Dagur - 31.10.1998, Blaðsíða 9

n*KU.ÍT
ftppr
'rnnTfto
v v v. vi^Knn ikmn v -
X^HI-
LAUGARDAGUR 3 1. OKTÓBER 1998 - 25
fer ekkert að tala um ástina,
hvernig hún lítur út og svoleið-
is, nema hesturinn komi hérna,
hvíti hesturinn."
Þórhaliur biður stúlku á
fremsta bekk að færa sér háls-
menið sitt. Þögn. Hann veltir
því í höndum sér. Bíður eftir
sambandi. Sennilega ekki ósvip-
að því þegar maður er að reyna
að komast á Netið. Tekur sinn
tíma.
Skrifaðu það sem
í hjarta þér býr
Það er eins og röddin breytist.
Hann segir stúlkuna vera mikla
tilfinningaveru. „Það er rosalega
mikið í gangi í huganum á þér
og fyrirgefðu samlíkinguna en
það mætti halda stundum að
þetta væri Heathrow flugvöllur
hjá þér því það er stundum sem
þú veist varla hvort þú ert að
koma eða fara,“ segir hann en
tekur fram jafnframt að þetta sé
ekki illa meint. Léttleikinn og
húmorinn vekja upp hlátur öðru
hvoru.
„Hefurðu gaman af ljóðum?“
„Já.“ Hefurðu skrifað ljóð sjálf?"
„Nei“ „Hefurðu eitthvað tjáð þig
í skrifum eða eitthvað þesshátt-
ar?“ „Já.“ „Gott. Ég vildi benda
þér á það eindregið. Farðu og
gerðu eitthvað svoleiðis ef þér
líður illa og þarft að tjá þig eitt-
hvað því að þú ert þannig að þú
setur ekki allt frá þér og átt
erfitt með að tjá þig. Skrifaðu
niður það sem í hjarta þér býr
og vertu hreinskilin þegar þú
skrifar því að þú losar svo um.
Ég er viss um að ef þú gerir það
þá á eitthvað eftir að koma. Þú
ert fagurkeri og sérð ýmislegt
með augunum en þú vantreystir
því sem þú sérð. Þú vantreystir
því sem þú ert að upplifa. Það
er mikil orka í þér en þú þarft
að hleypa mýktinni dálítið fram.
Og guð hjálpi mér þegar þú ert
reið. Þú ert eins og níu á Richt-
er.“
Sú næsta Iánar honum úrið
sitt. „Tekurðu sjaldan til í her-
berginu? Hvaða dót er þetta þá
sem ég sé hérna. Ertu að vesen-
ast eitthvað í dóti eða í kössum?
... „Ég sé þig sparka í kassana."
Það tekur dáiitla stund að koma
þessu heim og saman en „þeir
mega vera þarna."
„Hver á afmæli í september?"
„Enginn.“ „Jú.“
Þegar upp er staðið hafa átta
manns fengið innsýn í eigið Iíf
með því að vera í sambandi við
miðilinn, ýmist með því að lána
honum hlut eða með áruskoðun
uppi á sviði. Við lok hvers hlut-
skyggnis spyr Þórhallur við-
komandi hvort hann eða hún sé
sátt/sáttur. Jáið kemur stundum
með semingi. „Jaaaá."
I eitt skipti er eins og miðill-
inn finni fyrir
einhverju í nef-
inu. Hann spyr
um mann sem
tók í nefið. Blár
Land-Rover,
traktor, kindur,
skegg, neftóbak.
Rætt um stund.
Allt í einu snýr
hann sér við og
spyr: „Detturðu
stundum í lakk-
rís?“ Hann sér
svo mikinn lakk-
rís. Stúlkan við-
urkennir Iakk-
rísátið.
Einn þeirra
sem kemur upp
á sviðið virðist
valda Þórhalli
einhverjum vandræðum. Ef til
vill ekki rétt að tala um vand-
ræði en það er eitthvað. Þórhall-
ur segist vilja hitta drenginn
undir fjögur augu eftir fundinn.
„En þú ert ekkert að deyja eða
svoleiðis," bætir hann við til að
hræða engan.
Verðuin að prófa sjálf
Piltur nokkur, vantrúaður á
svip, sest á stól við hlið
ræðupúltsins. Þórhallur skoðar.
„Hættu þessari árans fullkomn-
unaráráttu," er eitt af því sem
hann segir. Þá er hlegið og
klappað. Einhverjir af skólafé-
lögunum kannast við þessa
greiningu.
Omögulegt er að koma tii
skila öllu sem fram fer. Maður
verður að prófa sjálfur. I blálok-
in leitar Þórhallur að einhverj-
um til að skoða. „Eigum við að
taka blaðamanninn
gegn
y‘
Sú næsta lánarhonum
úríösitt. „Tekurðu
sjaldan til í herberg-
inu? Hvaða dót er
þetta þá sem ég sé
héma. Ertu að vesen-
ast eitthvað í dóti eða í
kössum?
spyr hann brosandi. En Þór-
hallur snýr frá.
Það sem hér hefur verið sett á
prent eru aðeins slitrur. Af svip
þeirra sem sátu fundinn mátti
ráða að sumir trúðu, aðrir voru
á mörkunum, einhveijir hristu
hausinn í megnri vantrú. „Hugs-
ið örlítið um
ykkur sjálf áður
en þið segið
sögur af sam-
ferðamönnum
ykkar,“ er eitt
ráðið sem Þór-
hallur gefur
viðstöddum.
Eitt sinn á milli
viðmælenda
staldrar hann
við og ræðir um
ungt fólk og
sjálfsvíg.
„Dæmdu aldrei
því þá ertu að
dæma sjálfan
þig,“ segir
hann. Þetta má
vel heimfæra
uppá vantrúna
sem skín af sumum andlitunum
í salnum. Samt var eitthvað sem
togaði allt þetta fólk hingað.
Sennilega um eitt hundrað og
fimmtíu manns í fjögur hund-
ruð manna skóla. Tveir gefa sér
ekki tíma til að sitja nema hálf-
an fundinn. Þórhallur sýnir
þeim fyllstu kurteisi: „Hafiði
það gott strákar," segir hann um
leið og þeir ganga úr salnum.
Þórhallur útskýrir að starf mlðilsins og tenging hans á okkar heimi við handanheima sé eins og hús.
Aðalheiður Rögnvaldsdóttir var ein þeirra sem fór upp á sviðið í áruskoðun:
„Passaði allt saman".
Lífeftír
þettalíf
- Hvernig leið þér ú sviðinu.
Fannst þér eitthvað vera að ger-
ast?
„Já, þetta passaði allt sem
hann sagði," segir Aðalheiður.
„Mér leið furðulega af því að
hann vissi allt sem ég hef verið
að kljást við, vissi hvernig per-
sóna ég er og svo framvegis."
Aðalheiður segist trúa á svona
og bjóst við einhverju svipuðu
og raunin varð.
- Hugsarðu mikið um líf eftir
þetta líf?
„Já, ég trúi á líf eftir þetta Iíf
og er eindregið búin að loka á
þá hugsun að vera grafin ofan i
jörðina og liggja þar kyrr. Ég
bara þoli það ekki. Ég trúi því að
þegar ég dey fari ég í annan
heim og lifi lífi þar.“
Kom frekar neikvæð
„Hann kom með ýmislegt sem
passaði við mig og hann hefði
ekki átt að geta vitað þetta allt
saman,“ segir Aslaug Finnsdótt-
ir.
- Með hvaða hugarfari komstu?
„Ég kom frekar neikvæð en
langaði til að komast að því
hvernig þetta væri.“
- Finnst þér vera hægt að
sanna eitthvað t sambandi við líf
eftir þetta lif?
„Mér finnst það ekki vera
hægt því það er búið að tala svo
neikvætt um þetta allt saman.
Svo kemur einn maður hérna
Áslaug Finnsdóttir: „Ég kom frekar
neikvæð."
með allt þetta og sýnir manni.
Ég veit ekki alveg hvað maður á
að halda. Amma mín var mjög
trúuð og ég er alin upp þannig.
Já, ég trúi á líf eftir þetta líf.“
Óvenju mikið núna
Erla Gísladóttir og Drífa Bald-
ursdóttir segjast trúa á líf eftir
þetta líf og pæla dálítið í þeim
málum án þess að „grúska eitt-
hvað geðveikt". Þær segjast hafa
hugsað óvenju mikið um þessi
mál núna. A mánudagskvöldið
flutti Magnús Skarphéðinsson
fyrirlestur um Iíf eftir dauðann
og á fimmtudagskvöldið mættu
þær á miðilsfundinn. Þær segj-
ast kannast við ýmislegt sem
Þórhallur sagði um það fólk sem
hann talaði við.
Erla Gísladóttir og Drífa Baldursdóttir segjast trúa á líf eftir þetta líf og „pæla
dálítið I þeim málum “.