Dagur - 10.10.1998, Qupperneq 8

t
24 - LAUGARDAGUR 10. OKTÓBER 1998
LÍFIÐ í LANDINU

Kristján Ingvar Jóhannsson óperu-
söngvari á jólatónleikum íAkureyr-
arkirkju á síðasta ári. „Hann getur
verið misupplagður á tónleikum og
tekist misjafnflega upp sönglega séð
en samt sem áður kemur fólk í skýj-
unum aftónleikunum. Það ereitt-
hvað sem hann hefur gefið meira en
aðeins sönginn, það er tilfinningin
og hlýjan sem gamli maðurinn
hafði.“ mynd: brink
„Konnamr“ erdálítið
sérstök nafngift.
Everjir eru Konnarar?
Þau eru tilfinninga- og
hæfileikarík,fljót upp
enjafnframt hlýleg.
Þaugefa hlýju í söng-
inn. Þau eru Konnarar.
„Þetta er til-
komið vegna
þess að afi okk-
ar hét Konráð
(Jóhannsson
gullsmiður á
Akureyri),“
segir Jóhann
Már Jóhanns-
son, hóndi og
söngvari í
Keflavík í Skagafirði. „Fyrst voru
synir hans, pabbi og hans bræð-
ur, kallaðir Konnarar en síðan
færðist þetta yfir á okkur systk-
inin, sérstaklega okkur bræð-
urna. Þetta hefur aðallega verið
sett á okkur en minna á börn
hinna bræðranna, kannski vegna
þess að við höfum verið meira í
sviðsljósinu en annarra Konnara
börn.“
Úr báðiun ættum
Tónleikarnir sem haldnir verða
á Akureyri í dag eru til minning-
ar um Jóhann Konráðsson, Jóa
Konn. Hann fæddist 16. nóvem-
ber 1917 á Akureyri, og bjó þar
allt sitt líf. Hann lést 27. desem-
ber 1982. „Stóri vinningurinn" í
lífi Jóhanns var Fanney Odd-
geirsdóttir, eins og hann segir
sjálfur frá í minningum sínum,
Jói Konn og söngvinir hans, sem
Gísli Sigurgeirsson fréttamaður
skráði og Skjaldborg gaf út
1983. Fanney er frá Grenivík og
söngurinn er ekkert síður í
hennar ætt en Jóhanns.
„Það virðist vera rík músík í
okkur systkinunum. Það er bæði
föður- og móðurarfur. Það var
mikið sungið í báðum ættum og
svo voru þau nú þremenningar
pabbi og mamma," segir Jóhann
Már.
Hunduriim þekkti Koimara
„Eg átti hund sem þekkti Konn-
ara úr þegar þeir sungu,“ segir
Jóhann Már en Omar Ragnars-
son gerði þennan hund lands-
frægan. „Hann settist á rassgatið
og spangólaði og tók undir um
leið og það var Konnari. Hann
gerði ekki greinarmun á mér,
pabba eða Kristjáni en um leið
og það var Pavarotti, Domingo
eða einhver annar sem söng þá
heyrðist ekki bofs í honum
þannig að hann þekkti þennan
konnarablæ. Ég held satt að
segja að það sé þessi blær í
röddinni sem við eigum öll sam-
eiginlegan. Systur mínar sungu
mjög mikið líka þegar þær voru
yngri og svo bættist Svavar við
fyrir nokkuð mörgum árum en
það er lítið til af honum á plöt-
um þannig að hundurinn gat
ekki prófað hann.“
Konnarar af báðum kynjum
sveija sig £ ættina. Jóna Fanney
Svavarsdóttir kemur fram á tón-
leikunum í dag. Gísli Sigurgeirs-
son Iíkir Jónu Fanney við afa
hennar: „Þegar ég sá Jónu Fann-
eyju syngja lyrst opinberlega þá
minnti hún mig á gamla mann-
inn. Hún stóð ekki ósvipað á
sviði, sérstaklega var handastell-
ingin svipuð. Hann krækti
höndunum gjarnan saman á
brjóstinu og hún stóð alveg ná-
kvæmlega eins. Eg held að hún
hafi Iíka fengið í vöggugjöf þessa
hlýju til að gefa í sönginn.“
Börðu á menntskælmgum
„Það er nú ekki allt saman
ljúft,“ segir Ævar Kjartansson
útvarpsmaður beðinn um
skemmtisögur af Konnurum.
„Helvítis Konnararnir höfðu það
fyrir sið að berja á okkur
menntaskólanemum fyrir utan
Sjálfstæðishúsið. Kristján var
reyndar ekki með í því. Hann
leigði hjá vinafólki mínu sem var
ættað af Hólsljöllunum. Maður
má nú kannski ekki segja frá því
en við vorum eitthvað að brugga
á þessum tíma, sennilega var
þetta 1966. Við vorum að prófa
ölið og þegar það fór að síga á
okkur fórum við gjarnan að
syngja og Kristján sem bjó í
íbúðinni þarna í kjallaranum þar
sem kyndiklefinn var rann auð-
vitað á hljóðið. Hann fékk sér að
smakka með okkur og ætlaði að
taka þátt í söngnum en okkur
fannst hann ekki nógu góður.
Okkur fannst hann enginn
söngvari. Þar galt hann þess að
við bárum hann alltaf saman við
föður hans.“
Tilfimiingaiikt fóUk
„Þetta er tilfinningaríkt fólk sem
kemur bæði fram í því að skapið
getur blossað upp en oftast
gengur það fljótt yfir. Það kemur
jafnframt fram á hinn veginn, í
hlýleika,“ segir Gísli Sigurgeirs-
son, spurður um sameiginlegt
einkenni Konnara að sönghæfi-
leikunum undanskildum. „Það
gat verið stutt í tárin til dæmis
hjá Jóa ef því var að skipta.
Hann var viðkvæmur á hvorn
veginn sem var en fyrst og
fremst hlýr. Hann gat kannski
virkað svolítið fráhrindandi við
fyrstu kynni, mér fannst það
stráknum, en þegar ég kynntist
honum nánar síðar á lífsleiðinni
þá fann ég fyrir mann með stórt
hjarta. Þegar maður komst inn
fyrir skrápinn fann maður þenn-
an hlýja og tilfinningaríka mann
sem reyndist mér sannur. Mað-
ur vissi hvar maður hafði hann.
Ef honum mislíkaði þá fékk
maður að heyra það en hann var
líka tilbúinn að biðja fyrirgefn-
ingar ef honum varð eitthvað á
og líka að geta þess sem vel var
gert,“ segir Gísli.
„Ómar Ragnarsson sagði mér
eina sögu af pabba," segir Jó-
hann Már. „Þá var pabbi að
syngja úti í Ólafsfirði og þegar
þeir voru búnir kemur Áskell
Jónsson sem spilaði fyrir hann
og segir: „Jæja Jói minn, var ég
nokkuð að gera einhverja bölv-
un, spilaði ég of sterkt fyrir þig?“
Þá Ieit pabbi á hann og sagði
með þjósti: „Hvað er þetta mað-
ur, heldurðu að þú sért að spila
hérna fyrir einhverja helvítis sól-
skríkju?“
Ilaukur á skíðum,
hin syngjandi
Konnarar eru margir. Upphaf-
lega átti nafnið við syni Konráðs
Jóhannssonar en hefur á seinni
árum einkum verið notað um af-
komendur Jóa Konn og Fanneyj-
ar. Ekki verða allir taldir upp
hér. Börn Jóhanns og Fanneyjar
eru sjö og öll kunna þau að
syngja þó mismikið beri á þeim.
Fleiða Hrönn er elst. Hún syng-
ur og það gera einnig synir
hennar Örn Viðar og Stefán
Birgissynir. Næstelst barna
þeirra Jóa og Fanneyjar er Anna
María sem meðal annars söng
dægurlög á yngri árum, þá kem-
ur Konráð Óddgeir, faðir Svan-
hildar sjónvarpskonu, næstur er
Jóhann Már bóndi og söngvari,
þá Svavar Hákon bóndi og