Dagur - 22.10.1997, Síða 2

18-MIÐVIKUDAGUR 22 .OKTÓBER 1997
Xfc^wr
LIFIÐ I LANDINU
Dagur • Strandgötu 31 • 600 Akureyri
og Þverholti 14 • 105 Reykjavík

Stríðsglæpir og
sameinmgarmál
Um þessarmundireru
margirað veltafyrír
sérhvereigi að sam-
eina vinstrímenn á ís-
landi. Nofn JónsBald-
vins Hannibalssonar
hejurveríð nefnt.
Ef til vill vita ekki margir að Jón
Baldvin Hannibalsson hefur tek-
ið þátt, meðan hann gegndi
embætti utanríkisráðherra,
í alþjóðlegum hryðjuverkum
og stríðsglæpum, m.a. gegn
börnum. Þá undirritaði Jón
Baldvin auglýsingu sem
birtist í Stjórnartíðindum
þann 29. apríl 1992 um
þátttöku Islendinga í „við-
skiptabanni Sameinuðu
þjóðanna gegn írak“ og lög-
leiðingu þess hérlendis.
Með einu pennastriki
tryggði Jón Baldvin þátt-
töku Islands í aðgerðum
sem hafa þegar leitt til
dauða einnar milljónar
manns, þar með talið 600
þúsund barna undir fimm
ára aldri. Við undirritunina
lá þegar fyrir vitneskja um
banvænar afleiðingar þessa
viðskiptabanns.
Af þeim sökum hafa um
eitt hundrað íslendingar,
m.a. þjóðkunnir einstak-
lingar, krafist þess að Jón
Baldvin verði lögsóttur
vegna aðildar hans að al-
þjóðaglæpum.
sem ísland hefur undirritað.
Samkvæmt ákvæðum Genfar-
sáttmálanna ber aðildarríkjum
(þ.m.t. íslandi) jafnframt að lög-
sækja hvern þann sem tekur
þátt í slíkum glæpum og skiptir
engu hvort viðkomandi hafi veg-
ið saklausa borgara með sveðju
eða með pennastriki. Einn
þeirra er Jón Baldvin Hannibals-
son, nýskipaður sendiherra ís-
lands í Washington.
Sumum finnst langsótt að
saka Jón, þekktan húmorista og
vafalaust barnavin, um svo
hroðalega glæpi. En samkvæmt
ákvæðum Núrnbergréttarhalda
frá 1945, sem eru nú hluti af
Genfarsáttmálinn
Maður þarf ekki að vera
Iögfræðingur til að skilja að
aðgerðir sem leiða til dauða
einnar milljónar manns eru
glæpir gegn mannkyninu
öllu. Slíkur glæpur brýtur í bága
við réttarvitund siðaðra manna
svo og við ákvæði allra mannúð-
ar- og mannréttindasamninga
„Islenskir vinstrimenn ættu þviað hugleiða hvort þeir
telja málstað sínum til framdráttar aö velja til forystu ein-
stakling sem tók þátt í útrýmingu 600.000 barna og hvort
einstaklingur með slíkan bakgrunni sé heppilegur fulltrúi
íslensku þjóðarinnar á erlendri grund", segir Elías
Davíðsson.
morði refsiábyrgð sem einstak-
lingar vegna verka sinna, jafnvel
þótt þeir telji sig hafa unnið
verknaðinn í krafti embættisins.
Sagt er að meðal þeirra sem
tóku þátt í útrýmingu á gyðing-
um í heimsstyrjöldinni síðari
voru einnig tónlistarunnendur,
húmoristar og heiðvirðir íjöl-
skyldufeður.
Einii af mörgum
Það er að sjálfsögðu ekki unnt
að bera saman hlutdeild Jóns
Baldvins í dauða 600.000 barna
í írak við framferði nasistafor-
ingja gegn gyðingum, hvorki
hvað ásetning né umfang varðar.
Jón Baldvin er aðeins einn
af mörgum einstaklingum
sem bera ábyrgð á þessum
mannfórnum og alls enginn
höfuðpaur. Höfuðábyrgð á
þessum glæp bera sem
kunnugt er stjórnvöld
Bandaríkjanna sem telja að
dauði 600.000 barna hafi
þrátt fyrir allt verið „þess
virði“ (sbr. ummæli Madel-
eine Albrigt í bandaríska
sjónvarpinu fyrir einu ári).
En með gerðum sínum hef-
ur Jón styrkt ásetning höf-
uðpauranna til stórfelldra
glæpa; hann hefur óþving-
aður smurt dauðavélina.
Slíkur stuðningur við
myrkraverk telst refsiverður
samkvæmt íslenskum lög-
Menn ættu að athuga
sinngaug
íslenskir vinstrimenn ættu
því að hugleiða hvort þeir
telja málstað sfnum til fram-
dráttar að velja til forystu
einstalding sem tók þátt í
útrýmingu 600.000 barna
og hvort einstaklingur með
slíkan bakgrunni sé heppi-
legur fulltrúi íslensku þjóð-
arinnar á erlendri grund.
viðurkenndum þjóðarrétti, bera
stjórnmálamenn sem skipa fyrir
glæpsamlegum aðgerðum á borð
við stríðsglæpum og þjóðar-
Elías Davt'ðsson, tónskáld.
^ Jl/lemfumnid
Það er hneisa að bæjaryfirvöld f
Garðabæ skuli ekki sjá sóma sinn í að
hreinsa bu.rt svarta herófn-krotið á
brúnni að Arnarnesinu milli Kópa-
vogs og Garðabæjar. Það er ömurlegt
að horfa upp á þetta krot á leiðinni f
vinnuna fyrir nú utan það hve mikil lýti þetta eru
á umhverfinu.
Byggingabransinn er efni í langar rit-
gerðir og skýrslur og í raun er stór-
merkilegt að hann skuli fá að vera
óáreittur. Þannig verður til dæmis allt
venjulegt fólk að greiða fyrir vinnuna,
* sem þeir kaupa af öðrum, og það
fullu verði. En í byggingabransanum komast
menn upp með að láta vinna fyrir sig án þess að
hugsa fyrir greiðslum. Henda í mesta lagi smá-
upphæðum í fólk fyrir vinnuna. Siðferðið f þess-
um bransa er í ólagi og versnar stöðugt.
Síminn hjá lesendaþjónustimni:
S63 1626netfang : ritstjori@dagur,is
símhréfr^gQ 0|7| eða55i 8270
- Bréf frá...
Menn að störfum I frystihúsi.
Fiystihúsalíf
Síðan ég flutti hingað í Stykkis-
hólm hefur það einhvem veginn
atvikast þannig að ég fæ ekki
vinnu annarsstaðar en í frysti-
húsi. Vinnan við færibandið er
tilbreytingarlaus og lýj-
andi. Við stöndum all-
an morguninn, sumar
allan daginn við þetta
færiband og pillum
hörpuskel. Það litla
sem þarf að hugsa er
þegar rennumar stíflast
og þegar rauður biti
vogar sér að láta sjá sig
á bandinu. Þá er hann
samstundis tekinn og
látinn í bakka. Við
fáum reyndar að sitja
þegar við viljum, á
Elín
Fínnbogadóttin
skrifar
Við svöruðum
hörðum plaststólum, eÍUS SamVÍSkU
en þegar maður situr
samlega og
hægterað bú-
astviðaf
landi. Þær tala eingöngu
pólsku og skilja ekkert annað
tungumál. Okkur gengur samt
ótrúlega vel að tjá okkur og
skilja þær. Við notum heimatil-
búið táknmál en sam-
skiptaform okkar er ekki
enn orðið nógu gott til
að halda uppi gáfuleg-
um samræðum.
Alþýðuflokkurinn
heimstótti okkur um
daginn. Við sátum í
pásu og drukkum kaffi
og þá komu Jón Bald-
vin, Bryndís kona hans,
Ásta Ragnheiður og
fleira Alþýðuflokks-
fólk sem ég man
ekki hvað heitir. Þau
hurfu öll inn á skrif-
stofu. Við litum hver
á aðra og hugsuðum
okkur gott til glóðar-
innar, eins og litlir
krakkar sem sjá fram
á framlengdar frí-
mínútur. Okkur varð
lengi á þannig stól
hefur maður á tilfinn-
ingunni að það sé
komið sigg á rassinn
og riljast þá upp gam-
alt uppáhalds mál-
tæki sem er einhvern greindarskert- ekki að ósk okkar,
veginn á þessa leið: því bandið var ekki
„Tvisvar verður sá um lágstéttar- stoppað fyrir neina
fyriríestra. En þegar
lýðnum... við vorum aftur
komnar inn á band,
feginn er á steininn
sest.“ Það tvennt sem
heldur okkur gang-
andi, eru pásumar og
útvarpið á eyrunum.
Þær eru ekki margar stúlk-
urnar sem eiga þann draum á
unga aldri að verða frystihúsa-
kellingar þegar þær fullorðnast.
Flestar hafa háleitari markmið.
Svo atvikast það þannig hjá
mörgum að þær fá ekki aðra
vinnu og það verður að vana að
sitja þarna. Sumar hafa setið
við sama færibandið í 15-40 ár
og eru enn að hugsa um að
breyta til en hafa sig ekki í það.
Svona tilbreytingarleysi er
slævandi og heilinn leggst í
dvala með tímanum. Aðal-
áhugamálin eru Leiðarljós,
Glæstar vonir og Nágrannar í
sjónvarpinu. Umræðan á band-
inu snýst aðallega um hvernig
þátturinn f dag muni taka á
vandamálunum sem komu upp
í gær. Matseðilinn er Iíka vin-
sælt umræðuefni. Hvað verður
í matinn hjá þér í kvöld?
Hvernig hanterar maður kjötið
eða fiskinn? Hvaða sósa gengur
með hinu og þessu? Hvernig er
kúttmagi gerður? Fróðleikurinn
á þessu svið er mikill.
Við færibandið okkar eru tíu
nýipnfluttar dömur frá Pól-
við fríðan
flokkinn nágast. Þau Iétu sig
hafa það að koma að bandinu,
því hvað gerir maður ekki fyrir
nokkur atkvæði? Og fóru að
spyrja okkur spjörunum úr um
Iíf ög tilveru pólsku kvennanna.
Við svöruðum eins samvisku-
samlega og hægt er að búast
við af greindarskertum lágstétt
arlýðnum. Svo gat ég ekki orða
bundist, og hóf að spyrja þau
um stefnuskrá Alþýðuflokksins.
Skattamálin voru (eru) mér of-
arlega f huga og ég taldi mig
vera að spyrja nokkuð gáfulega
og mér fannst ég vera mjög
málefnaleg. En einhverra hluta
vegna þurftu þau allt í einu að
flýta sér og þustu bara f burtu.
Ég sat eftir við mitt græna
band og engu nær. Ætli ég hafi
ekki spurt of gáfulega? Þau
hafa kannski ekki skilið það
sem ég sagði. Kannski komu
þau einmitt á þennan vinnu-
stað vegna þess að þau voru
ekki búin að undirbúa sig
nógu vel fyrir spurningarnar.
Kannski voru þau bara þarna
sem túristar. Hvað veit ég, ég er
bara venjuleg frystihúsakelling.