarn-
inu föðurnafn.
— En ég hef sagt þér . . .
— Svo þú ert enn eigingjarn-
ari en ég hélt.
— Eigingjarnari? Heather
starði á móður sína.
— Já, eiginigjarnari! Hvað um
framtíðina, ef þú neitar að tala
við Miles? Hvernig ætlarðu að
fara að? Frú Forrester hefur
þig aðeins þangað til barnið er
fætt og ekki getum við haft það.
Pabbi þinn hefur sína aðstöðu í
toænum og við höfum alltaf ver-
ið góðh- borgarar og ekki mátt
vamm okkar vita. Það verður að
ættleiða barnið — ekki geturðu
haldið áfram að vera frú Winter
alla ævi! Það getur enginn hald
ið barni leyndu og þegar það
stækkar stríða hin börnin því.
Viltu það? Ég var hrædd um að
þú myndir taka þessa afstöðu
svo ég skrifaði Mæðrahjálpinni
og óskaði eftir æt.tleiðingu. Ég
fór til London og talaði við kon-
ur þar. Neitir þú að tala við
Miles skaltu koma með mér til
London til að ganga þar frá öll-
um skjölum.
Þ,að var ótrúlegtt áð móBir
hennar skyldi hafa gert þetta.
— Þú liafðir enga heimild til
þessa! sagði Heather öskureið.
— Þú hafðir ekkert leyfi til að
gera þetta í trássi við mig!
— Ég hef allan þann rétt, sem
ég þarfnast — ég er móðir þín.
— Hvernig hefði þér liðið ef
þú hefðir komizt að því áður en
ég fæddist, að þú ættir að gefa
mig?
— Þá horfði allt öðru vísi við.
Við vorum gift og höfðum verið
það lengi og við igátum boðið
þér gott heimili. En hugsaðu um
barnið, það fer til fólks, sem þrá
ir barn og getur veitt því allt
það sem þú getur ekki veitt því.
— Þetta er satt, hugsaði
Heather. Hvað get ég veitt því
nema ást? — En ég á ekkert
annað! sagði hún örvæntingar-
fuil.
— Þú átt okkur. Við hugsum
um þig. Þú ert of ung til að eyði
leggja líf þitt. Þegar þú hefur
gefið barnið geturðu hafið lífið
aftur og seinna hittir þú annan
mann.
Hana langaði til að eiga barn-
ið sitt en nú fór hún í fyrsta
skipti að skilja sjónarmið for-
eldra sinna og hve miklu máli
þetta skipti þau. Ef til vill hafði
móðir hennar á réttu að standa
Hún lagði aftur augun. Þegar
hún opnaði þau aftur sá hún að
móðir hennar starði spennt á
hana.
— Leyfðu mér að hugsa málið
í viku. Þá skal ég skrifa ykkur
og fara með þér til London.
— Lofar þú því, Heather?
— Já, ég lofa því. Æ, ef hún
fengi aðeins að vera í friði!
Heather var með ofsalegan
höfuðverk þegar þær settust all
ar þrjár að matborði á heimili
Christine. Hún talaði naumast
orð allt kvöldið en samt igengu
hlutirnir hetur en hún liafði bú-
izt við. Mamma og -Christine
ræddu garðrækt og eftir að þær
voru búnar að drekka kaffi, sagði
Christine: — Ég skal fylgja
mömmu þinni 'á hótelið, Heather.
Þú ert mjög þreytuleg.
Hún fylgdi þeim fram. — Góða
nótt, mamma. Ég kem í fyrra-
málið. Hvenær fer lestin?
— Klukkan ellefu.
— Ég kem á hótelið.
Hún fór fram í eldhús og þvoði
upp. Hvað skyldu þær tala um á
leiðinni, móðir hennar og Chris-
tine? Hún þerraði síðustu disk-
ana og átti erfitt með að hugsa
skýrt. Svo fór hún upp á loft
og hjó um sig. Hún hnerraði
nokkrum sinnum og kuldahrollur
fór um hana. Skyldi hún vera að
verða veik? Þegar hún var hátt-
uð, tók hún dagblað frá London,
sem móðir hennar hafði komið
með. Um leið heyrði hún úti-
hurðinni lokað. Hún beið um
stund og hélt að Christine kæmi
inn til hennar en svo fór hún að
lesa blaðið.
Fljótlega kom hún auga á
myndina. Þar var Colette Marig-
ny ásamt dökkhærðum manni.
Heather las textann, sem stóð
undir myndinni:
Ungfrú Colette Marigny hefur
nýlega opinberað trúlofun sína

og signor Piero Cansoni. Ungfrú
Marigny hitti uimusta sinn þegar
hún var í London s.l. ár. Signor
Cansoni er hinn þekkti og vin-
sæli eigandi veitingahúsakeðj-
unnar Capelia. Brúðkaupið verð-
ur haldið í . . .
Dagblaðið rann út úr höndum
Hether og hún hallaði séi; aftur
á bak. Vissi Miles þetta? En því
hafði hann ekki sagt það? Nú
skildi hún allt betur. Miles hafði
hrifizt af Colette meðan hún var
í Englandi og því hafði hann sótt
um starf hjá föður hennar. Þau
höfðu verið saman í Cannes, en
efth- það fór hann frá Grasse
vegna þess að hann vissi að Col-
ette ætlaði að giftast öðrum?
Hvers vegna vildi hann þá fara
aftur til Frakklands? Vildi hann
sanna Colette að honum stæði á
sama og hann hefði gifzt ann-
arri? Það var ekki að undra þótt
hann hefði ekki minnzt einu orði
á ást.
Heather kipptist til þegar bar-
ið var að dyrum. Hún lagði blað-
ið frá sér og Christine kom inn.
— Hér er heit mjólk og aspirín,
sagði Christine rólega.
— Takk. Sagði mamma þér
frá . . .
— Frá mæðrahjálpinni? Já.
Heather langaði til að spyrja
Christine ráða en hún kunni ekki
við það. Bruce var á milli þeirra.
Hún dreypti á mjólkinni og
óskaði þess að Christine færi, en
hún settist við fótagaflinn. —
Það er dálítið . . . sagði hún hik-
andi, — sem mér hefur ekki
gefizt tími til að segja þér. Rétt
fyrir matinn hringdi Miles Ten-
nant.
— Miles? Hvað vildi hann?
Hún þorði ekki að líta á Christi
ine.
— Hann veit, að þú ert hér|
Hann sagðist vera á leiðinni ætlal
að fá sér herbergi á hótelinu,
sem mamma þín býr á og heim-
sækja þig á morgun.
— Ég get ekki hugsað mér
það. Ef mamma hennar hitti nt|
Miles! I
,
— Eg sagði honum, að ég bærí
ábyrgð á þér og hann fengi ekki
að tala við þig.
— Heldurðu þá ekki að hann
hætti við að koma?
— Ég held hann komi, því
hann var búinn að tala við föður
sinn og hr. Tennant samþykkti
það.
— Ég fer. Ég fer með mömmu
til London. En hún gat ekki ver-
ið í London og ekki heldur far-
ið heim til sín.
Koparpípur og
Rennilokar.
Fittings,
Ofnkranar,
Tengikranar,
Slöngukranar,
Blöndunartæki,
Bursiafell j
Byggingavöruverzlun,
Réttarholtsvegi 3.
Síml 3 88 40.
5. janúar 1967 - ALÞÝÐUBLAÐÝÐ |,3