Dagur - 26.11.1997, Blaðsíða 2

18-MIÐVIKUDAGUR 26.NÓVEMBER 1997
SD^tr
LIFIÐ I LANDINU
Dagur • Strandgötu 31 • 600 Akureyri
og Þverholti 14 • 105 Reykjavík
Stniinn hjá lesendaþjónustunni:
S63 1626netfang : ritstjori@dagur.is
Símbréf: BJ71S51 6270
Einhvers staðar verða
vondir að vera
það er hægt að „hreinsa“ svæðið kringum Hlemm, en hvað verður af þessu fólki sem þarna heldur til.
Ágæti ritstjóri. Ástæða þess að
ég pikka þennan texta á tölvuna
er krossferð blaðs yðar gegn úti-
gangsfólki, undirmálsfólki sem á
sér fáa málsvara í þjóðfélaginu.
Þetta heitir á mannamáli að
„ráðast á þá sem minnst mega
sín“. Það þykir bæði lítilmótlegt
og ódrengilegt.
I dag birtist í blaðinu frétt á
forsíðu undir fyrirsögninni,
„Hlemmur, miðstöð ofbeldis og
eiturs". I fréttinni er Ijallað um
andstöðu verslunareigenda og
íbúa á svæðinu við ónæði, hót-
anir, þjófnað og svívirðingar.
Skuldinni er síðan skellt á einn
aðila, hóp útigangsfólks sem
heldur sig við Hlemm. Sjálfur er
ég íbúi á svæðinu og þekki þessa
umræðu um Hlemm. Þetta er
ekki eitthvað sem var að koma
upp nýlega, það sem er nýtt í
málinu er undirskriftasöfnunin.
Þessi frétt er hvorki hlutlæg
né sanngjörn. Hún minnir á
sorpblaðamennsku gulu-press-
unnar. I fréttinni er ekkert gert
til að leyfa útigangsfólkinu að
svara fyrir sig. Nú er ég ekki að
tala um að blaðamaður hefði
fundið talsmann í hópi þeirra.
Hann hefði getað haldið sann-
girniskröfur í heiðri og spurt
lögreglustjórann, nú eða félags-
málayfirvöld, um vanda þess
fólks sem þarna hefst við.
Einnig hefði blaðamaður getað
gengið á þá sem standa fyrir
nefndri undirskriftasöfnun og
spurt þá hvað þeir vilji gera í
sambandi við þetta fólk. Hvort
að þessir vesælings verslunareig-
endur ætli að útvega fólkinu
samastað.
Þessi blaðamennska er því
miður ekki nýlunda hjá blaði
yðar. Hún birtist fyrr í vetur í
herferð blaðsins gegn Hafnar-
kránni. Þar sem blaðið gerðist
málsvari Eimskips og Félags-
málaráðs í því máli. Þetta birtist
í fréttaflutningi af „dópgreni“ í
Norðurmýri. Svona blaða-
mennska er kannski söluvænleg
fyrir blað sem berst í bökkum,
eða blað sem stendur í miðju
markaðsátaki. Þetta er hinsvegar
blaðamennska sem er afar
óvönduð þar sem hún lýsir for-
dómum í garð ógæfufólksins
sem við Hlemm heldur sig. Má
ég biðja um gagnrýnt sjónarhorn
á viðhorf þeirra sem halda því
fram að lausn vandans sé að
flytja hann til. Það er hægt að
loka Hafnarkránni, það er hægt
að „hreinsa" svæðið kringum
Hlemm, en hvað verður af þessu
fólki sem þarna heldur til.
Gleymið því ekki að þið eruð að
fjalla um fólk.
Kveðja,
Pjetur St. Arason.
Mikið fer það í
taugarnar á Mein-
horninu þegar fólk '
hringir í vitlaust
r númer og skellir
bara á þegar það
þekkir ekki röddina,
þvílíkar mannleysur að þora
ekki einu sinni að spyrja hvar
þetta sé eða afsaka sig. Eins er
það óþolandi með öllu fyrir þá
sem ekki hafa þráðlausan síma
að staulast að símanum og fá
þá bara frekjulega rödd sem
spyr eftir einhverjum sem alls
ekki býr hjá manni og þegar
maður segir það þá er bara
skellt á eða mumlað afsakið.
Eða þegar æpt er á mann, hver
er þetta! sem er það dónaleg-
asta af öllu.
Þá keypti Meinhornið fiskborg-
ara og hvítlauksristaða fisk-
hatta sem voru með öllu óætir
(framleiðandinn er heppinn að
Meinhornið man ekki frá
hverjum og flýtti sér að henda
herlegheitunum) og það fer
virkilega í pirrurnar þegar ekk-
ert annað er til á heimilinu og
bragðið er svo ógeðfellt að
þrátt fyrir mikið sinnep eða
gamaldags tómatsósu verður
maður að hætta ojf sofna
sársvangur.
Hið árlega moldviðri er farið að lægja. En gremjan situr eftir í þjóðarsálinni.
Tilgangslaust tuð
útívmdiim
Hann er byrjaður enn
einu sinni hinn árvissi
söngur um bankastjóra-
launin. Þetta hefst
venjulega með því að
einhver stjómarand-
stöðuþingmaður gerir
fyrirspurn til viðkomandi
ráðherra um laun og
risnu, ferðakostnað og
dagpeninga bankastjóra
ríkisbankanna. Ráðherrann
verður vandræðalegur af því að
hann má ekki að svara fyrir-
spurninni hreint út. Þessar
greiðslur til bankastjóranna eiga
nefnilega að vera leyndarmál
eins og kaupið hjá frammá-
mönnum Pósts og síma háeff.
Hann getur í hæsta Iagi nefnt
einhveijar heildartölur. Og
stjórnarandstöðuþingmaðurinn
fnæsir góða stund og óskapast
út af bruðlinu, sóuninni og
sukkinu. Fjölmiðlarnir koma á
eftir og þyrla upp heilmiklu
moldviðri í kringum málið í
nokkra daga. Þjóðarsálin vaknar
upp af værum blundi og hrópar
hneyksli, hneyksli. Ólíklegustu
menn gjósa af vandlætingu. Þeir
einu sem láta eins og þeim komi
þetta ekkert við eru bankastjór-
arnir sjálfir. Ólíklegustu menn í
þeim flokki þegja sem fastast.
Síðast nenna menn ekki vera
að rífa sig þetta lengur enda
álfka árangursríkt og að
skamma vindinn. Að Iokum
dettur allt í dúnalogn og málið
gleymist þangað til næsta þing-
mann Iangar til að gera við-
skiptaráðherra vandræðalegan
af því að hann getur ekki út-
skýrt laun bankastjóra nema
segja það sem hann má ekki
segja. Eg hef verið að hlusta á
sönginn undanfarnar vikur.
„Skýringar" ráðherra og banka-
stjóra og formanns bankaráðs
Landsbankans og sjálfsagt ein-
hverra fleiri. Ég er samt engu
nær hvað þessir blessaðir menn
hafa í laun. Enda keppast allir
við, sem spurðir eru, að segja
það ekki. Reyni maður samt
sem áður að giska á réttar tölur
- það er svona álfka auðvelt og í
lottóinu - verður niðurstaðan
sú að að mánaðarlaun banka-
stjóra séu einhvers staðar á bil-
inu 400 - 1200 þúsund krónur.
Sumt af því föst laun, sumt
bitlingalaun. Bankastjórar eru
nefnilega eins og allir vita
ómissandi í ýmiss konar nefnd-
um og ráðum. Og fyrir það þarf
auðvitað að borga
þeim vel. Jafnvel með-
an þeir eru á fullu
kaupi í vinnunni sinni
sem þeir eru ekki að
vinna þá stundina. Ef
þessi er raunin þá er
ekki allt sem skyldi.
Svívirðilegar kröfur
Kennarar þóttu bera
fram svívirðilegar kröfur, 1 10
þúsund króna byrjunarlaun.
Þeir fengu líka óspart að heyra
það að áður en hægt væri að
fara að ræða slíkt skyldu þeir
sko lyrst fá að sanna að þeir
ynnu fyrir sínum 78 þúsund-
um. Vel getur verið að einhverj-
ir bankastjórar vinni fyrir kaup-
inu sínu. Það er meira að segja
frekar sennilegt. En séu laun
þeirra svona há eins og sagan
segir er í meira lagi vafasamt að
þeir vinni fyrir þeim. Dregið
hefur verið í efa að sérmenntað
fólk geti unnið fyrir 100 þús-
und krónum á mánuði við að
búa unga Islendinga undir lífið
með því að kenna þeim að lesa,
skrifa og reikna. Hvernig eiga
menn þá að trúa því að til séu
þvílíkir snillingar að við getum
borgað þeim milljón á mánuði
þegjandi og hljóðalaust og þeir
eigi það skilið? Ég er auðvitað
hvorki hagfræðingur né banka-
ráðsformaður en einhvern veg-
inn finnst mér að þegar farið er
að borga fólki teljandi yfir hálfa
milljón í mánaðarlaun þá sé
orðið frekar erfitt fyrir viðkom-
andi að skila sanngjörnu vinnu-
framlagi á móti. Eg veit a.m.k.
að ef ég færi fram á eitthvað
slíkt fyrir hönd Kennarasam-
bands Islands mundi það verða
bani launanefndar sveitarfélaga
í heilu lagi. Hún mundi deyja
úr hlátri.
Hið árlega moldviðri er farið
að lægja. En gremjan situr eftir
í þjóðarsálinni. Og hún er skilj-
anleg. Venjulegu fólki, sem á
hverjum útborgunardegi er nið-
urlægt með hraksmánarlegum
launum fyrir erfiða vinnu og
langan vinnudag, ofbýður þegar
farið er að moka peningum í
menn langt umfram það sem
þeir geta nokkru sinni unnið
i’yrir og það eru kölluð laun.
Við skulum annars bara gleyma
þessu þar til næsta haust. Það
er óhollt að ergja sig yfir því
sem maður vill hafa öðruvísi en
ræður ekki við að breyta.